อำเภอเมือง ในคฤหาสน์แห่งหนึ่ง
แสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่จรดพื้นเข้ามา ในห้องนั่งเล่นอันโอ่โถง หนึ่งชายหนุ่ม หนึ่งหญิงสาว นั่งนิ่งเงียบงัน
ใบหน้าสวีหวั่นชิงซีดเผือด เธอได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่แล้ว ข่าวที่ปลายทางของเครื่องมือสื่อสารรายงานมาอย่างกระหืดกระหอบมันน่าตกตะลึงเกินไปแล้ว
มนุษย์พิเศษตายเกลี้ยง ทั้งหมดถูกสังหาร นี่มันผลลัพธ์อะไรกัน? โหดกันเกินไปแล้ว!
มนุษย์พิเศษสิบแปดคนร่วมมือกัน แต่ผลสุดท้ายถูกสังหารเกลี้ยงโดยคนคนเดียว นี่มันฝีมือระดับไหนกัน? ขืนเื่หลุดออกไป เป็ได้โจษจันกันทั่วบาง
เป็ฝีมือที่เจิดจรัสอย่างยิ่ง เป็ตัวบอกว่ายอดฝีมือของยอดฝีมือได้ปรากฏตัวแล้ว!
โดยเฉพาะเมืุ่์พิเศษทั้งสิบแปดคนต่างก็กินน้ำยาสูตรใหม่ที่ช่วยเพิ่มพูนพลังความสามารถ แต่ภายใต้สถานการณ์เช่นนั้น กลับพ่ายแพ้อย่างหมดท่า มันยิ่งทวีความน่ากลัวให้เห็นอย่างชัดเจน
สวีหวั่นชิงบื้อใบ้ ก่อนหน้านี้ไม่นานเธอยังบรรเลงบทเพลงอย่างช่ำชองและร่าเริงด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ หากตอนนี้นอกจากความกังวลแล้ว สิ่งที่เธอรู้สึกก็คือความหวาดกลัว
คนคนนี้หากตามมาล้างแค้นกับเธอ เธอจะสามารถป้องกันได้หรือไม่?
มนุษย์พิเศษสิบแปดคน รวมไปถึงอาวุธหนักอีกมากมาย ไหนจะเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธที่ะเิพังไปแล้วอีก มันก็ยังไม่ตาย แถมยังสังหารคนทั้งหมดจนเรียบ
“สัตว์ประหลาด!” หญิงสาวหน้าซีด แล้วหลุดคำนี้ออกมา นั่นมันสัตว์ประหลาดชัดๆ แข็งแกร่งและน่ากลัว มันทำให้เธอร้อนรนประหวั่นพรั่นพรึง
โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงเื่ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ บทสนทนาที่ถูกตัดจบนั้นทำให้เธอตัวสั่นไปทั้งตัว คนปลายสายนั่นร้องด้วยเสียงอันดัง แล้วจู่ๆ ก็เงียบไป เหมือนกับว่าเป็เสียงก่อนตาย
มู่นิ่งเงียบ ไม่ส่งเสียงแม้นิดเดียว
เขาเดินไปหน้ากระจกบานสูงจรดพื้น มองออกไปยังขอบฟ้า นิ่งอยู่เนิ่นนาน เื่นี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเกินไป
“ทำไมถึงเป็อย่างนี้ไปได้?”
เขาหมุนตัวกลับมาทันควัน ใบหน้าเ็า ลึกลงไปในแววตาคือประกายที่ทำให้คนที่พบเห็นหวาดหวั่น ห้องรับแขกอันโอ่โถงตกอยู่ในบรรยากาศเย็นเยียบ
สำหรับเขาแล้ว ผลที่ออกมานี้มันเลวร้ายอย่างยิ่ง ทำให้อารมณ์ของเขาย่ำแย่ถึงขีดสุด นั่นมันมนุษย์พิเศษถึงสิบแปดคนเชียวนะ เป็ขุมกำลังสำคัญในมือของเขา สุดท้ายกลับตายเกลี้ยงไม่เหลืออย่างนี้น่ะหรือ?
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ จะมีใครบอกผมได้บ้าง!” มู่กดเสียงต่ำ
ใบหน้าอันหล่อเหล่าปราศจากซึ่งรอยยิ้ม ทั้งยังไม่อาจคงความสงบได้อีกต่อไป ตอนนี้ สีหน้าเขาเย็นเยียบเป็น้ำแข็ง มีกลิ่นอายมืดมนหนาวเหน็บซึ่งไม่เข้ากันเลยกับท่วงท่าสง่างามในยามปรกติของเขา
สวี่หวั่นชิงเองก็กดเสียงต่ำ “ถึงกับเกิดเื่อย่างนี้ขึ้น มันเป็ใครกันแน่ ทำไมถึงฆ่ามนุษย์พิเศษที่กินน้ำยาสูตรใหม่ทั้งสิบกว่าคนได้?!”
เพล้ง!
มู่เขวี้ยงแก้วไวน์ทรงสูงลงกับพื้นอย่างแรง เศษแก้วเจียระไนแตกกระจัดกระจาย เขาเอ่ยเสียงต่ำออกมาอย่างอดไม่อยู่
“สมควรตาย!” เขาคำราม
ก่อนหน้านี้เขาท่าทางสบายๆ ใบหน้าเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ไม่ได้สนใจเื่นี้เลยแม้แต่น้อย เขาเชื่อมั่นว่าคนผู้นั้นต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย จุดจบได้ถูกกำหนดไว้แล้ว
แต่ว่าตอนนี้ เขากำหมัดแน่น ใบหน้าแข็งกร้าวอย่างไม่อาจปิดบังโทสะจากก้นบึ้งในใจได้ ครั้งนี้มันเป็ความพ่ายแพ้อย่างไม่อาจให้อภัยได้ เป็ความเสียหายใหญ่หลวง
“มู่ อย่าเพิ่งโมโหเลย รีบหาทางว่าจะจัดการเื่นี้ยังไงก่อนดีกว่า” สวีหวั่นชิงเอ่ย เธอบังคับตัวเองให้สงบนิ่ง หากลึกลงไปในใจคือความหวาดกลัว เหตุด้วยเื่นี้บานปลายเพราะเธอ
ถ้าหากคนผู้นั้นตามมาแก้แค้น คนแรกคือเธออย่างแน่นอน
คนผู้หนึ่งเดินเข้ามาในห้องรับแขก เป็ผู้สูงวัยอายุประมาณห้าสิบ รูปร่างผอมบาง เขายืนอยู่ตรงนั้นเอ่ยว่า “มู่ เื่นี้ไม่ใช่ความผิดของคุณ ใครมันจะไปรู้ว่าจะเกิดเื่อย่างนี้ขึ้น”
ที่เขาพูดก็มีเหตุผล มนุษย์พิเศษสิบแปดคนร่วมมือกันโจมตี ทั้งยังมีน้ำยาสูตรใหม่ ย่อมสามารถกวาดล้างได้อย่างหมดจด สังหารคนเพียงคนเดียวเป็เื่ง่ายดายอย่างยิ่ง
แผ่นดินนี้ ใช่ว่ามนุษย์พิเศษทุกคนจะเทียบกับเทพวัชระได้!
กองกำลังอันแข็งแกร่ง มนุษย์พิเศษที่แยกกันซุ่มโจมตี ย่อมต้องสังหารศัตรูได้อย่างแน่นอน ไม่น่ามีอะไรค้างคา
“แล้วปัญหามันเกิดจากตรงไหนกัน ลุงเวิน ช่วยสั่งคนไปตรวจสอบ ผม้ารู้เื่อย่างละเอียด ผมยอมไม่ได้!” มู่สีหน้าดำคล้ำ หมัดกำแน่นจนข้อนิ้วกลายเป็สีเขียว
“เป็ไปได้ไหมว่าเป็เทพวัชระลงมือเอง คนจากโพธิจีนส์ก็เคลื่อนไหวอยู่บริเวณนั้นไม่ใช่หรือ?” สวีหวั่นชิงเอ่ย
ลุงเวินตกตะลึง หากเขาก็ไม่ได้แสดงสีหน้าท่าทางแต่อย่างใด ทำตามที่มู่ขอ กำชับให้คนตรงไปยังจุดเกิดเหตุ ตรวจสอบอย่างละเอียดถึงสาเหตุการตายของมนุษย์พิเศษทั้งสิบแปดคน
มู่ขมวดคิ้ว เขากำลังสงสัยว่าเป็เทพวัชระจริงๆ หรือไม่ หรือว่าเขาไปถึงที่นั่นแล้ว?
หากตามที่เข้าใจ มนุษย์พิเศษที่ความสามารถเป็ะยังอยู่ระหว่างทาง อย่างเร็วคงถึงที่หมายในเย็นวันนี้
“ตรวจสอบด้วยว่า เทพวัชระแอบไปถึงที่นั่นแล้วหรือยัง” มู่เอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบ
ลุงเวินพยักหน้ารับ เขาจัดเตรียมคน ทั้งยังติดต่อคนของเขาที่เป็สายให้ติดตามการเคลื่อนไหวของบุคคลสำคัญในกลุ่มโพธิจีนส์
เฮลิคอปเตอร์รุ่นเล็กยกตัวขึ้น มุ่งหน้าไปยังป่าที่ห่างออกไปอีกเก้ากิโลเมตรเพื่อสืบหาสาเหตุการตายของมนุษย์พิเศษทั้งสิบแปดคน รวมไปถึงเบาะแสในที่เกิดเหตุด้วย
คนพวกนี้แม้ไม่ใช่ยอดฝีมือ หากมากด้วยประสบการณ์
เมื่อเข้าเขตป่า พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงความสยดสยอง มนุษย์พิเศษสิบแปดคนเชียวนะ ทั้งหมดถูกเชือดคอ มีสิบสามคนที่ศีรษะหลุดออกจากร่าง
ชัดเลยว่า พวกเขาตายด้วยฝีมือคนคนเดียวกัน อีกทั้งยังเป็การตายด้วยการถูกสะบั้นคอด้วย ร่องรอยในที่เกิดเหตุบ่งบอกว่ามีอยู่ไม่กี่คนที่เกิดการห้ำหั่นอย่างรุนแรง
ส่วนมนุษย์พิเศษคนอื่นๆ ล้วนไม่ใช่คู่มือ ทั้งหมดถูกเชือดคอภายในเวลาอันสั้น ผลการตรวจสอบนี้ทำให้พวกเขารู้สึกขนพองสยองเกล้า
“หรือจะเป็เทพวัชระมาเองจริงๆ?” คนถามเสียงสั่นเทา
นอกจากเทพวัชระและคนอื่นๆ อีกสามคนแล้ว ยังมีมนุษย์พิเศษคนไหนที่มีฝีมือลุยเดี่ยวได้ระดับนี้อีก?
พวกเขาตรวจค้นในป่าละเอียดยิบ หากไม่พบเบาะแสสำคัญของคนผู้นั้นแม้แต่น้อย เหมือนกับว่าเขาจงใจลบร่องรอยทั้งหลายแหล่หลังจากเกิดเื่
อำเภอเมือง ณ คฤหาสน์หลังนั้น
มู่ได้รับรายงาน ใบหน้าไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง
“มนุษย์พิเศษทั้งสิบแปดคนถูกเชือดคอด้วยของมีคม าแสาหัสถึงชีวิต คนผู้นั้นทรงพลังและดุดัน เหนือกว่าทุกด้านอย่างเห็นได้ชัด” ลุงเวินอ่านรายงานที่ได้รับมา
“ได้ยินมาว่า เทพวัชระมีอาวุธสองอย่าง หนึ่งในนั้นคือวัชระปราบมาร แต่จะไม่นำออกมาใช้พร่ำเพรื่อ นอกจากนี้ก็มีดาบอีกเล่มที่ใช้อยู่บ่อยๆ ความคมไม่มีอาวุธใดเทียบได้” สวีหวั่นชิงบอก
ตอนนั้นเอง ก็มีรายงานลับส่งมา สีหน้าลุงเวินเปลี่ยนไปเล็กน้อยทันทีที่ได้รับข่าว
“อะไรนะ เทพวัชระมาถึงอย่างเงียบเชียบแล้วเมื่อเช้าตรู่ของวันนี้?” สวี่หวั่นชิงรับข่าวลับมาอ่านดู พลันตกตะลึง
“เทพวัชระมาถึงแล้ว!?” มู่เกรี้ยวกราด ใบหน้าบิดเบี้ยว มือตบโต๊ะดังปังจนสั่นะเื
เขาสู้รักษาความสง่างามสูงส่งอย่างยากเย็น หากตอนนี้ เขาโมโหจนอดรนทนไม่ไหว เทพวัชระมาถึงแล้วจริงๆ อย่างนี้หมายความว่าอย่างไร? บางทีการที่คนผู้นี้ลงมือ ก็อาจอธิบายเื่ที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด
ไม่ใช่อย่างนั้น จะมีใครอีกที่มีความสามารถเช่นนี้? กรีดดาบปาดปฐีเพียงครั้งเดียวก็สามารถกำจัดมนุษย์พิเศษสิบแปดคนได้อย่างไร้ข้อสงสัย ต่อให้กินน้ำยาสูตรใหม่เข้าไปก็เถอะ
ครั้งนี้เสียหายยับเยิน!
“จากสายที่เชื่อได้ พอเทพวัชระมาถึง ก็มุ่งเข้าไปในป่า จนบัดนี้ยังไม่กลับออกมา ไม่รู้ว่าไปทางไหน” ลุงเวินตอบ
“เทพวัชระ แกกับฉันไม่จบกันง่ายๆ หรอก!” มู่โทสะพลุ่งพล่าน ดวงตาเต็มไปด้วยแววสังหาร มาดผู้ดีมีการศึกษาหายไปหมดสิ้น ในอกตอนนี้สุมไปด้วยเพลิงโทสะอัดแน่นร้อนแรง
“แล้วคนผู้นั้นล่ะ หรือเขาว่าไม่ได้ไปที่นั่นั้แ่แรก?” สวีหวั่นชิงคลางแคลงใจ คนที่อยู่เื้ัฉู่เฟิงไม่ปรากฏตัวออกมาหรือ?
แต่แล้วเธอก็ผ่อนคลายอีกครั้ง เทพวัชระะโเข้าร่วมวงด้วย ก็จะกลายเป็การห้ำหั่นระหว่างโพธิจีนส์และเทียนเสินเซิงอู้ ฉู่เฟิงสิ้นชีพอยู่แถวนั้น ก็เรียกได้ว่าตายเปล่าแท้ๆ!
าของสองั์ใหญ่ที่ยอดฝีมือออกโรง คนธรรมดาที่หลุดเข้าไปก็ถือว่าเจอเคราะห์กรรม จะโทษใครได้ล่ะ? ก็ได้แต่พูดว่าเขาดวงซวยเอง
สวีหวั่นชิงถอนใจอย่างโล่งอก รู้สึกว่าแก้ปัญหาได้ในที่สุด ก็ถ้ายอดฝีมือที่หนุนหลังฉู่เฟิงไม่รู้ความจริง อย่างนั้นก็เรียกว่าช่วยไม่ได้ล่ะนะ
บนเขา ฉู่เฟิงเดินทางอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เมื่อมองเห็นตัวอำเภอเมืองอยู่ไกลๆ ก็ชะลอฝีเท้าลง
“ผู้หญิงคนนั้นเหี้ยมโหดเกินไป ฆ่าหล่อนตรงๆ มันง่ายไปหน่อย” เขาพูดกับตัวเอง
ฉู่เฟิงนึกไปถึงเด็กสาวที่ขับรถมารับเขา เยาว์วัย รอยกระเล็กๆ บนใบหน้า แย้มยิ้มสดใส พอเขาปฏิเสธไม่ไปด้วย เธอยังงุนงงไม่รู้เื่ราว สุดท้าย กลับต้องมาตายอย่างอนาถ แม้แต่รถที่ขับมายังถูกะเิพังยับ
“ยัยสติวิปลาส!” แววตาของฉู่เฟิงเต็มไปด้วยแววสังหาร
ยามที่เขาลงมือกับศัตรูนั้น เืเย็น ไร้ปรานี หากในใจยังมีมุมอ่อนโยนที่ทนไม่ได้หากเห็นคนจิตใจดีงามถูกกลั่นแกล้งรังแกอย่างไม่เป็ธรรม
“ฆ่าเธอทันทีน่ะ มันสบายเกินไป ก่อนหน้านั้น จงลิ้มรสชาติของความหวาดผวาซะ” ฉู่เฟิงรู้สึกเกลียดชังขยะแหยงหญิงสาวผู้โหดร้ายคนนั้นอย่างถึงที่สุด
เขาหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมา โทรหาหลินนั่วอี
ปลายทางรับสายแทบจะในทันที
ด้วยคำพูดง่ายๆ ตรงไปตรงมา ฉู่เฟิงถามหลินนั่วอีว่าหลายวันนี้ ใครเป็คนถือเครื่องมือสื่อสารของเธอไว้
หลินนั่วอีถามว่าเขาเกิดอะไรขึ้น ทว่าฉู่เฟิงไม่ตอบ แล้ววางสายทันที
จากนั้นไม่นาน สวีหวั่นชิงออกจากคฤหาสน์หลังนั้น เร่งเดินทางไปหาหลินนั่วอี
“หวั่นชิง เธอได้ติดต่อกับฉู่เฟิงหรือเปล่า?” หลินนั่วอีงดงามอย่างน่าตกตะลึง ผิวพรรณขาวผ่อง ร่างกายสูงโปร่ง เธอยืนอยู่ตรงหน้าต่างมองออกไปไกลๆ
“อ๋อ มีสิ ตอนที่เขารู้ว่าฉันไม่ใช่เธอ ก็มีคุยกันสองสามคำ แล้วก็วางสายไป” สวีหวั่นชิงที่อารมณ์ผ่อนคลายแล้ว ตอบคำถามเรื่อยๆ
“งั้นเหรอ เธอมีเื่อะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า?!” หลินนั่วอีหมุนตัวกลับมา ผมยาวประบ่าเคลียอยู่ข้างคอขาวระหง ใบหน้านวลลออเฉยเมย ั์ตาลึกซึ้งคู่นั้นสร้างความกดดันให้สวีหวั่นชิงไม่น้อย
“ไม่มีนี่” สวีหวั่นชิงทำหน้าใ
“ฉันรู้จักฉู่เฟิงดี ต้องมีเื่เกิดขึ้นแน่ๆ” หลินนั่วอีเอ่ย
“เขามาถึงแล้วเหรอ แล้วเขาบอกอะไรเธอบ้างล่ะ? ไม่น่าจะเป็พวกจิตใจคับแคบนะ มาหาว่าครั้งที่แล้วฉันพูดจาห้วนๆ ใส่เขาอย่างนั้นสิ” สวีหวั่นชิงเอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจ เธอรู้ว่า คนผู้นั้นไม่อาจปรากฏตัวได้ตลอดกาลอีกแล้ว
“เขายังมาไม่ถึง แต่เมื่อครู่เพิ่งโทรมา ฉันรู้สึกว่าเขากับเธอไม่ใช่แค่ไม่ถูกกันนิดๆ หน่อยๆ นะ” หลินนั่วอีจ้องเธอเขม็ง
“เมื่อครู่?!” สวีหวั่นชิงใจนนิ้วมือค้างแข็ง ถ้วยชาแทบจะหลุดจากมือ ยังดีที่กลบเกลื่อนทัน
รอยยิ้มบนใบหน้างดงามของหลินนั่วอีค่อนข้างห่างเหิน เอ่ยว่า “เล่ามาเถอะ”
“ไม่มีอะไรจริงๆ” สวีหวั่นชิงสงบสติอารมณ์ ทว่าในใจหวาดกลัวสุดขีด คนคนนั้นยังไม่ตายหรือ?
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เธอร้อนรน หวาดระแวง ฉู่เฟิงใกล้มาถึงแล้วหรือ?
นาทีนั้น จิตใจเธอหวั่นไหว ความคิดประเดประดัง เขายังมีชีวิตอยู่หรือ? นี่มัน...น่ากลัวเกินไปแล้ว!
พริบตานั้น ความคิดของสวีหวั่นชิงแตกขยายออกไปร้อยพัน สุดท้ายเธอรู้สึกได้ถึงความเย็นวาบที่กลางหลัง เหงื่อเย็นๆ ท่วมตัว ร่างกายชาดิก
เธอกำลังกลัว เธอกำลังแตกตื่น จะทำอย่างไรดี? เธอคิดจะหนี แต่หลินนั่วอีกำลังจ้องเธออยู่
“อีกเดี๋ยวฉู่เฟิงก็จะถึงแล้ว” หลินนั่วอีเอ่ย ที่จริง ฉู่เฟิงไม่ได้บอกว่าจะมาถึงเมื่อไหร่ จะว่าไปก็ไม่ได้พูดด้วยซ้ำว่าจะมาหรือไม่
เพราะเธอััได้ถึงความโกรธที่ฉู่เฟิงซ่อนเร้นเอาไว้
วินาทีนั้น สวีหวั่นชิงรู้สึกถึงความเย็นเยียบที่วิ่งขึ้นกลางหลัง ฉู่เฟิงใกล้ถึงแล้ว? หากเธอทำได้เพียงรอคอยอยู่ที่นี่ ไร้หนทางหลบหนี สำหรับเธอแล้ว มันเป็ความทุกข์ทรมานที่แสนจะเ็ปและน่าหวาดกลัว
มันโเี้เกินไปแล้ว เธอรู้สึกว่าเธอไม่อาจปิดบังอะไรได้อีก ต่อให้มีพี่สาวคุ้มกะลาหัว ก็เกรงว่าเธอไม่อาจรอดพ้นความผิดในครั้งนี้ได้
