เมื่อหยิ่นยวี๋โม่ตื่นขึ้นก็เป็เวลาเกือบเที่ยงแล้วภายในห้องยังคุกรุ่นไปด้วยตัณหาที่ยังไม่จางหายไปเสื้อผ้าของทั้งคู่ยังคงกระจัดกระจายเต็มพื้นเธอลากร่างกายที่แสนเ็ปเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อล้างเนื้อล้างตัวเอาคราบลมหายใจของเขาออกไปแม้จะชำระล้างลมหายใจของเขาไปได้ แต่ไม่อาจลบรอยจูบที่ประทับอยู่ตามตัวได้
เมื่อหยิ่นยวี๋โม่ลงมาข้างล่างเธอกลับเห็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่วางอยู่บนพื้น พร้อมกับหยิ่นยวี๋ซินที่นั่งบนโซฟาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ยวี๋ซินเกิดอะไรขึ้น?”หยิ่นยวี๋โม่จัดเสื้อคลุมให้เข้าที่แล้วเดินไปหาหยิ่นยวี๋ซิน
“พี่”หยิ่นยวี๋ซินลุกจากโซฟา“ฉันกำลังรอพี่อยู่เลย ฉันอยากกลับแล้วล่ะ ฉันรู้แล้วว่าอยู่ที่นี่ทุกคนคงไม่สะดวกใจแต่ฉันไม่ได้ตั้งใจเข้าไปในห้องนอนของพี่จริงๆ นะ ฉันก็แค่อยากเรียกทุกคนมาทานข้าวเช้าพร้อมกันเท่านั้นเอง”
ใบหน้าซึ่งไร้เดียงสาของหยิ่นยวี๋ซินหล่อนไม่ได้ตั้งใจแต่หล่อนจงใจทำแบบนั้น หลอนแค่คาดไม่ถึงว่าจะเห็นทั้งคู่เริงรักกันอย่างมีความสุขบนเตียงในยามเช้า
หยิ่นยวี๋โม่มองหน้าหล่อน “ยวี๋ซินพ่อก็อยู่ต่างประเทศ คฤหาสน์หลังนั้นก็ไม่มีคนอยู่ แม้แต่แม่บ้านโจวก็อยู่ที่นี่ ถ้าเธอกลับไปก็จะไม่มีใครดูแลเธอส่วนเื่ที่เกิดขึ้น เธอคงไม่ได้ตั้งใจ ยังไงเดี๋ยวพี่จะไปคุยกับอี้หานให้”หยิ่นยวี๋โม่ยังถือว่าหยิ่นยวี๋ซินเป็น้องสาวแต่สำหรับหยิ่นยวี่ซินใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มนั้นคือคำตอบ
จะให้หล่อนไปจากที่นี่น่ะหรือ?ไม่มีทางเสียหรอก ถ้าหล่อนไปจากที่นี่ หล่อนจะทำให้หยิ่นยวี๋โม่กระเด็นออกไป แล้วหล่อนจะได้กลับมาอยู่ข้างกายมู่อี้หานได้อย่างไรล่ะ?
หล่อนแค่แสร้งทำเป็เสียใจและแสดงละครไปตามบทบาทก็เท่านั้น
“แล้วถ้าอี้หานไม่เห็นด้วยพี่จะทำยังไง?”หยิ่นยวี๋ซินทำท่าจะลากกระเป๋าออกไป “ฉันว่าฉันไปจากที่นี่น่าจะดีที่สุดเพราะยังไงที่นี่ก็เป็บ้านของพี่กับอี้หาน”
“ยวี๋ซินอย่าทำแบบนี้เลยนะ กลับไปที่นั่นคนเดียว ยังไงพี่ก็ไม่สบายใจ”หยิ่นยวี๋โม่ดึงตัวเธอไว้
“งั้นก็ได้! แต่ถ้าอี้หานไม่พอใจ ฉันจะไป”หยิ่นยวี๋ซินทำท่าทางเหมือนลังเลใจ
“คุณหนูใหญ่คุณหนูรอง อาหารเที่ยงพร้อมแล้วค่ะ”แม่บ้านโจวเดินออกมาจากห้องครัว
“กินข้าวกันก่อนแล้วกันนะ”หยิ่นยวี๋โม่คิดว่าการจะให้หยิ่นยวี๋ซินอยู่ที่นี่ต่อไม่ใช่เื่ยากเย็นอะไรนักเพราะไม่ว่าอย่างไรมู่อี้หานคงไม่้าให้หยิ่นยวี๋ซินออกไปจากที่นี่อยู่แล้ว!
เมื่อเช้าที่เขาโกรธ คงเป็เื่ที่หยิ่นยวี๋ซินไม่ยอมเคาะประตูห้องแล้วยังผลีผลามเดินเข้ามาจนบังเอิญเห็นเื่ที่ไม่ควรเห็นเข้าพอดี หยิ่นยวี๋โม่มองอาหารตรงหน้าเธอไม่รู้จะกินอะไร เพราะความอยากอาหารของเธอมันไม่มี จนถึงตอนนี้ก็ยิ่งแย่เช่นเดียวกับหยิ่นยวี๋ซินที่ไม่กี่วันมานี้เจริญอาหารมาก แต่วันนี้กลับกินได้ไม่กี่คำแถมจู่ๆ กรดในกระเพาะก็ไหลย้อนขึ้นมา หยิ่นยวี๋ซินรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอาเจียนออกจนหมดกระเพาะ
หยิ่นยวิ๋ซินยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกใน่ที่เธอกลับมาไม่มีอาการแพ้ท้องแม้แต่นิดเดียว แต่ดูเหมือนตอนนี้เธอคงเก็บเื่นี้ไว้ไม่ได้อีกต่อไปเพราะหลังจากนี้เด็กในท้องคงโตขึ้นเรื่อยๆ
“ยวี๋ซินเธอไม่เป็อะไรใช่ไหม?”หยิ่นยวี๋โม่เคาะประตูถาม
“ฉันไม่เป็ไรค่ะพี่”หยิ่นยวี๋ซินเดินออกมาจากห้องน้ำ“่นี้ท้องไส้ฉันมันไม่ค่อยดี ไม่มีอะไรหรอก”
หยิ่นยวี๋โม่ได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้สงสัยอะไรส่วนหยิ่นยวี๋ซินอ้างว่าไม่ค่อยสบาย จึงขอกลับห้องไปก่อน ระหว่างที่เดินกลับห้องเธอเกลียดเด็กในท้อง ยิ่งเป็ผู้ชายคนนั้นเธอยิ่งเกลียดเขาคนที่ทำให้เธอต้องทิ้งงานแต่งงาน จนต้องเสียตำแหน่งคุณนายตระกูลมู่ไป ทั้งๆ ที่เธอเป็ถึงคุณหนูรองแห่งตระกูลหยิ่นยังมีอนาคตอีกยาวไกล มีทั้งเงินทอง มีทุกๆอย่าง แต่กลับถูกผู้ชายคนนั้นหลอกและในตอนนี้ยังท้องลูกของผู้ชายคนนั้นอีก
เด็กคนนี้ จะเกิดมาไม่ได้! ถ้ามีลูกตอนนี้ มู่อี้หานไม่มีทางรับเธอได้แน่นอนตลอด่บ่าย หยิ่นยวี๋ซินจิตใจจึงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เอาแต่คิดเื่เอาเด็กออก
หยิ่นยวี๋โม่ทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้าจนเผลอหลับไปเธอลืมเื่งานเลี้ยงคืนนี้ที่มู่อี้หานบอกไว้เมื่อวานเสียสนิทบางทีอาจจะเป็เพราะจิตใต้สำนึกของเธอไม่ได้อยากไป เธอเลยเลือกจะลืมมัน
มู่อี้หานกลับจากบริษัทก่อนเวลาเมื่อเดินเข้ามาในห้อง เขาพบหยิ่นยวี๋โม่หลับอยู่บนโซฟา ดูราวว่าเขาดีต่อเธอมากเหลือเกินเขาก้าวเท้าเดินไปที่โซฟา โน้มตัวลงหอมไปที่ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาของเธอ หยิ่นยวี๋โม่รู้สึกตัวในทันทีพร้อมกับใบหน้าของเขาที่จ่อเข้ามาใกล้ “คุณ...”
“ที่คุณยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะอยากให้ผมเปลี่ยนให้ใช่ไหม หืม?”มู่อี้หานรีบกลับมาเพื่อรับเธอไม่ใช่เพื่อมารอเธอแต่งตัว
“ฉันบอกคุณไปแล้วว่าฉันไม่อยากไปทำไมคุณต้องมาบังคับฉันด้วย?”หยิ่นยวี๋โม่จ้องไปที่เขาด้วยหัวใจที่ไร้ซึ่งความสุข
“คุณไม่ฟังที่ผมพูดใช่ไหม?”มู่อี้หานมองเธอผู้หญิงคนนี้นับวันยิ่งหัวรั้นขึ้นไปทุกที
หยิ่นยวี๋โม่เห็นถึงสายตาเ็าของเขา “รอฉันแปบนึงก็แล้วกัน”ในที่สุดเธอก็ยอมทำตามที่เขาพูดมู่อี้หานนั่งรอหยิ่นยวี๋โม่อยู่ที่โซฟาชั้นล่าง คนที่เดินลงมาไม่ใช่หยิ่นยวี๋โม่แต่กลับเป็หยิ่นยวี๋ซิน
“อี้หานคืนนี้คุณพาฉันไปด้วยได้ไหมคะ?”เมื่อหยิ่นยวี๋ซินได้ยินเื่ที่มู่อี้หานจะพาหยิ่นยวี๋โม่ไปงานเลี้ยงเธอจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าในทันที เพื่อที่จะได้ไปงานเลี้ยงด้วย
“เธอก็อยากไปเหรอ?”มู่อี้หานเงยหน้าขึ้นมองเธอชุดราตรีสีม่วงแหวกอก พร้อมเครื่องประดับราคาแพงชุดหนึ่งของเหล่านี้ล้วนแต่เป็ของที่มู่อี้หานซื้อให้เธอในตอนที่เธอกลับมาคราวก่อน
“อี้หานเื่เมื่อเช้าที่ฉันเข้าไปในห้อง ฉันผิดเอง ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วั้แ่กลับมาฉันยังไม่ได้ไปสังสรรค์กับใครที่ไหนเลย งานคืนนี้คุณพาฉันไปหน่อยได้ไหมคะนะคะ?”หยิ่นยวี๋ซินนั่งลงข้างๆเขา
“อยากไปก็ไปสิ!”มู๋อี้หานไม่ได้ปฏิเสธเมื่อเทียบกับหยิ่นยวี๋โม่ ทักษะการเข้าหาผู้คนของหยิ่นยวี๋ซินดีกว่าหยิ่นยวี๋โม่อยู่มากเพราะั้แ่เด็กจนโต หยิ่นยวี๋ซินชอบจัดปาร์ตี้ที่คฤหาสน์ตระกูลหยิ่นจนนับครั้งไม่ถ้วนแต่กับหยิ่นยวี๋โม่ เธอไม่เคยจัดงานพวกนี้แม้แต่ครั้งเดียว เวลามีงาน เธอก็มักหลบเลี่ยงอยู่ตลอด
เขารู้ดีว่าหยิ่นยวี๋โม่ไม่ชอบเข้างานสังคมแต่คงต้องฝืนใจกันบ้างเพราะเขาอยากให้ทุกคนรับรู้ว่าหยิ่นยวี๋โม่เป็ภรรยาของเขา เป็ภรรยาของมู่อี้หานไม่ว่าเขาจะอยากได้อะไร เขาต้องได้ รวมไปถึงหยิ่นยวี๋โม่ด้วยผู้ชายคนอื่นอย่าได้หวังว่าจะได้ตัวเธอไป
หยิ่นยวี๋โม่เปลี่ยนชุดเป็ชุดราตรีสีชมพูลายเกล็ดหิมะสวมเสื้อคลุมขนมิ้งค์ไว้ที่บ่า และปล่อยผมให้ยาวลงมาเธอไม่อยากวุ่นวายจึงแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้น หากเขาไม่พอใจเธอก็จะไม่ไป
หยิ่นยวี๋โม่เดินลงจากบันได และเหลือบไปเห็นหยิ่นยวี๋ซินนั่งควงแขนอยู่กับมู่อี้หานอย่างสนิทสนมเธอหยุดยืนอยู่ตรงบันไดขั้นสุดท้าย เมื่อมู่อี้หานเห็นเธอ ก็ลุกพรวดขึ้นจากโซฟา “พร้อมกันแล้วก็ไปเลยแล้วกัน!”เขาเดินไปตรงหน้าเธอแล้วหยุดช่วยเธอจัดเสื้อคลุมไหล่
“วันนี้ไม่เลวเลยนะ”เมื่อหยิ่นยวี๋โม่ได้ฟังคำพูดของเขาเธอไม่แน่ใจว่าเขาชมหรือแขวะเธอกันแน่
เมื่อเทียบกับหยิ่นยวี๋ซิน เธอเพียงเปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้นจึงไม่สวยงาม ไม่เฉิดฉาย เหมือนกับหยิ่นยวี๋ซินที่แต่งหน้าทำผมมาพร้อมสรรพมู่อี้หานเปิดประตูรถ “ขึ้นรถสิ”
หยิ่นยวี๋โม่ไม่ได้ยินคำพูดเชื้อเชิญให้ขึ้นรถของมู่อี้หานแต่หยิ่นยวี๋ซินกลับเดินขึ้นรถไป โดยมีคนขับรถเปิดประตูไว้รอรับ มู่อี้หานและหยิ่นยวี๋โม่นั่งอยู่ที่เบาะหลังมู่อี้หานกุมมือหยิ่นยวี๋โม่เอาไว้ “คุณตื่นเต้นเหรอ?”มืออันเย็นเฉียบของเธอเย็นจนไม่มีความอบอุ่นใดๆมีเพียงเหงื่อที่ซึมออกมา การบังคับจิตใจของเขามันทำให้เธอกระวนกระวายใจและหวาดกลัวอย่างนั้นหรือ?