บทที่ 18
ในห้องทำงานที่เต็มไปด้วยกองเอกสารยังมีหนึ่งคนที่ยังคงนั่งจมอยู่กับมันเป็เวลาแปดชั่วโมงเต็ม อาทิตย์ไม่ได้ลุกออกจากห้องทำงานเลยั้แ่เข้าบริษัทมา ร่างสูงมัวแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานจนลืมไปด้วยอีกว่าวันนี้เป็วันคล้ายวันเกิดของตัวเองและก็ยังไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น
งานตรงหน้าที่กองอยู่มีทั้งในบริษัทและนอกบริษัท การเป็เ้าสัวศิวาลัยมันไม่ง่ายตามที่ใครๆ คิด เพราะว่าอาทิตย์เอง้าให้มันออกมาดี สมบูรณ์แบบตามที่ตัวเอง้า ถึงแมัว่ามันจะแลกกับการเหนื่อยก็ถือว่าเป็สิ่งที่ใด หลายเดือนมานี่ก็เกิดปัญหาพนักงานยักยอกเงินจากบริษัทก็ต้องทำให้เกิดมาตรการคัดกรองบุคลากรของบริษัทเข้มงวดมากขึ้น
ร่างสูงรู้ดีที่สุดว่าการที่มันเกิดปัญหานี้มันมาจากใคร พวกมัน้าอะไรอาทิตย์รู้ทันหมด แต่มันจะไม่เป็ไปตามที่แผนของทางธิวาลัยแน่นอน ศิวาลัยต้องรักษาพันธมิตรกับบริษัทอื่นเอาไว้เพื่อที่ธิวาลัยจะไม่สร้างความร้าวฉานได้ สิ่งที่อาทิตย์ทำไปทั้งหมดก็เพราะว่า้าให้คนของศิวาลัยจะไม่มีปัญหา รวมถึงปกป้องภรรยาของตนเอง
ชุดสูทที่ใส่มาั้แ่เช้าถูกถอดออกมาพาดไว้ที่เก้าอี้ จึงทำให้เหลือแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวเท่านั้น มือหนาถือเอกสารมากมายในมือเพื่อตรวจอ่าน สักพักก็มีเสียงเคาะประตูรัวดังลั่น อาทิตย์เงยหน้าไปมองเลขาหรือน้องชายตัวเองด้วยสายตาแข็งกร้าว ทั้งที่เขาก็บอกไปแล้วว่าห้ามรบกวนยังจะเคาะเรียกอีก
“เข้ามา” ว่าจบโจก็รีบเปิดประตูเข้ามาด้วยความเร็วสูง
“แย่ๆ..แล้ว..คุณ..แฮ่กอ้าย..” เสียงหอบหายใจดังขึ้นจนอาทิตย์ฟังที่อีกคนพูดไม่ทัน
“หายใจแล้วค่อยพูดได้ไหม กูฟังมึงไม่รู้เื่หรอกนะ”
“แฮ่กๆ คุณเดือนอ้ายถูกรถชน!” อาทิตย์รีบลุกขึ้นยืนทันทีพร้อมกับวิ่งออกจากห้องทำงานไปทันที โจเองก็รีบวิ่งตามพี่ชายไปด้วย
ในใจของอาทิตย์ตอนนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าหล่อที่ใครหลายคนมักหาว่าเ้าสัวเป็คนไม่เคยแสดงอารมณ์อะไรเลย ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด การที่ร่างสูงคิ้วขมวดกับการขบกรามนั่นทำเอาโจที่เห็นมั่นใจว่าครั้งนี้มันคงทำให้พี่ชายตัวเองต้องเปิดศึกกับธิวาลัยแน่นอน
ยังไงก็ต้องเป็ฝีมือพวกมันแน่นอน ไม่มีผิด
บรรยากาศในโรงพยาบาลเต็มไปด้วยคนพลุ่งพล่าน อาทิตย์รีบบึ่งรถมาที่โรงพยาบาลตามที่โจบอกทันที จากที่อีกคนเล่าว่ามีพยาบาลโทรมาบอกว่าเดือนอ้ายถูกรถชนและผู้กรณีก็หายตัวไป คนขับรถแท็กซี่ที่เดือนอ้ายมาก็เสียชีวิตคาที่ร่างสูงรีบวิ่งแหวกฝูงชนมากมายเพื่อไปที่เคาน์เตอร์พยาบาลเพื่อถามหาเดือนอ้ายทันที
“ผู้ป่วยชื่อที่ว่าเดือนอ้ายอยู่ที่ไหนครับ?!”
“สักครู่นะคะ ขอทราบนามสกุลค่ะ” พยาบาลรีบเช็คข้อมูลที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ทันที
“ศิวาลัยครับ!” เมื่อทราบนามสกุลก็ทำให้เธอเงยหน้ามามองอาทิตย์ด้วยสีหน้าใก่อนจะเอ่ยตอบ “ตอนนี้ถูกย้ายไปที่ห้องพักผู้ป่วยรวมชั้น3 ฝั่งซ้า- “
อาทิตย์ไม่ได้รอที่พยาบาลพูดจบก็รีบไปขึ้นลิฟต์ทันที ตอนนี้ในใจก็ยังไม่หายร้อนรนเื่ภรรยา แม้จะทราบดีว่าเดือนอ้ายถูกรักษาแล้วส่งตัวไปห้องพักแล้วก็ตาม ขายาวก้าวออกจากลิฟต์อย่างรีบร้อนก่อนจะเลี้ยวซ้ายตามทางที่พยาบาลบอก
ร่างสูงเดินตามหาเดือนอ้ายอย่างมุ่งมั่น จนกระทั่งเดินไปเจอเตียงสุดท้ายที่มีร่างเล็กนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างอยู่อาทิตย์รีบพุ่งเข้าไปหาทันที อ้อมกอดอุ่นถูกโถมใส่เดือนอ้ายแบบไม่รู้ตัว ใบหน้าสวยหันมามองคนที่กอดตนเองจากด้านหลังก่อนจะยกมือลูบที่แขนแกร่ง
“ขอโทษ…อึก” หยาดน้ำสีใสไหลลงมาจากดวงตาของร่างสูงซึมซับไปถึงไหล่บางของเดือนอ้าย เขานิ่งงันไปชั่ววูบที่ไม่ทันคิดว่าอีกคนจะร้องไห้
“อย่าร้องเลยนะ อ้ายไม่ได้เป็อะไรมากหรอก”
“ฮึก..ไม่ได้เป็อะไรมากจะมีแผลเต็มตัวหรอวะ..” ก็จริงที่เขาพูดเพื่อให้อีกคนสบายใจ าแตามตัวของเขาล้วนเกิดจากเศษกระจกที่แตกกระเด็นใส่เขา ภาพในตอนนั้นยังคงติดตาของเดือนอ้ายเสมอ ศีรษะเล็กก็ต้องถูกโพกด้วยผ้าพันแผลด้วย
หลังจากที่เกิดเหตุการณ์รถชนในตอนนั้น เดือนอ้ายมองเห็นแล้วว่าคนขับรถแท็กซี่ไม่เหมือนเดิม เพราะว่าตัวรถด้านหน้านั้นมันบุบไม่มีชิ้นดี ก่อนที่สติจะสั่งการให้หลับลงเพราะความเจ็บของาแมันมีเหลือล้น เดือนอ้ายถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลพร้อมกับเช็คทุกอย่างให้เรียบร้อยก็ได้สติพอดี
พยาบาลบอกกับเขาั้แ่ตื่นมาว่า้าให้โทรหาญาติให้เลยรึเปล่าเพราะว่าสถานที่เกิดเหตุนั้นทำให้โทรศัพท์เดือนอ้ายแหลกเป็ผุยผง เขาจึงต้องให้พยาบาลโทรไปหาเบอร์พี่อาทิตย์แต่เหมือนว่าคนที่รับสายจะเป็โจแทน ร่างสูงผละกอดออกก่อนจะเดินมาด้านหน้าร่างเล็ก
อาทิตย์มองาแของอีกคนพลางกำมือแน่น รอยแผลพวกนี้ทำให้ภรรยาเจ็บมากแค่ไหน อาทิตย์รู้ว่าอีกคนตั้งใจจะเก็บสีหน้าเอาไว้ มือหนาช้อนมือบางมาไว้ในมือตัวเอง
“ขอโทษ..ตอนนั้นมึงกลัวมากเลยใช่ไหม?”
“ไม่เอาสิ..ไม่ต้อง..ฮึก ขอโทษแล้ว” สุดท้ายแล้วร่างเล็กก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้อยู่ ความกลัวที่ซ่อนเอาไว้เอ่อล้นออกมาเป็น้ำตา แขนเล็กคว้าเอวร่างสูงมากอดไว้ ใบหน้าสวยซุกลงที่หน้าท้องอีกคนแน่นโดยที่อาทิตย์ฝังใบหน้าลงที่หัวทุยของร่างเล็ก
“มันเป็ความผิดของกูเอง” อาทิตย์เสียใจที่ตัวเองไม่สามารถดูแลร่างเล็กได้ดีแบบที่บอกไว้กับแม่ตนเองเลย
“ไม่ใช่เลย..ตอนนั้นอ้ายแค่กลัว..กลัวจะไม่ได้เจอพี่อีกแล้ว” ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นมามองร่างสูง “พี่อย่าโทษตัวเองเลยนะฮึก..ถือว่าอ้ายขอ”
“กูทำไม่ได้”
“พี่ฟังอ้ายนะ ไม่ว่าจะเป็ยังไง..อึกเื่นี้ก็ไม่ใช่ความผิดของพี่เลยจริงๆ” แม้ว่าอีกคนจะไม่ได้ตอบกลับอะไร แต่เขาก็หวังว่าร่างสูงจะไม่โทษตัวเองเื่นี้ แต่เขากังวลว่ามันจะไม่ใช่อุบัติเหตุจริงๆ
ถ้าหากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งนี้มันไม่ใช่อุบัติเหตุขึ้นมา เขาคงกลายเป็ฆาตกรที่ทำให้ผู้บริสุทธิ์หนึ่งคนต้องตายเปล่า
“พักผ่อนก่อน กูจะไปทำเื่ย้ายห้องให้”
“อื้อ” เขาตอบรับอีกคนก่อนที่พี่อาทิตย์จะพยุงตัวให้นอนลงก่อนจะจับผ้าห่มปิดลำตัวเล็ก
“เดี๋ยวจะบอกให้โจเข้ามาเฝ้า เสร็จแล้วเดี๋ยวจะตามไปที่ห้องนะ”
“เข้าใจแล้วครับ พี่อาทิตย์มาไวๆ นะ” ร่างสูงโน้มตัวลงจุมพิตที่หน้าผากก่อนจะเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยรวมไป
เมื่ออาทิตย์เดินออกมาก็พบว่าโจยืนรออยู่ก่อนแล้วก่อนจะส่งสายตาให้ไปคุยกันทางอื่น ร่างสูงเดินมาหลบมุมที่บันไดหนีไฟ
“ได้เื่ว่ายังไง?”
“พบตัวคนขับแล้ว แล้วมันก็โดนจ้างวานมาอีกที”
“ใครจ้างมัน”
“มันไม่ยอมพูดสักที เค้นมันอยู่” โจพยายามสั่งให้ลูกน้องทำทุกทางเพื่อที่จะให้คนร้ายเปิดปากพูดแต่ดูเหมือนจะโดนสั่งมา
“ไม่ยอมพูดงั้นสินะ…ฆ่ามันสะ” น้ำเสียงทุ้มถูกกดต่ำไปด้วยความโกรธ
“พี่!” โจรีบเอ่ยห้ามด้วยความใ ถ้าหากฆ่าก็คงไม่รู้ข้อมูลแน่
“มึงจะไปเค้นยังไงก็ไม่มีทางพูดหรอก สุดท้ายมันก็ต้องตายอยู่ดี” อาทิตย์ไม่ใช่คนปรานีใครขนาดนั้น
“ถ้าฆ่ามันก็หาต้นตอไม่ได้ดิ”
“แล้วมึงไม่คิดรึไงว่าการที่มันไม่พูดชื่อคนจ้าง มันหมายความว่ายังไง?” ร่างโปร่งได้แต่นึกก่อนจะเหลือบตาไปมองพี่ชายด้วยสายตากังวล
“พี่คิดว่าเป็พวกมันจริงหรอ?”
“อืม” อาทิตย์มั่นใจ “ยังไงก็คือพวกธิวาลัย”
“แล้วพี่จะทำยังไงต่อกันแน่?”
ร่างสูงถกแขนเสื้อเพื่อดูนาฬิกาที่ข้อมือ ขณะนี้เป็เวลาบ่ายสามกว่า การที่อาทิตย์จะกลับมาโรงพยาบาลอีกครั้งก็ต้องรีบมาก่อนห้าโมงเย็น
ขายาวก้าวออกจากบันไดหนีไฟทันที
“พี่จะไปไหน!?”
“กูจะไปบริษัทพวกเหี้ยนั่น ส่วนมึงไปเฝ้าเดือนอ้าย แล้วทำเื่ย้ายห้องพิเศษให้กูด้วย”
“พี่จะไปที่ไม่ได้นะ! เห้ย!” แม้ว่าโจจะะโห้ามเท่าไหร่อีกคนก็ไม่ฟังอะไรเลย ร่างโปร่งถอนหายใจออกมาด้วยความเครียดพวกธิวาลัยมันชอบวิธีลอบกัด กัดคนที่ไม่ใช่เป้าหมาย แต่เป็คนสำคัญของเป้าหมายอีกที โจเองก็ไม่ได้อยากให้มันซ้ำรอยหรอกนะ เพราะว่าพี่ชายก็ดันรักภรรยาตัวเองมาก มากเสียจนไม่เคยเห็นด้านนี้ของอีกคนมาก่อน
ร่างเล็กถูกย้ายมาที่ห้องพิเศษทันทีหลังจากที่โจแจ้ง และก็ต้องเปลี่ยนตึกด้วย นั่นก็รวมไปถึงปกปิดชื่อของผู้ป่วยว่าห้ามบอกคนนอกเด็ดขาด เดือนอ้ายนั่งดูทีวีไปด้วยพลางหยิบขนมมากินโดยมีโจที่นั่งมองโน๊ตบุ๊คอยู่โซฟาข้างเตียงร่างโปร่งกำลังเช็คกล้องวงจรปิดที่ถูกส่งมาทุกไฟล์ของรถบรรทุก
ในคลิปวีดิโอทั้งหมดรถบรรทุกดูวิ่งปกติไม่มีอะไรดูจงใจเลย แต่พอตัดมาใน่ที่เดือนอ้ายผ่านสี่แยก รถบรรทุกที่เคลื่อนที่มาจากถนนขวามือจู่ๆ กลับขับพุ่งเข้ามาใส่รถแท็กซี่อย่างแรง นั่นก็คงพอบอกได้ชัดว่าคงจงใจแน่นอน คนร้ายในตอนนี้ก็คงถูกทำอะไรสักอย่างไปแล้ว ส่วนคนขับรถแท็กซี่นั้นมีครอบครัวที่มีลูกชายเพียงแปดขวบอยู่ต้องมาจากไปเพราะเหตุการณ์ครั้งนี้ อาทิตย์ได้สั่งให้คอยดูแลเด็กคนนั้นตลอดทั้งชีวิต
ซึ่งโจเองก็ตั้งใจว่าจะบอกเื่นี้กับเดือนอ้ายแม้ว่าอาทิตย์จะสั่งห้ามไม่ให้บอกก็ตาม แต่จะให้ปิดบังก็คงไม่ได้เพราะว่าโจเองก็ไม่อยากให้ทั้งคู่มีความลับกัน มันควรเป็สิ่งที่เดือนอ้ายเองก็ต้องรู้เอาไว้
“คุณเดือนอ้าย”
“หื้อ ว่าไง?” ใบหน้าสวยหันมาด้วยสภาพแก้มตุ่ย ขนมหมดไปแล้วสามถุง มันคงไปอยู่ในแก้มสองข้างนั่นหมดแล้ว
“ผมมีเื่จะบอกครับ” เขามองเห็นอีกคนทำสีหน้าจริงจังจึงทำให้ต้องกลืนขนมลงทั้งหมดก่อนจะหันไปคุยดีๆ
“ว่ามาสิ”
“จริงๆ แล้วเหตุการณ์ครั้งนี้มันไม่ใช่อุบัติเหตุ..” มือเล็กพยายามควบคุมไม่ให้เกิดอาการสั่นเอาไว้ “คุณเดือนอ้ายทราบดีเื่ของธิวาลัยไหมครับ?”
“ระ..เราพอจะรู้”
“ผมคิดว่ามันคงเป็ฝีมือพวกมัน”
“แล้วคนขับคนนั้นเขา..”
“ทางเราติดต่อไปแล้วครับ คนขับเขาโดนภรรยาทิ้งั้แ่แปดปีก่อน ไม่มีญาติที่ไหนแต่ว่า..” เขาไม่กล้าขยับตัวอะไรเลยตั้งใจฟังที่อีกคนจะพูดต่อ
“คนขับรถแท็กซี่คนนั้นเขามีลูกชายแปดขวบครับ”
“มะ..หมายความว่าเด็กคนนั้นก็ตัวคนเดียวหรอ โจ เราไปฆ่าพ่อเขานี่..ทำยังไงดีๆ เรามันฆาตกรชัดๆ ฮึก” สติของเดือนอ้ายแตกเป็เสี่ยงๆ หลังจากที่รับฟังเสร็จ โจรีบวิ่งไปจับตัวอีกคนทันทีไม่ให้ทำร้ายตัวเอง
“คุณต้องใจเย็นๆ ก่อนนะครับ!” โจเองเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ชายถึงยังไม่อยากให้บอกอีกคน
“เราฆ่าคนตายๆ..เราฮึก เราฆ่าคนตายไปแล้วโจ ทำยังไงดี”
“คุณไม่ได้ฆ่าเขานะครับ ทุกอย่างมันเป็เพราะพวกธิวาลัย คุณเดือนอ้ายต้องใจเย็นๆ ก่อนนะครับ” เสียงร้องไห้ดังกังวานไปทั่วห้อง เดือนอ้ายร้องไห้อย่างขาดใจ ความรู้สึกผิดมันเต็มไปทั้งใจจนคนที่ควรตายมันน่าจะเป็ตัวเองเขามากกว่า
ร่างโปร่งพยายามทำให้เดือนอ้ายใจเย็นลงก็รอประมาณชั่วโมงกว่าที่อีกคนจะสงบอารมณ์ขึ้นมาบ้าง แต่หยาดน้ำตายังคงไหลไม่หยุด ร่างเล็กนอนร้องไห้อยู่นาน โจที่ยืนมองก็สงสารจับใจ คนคนหนึ่งไม่สมควรที่จะถูกใช้เป็หมากเลย
“โจ..”
“ครับ..”
“เราจะดูแลเด็กคนนั้นเอง” ใบหน้าสวยหันไปมองร่างโปร่งพร้อมกับดวงตาที่เอ่อล้นด้วยน้ำตา “เราจะเลี้ยงเขาเองขอร้อง”
“แต่ว่า..เ้าสัวเขา- “
“เราจะคุยกับพี่อาทิตย์เอง..เราจะรับผิดชอบทุกอย่าง” เดือนอ้ายไม่อยากจมปลักกับการเห็นแก่ตัวไปมากกว่านี้ เด็กคนนั้นอายุเพียงแปดขวบก็ต้องมาเสียพ่อไป ไหนจะไม่มีญาติที่ไหนไปอีก ในเมื่อเป็แบบนี้เขาจะทำหน้าที่เลี้ยงเด็กคนนั้นแทนคุณลุงคนขับเอง
เดือนอ้ายไม่รู้ว่าจะทำได้ดีเท่าที่คุณลุงเขาทำได้รึเปล่า แต่ว่าเขาจะทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เด็กคนนั้นจะต้องโตมาอย่างดีและเขาพร้อมที่จะขอโทษเด็กคนนั้นอย่างใจจริง
“เด็กคนนั้นตอนนี้อยู่ที่ไหน”
“ตอนนี้ถูกส่งตัวให้ไปอยู่บ้านของคนดูแลบ้านศิวาลัยครับ”
“ป้าแมวหรอ?”
“ใช่ครับ”
“เราจะไปเจอเด็กคนนั้นพรุ่งนี้”
“แต่ว่าแผลยังไม่หายดีเลยนะครับ! เดี๋ยวผมจะเป็คนพาพวกเขามาเอง”
“เราเป็คนทำพ่อเขาตายนะโจ!” เสียงเล็กตวาดออกมาอย่างเสียงดังจนโจต้องสะดุ้ง “ขะ..ขอโทษ”
“ไม่เป็ไรครับ คุณอย่าคิดมากเื่นี้เลยนะครับ ไว้ผมจะพาเด็กคนนั้นมา” ใบหน้าเล็กพยักหน้าลงตอบรับ โจเองก็ยังไม่เคยเจอเด็กคนนั้นมาก่อน แต่เห็นจากที่ป้าแมวส่งมาว่าเด็กคนนั้นฉลาด ดูเหมือนจะเข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ แม้จะร้องไห้ที่เสียพ่อไปอยู่บ้าง
แต่ว่าที่น่าเป็ห่วงตอนนี้ก็คืออาทิตย์อยู่ดี เ้าตัวบอกว่าจะรับผิดชอบแต่ไม่ได้คิดว่าจะเอามาเป็ลูกแน่นอน แต่เดือนอ้าย้าเช่นนั้น โจไม่รู้ว่าพี่ชายจะยอมภรรยาตัวเองรึเปล่าเื่นี้ เพราะมันเป็เื่ใหญ่และก็เป็เื่ที่สำคัญสำหรับชีวิตคู่การที่ต้องเลี้ยงลูกที่ไม่มีเืตัวเองในตัว โจไม่มั่นใจเลยว่าอาทิตย์จะคิดยังไงกับเื่นี้
ั้แ่ทำงานด้วยกันมา โจไม่เคยได้ยินความคิดเื่ลูกออกมาจากปากของพี่ชายตัวเองเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้คิดหนักถ้าหากสองคนนี้มีปัญหาเื่การรับเด็กคนนี้มาเลี้ยงก็คงจะแย่มากแน่ๆ อีกอย่างเด็กคนนั้นเองก็ไม่ได้ผิดอะไรเลย
“โจ” เดือนอ้ายเอ่ยเรียกร่างโปรดขณะที่อีกคนยังยืนคิดวิตกอยู่
“…”
“ได้ยินเรารึเปล่า? โจๆ”
“…”
“โจ!”
“ครับๆ!”
“เราจะไปห้องน้ำน่ะ”
“ได้ครับ!” อีกคนช่วยเขาพยุงตัวลุกขึ้นก่อนที่ร่างเล็กจะก้าวลงจากเตียงเข้าไปที่ห้องน้ำ พอหันไปมองตัวเองในสภาพกระจกก็ยังรู้สึกไม่ดี แผลแค่นี้มันไม่เจ็บเท่ากับคนที่ตายตอนเจ็บหรอก เดือนอ้ายโกรธ โกรธที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลยเค้กนั้นก็คงสลายหายไปแล้ว
จากตอนแรกที่ตั้งใจจะให้เป็วันเกิดที่ดีที่สุดของพี่อาทิตย์ เขากลับทำมันพังลงไม่เหลือชิ้นดี และตอนนี้ธิวาลัยคือสิ่งที่เดือนอ้ายเกลียดที่สุด เขาไม่อยากจะเชื่อว่าตระกูลนี้มันจะเลวทรามได้ขนาดนี้ คนที่ชื่อว่าธากับนิน สองคนนั้นต่อหน้าเขายิ้มใส่แต่ลับหลังกลับจะฆ่ากัน ไม่ว่าจะเป็ยังไงสักวันผลกรรมจะต้องเอาคืนแน่
ร่างเล็กจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จก็เตรียมที่จะเดินออกจากห้องน้ำแต่ก่อนที่จะเดินออกสายตาเหลือบไปมองกระจกอีกครั้งก่อนจะจิ้มนิ้วลงที่กระจก ทันทีที่เห็นปลายนิ้วชี้นั้นแตะกับนิ้วชี้ในกระจกอย่างใกล้ชิด มือเล็กคว้าแจกันที่วางบนอ่างล้างหน้าโยนใส่กระจกทันที
เพล้ง!
เสียงเคาะประตูขึ้นทันทีหลังจากที่ได้ยินเสียงด้านใน รวมไปถึงเสียงเรียกชื่อเดือนอ้ายไม่มีหยุด แต่ร่างเล็กไม่ทันได้สนใจ เพราะกระจกของที่นี่มันคือกระจกสองด้าน เขายืนมองกระจกแตกออกมากระจายไปทั่วห้องน้ำ ก่อนจะเหลือบตาเข้าไปด้านในก็เห็นมีโพรงทะลุขนาดเท่ากับกระจกที่มีกล้องตัวหนึ่งกำลังตั้งอยู่ ร่างเล็กรีบเข้าไปคว้ากล้องตัวนั้นโยนทิ้งลงกับพื้นทันที เื่นี้คือสิ่งที่เขาได้เรียนมาจากนาวิน ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่ปลอดภัยสำหรับเขาเสียแล้วล่ะ