กู้ชิงล่องลอยอยู่เหนือตำหนักเฟิ่งจิ้น ได้เห็นกายเนื้อของตนตกจากที่สูงจนแหลกสลายเืสดไหลนองทั่วพื้น อดไม่ได้ที่จะฝืนยิ้มขมขื่น
คิดไม่ถึงว่านางซึ่งเป็บุตรสาวของขุนพลกู้ผู้ยิ่งใหญ่ ฮองเฮาแห่งแคว้นซ่งถึงกับตกต่ำจนมีจุดจบเช่นนี้
ยังมีลูกของนางที่ยังไม่คลอดออกมา นางไม่ยินยอม... มิอาจยินยอมได้!
“ข้าก็ไม่อาจสมัครใจยินยอมเช่นกัน” เสียงที่อ่อนแอเสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลัง
กู้ชิงหันศีรษะไป เพียงเห็นิญญาสาวน้อยผอมบางตนหนึ่ง น้ำตาคลอกำลังมองดูนางอย่างโศกาอาดูร “เ้าเป็ใคร?”
“ข้าเป็ซูเฟยซื่อ คุณหนูสามของจวนอัครมหาเสนาบดี” ิญญาสาวกล่าว
จวนอัครมหาเสนาบดีหรือ? ซูเต๋อเหยียนอัครมหาเสนาบดีคนปัจจุบัน! คือบิดาของซูจิ้งโหยวที่พาคนมาทำลายล้างตระกูลกู้ของนางครอบครัวของซูจิ้งโหยว
กู้ชิงพินิจมองิญญาสาวตรงหน้านางรอบหนึ่งปกติหลังจากผู้คนเสียชีวิตไปแล้ว มักจะสวมเสื้อผ้าก่อนตาย ทว่าเสื้อผ้าบนร่างของหญิงสาวคนนี้กลับขาดวิ่นรุ่งริ่งอย่าว่าเป็คุณหนูเลย แม้แต่คนรับใช้ของจวนอัครมหาเสนาบดียังแต่งตัวดีมีสง่าราศีกว่านาง
“เท่าที่ข้ารู้ จวนอัครมหาเสนาบดีมีคุณหนูเพียงสามท่านเท่านั้น ซูจิ้งโหยวซูจิ้งเซียง และซูจิ้งเถียน” ความหมายในวาจาเป็ที่ชัดเจนมากว่านางไม่ได้เชื่อในสิ่งที่ิญญาสาวพูด
ดูเหมือนิญญาสาวก็รู้ว่าต้องเป็แบบนี้ นางยิ้มอย่างปลงสังเวชคราหนึ่ง“ไม่ว่าเ้าจะเชื่อฐานะข้าหรือไม่ แต่ข้ามาหาเ้าเพื่อขอให้ช่วยแก้แค้นแทนข้า”
“แก้แค้นหรือ? ทำไมต้องเป็ข้า? หรือเ้าไม่เห็นหรือว่าข้าตายไปแล้วเหมือนเ้า?”กู้ชิงหัวเราะเยาะกับตนเอง นางเองก็มีความแค้นลึกดุจทะเลโลหิตจะช่วยผู้อื่นได้อย่างไร
“เพราะเรามีศัตรูร่วมกัน พี่สาวน้องสาวตระกูลซูกลั่นแกล้งทำร้ายข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า นายหญิงใหญ่ซูเป็ฆาตกรที่ฆ่ามารดาของข้า ซูเต๋อเหยียนทราบทุกอย่างแน่ชัด แต่ก็ยังยอมปล่อยปละตามใจ แม้ว่าเป็ญาติสนิท กลับมองดูชีวิตข้าราวกับวัชพืช ข้าไม่ยินยอม แต่ข้าไร้แรงกระทั่งเชือดไก่ข้ารู้ว่าเ้าเป็ฮองเฮากู้ชิง เมื่อครู่สรรพสิ่งที่เกิดขึ้นในตำหนักเฟิ่งจิ้นข้าได้เห็นทั้งหมดแล้ว ขอเพียงยอมช่วยข้าแก้แค้น ข้าก็จะให้เ้ายืมร่างกายของข้าเพื่อหวนคืนิญญา” ิญญาสาวกล่าวอย่างโกรธขึ้ง เมื่อพูดถึงตอนท้าย คาดไม่ถึงว่าถึงกับหลั่งน้ำตาโลหิต
แม้เป็ญาติสนิท กลับเห็นชีวิตของข้าเป็เหมือนวัชพืช
คำพูดนี้ราวกับคมดาบเสียดแทงหัวใจของกู้ชิงโดยตรงซ่งหลิงซิวก็ได้ทำแบบเดียวกันกับนางและลูกในครรภ์ของนางด้วยมิใช่หรือ?
“ตกลง ข้ารับปากเ้า ข้ากู้ชิงสาบาน ท้ายสุดจะต้องมีสักวันที่สุนัขที่ทรยศเราทั่วหล้าจะถูกฆ่าให้หมดสิ้น!”
ิญญาสาวได้ยินคำพูดนี้ ในที่สุดเผยรอยยิ้มบนใบหน้า ทันใดนั้นนางก็เปลี่ยนเป็ประกายแสงลำหนึ่งพุ่งเข้าไปในร่างของกู้ชิงกู้ชิงเพียงรู้สึกปวดศีรษะราวกับแตกร้าว ดุจมีไฟแผดเผาร่างแสบร้อนเกินจะทานทน
“อ่า” กู้ชิงลืมตาขึ้นกะทันหัน ตรงหน้ามืดสลัวมัวไปหมดบนศีรษะยังเ็ปจนทนแทบไม่ไหว
“เฮ้ พวกเ้าได้ยินแล้วใช่ไหม? ตระกูลขุนพลกู้ทั้งครอบครัวถูกฮ่องเต้ทำลายล้างบาง ได้ยินว่าเป็ฮองเฮากู้วางแผนทำร้ายคุณหนูใหญ่ตระกูลเรา จุ๊ๆ กู้ชิงนี่ไม่เจียมกำลังตนจริงๆ มีใครไม่รู้หรือว่าตำแหน่งฮองเฮาของนางเป็เพียงการจัดฉาก คนที่ฮ่องเต้ทรงรักที่สุดเป็พระชายาโหยวของเราต่างหาก โอ้! คุณหนูสาม ท่านตื่นแล้วหรือขอรับ?”
ได้ยินเสียงเรียกของกู้ชิง ในที่สุดคนรับใช้ปากมากที่กำลังนินทาอยู่ข้างนอกประตูก็เดินเข้ามา
กู้ชิงยังไม่ตื่นเต็มที่ เพียงเห็นเงาตะคุ่มร่างคนหนึ่งตรงมาหานางก็ยื่นมือไปบีบคอหอยของคนนั้ผู้นตามสัญชาตญาณ ข้างหูได้ยินเสียงร้องโหยหวนของฝ่ายตรงข้ามดังมาโดยพลัน“โอ้ย เป็บ่าวเอง! อาจูเ้าค่ะ!”
อาจูเป็ใคร? กู้ชิงใช้แรงกัดปลายลิ้น ความปวดเสียดแทงและคาวเืทำให้นางตื่นอย่างสมบูรณ์ทุกอย่างตรงหน้าพลันกระจ่างชัด
นางกวาดตาไปทั่วสารทิศอย่างรวดเร็ว เป็ห้องที่ถูกทิ้งร้างธรรมดาห้องหนึ่งในห้องนอกจากโต๊ะตัวหนึ่ง เก้าอี้สองตัว ตู้หนึ่งใบ รวมถึงเตียงที่นางกำลังนอนอยู่ในขณะนี้ไม่มีเครื่องเรือนชิ้นอื่นอีก
แต่ตรงหน้านาง หญิงสาวที่แสดงความเ็ป สวมเสื้อผ้าสีแดง ในสายตานอกความแปลกใจระคนใยังมีความสะอิดสะเอียนขยะแขยง
ดูไปแล้วอาจูคนนี้คงไม่ได้ชอบนาง
“เมื่อครู่เ้าบอกว่าตระกูลขุนพลกู้ถูกฮ่องเต้ทำลายล้างไปหมดแล้วหรือ?”กู้ชิงรู้สึกเพียงว่าที่หน้าอกปวดร้าวกระตุกเป็พักๆ มือที่คว้าจับอาจูก็ใช้แรงเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน
“โอ้ยเจ็บ! บ่าวเจ็บแทบตายแล้ว คุณหนูสาม สมองท่านกระแทกชนจนโง่ทึบไปแล้วหรือเ้าคะ? ถึงยังไม่รีบปล่อยมืออีก!” อาจูร้องแยกเขี้ยวยิงฟันเจี๊ยกๆ หมายจะยกมือขึ้นตวัดใส่กู้ชิงไปหนึ่งฝ่ามือ
คาดไม่ถึงว่ามือของนางเพิ่งยกขึ้น กลับถูกกู้ชิงคว้าจับไว้อย่างโเี้
แววอำมหิตประกายหนึ่งแวบผ่านสายตากู้ชิงอย่างรวดเร็ว “ในเมื่อเ้าเรียกข้าว่าคุณหนูสามก็ควรรู้ว่าข้าเป็เ้านาย เ้าเป็บ่าว คนรับใช้เล็กๆ คนหนึ่งกล้าลงมือจัดการเ้านายไม่้าที่จะมีชีวิตอยู่อีกแล้วหรือ?”
ความทรงจำของซูเฟยซื่อค่อยๆ ผสานเป็หนึ่งเดียวกับความทรงจำของนาง ใช่แล้ว นางระลึกได้แล้วว่าตอนนี้กำลังยืมร่างเพื่อหวนคืนิญญา อาจูตรงหน้าเป็คนรับใช้ข้างกายซูเฟยซื่อ แน่นอนกว่าเป็เพียงสาวใช้หนึ่งเดียวในเรือนหลังนี้
แม่แท้ๆ ของซูเฟยซื่อ เดิมทีเป็คนรับใช้คนหนึ่งของจวนอัครมหาเสนาบดีถูกซูเต๋อเหยียนโปรดปรานโดยไม่ตั้งใจ แต่น่าเสียดายที่ชีวิตเปราะบางขณะคลอดนางก็เสียชีวิต ลูกที่ไม่มีมารดาก็เหมือนต้นหญ้า ั้แ่นั้นมา ซูเฟยซื่อก็ได้รับชื่อในฐานะคุณหนูสามแห่งจวนอัครมหาเสนาบดี
แต่ในความเป็จริงกลับใช้ชีวิตที่แม้แต่คนรับใช้ยังไม่เทียมเท่า
กระทั่งคนระดับล่างชั้นสามอย่างอาจูที่มิอาจนับว่าเป็คนรับใช้ยังกล้าลงมือต่อนาง ก็รู้ได้เลยว่าตำแหน่งของนางในจวนอัครมหาเสนาบดีต่ำต้อยมากเพียงใด
“นายท่าน? คนรับใช้? คุณหนูสาม ความโง่เง่าของเ้านี่มากเกินไปแล้วนะ คุณหนูที่ไม่ได้รับความโปรดปรานยังกล้าเรียกตนเองว่าเป็เ้านายหลายปีนี้ถ้าไม่ใช่ข้าดูแลเ้า เ้าก็ตายไปนานแล้ว ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนแล้วด้วยซ้ำ”อาจูชี้จมูกของกู้ชิงด่าพลาง ด่าจบยังไม่สาแก่ใจ “คนอื่นต่างดูแลคุณหนูรองกับคุณหนูสี่ไม่เพียงได้รับเงินทองรางวัล ยังมีพลังอำนาจมีสิทธิ์มีเสียงในจวน ไหนเลยจะเหมือนข้าชีวิตทรมาทรกรรมรับใช้ท่าน เ้านายที่เป็ะจะตายไม่ตายคนนี้ ทุกวันผ่านไปอย่างไร้ค่า เ้าสารเลวคนนี้ทำไมเ้าไม่ตายไปให้รู้แล้วรู้รอด!”
กู้ชิงไหนเลยเคยถูกคนรับใช้ด่าว่าแบบนี้มาก่อน เพลิงโกรธพลันจู่โจมหัวใจ ยกมือก็คิดจะฉีกอาจูให้เป็ชิ้นๆ แต่กลับพบว่าเรือนร่างนี้ไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่ตนคิดไว้ ไม่เพียงแต่ความแข็งแรงอีกทั้งความเร็วล้วนแตกต่างจากร่างของตนเองในอดีตไปไกลโข
ความจริงเื่นี้ทำให้นางตระหนักและยอมรับว่าตอนนี้นางไม่ได้เป็กู้ชิงคนนั้นที่พุ่งทะยานอยู่ในสนามรบแล้วขณะนี้นางเป็ซูเฟยซื่อคุณหนูสามของตระกูลซู บุตรสาวของศัตรู
นางต้องอดทน ไม่สามารถยโสอวดดีเหมือนเมื่อก่อนนั้นแล้ว
มิฉะนั้นด้วยสถานะและพลังของนางในปัจจุบัน เพียงกลัวว่านางอาจต้องตายก่อนจะแก้แค้นสำเร็จ
ใช่ นางต้องลืมตัวตนของนาง ั้แ่บัดนี้เป็ต้นไปจะไม่มีกู้ชิงในโลกนี้อีกต่อไปมีเพียงซูเฟยซื่อเท่านั้น
คิดถึงตรงนี้ ซูเฟยซื่อหลับตาลง ปล่อยให้อาจูด่าว่าตามสบาย ต้องมีสักวันที่นางจะทวงเอาทุกสิ่งคืนมาจนหมด นางจะทำให้จวนอัครมหาเสนาบดีชโลมไปด้วยเืดุจแม่น้ำโลหิต
เมื่ออาจูเห็นซูเฟยซื่อเปลี่ยนกลับไปเป็คุณหนูสามที่อ่อนแอขลาดกลัวไม่กล้าโต้ตอบก่อนหน้านี้ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเ็าในใจ ยิ่งด่าดังขึ้นๆ เสียงด่านี้ดึงดูดบ่าวไพร่มามุงดูคึกคักไม่น้อย
อาจูสั่งสอนซูเฟยซื่อเป็หนึ่งในละครที่เหล่าบ่าวไพร่ชื่นชอบชมดูมากที่สุดแต่อาจูชอบที่สุดที่จะใช้วิธีนี้เพื่อแสดงอำนาจให้ตนเองมีหน้ามีตาต่อหน้าคนรับใช้อื่นๆ ด้วย
“จุ๊ๆ เมื่อครู่ไม่ใช่ยังพูดเก่งเจื้อยแจ้วไม่ใช่หรือ? เ้านายอะไร? คนรับใช้อะไร?”เมื่ออาจูเห็นผู้คนชมมามุงดู นางก็ยิ่งอวดดี ใช้มือจิ้มกระแทกหน้าผากของซูเฟยซื่อ “จะป้องกันตนเองได้ก็ยากลำบาก ยังมีหน้ามาถามว่าตระกูลขุนพลกู้ใช่ถูกฮ่องเต้ทำลายล้างบางแล้วใช่หรือไม่? ข้าตอบเ้าให้ก็ได้ ใช่แล้ว! ไม่เพียงฆ่าล้างบางทั้งตระกูล แต่ทุกคนยังตายอย่างน่าสังเวช ถ้าเ้าไม่รู้จักกาลเทศะซะบ้างข้าก็จะทำให้เ้าเป็เหมือนผู้ที่ตายไปแล้วก็ยังไม่สาสมแก่บาปกรรมเช่นตระกูลกู้ ได้ยินชัดหรือไม่?!”