ตอนที่ 16
หลายต่อหลายครั้งที่กนกบอกให้ลูกชายกลับมานอนบ้านไม่ได้ วันนี้ก็เป็อีกวันที่เธอหงุดหงิดเพราะเห็นแล้วว่าศิลากับปัณณวีร์อยู่ด้วยกัน ตัวตนของลูกชายที่เธอไม่เคยเห็น แต่พออยู่กับปัณณวีร์กลับมีหลากหลายมุม
“ปล่อยให้สุขสบายใจนานแล้ว” กนกพูดขึ้นพลางสบสายตากับเลขาของเธอที่คอยช่วยงานมาั้แ่ต้นจนถึงตอนนี้ เรียกได้ว่าเป็เลขาคู่จิตคู่ใจก็ว่าได้ แค่มองหน้าก็รู้ใจแล้วว่าต้องทำอะไร
“จะจัดการให้ค่ะ” เธอรับคำอย่างรู้งานก่อนจะเดินออกจากห้องไป ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้วที่ปัณณวีร์ทำงานอย่างราบรื่น แน่นอนว่านั่นเพราะกนกไม่ได้ก่อกวนอย่างตอนแรก
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับปัณณวีร์หาใช่์กลั่นแกล้งซะเมื่อไหร่แต่เป็กนกต่างหากที่แกล้ง ั้แ่พราหมณ์ที่มาในวันบวงสรวงไม่ได้ต้องรีบเร่งหาคนใหม่ จ้างทีมงานที่ดูแลวิทยุสื่อให้ไม่ชาร์จแบต แกล้งบอกว่าชาร์จแต่จริงๆ ไม่ได้ทำ และไหนจะบ้านที่ทำการเช่าเอาไว้ถ่ายทำเธอก็ยอมเสียเงินส่วนตัวจ่ายให้เพื่อปั่นงานของปัณณวีร์ แม้จะเป็การกลั่นแกล้งไม่หนักเท่าไหร่ในความคิดของกนกแต่เธอไม่ได้จะแกล้งแค่เท่านี้ ยังมีอีกมากให้เธอสามารถทำลายงานของอีกฝ่ายได้แค่กระดิกนิ้ว แต่หากเธอทำอะไรใหญ่โตโจ่งแจ้งไปอาจจะถูกมองไม่ดี อีกทั้งปัณณวีร์ก็เหมือนตัวทำเงินให้บริษัท แน่นอนว่าหากเธอปฏิเสธงานของปัณณวีร์เพียงคนเดียวเพราะเหตุผลส่วนตัว คณะกรรมการคนอื่นๆ ต้องไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน
“ทำอะไรอยู่หรอครับคุณแม่” ศรุตเดินสวนกับเลขาของกนกเมื่อครู่ เดินมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของผู้เป็แม่ กนกรีบปิดไอแพดทันทีพร้อมส่งยิ้มให้ศรุต
“แม่ก็ดูอะไรไปเรื่อยแหละ กลับบ้านพร้อมแม่ไหม” ศรุตมองไอแพดของผู้เป็แม่เล็กน้อยเพราะเห็นว่า่หลังมานี้กนกถือไอแพดติดตัวตลอดต่างจากเมื่อก่อน เวลาไปไหนเลขาของเธอก็มีไอแพดติดตัวอยู่แล้ว และการจดรายละเอียดงานต่างๆ ก็หน้าที่เลขา กนกเลยไม่ค่อยได้พกติดตัว
“ครับ แล้ววันนี้ศิลานอนคอนโด แม่จะเข้าครัวเองไหมครับ” เขาลองเอ่ยถามดู
“นี่ก็ค่ำแล้ว กลับถึงบ้านคงจะมืดพอดี แม่ว่าคงทำไม่ทัน” จริงอย่างศรุตคิดไว้เลยว่ากนกจะทำอาหารในวันที่ศิลาจะกลับไปนอนบ้าน บ่งบอกได้ดีว่าเธอ้าเอาใจลูกชายคนเล็กซึ่งศรุตเองก็ไม่ได้รู้สึกน้อยใจหรือว่าเสียใจที่แม่ไม่ได้เอาใจตนเองเนื่องจากรู้ดีว่าผู้เป็แม่กับน้องชายนั้นไม่ค่อยได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันในตอนที่ศิลาเด็ก ทำให้ทั้งสองเกิดความเหินห่างกัน ไม่แปลกถ้ากนกอยากเอาใจลูกชาย แต่ที่น่าแปลกคือทำไมต้องเป็ตอนนี้ ถึงก่อนหน้าจะเอาใจแต่เป็การเอาใจใส่โดยหาของให้ ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้ด้วยตัวเอง
“น่าน้อยใจจัง” ศรุตแกล้งพูดทำหน้าเศร้า “ผมอยู่คนเดียวแม่ก็ไม่ทำให้กินหรอครับ”
กนกคิดได้ว่าอาจจะทำให้ลูกชายคนโตน้อยใจเอาได้เพราะมัวแต่เอาใจคนเล็กจึงได้ลุกขึ้นเดินไปกอดปลอบ “ไม่ใช่แบบนั้นนะคะลูก วันนี้แม่เพิ่งเคลียร์งานเสร็จไง เอาไว้พรุ่งนี้เช้าแม่ตื่นมาทำของโปรดให้ลูกดีไหม”
“แม่พูดแล้วนะ งั้นพรุ่งนี้เช้าผมจะรอทานซุปข้าวโพดของแม่”
“ได้เลย” เธอลูบผมของศรุตเบาๆ ด้วยรอยยิ้มพลางนึกในใจว่าหากศิลาเชื่อฟังและพูดง่ายกับเธอแบบพี่ชายก็คงจะดี
และคงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มาคบกับผู้ชาย แถมผู้ชายคนนั้นเธอก็รักเหมือนลูกหลาน ไม่คิดว่าทั้งสองจะแอบคบกัน
วันต่อมาปัณณวีร์คิดว่าวันพักกองที่ผ่านมานั้นเป็เหมือนคลื่นที่สงบก่อนที่พายุจะโหมมา ครึ่งวันของการถ่ายวันนี้ก็เกิดปัญหาอีกคือทีมงานเกือบ 20 คนท้องเสียหลังทานอาหารกลางวันไป มีคนที่ยังไม่ได้กินอีกส่วนหนึ่งจึงไม่ได้เป็อะไร นอกจากทีมงานแล้วก็มีนักแสดงอีกสองสามคนที่ทานข้าวของกองสวัสดิการ ดีที่ปัณณวีร์เป็คนทานข้าวช้าจึงยังไม่ได้แตะเลยไม่งั้นก็คงจะท้องเสียเหมือนกัน
“มันเกิดเื่แบบนี้ขึ้นได้ยังไงวีร์” ผู้กำกับหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้น ท้องเสียพร้อมกันขนาดนี้คงไม่ใช่เื่บังเอิญ และก็แสดงว่าวันนี้พวกเขาถ่ายทำต่อไม่ได้เพราะทีมงานเกือบครึ่งทำงานไม่ได้ ตอนนี้ทุกคนก็ไปโรงพยาบาลกันหมด ดีที่อาการไม่ได้หนักมาก
“ผมก็ไม่ทราบครับพี่ลิน ยังไงผมจะต้องเร่งตรวจสอบให้ได้” นี่เป็ครั้งแรกที่ปัณณวีร์รู้สึกว่าเกินความคาดหมายของเขาอย่างมาก การเลื่อนถ่ายหนึ่งวันนั่นหมายความว่าต้องจัดคิวนักแสดงใหม่อีกเพราะบางคนก็มีงานที่ไม่ตรงกัน และยิ่งไปกว่านั้นปัณณวีร์คิดว่าคงไม่ใช่แค่วันนี้ที่ต้องหยุดถ่าย พรุ่งนี้ก็ต้องให้ทีมงานพักก่อน จะให้มาทำงานเลยก็ดูจะใจร้ายไปหน่อย
“ชา หัวหน้าฝ่ายสวัสดิการอยู่ไหนตอนนี้” ปัณณวีร์เอ่ยถามกับผู้ช่วย ในระหว่างนี้ทีมงานที่เหลืออยู่ก็เก็บของเพราะไม่ได้ถ่ายต่อแล้ว
“อยู่หลังบ้านค่ะพี่วีร์ ชาให้พี่เขารอที่นั่น” ปัณณวีร์พยักหน้าเบาๆ ให้กับความทำงานคล่องแคล่วของผู้ช่วยที่ไม่ต้องบอกเธอก็คิดได้ว่าต้องทำยังไง
ร่างโปร่งบางในเสื้อเชิ้ตสีขาวใส่ทับในกางเกงสแล็คสีดำเดินมาหลังบ้านที่ใช้เป็สถานที่ถ่ายทำซึ่งก็คือบ้านที่เขาเพิ่งจะติดต่อไปเมื่ออาทิตย์ก่อน ตอนนี้ด้านหลังไม่มีคนอยู่เลยเพราะทุกคนต่างไปเก็บของที่หน้าบ้านหมด จึงทำให้มีเพียงคนที่ปัณณวีร์้าพบ เดินมาถึงก็เจอเธอนั่งไขว่ห้างเล่นมือถืออยู่อย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรเหมือนกับว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความผิดของเธอ ทั้งที่เธอควรจะต้องเป็ฝ่ายมาขอโทษปัณณวีร์ที่ทำงานผิดพลาด
ไม่สิ จะเรียกว่าผิดพลาดได้ยังไงกัน คนท้องเสียเยอะขนาดนี้คงไม่ใช่แค่พลาดแล้ว...
"พี่ไหมครับ" ปัณณวีร์เรียกชื่อของหัวหน้าฝ่ายสวัสดิการที่ต้องดูแลเื่อาหารการกินของเหล่าทีมงานและนักแสดง แต่วันนี้กลับมีเื่ใหญ่เกิดขึ้นจนได้
"ว่าไงคะ" คนถูกเรียกดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย เงยหน้าจากโทรศัพท์มือถือ เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็เชิงถาม
"นี่พี่ยังมีหน้ามานั่งเล่นโทรศัพท์สบายใจอยู่อีกหรอคะ" ชาพูดขึ้นเพราะเห็นพฤติกรรมของอีกคนแล้วทนไม่ไหวเหลือเกิน เมื่อก่อนเห็นว่าเธอไม่ใช่คนแบบนี้
"เอ้า แล้วจะให้พี่ทำอะไรล่ะคะ ก็ชาบอกให้พี่มานั่งรอที่นี่ไง" ไหมถามกลับ
"ใช่ค่ะ แต่สีหน้าพี่ควรจะมีความรู้สึกผิดสักนิดไหมอ่ะ"
"พี่ไม่เข้าใจอ่ะ ทำไมพี่ต้องรู้สึกผิดด้วย ก็ในเมื่อร้านอาหารเขาทำมาให้แบบนี้ พวกพี่แค่ไปสั่ง ไปรับ และเอามาให้กิน" คำแก้ตัวหน้าตายออกมาจากปากคนตรงหน้า ทำเอาปัณณวีร์ขมวดคิ้วและส่ายหน้าเบาๆ
"ท้องเสียกันเยอะขนาดนี้ พี่คิดว่ามันเกิดมาจากร้านอาหารหรอครับ แล้วร้านนี้เราก็สั่งประจำ ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นเลย ถ้าคนสองคนผมจะไม่แปลกใจเลย อาหาร 3 อย่าง ก็ท้องเสียด้วยกันทั้งสามอย่างเป็ไปได้หรอครับ" อย่างหนึ่งเป็ผัดซีอิ๊ว อย่างหนึ่งเป็ข้าวผัด อีกอย่างคือราดหน้า ดูแต่ละเมนูแล้วปัณณวีร์ก็นึกไม่ออกว่าอะไรทำให้ท้องเสีย เขาคิดแล้วว่าเื่นี้ต้องไม่ใช่เื่บังเอิญอย่างแน่นอน
"ก็จะไปรู้กับคนทำไหมล่ะคะ" ทั้งสีหน้าที่ติดรำคาญและคำพูดที่ดูจะปัดความรับผิดชอบนั้นยิ่งทำให้ปัณณวีร์หงุดหงิดขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงบุคลิกเรียบนิ่งและคำพูดที่สุภาพ
"ไม่เป็ไรครับ ผมส่งอาหารให้ทางโรงพยาบาลช่วยตรวจสอบดูแล้ว เดี๋ยวก็รู้ว่าเป็เพราะอะไร ยังไงพี่ไหมก็ช่วยเรียกฝ่ายสวัสดิการมาให้ครบทุกคนด้วยนะครับ เจอกันที่ออฟฟิศครับ"
"พี่วีร์" ชาเอ่ยเรียกเมื่อเห็นว่าปัณณวีร์ไม่เอาความอีกฝ่าย ปัณณวีร์สบตากับชาบ่งบอกว่าเอาไว้ไปคุยกันที่ออฟฟิศ เพราะเื่นี้ถือเป็เื่ภายใน
เมื่อกลับมาที่ออฟฟิศ ปัณณวีร์ก็มารอที่ห้องประชุม ไม่นานนักทีมงานฝ่ายสวัสดิการก็มา และคนที่ช้าสุดก็คงเป็ไหมที่เป็หัวหน้าฝ่าย มาครบกันแล้วปัณณวีร์จึงได้ชูแผ่นกระดาษขึ้นหนึ่งแผ่น ตรงกลางหน้ากระดาษมีตราสัญลักษณ์ของโรงพยาบาล
"นี่เป็ใบรับรองที่ทางโรงพยาบาลส่งให้ผมทางเมล ผลตรวจจากอาหารกลางวันวันนี้พบว่ามียาขับถ่ายผสมอยู่" สิ้นประโยคของปัณณวีร์ ทุกคนต่างก็มองหน้าและพูดคุยกันขึ้นเพราะมันเป็เื่ใหญ่ไม่น้อย เนื่องจากอาหารนั้นไม่ได้มีแค่ของทีมงาน ยังมีของผู้จัด ผู้กำกับและเหล่านักแสดงอีก ใครกันจะกล้าลงมือ
"คนลงมือต้องเป็คนในฝ่ายสวัสดิการ เพราะหากไม่ใช่จะเอาโอกาสไหนไปใส่ยาถ่ายให้ทุกคนกัน"
"ไม่ใช่ผมนะ"
"หนูไม่ได้ทำนะคะพี่วีร์"
"ใช่ๆ พี่ก็ไม่ได้ทำ สาบานได้เลย"
"ไม่มีใครทำหรอก อาหารมาถึงกองคนก็เยอะแยะ ใครจะเข้ามาทำตอนคนเยอะ ถ้าทำอย่างน้อยก็ต้องมีคนเห็นสิ แต่นี่ไม่มีใครเห็นเลย" ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ซึ่งเขาก็พูดตามความจริง ไม่ได้อยากให้ปัณณวีร์สงสัยแต่ฝ่ายพวกเขา
"นั่นน่ะสิ" ปัณณวีร์ยิ้มเล็กน้อย จากคนที่สดใสยิ้มเยอะที่ใครต่อใครก็ชอบบอกว่าเขาเฟรนลี่เป็กันเอง แต่รอยยิ้มเมื่อครู่ดูจะไม่ใช่รอยยิ้มที่เคยเห็นกันบ่อยๆ ชาพอจะรู้แล้วว่าปัณณวีร์รออะไร
"มาถึงกองก็ไม่มีเวลาใส่ยาแน่นอน เพราะถ้าทำก็ต้องมีคนเห็นบ้างแหละ แสดงว่าคนที่ทำก็ต้องเป็คนที่ไปเอาข้าว" ปัณณวีร์พูดพร้อมมองไปยังไหมที่เป็หัวหน้าฝ่าย
"วันนี้พี่ไหมอาสาไปเอาหนิ บอกว่าจะออกไปซื้อของด้วยพอดี จะได้ไม่ต้องขับรถไปให้เปลืองน้ำมัน" ชายคนหนึ่งพูดขึ้นเพราะความจริงเขาต้องเป็คนไปเอาข้าวในวันนี้
"ใช่ไหมครับพี่ไหม" ปัณณวีร์ถามไปอย่างนั้น เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าไหมเป็คนไปเอาข้าว
"ใช่ พี่เป็คนไปเอาข้าว" ไหมมองคนนั้นทีคนนี้ทีก่อนจะพูดขึ้นต่อ "แต่มีหลักฐานอะไรมาบอกว่าพี่เป็คนทำล่ะ พยานล่ะ หลักฐานอีก แบบนี้ไม่เท่ากับว่าใส่ร้ายพี่หรอ"
ชาถึงกับเบะปากกลอกตามองบนและพูดว่า "ใส่ร้ายอะไร ใครจะมาใส่ร้ายพี่ได้อ่ะคะ พี่ไปเอาข้าว รถไปเอาข้าวก็รถของพี่ ใครจะมาเปิดรถพี่แล้วเอายาใส่ข้าวได้ถ้าไม่ใช่เ้าของรถ"
"ใช่ครับ และอีกอย่างพี่บอกว่าผมไม่มีหลักฐานมายืนยันว่าพี่ผิด แล้วพี่ล่ะจะยืนยันตัวเองยังไงว่าบริสุทธิ์ เพราะในตอนนี้ทุกคนในห้องนี้ต่างเชื่อว่าพี่เป็คนทำไปแล้ว"
ทุกสายตาที่มองไหมบ่งบอกชัดเจนว่าพวกเขาเชื่อปัณณวีร์มากกว่า ไหมที่เถียงไม่ออกคิดหาคำมาแก้ตัวไม่ได้จึงชักสีหน้าใส่ ลุกขึ้นยืนแล้วถอดป้ายทีมงานออกวางกระแทกลงกับโต๊ะด้วยความโมโห
"พี่ขอลาออก!!" ชามองคนที่เพิ่งจะขอลาออกก็อยากจะขำ พลางนึกในใจคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ต่อรองอยู่งั้นหรอ ลาออกแล้วยังไงไม่ได้มีใครรั้งไว้แล้วอยู่
"พี่ไม่ลาออก ผมก็จะไล่ออกอยู่แล้วครับ" ปัณณวีร์ตอบกลับเสียงเย็น เห็นว่าเขาเป็คนใจดี แต่ก็ไม่ได้ใจดีกับคนที่คิดจะทำลายงานของเขา
"เหอะ! คิดว่าตัวเองกำลังจะดังรึไง ระวังไว้นะ จะดับก่อนดัง" ไหมพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกจากห้องประชุมไป ทุกคนในห้องต่างก็นั่งอึ้งกันไม่น้อย ใครจะคิดว่าพี่ที่ทำงานด้วยกันมาหลายปีจะทำแบบนี้
"แยกย้ายได้ทุกคน วันนี้กับพรุ่งนี้ก็พักให้เต็มที่ เราต้องทำงานติดกันหน่อย" ปัณณวีร์ไม่สนใจคนที่เดินออกไปเพราะยังไงก็ไม่ได้มีผลอะไรต่อเขาอยู่แล้ว ฝ่ายสวัสดิการมีคนอีกเยอะ ตั้งขึ้นมาเป็หัวหน้าคนหนึ่งก็ได้แล้ว
"พี่วีร์คะ ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วย"
"พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็เห็นแล้วว่าเขาไม่ยอมรับว่าทำ เพราะงั้นต่อให้ถามไปว่าเพราะอะไรก็ไม่ตอบหรอก" ปัณณวีร์หยุดพูดและถอนหายใจไปครั้งหนึ่งก่อนจะพูดต่อ "อาจจะเกลียดพี่ก็ได้"
"หื้อ?"
"ไปเถอะ ไปเยี่ยมนักแสดงและทีมงานคนอื่นๆ ที่โรงพยาบาลหน่อย" เื่นี้ทำให้เสียหายไม่น้อยเลย เสียทั้งเวลา เสียทั้งเงิน
"ทำได้ดี นี่ค่าตอบแทนที่คุยกันไว้"
"ขอบคุณค่ะ" ซองสีน้ำตาลถูกเปิดออกมาเป็เงินก้อนหนึ่งอยู่ในนั้นทำเอาคนได้รับตาลุกวาวเป็ประกาย เธอตั้งใจทำงานมาหลายปียังไม่สามารถมีเงินได้เท่านี้เลย
"ว่าแต่ ... ทำไมคุณกนกถึงอยากให้ทำแบบนี้คะ ทั้งๆ ที่เงินลงทุนก็สนับสนุนเขาเอง" ไม่วายที่จะสงสัยว่าทำไมถึงให้เธอทำแบบนี้ เพราะผลมันก็กระทบกับกนกด้วยเหมือนกันหากทำให้งานล่าช้า
"ไม่ใช่เื่ที่เธอต้องรู้ รู้เอาไว้แค่ว่าปิดปากให้เงียบก็พอ" เลขาของกนกเอ่ยย้ำอีกรอบ
"ค่ะๆ รับรองว่าปิดปากเงียบสนิท เงินหนาขนาดนี้" ไหมทำท่าใช้มือรูดซิปปากของตนเองพร้อมกับเม้มปากแน่นตาม คุ้มค่ามากกับการต้องลาออกจากงานที่นั่นแล้วได้เงินแสน
ปัณณวีร์ไปเยี่ยมทุกคนที่ท้องเสียไม่ได้เนื่องจากเวลามีจำกัดและคนก็เยอะเกินไป เขาจึงไปเยี่ยมเยียนบางส่วน และนักแสดงที่ท้องเสียอีก ถูกผู้จัดการส่วนตัวของนักแสดงเบอร์ต้นๆ อย่างฐิสาที่รับเล่นบทนางเอกในเื่ว่ามาอีกทีว่าไม่มีการจัดการที่ดี ถึงจะหาตัวคนทำได้แล้วแต่มันก็คือความผิดพลาดของการจัดการภายในจริงๆ
"ผู้จัดการส่วนตัวคนนั้นก็เกินไป เื่แบบนี้ใครจะอยากให้เกิดกัน ขอโทษแล้วจะให้ทำไงอ่ะ เื่มากจริง”
“ไม่แปลกหรอก เด็กของเขาหนิ ท้องเสียแบบนี้เกิดว่ารับงานไว้แล้วไปทำไม่ได้ก็เสียเขา”
“แบบนี้จะทำยังไงคะ ตารางถ่ายทำต้องจัดคิวใหม่อีกใช่ไหม” ชามีสีหน้ากังวลอย่างมาก เพราะก่อนหน้าเคยได้ตารางงานของนักแสดงมาแล้ว ครั้งก่อนที่จัดคิวใหม่ยังหาที่ลงยากเลย
“ต้องเป็แบบนั้น ลองดูแล้วกัน ถ้าหาวันลงคิวไม่ได้บอกพี่อีกที” ปัณณวีร์ลูบไหล่เล็กเบาๆ ให้กำลังใจ ละครเื่นี้พวกเขาเจอปัญหากันมากมายจริงๆ แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ ปัณณวีร์ถือว่ามันคืออุปสรรคที่เขาต้องเจอเพื่อได้พัฒนาตัวเองแต่หารู้ไม่ว่าอุปสรรคนี้ผู้เป็แม่ของแฟนมอบให้
เมื่อกลับมาถึงห้องปัณณวีร์ก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทันทีด้วยความเหนื่อยล้า เหนื่อยทางกายไม่พอ ยังเหนื่อยทางความคิดอีก ตอนนี้ในหัวมีแต่คำว่าง่วง อยากนอน อยากพักผ่อนเต็มไปหมด ไม่สนใจว่าตอนนี้จะเพิ่ง 6 โมงเย็น ไม่สนใจด้วยว่าตัวเองจะต้องไปอาบน้ำก่อนที่จะนอน สมองถูกชัตดาวน์อัตโนมัติ เปลือกตาสีมุกค่อยๆ ปิดลง
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ที่หลับ แต่ปัณณวีร์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเมื่อััได้ถึงความอบอุ่นที่ลูบศีรษะอยู่ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับคนคุ้นหน้าคุ้นตากันอย่างดี ศิลาส่งยิ้มให้บางๆ พร้อมเอ่ยถามเสียงอ่อนโยนที่มีไว้ใช้กับปัณณวีร์คนเดียวเท่านั้น
“ตื่นแล้ว เหนื่อยมากหรอหลับไปทั้งชุดทำงานแบบนี้” ศิลาเป็คนรักสะอาด เ้าตัวจะไม่ขึ้นเตียงเลยถ้ายังไม่อาบน้ำให้เรียบร้อย ซึ่งจุดนี้ปัณณวีร์ต้องปรับเข้าหาอีกฝ่าย ตัวปัณณวีร์ติดนิสัยี้เีอาบน้ำ ชอบใช้ข้ออ้างที่ว่าของีบก่อนเดี๋ยวลุกมาอาบซึ่งมันไม่เป็อย่างนั้น นอนแล้วคือนอนเลยยิงยาวถึงเช้าหากไม่มีคนมาปลุก
พอมาอยู่กับศิลา ปัณณวีร์ก็ต้องปรับตัวกลับมาจากข้างนอกก็ต้องอาบน้ำก่อนเพราะไม่รู้ว่าตามร่างกายมีเชื้อโรคอะไรติดมาบ้างเวลาที่จะนอนที่ห้องของศิลา แต่บางครั้งบางคราวเวลาอยู่ที่ห้องตัวเองเขาก็ลืมตัวไป แต่ศิลาก็ไม่ว่าอะไรเพราะสำหรับปัณณวีร์แล้วเขาคือข้อยกเว้นทุกอย่าง
“เหนื่อย” คนพี่ตอบออกไปพร้อมกับจับมือของศิลามากอดเอาไว้ เหมือนกับเด็กน้อยที่ชอบหวงของเล่นต้องเอาไปกอดไว้ไม่ว่าเวลานอนก็ตาม
“ผมได้ยินมาว่าที่กองมีปัญหา” เื่ที่ว่าทีมงานและนักแสดงบางส่วนท้องเสียนั้นไม่เพียงเป็เื่ภายในแล้ว เพียงแค่ปัณณวีร์หลับไปไม่กี่ชั่วโมง ตื่นขึ้นมาก็ต้องพบกับข่าวนี้ขึ้นเทรนด์ทวิตเตอร์ แม้จะไม่ใช่อันดับต้นๆ ก็เถอะ แต่ก็ยังอยู่ในความนิยมที่คนเข้ามาดูและรีทวิตออกไป เพราะนอกจากทีมงานที่ออกมาแสดงตัวบ้างว่าเป็หนึ่งในผู้ท้องเสียซึ่งก็ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่เพราะแอคที่ไม่ใช้รูปของตัวเอง ยังมีผู้จัดการของดาราสาวฐิสาที่ออกมาบอกว่าตอนนี้น้องไม่เป็อะไรมากแล้ว ไม่ต้องเป็ห่วง เหตุการณ์ในวันนี้เป็อุบัติเหตุไม่ใช่ความผิดใคร ช่างเป็คำที่สวยหรูเมื่อเทียบกับตอนที่คุยกับปัณณวีร์ที่โรงพยาบาล
ออกมาโพสต์บอกแบบนี้ก็ยิ่งทำให้แฟนคลับบางคนที่เรียกได้ว่าเดือดร้อนแทนศิลปินออกมาพูดถึงการดูแลกองยังไง พิมพ์กันไปต่างๆ นานาโดยไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางอะไร
ปัณณวีร์เข้าอ่านในแท็กตามที่ศิลาบอกแล้วเงยหน้ามองสบตากับศิลา “เื่ภายในนึกว่าจะไม่เป็ข่าว”
พอเป็แบบนี้ทุกอย่างก็ส่งผลต่อปัณณวีร์ไม่มากก็น้อยอยู่แล้ว หนึ่งเลยคือเขากลายเป็คนที่ควบคุมงานภายในได้ไม่ดีจึงทำให้เกิดเื่ขึ้น เื่ใหญ่ภายในกองกลายเป็ที่น่าสนใจของคนมากมายนอกกองได้ยังไงกัน ปัณณวีร์นวดเบาๆ ที่ขมับ
“ไม่ต้องเครียดไปหรอกครับ คนทำไม่ใช่พี่ซะหน่อย คนนอกไม่รู้คนในรู้ก็พอแล้ว” ศิลาไม่รู้จะพูดยังให้คนพี่สบายใจดี เขารู้ว่า่นี้มีเื่มากมายเข้ามาทำให้ปัณณวีร์ไม่ค่อยสดใสเหมือนเมื่อก่อน ดูเคร่งเครียดกับงานทุกวัน การทำงานที่อีกฝ่ายบอกว่าชอบและรัก ยังอยากจะทำอยู่ไหมถ้าหากว่ามันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบดั่งใจหวัง
“พี่แค่คิดไม่ตก ตอนบวงสรวงไม่ได้ทำพิธีผิดไปใช่ไหม” คนถูกถามอยากจะหัวเราะสีหน้าของปัณณวีร์ซะจริง เพราะสีหน้าที่ดูจริงจังเนื่องจากปัณณวีร์เองเป็คนที่มีความเชื่อเื่พวกนี้อยู่มาก
“ไม่หรอก สงสัยจะเป็บททดสอบก่อนจะเป็คนดังแน่ๆ” มือหนาบีบแก้มนิ่มเบาๆ และพูดต่อ “ไปเถอะครับ ผมซื้อข้าวมาให้ด้วย ไปทานกันดีกว่า”
“ไม่กลับบ้านหรอวันนี้” ปัณณวีร์ถามขณะลุกออกจากเตียงจับมือจูงกันไปกับศิลา
“ไม่ครับ เดี๋ยววันนี้นอนห้องพี่”
“แต่เมื่อกี้พี่นอนไปโดยไม่อาบน้ำนะ บนเตียงมัน...”
“เคยบอกแล้วไงว่าสำหรับพี่เป็ข้อยกเว้นอยู่แล้ว” ปัณณวีร์ยิ้มกว้าง
“น่ารัก”
“ศิลา เดี๋ยวเย็นวันพรุ่งนี้ไปงานเปิดตัวรถยนต์ของคุณพิษณุกับแม่นะ เนี่ยคันแรกที่นำเข้าไทยเลยนะ เห็นว่าจะมีการประมูลเพื่อซื้อ ส่วนต่างของราคาที่ตั้งเอาไว้นั้นจะมอบให้กับโรงพยาบาลเพื่อซื้ออุปกรณ์การแพทย์ ดีมากๆ เลยนะ ศิลาต้องไปงานแบบนี้บ้าง” กนกบอกกับลูกชาย
“ผมไม่อยากไปครับ” ศิลาตอบตามตรง
“ทำไมล่ะ อีกอย่างหนูนับดาวก็จะไปเหมือนกัน ละครก็กำลังออนแอร์ กระแสก็ดีมากๆ กระแสคู่จิ้นลูกกับหนูนับดาวก็เบาลงแล้วอย่าให้มันหายไปนานนักสิ”
“ละครมันดีของมันอยู่แล้วครับ เราไม่จำเป็ต้องสร้างกระแสคู่จิ้นขึ้นมาก็ได้” ทั้งสองนั่งอยู่ในรถตู้ด้วยกัน เป็กนกที่ขอกลับพร้อมลูกชายโดยบอกว่ารถของตัวเองให้คนขับเอาไปล้างอยู่แต่ี้เีรอแล้ว จึงได้มากับศิลาแต่ใจจริงเพราะอยากจะพาลูกกลับบ้านด้วยต่างหาก ปล่อยไปก็คนจะแอบไปคอนโด กนกกลัวตรงนี้
“ไม่ได้ อยากให้ละครดังกระแสพระนางก็ต้องได้” ศิลาถอนหายใจเบาๆ อยากจะบอกว่ากนกมีความคิดที่ยังคงล้าหลังอยู่ ที่จะต้องสร้างกระแสพระนางนอกจอ ทั้งที่ไม่จำเป็เลยในตอนนี้ สร้างคู่จิ้นมาก็เพื่อให้คนตามว่าจะเป็คู่จริงนอกจอด้วยไหม ทำให้คนอยากลุ้นอยากติดตามก็เท่านั้น
“ผมไม่ได้ชอบนับดาวนะครับ เคยบอกไปแล้ว”
“เื่นั้นแม่รู้ แต่เื่นี้คือเื่งานนะศิลา ไม่ใช่เื่ส่วนตัว ลูกควรจะแยกแยะให้เป็” บางครั้งกนกก็ไม่ควรที่จะสอนลูกให้แยกแยะเื่งานกับเื่ส่วนตัวหรอก เพราะตัวเธอเองยังแยกแยะไม่ได้เลย ที่ทำกับปัณณวีร์อยู่ทุกวันนี้ก็เพราะแอบคบกับศิลาอยู่ไม่ใช่หรือไง
“แม่จะบอกว่าให้ผมไปงานนี้ เพราะเื่งานหรอครับ” ใบหน้าหล่อหันถามผู้เป็แม่
“ใช่แล้วค่ะลูก สร้างกระแสจากงานนี้สักหน่อย แค่ไปงานเดียวกันคนก็เอาไปจิ้นกันแล้วอีกอย่างก็ถือเป็การไปขอโทษคุณพิษณุนะศิลา ครั้งนั้นที่เราตอบไปทำให้หนูนับดาวถูกแฟนคลับเราว่าไปไม่น้อย”
“นี่แม่กำลังสั่งผมในฐานะแม่ หรือว่าในฐานะเ้านายครับ” ถึงจะเป็ลูกชายเ้าของบริษัท แต่ศิลายังมีอีกตำแหน่งนั่นก็คือเป็ดาราในสังกัด ก็เหมือนกับเป็ลูกน้องแม้จะมีหุ้นในบริษัทแต่ก็ไม่ได้เยอะและตัวเขาก็ไม่ได้อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวเกี่ยวกับการบริหารด้วย
“ในฐานะไหนมันก็คือความหวังดี” ความหวังดีที่เธออ้างมันคือสิ่งที่เธอคิดว่ามันดีต่างหาก ไม่ใช่สิ่งที่ศิลาว่าดีด้วย
“หวังดี... จริงๆ แม่คิดเห็นใจทุกคนเลยนะครับ แต่ไม่เคยคิดถึงใจผม” ศิลาจงใจพูดให้แม่ได้ยินด้วยแม้ไม่ดังมากแต่นั่งอยู่ใกล้กันแค่นี้ภายในรถที่เงียบก็ย่อมได้ยิน
กนกสะอึกทีหนึ่งกับคำพูดที่เหมือนตัดพ้อของลูกชายคนเล็ก พอลองนึกดูแล้วเธอก็เป็อย่างที่ศิลาว่า กนกมองเสี้ยวหน้าของศิลาแล้วทำใจแข็งหันมองตรงดูรถดูถนนไปไม่พูดตอบอะไรออกไป เพียงแต่คิดในใจว่าต้องไม่ใจอ่อนเด็ดขาด ต้องทำให้ศิลาเลิกกับปัณณวีร์ให้ได้
แล้วเธอจะได้ลูกชายของเธอกลับคืนมา ลูกชายที่เธอฝันเอาไว้ว่าจะมีหลานตัวเล็กๆ ให้เธอเลี้ยงใน่บั้นปลายชีวิต
TBC.
