“ท่านแม่ ท่านพี่ พวกท่านเพียงรอข่าวดีก็พอ หนึ่งเดือน... ตลอดทั้งเดือนนี้ จ้าวอิ้งเสวี่ยนั่นตัวเองยังเอาตัวไม่รอด คงไม่มีจิตใจจะมาสร้างความยุ่งยากให้ท่านพี่หรอก” เหนียนอีหลานกล่าวพลางค่อยๆ ลุกยืนขึ้น การกระทำอากัปกิริยางดงามเช่นนั้นประหนึ่งคุณหนูผู้สูงศักดิ์ ทว่าความดุร้ายและความเย็นะเืในดวงตาคู่นั้น ทำให้ความงดงามดูแปลกประหลาดพอควร
เป้าหมายของนาง อย่างไรก็ยังเป็เหนียนยวี่!
เพียงแค่จ้าวอิ้งเสวี่ยมีใจคิดสงสัยในตัวเหนียนยวี่ หลังจากเดือนนี้ หากจ้าวอิ้งเสวี่ยรู้ว่าตัวเองลูกของเหนียนเฉิง เช่นนั้น... ความเ็ปและความโกรธเกรี้ยวจะเป็อย่างไร?
และหนึ่งเดือนหลังจากนี้...นั่นมิใช่่วันเกิดของเหนียนยวี่หรอกหรือ?
ครั้นครุ่นคิดถึงคำมั่นสัญญาที่มู่อ๋องจ้าวอี้ให้ไว้กับเหนียนยวี่ สู่ของั้นหรือ?
เหนียนอีหลานกำผ้าเช็ดหน้าแน่นโดยที่แทบไม่รู้ตัว
หึ มาตรแม้นฮองเฮาอวี่เหวินจะให้การสนับสนุนแล้วอย่างไรเล่า?
ต่อให้ข้าต้องทุ่มเทพยายามเต็มที่ ก็ต้องทำให้วันเกิดของเหนียนยวี่เกิดความวุ่นวายให้ได้ ไม่เพียงแค่นั้น ข้าอยากจะดูนักว่า วันเกิดของนาง เื่การสมรสของนางกับท่านอ๋องมู่จะสำเร็จได้อย่างไร!
เหนียนอีหลานครุ่นคิด ความเกลียดชังในดวงตาทวีแววดุร้ายยิ่งขึ้น ก้าวเท้ายาวออกจากหออี๋ชุน
นางผู้ซึ่งออกจากหออี๋ชุนไม่ได้กลับไปยังหอชิงยวี่ แต่กลับไปยังลานเซียนหลาน เข้าไปได้เพียงครู่หนึ่ง ยามที่ออกมาอีกครั้ง เหนียนอีหลานอยู่ในชุดของสาวใช้ ท่าทีดูลับๆ ล่อๆ ฝีเท้าก้าวเดินไปทางประตูหลังจวนเหนียนอย่างรีบเร่ง
เหนียนอีหลานออกจากจวนเหนียน การปลอมตัวที่ไม่สะดุดสายตา ในไม่ช้าค่อยๆ หายไปกับผู้คนในฝูงชน หลังจากเดินไปตามถนนสักพัก เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีผู้ใดตามมา เหนียนอีหลานจึงค่อยเข้าไปยังโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง และตรงขึ้นไปยังห้องส่วนตัวบนชั้นสอง
"เ้ามาแล้ว!"
ภายในห้องส่วนตัว บุรุษผู้หนึ่งรออยู่ที่นั่นนานแล้ว เพียงแค่ได้ยินเสียงประตูเปิดออก มิต้องมองผู้มาเยือนก็รู้แล้วว่าคนที่มาคือผู้ใด
เสียงของชายหนุ่มฉายชัดถึงความเ็า
เหนียนอีหลานจ้องมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหน้าหน้าต่าง เขาสวมเสื้อสีขาวสว่างไสว เพียงแค่แผ่นหลังก็ฉายชัดถึงความสง่างามเหนือสิ่งใด ทว่าดูเหมือนั้แ่วันนั้นในสวนร้อยสัตว์ ครั้นบุรุษผู้นี้ช่วยชีวิตตนมาจากเงื้อมมือของจื่อหลิง เขาที่อยู่ตรงหน้านางก็ไม่แยแสที่จะเสแสร้งทำท่าทีของท่านอ๋องที่แสนอบอุ่นอีกแล้ว
แต่ความเยือกเย็นเยี่ยงนี้ของเขา ทำให้จิตใจนางเกิดความหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก
"อีหลานคารวะท่านอ๋องหลี" เหนียนอีหลานปิดประตูเรียบร้อยแล้ว จากนั้นค่อยๆ เดินไปด้านหลังจ้าวเยี่ยน
จ้าวเยี่ยนมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยใบหน้างดงามเหลือล้ำที่สงบนิ่งไร้อารมณ์ “เื่ราวสำเร็จแล้ว?”
“ทูลท่านอ๋องหลี สำเร็จแล้วเพคะ” เหนียนอีหลานจ้องมองแผ่นหลังของจ้าวเยี่ยน พลางกล่าวตอบอย่างเคารพ “ยามนี้จ้าวอิ้งเสวี่ยน่าจะรู้แล้วว่าเื่นี้เกี่ยวข้องกับเหนียนยวี่อย่างหนีไม่พ้น และเื่ต่อจากนี้ คงจะเป็ไปตามแผนที่วางไว้ อีหลานไม่ปล่อยให้เื่นี้อยู่เหนือการควบคุมแน่เพคะ”
“ดี เื่นี้เ้าทำได้ไม่เลว” จ้าวเยี่ยนกล่าว ในที่สุดเขาหันหลังกลับมา ยังคงไม่เหลือบมองเหนียนอีหลาน ราวกับไม่สนใจจะมองนาง เขาเดินไปที่โต๊ะด้านข้างอย่างตามใจและนั่งลง รินชาและจิบชา กิริยาท่าทางงดงาม มิเก็บงำความสง่างามสูงศักดิ์ที่แผ่ซ่านรอบตัวเลยแม้แต่น้อย
เหนียนอีหลานจ้องมอง อดไม่ได้ที่จะชะงักเล็กน้อย ทว่าพลันได้สติกลับมา จึงกล่าวตอบอย่างเร่งรีบ “โชคดีที่ได้ความช่วยเหลือของท่านอ๋อง ไม่เช่นนั้นเื่ครานี้ เพียงแค่อีหลานคนเดียวคงจะทำไม่สำเร็จ คนของท่านอ๋องทำได้ดียิ่งเพคะ”
ใช่แล้ว เมื่อครู่นี้เหนียนเฉิงอยากรู้ว่า คนเ่าั้แท้จริงแล้วนางหามาจากที่ใด พวกเขาเป็คนที่ท่านอ๋องหลีส่งมาให้ช่วยนาง!
คำเยินยอของเหนียนอีหลาน จ้าวเยี่ยนเองก็ได้ยิน เขากลับค่อยๆ ยกยิ้ม คนของเขาย่อมทำได้ดีแน่ เพียงแต่...
จ้าวเยี่ยนคิดบางอย่างขึ้นได้ คิ้วหนาเข้มจึงขมวดมุ่นเล็กน้อย “ยวี่เอ๋อร์...”
คำว่ายวี่เอ๋อร์เกือบจะโพล่งออกมา ทว่าทันทีที่หลุดปากออกมา จ้าวเยี่ยนราวกับตระหนักอันใดได้ ดวงตาจึงหรี่ลงเล็กน้อย ทันใดนั้นดูเหมือนจะเปลี่ยนบทสนทนาเพื่อปกปิด “หอชิงยวี่ สถานการณ์เป็อย่างไรบ้าง?”
แม้จะปกปิด ทว่าเหนียนอีหลานยังคงได้ยินคำว่า ‘ยวี่เอ๋อร์’ อย่างชัดเจน ไม่เพียงแค่นั้น ถ้อยคำสองคำที่โพล่งออกมาจากปากของจ้าวเยี่ยนแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนเบาบาง ยิ่งทำให้จิตใจของเหนียนอีหลานชะงักไปครู่หนึ่ง เื่บางอย่างพลันวาววับขึ้นในหัว
ยวี่เอ๋อร์?
ท่านอ๋องหลีเองก็มีความคิดกับเหนียนยวี่เฉกเช่นบุรุษกับสตรีหรือ?
การค้นพบนี้ทำให้ในใจของเหนียนอีหลานปั่นป่วนใ ทว่านางกลับไม่อยากจะเชื่อ
จะเป็ไปได้หรือ?
ยามที่นางขอความช่วยเหลือจากท่านอ๋องหลี เห็นได้ชัดว่านางกล่าวแล้วว่าจะนำหายนะไปสู่เหนียนยวี่ ท่านอ๋องหลีตอบรับนางโดยที่แทบไม่คิดไตร่ตรอง ทว่าหากเขามีความรู้สึกต่อเหนียนยวี่เฉกเช่นบุรุษสตรี เหตุใดถึงจะให้ร้ายเหนียนยวี่?
เหนียนอีหลานจ้องมองจ้าวเยี่ยน ทว่าอย่างไรก็คาดเดาความคิดของเขาไม่ออก
“ความคิดของเปิ่นหวาง หาใช่ให้เ้ามาคาดเดา!”
ดูเหมือนเขาจะสังเกตเห็นความรู้สึกนึกคิดของเหนียนอีหลาน จึงกล่าวออกมาด้วยเสียงอันเ็า ั์ตาของจ้าวเยี่ยนรู้สึกไม่พอใจอย่างชัดเจน
เหนียนอีหลานตื่นใ คุกเข่าลงกับพื้นอย่างตื่นตระหนก “อีหลานสมควรตาย อีหลานไม่กล้าคาดเดาความคิดของท่านอ๋องเพคะ หอชิงยวี่...หอชิงยวี่ทางนั้นไม่มีการเคลื่อนไหวอันใดเพคะ ไม่ ไม่ใช่สิ หลายวันนี้ มารดาของหม่อมฉันกับจิ้นหวังเฟยไปหาเหนียนยวี่ทุกวัน ทว่าท่านแม่ทัพหลวงเองก็อยู่ที่นั่นด้วยทุกวัน เขาปกป้องเหนียนยวี่ ดูเหมือนความสัมพันธ์...จะไม่ธรรมดา...”
ทันทีที่เหนียนอีหลานเอ่ยจบ ก็ได้ยินเสียงดัง ‘ปัง’ หัวใจของเหนียนอีหลานสั่นสะท้าน เห็นถ้วยชาในมือของจ้าวเยี่ยนถูกวางลงบนโต๊ะอย่างแรง และใบหน้าอันหล่อเหลารูปนั้น...เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว...
แรงโทสะนี้เป็เพราะนางบอกว่าความสัมพันธ์ระหว่างฉู่ชิงกับเหนียนยวี่ดูไม่ธรรมดาหรือ?
ดวงตาของเหนียนอีหลานแวววาว เป็อย่างที่คิด...
จ้าวเยี่ยนผู้นี้มีความคิดที่ไม่ธรรมดาต่อเหนียนยวี่!
เหนียนยวี่…
นางเป็นางจิ้งจอกอย่างแท้จริง มิรู้ว่าใช่อุบายอย่างไร ทั้งมู่อ๋อง ท่านแม่ทัพหลวง และแม้แต่หลีอ๋องยังหลงเสน่ห์นาง ช่างเป็สตรีที่น่ารังเกียจเสียจริง!
"ท่านอ๋อง..." เหนียนอีหลานกลับมาได้สติ ลองเอ่ยเรียกด้วยใบหน้าหวาดหวั่น
จ้าวเยี่ยนเหลือบมองเหนียนอีหลาน ค่อยๆ คลายคิ้วออก “เ้ากลับไปเถิด”
เหนียนอีหลานชะงักงัน ทว่ากลับตอบสนองอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าชักช้าแม้แต่น้อย “เพคะ”
เหนียนอีหลานหันหลังกลับ ้าจะออกไป ทันทีที่เดินไปถึงประตู เสียงของบุรุษในห้องพลันดังขึ้นอีกครั้ง
“เื่เหนียนยวี่ เ้าทำร้ายนางได้ แต่อย่าได้คิดจะทำร้ายนางถึงแก่ชีวิต” น้ำเสียงของจ้าวเยี่ยนเ็าและแน่วแน่ เมื่อไม่เห็นใบหน้าเขายามนี้ เหนียนอีหลานก็มิอาจจินตนาการได้จริงๆ ว่า บนใบหน้าของบุรุษผู้อบอุ่นสงบนิ่งเสมอมาผู้นี้จะแสดงอารมณ์อย่างไร
เหนียนอีหลานอยากเห็น ทว่าสายตาเย็นเยียบดุดันที่จ้องมองตัว นางจึงไม่กล้าหันหน้าไปมอง
แต่...อย่าได้คิดจะทำร้ายเหนียนยวี่ถึงแก่ชีวิตงั้นหรือ?
“อันใดกันท่านอ๋องหลี ยวี่เอ๋อร์เป็น้องสาวของหม่อมฉัน หม่อมฉันจะทำร้ายนางจนถึงแก่ชีวิตได้อย่างไรเพคะ?” มุมปากของเหนียนอีหลานเบ่งบานด้วยรอยยิ้ม พยายามระงับความริษยาในใจอย่างสุดความสามารถ เพื่อไม่ให้เผยสีหน้าแปลกๆ ออกมา
แต่ถึงกระนั้น ยามที่กล่าวจบกลับทำให้จ้าวเยี่ยนยิ้มเย็นเยียบ
“งั้นหรือ? หากนางไม่ตาย นางก็จะนำหน้าเ้าอยู่ตลอด และไม่มีทางทำให้เ้าได้ััตำแหน่งมู่หวังเฟยแน่ มิใช่หรือไร?”
จ้าวเยี่ยนจ้องมองแผ่นหลังสตรีผู้นั้นอย่างราบเรียบ ความคิดของสตรีผู้นี้ เขาแจ่มแจ้งอย่างยิ่ง
นางเข้ามาพึ่งข้า แต่ในใจกลับยังคงคิดถึงจ้าวอี้!
แทนที่จะพูดว่าคิดถึงจ้าวอี้ มิสู้กล่าวว่านางคิดถึงตำแหน่งมู่หวังเฟยจะดีกว่า ในใจของนางยังคงเชื่อว่าจ้าวอี้จะได้สืบต่อราชบัลลังก์อยู่งั้นหรือ?
หึ!
่เวลานั้น ดวงตาของจ้าวเยี่ยนฉายแววไม่พอใจ ความอบอุ่นในห้องดูเย็นเยียบขึ้นทันใด
