33
อุปสรรคในการเดินทางยามค่ำคืนของเหยาเหยาถือเป็ประสบการณ์ที่ไม่ค่อยมีนักผจญภัยทำกัน แล้วครั้งนี้อาจเป็ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของเธอก็ได้
[ยินดีด้วย ระดับของท่านเพิ่มขึ้น ระดับของท่านอยู่ที่ระดับ 6]
[ยินดีด้วย ค่าพลังโจมตีของท่านเพิ่มขึ้น + 6]
[ยินดีด้วย ค่าพลังป้องกันของท่านเพิ่มขึ้น + 6]
[ยินดีด้วย ค่าพลังความเร็วของท่านเพิ่มขึ้น + 6]
[ยินดีด้วย ค่าพลังิญญาของท่านเพิ่มขึ้น + 6]
“ระดับเพิ่มขึ้นมันก็ดีอยู่หรอกนะ”
เหยาเหยายังคงทำตัวปล่อยใจตามสบายไม่ได้
ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวนาน เหยาเหยาจะต้องต่อสู้กับสัตว์อสูรตามเส้นทางที่กำลังจะเดินทางไป
เหยาเหยารอดมาจากหนูพิษสัตว์อสูรที่มีระดับ 6 มาได้ แต่เธอต้องมาเจอกับสัตว์อสูรที่อยู่กันเป็ฝูงอย่างแมวสามหาง ระดับของมันอยู่ที่ 6 เท่ากับหนูพิษ
“ค่ำคืนนี้ยังอีกนานยาว เอาเถิด ในเมื่อมันเป็เช่นนี้ก็ช่วยมิได้”
เหยาเหยาเธอยังต้องสู้ต่อไป สู้จนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง
เวลาผ่านพ้นมาได้ 4 ชั่วยาม ดวงอาทิตย์ก็ปรากฏ รุ่งเช้าที่เหยาเหยารอคอยก็มาถึง สัตว์อสูรกลางคืนที่ต่อสู้ปะทะกับหญิงสาวร่างบางก็ถอยกันออกไปแล้วกลับเข้าไปในป่า เมื่อเห็นเช่นนั้น เหยาเหยาจึงถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนร่างเล็กอันบอบบางจะทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้นทั้งอย่างนั้น
เกวียนขนเสบียงอาหาร ม้าดำที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตลอดทั้งคืนไม่เป็อันใด
“เช้าแล้วสินะ”
ได้เห็นอรุณรุ่งเช้าอีกครั้งถือว่ายังคงโชคดี ไม่รู้ว่าเหยาเหยาจะโชคดีเช่นนี้ไปตลอดรอดฝั่งหรือไม่
หลังจากพักเหนื่อยได้เกือบชั่วยาม เหยาเหยาจึงเดินทางไปต่อแล้วเธอก็เห็นหมู่บ้านจากระยะไกล
“ที่นั่นสินะ”
แค่ได้เห็นหมู่บ้านจุดหมายปลายทาง แค่นี้เธอก็หายเหนื่อยแล้ว
เหยาเหยาเดินทางมาถึงหมู่บ้านซึ่งเป็จุดหมายปลายทางของเธอ ภารกิจของเธอคือการฟื้นฟูหมู่บ้านไร้นามแห่งนี้ ดูจากสภาพของหมู่บ้านแล้วแทบไม่ต่างอะไรกับหมู่บ้านร้างที่ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่มาเป็เวลานาน
(ดูไม่มีชีวิตชีวากันเลย)
ััแรกของเหยาเหยา เธอรู้สึกว่าชาวบ้านไม่มีชีวิตชีวาจะทำอันใด บางคนนั่งเหม่อลอย บางคนผอมกะหร่องขาดสารอาหารมาหลายวัน
เื่ที่จะฟื้นฟูหมู่บ้านตามที่ภารกิจระบุเอาไว้มันคงไม่ใช่แค่นี้ มันจะต้องมีเื่บางอย่างเกิดขึ้นที่นี่
(เราจะแก้ไขปัญหาของหมู่บ้านอย่างไรดี ภารกิจนี้ไม่มีนักผจญภัยคนอื่น มีเพียงเราผู้เดียว เท่ากับว่าเราจะทำอันใดก็ได้หมด ไม่ว่าจะทำอันใด เราจะต้องฟื้นฟูหมู่บ้านไร้นามแห่งนี้ให้กลับมาเหมือนเดิม)
…