“ลูกผู้ชายต้องไม่สู้เมื่อรู้ว่าสู้ไม่ได้ สู้ไม่ได้ควรหนี หนีกลับมาให้ผู้ใหญ่ที่บ้านช่วย! อีกเื่ หากเ้าอยากสู้กับผู้อื่นย่อมได้เช่นกัน แต่ต้องไปเรียนศิลปะการต่อสู้จากต้าเกอเ้าเสียก่อน ต้าเกอเ้าล่าสัตว์ ฝีมือต้องไม่ธรรมดาเป็แน่ การอดทนไม่ใช่ทางออกที่ดี! ทนได้ครั้งหนึ่ง แต่เ้าจะทนไปตลอดชีวิตหรือ? เ้าทนแล้ว พวกเขามีแต่จะรู้สึกว่าเ้ารังแกง่าย จะเอาแต่รังแกเ้าไปเรื่อยๆ ดูอย่างข้าสิ ตอนอยู่บ้านตระกูลหลินข้าก็เอาแต่ทนไม่ใช่หรือ? ผลลัพธ์ล่ะ ทั้งถูกพวกเขาใส่ร้าย ทั้งยังเกือบโดนทรมานตาย หากไม่มีต้าเกอของพวกเ้า…ข้าคงตายไปแล้ว! เ้ากับข้าต่างก็ยอมทน ทว่าผลลัพธ์ล่ะ? หงหนิง เ้าเพิ่งหกขวบ คิดจะทนไปถึงเมื่อใด? จะทนได้ถึงเมื่อใด? ข้าลองคิดดูแล้ว ม้าดีมักถูกคนขี่ คนดีมักถูกรังแก!”
เจียงหงป๋อคิดไม่ถึงว่าหลินหวั่นชิวจะกล่าวเช่นนี้ เขากังวลว่านางจะไม่ให้อภัยเหล่าซานเสียอีก!
“พี่สะใภ้…” เจียงหงหนิงผงะเช่นกัน เขาเพียงไม่อยากสร้างปัญหาให้ต้าเกอก็เท่านั้น อีกอย่าง ลูกพี่ลูกน้องของสวีตัวเป่าเป็มือปราบ อาเป็หัวหน้าหมู่บ้าน ครอบครัวพวกเขาควรมีเื่ด้วยที่ไหนกัน?
แต่ที่พี่สะใภ้พูดก็มีเหตุผล การอดทนของเขามีแต่จะทำให้อีกฝ่ายทวีความรุนแรงกว่าเดิม
“เชื่อฟังพี่สะใภ้ เหล่าซาน” เจียงหงป๋อเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเจียงหงหนิงขมวดคิ้วไม่ตอบรับ
“อื้ม พี่สะใภ้ ต่อไปนี้ข้าจะฟังคำท่าน!” ในที่สุดเจียงหงหนิงก็เงยหน้าขึ้นสบตากับหลินหวั่นชิว หลินหวั่นชิวยิ้มเมื่อเห็นความแน่วแน่และเด็ดขาดในแววตาของเขา
“รีบอาบน้ำ อาบเสร็จแล้วพวกเราจะไปหาอาจารย์ของเด็กเกเรสองคนนั้นที่โรงเรียนส่วนตัว ผู้ใดมันกล้ารังแกเ้า กล้าชิงเงินเ้า ข้าจะไม่ให้พวกมันมีที่เรียน!”
คำพูดของหลินหวั่นชิวเป็เหมือนเชื้อเพลิงที่จุดลงในใจเจียงหงหนิง ลุกลามเป็เปลวไฟดวงใหญ่ทันที
แค่จิตนาการตามคำพูดนางก็ทำให้เืเขาพลุ่งพล่าน
พี่สะใภ้จะแก้แค้นให้เขา!
เจียงหงหนิงอาบน้ำเสร็จอย่างรวดเร็ว หลินหวั่นชิวให้เขากลิ้งตัวบนพื้นให้สกปรก
“พี่สะใภ้ นี่เป็ชุดใหม่นะขอรับ” เจียงหงหนิงกล้าทำที่ไหน เขาเพิ่งเปลี่ยนมาสวมชุดใหม่เองนะ
หลินหวั่นชิวอธิบายให้เขาฟังอย่างอดทน “พวกเราจะไปหาเื่พวกเขาที่โรงเรียนส่วนตัว สภาพเ้ายิ่งแย่ก็ยิ่งดี!”
เจียงหงหนิงเข้าใจแล้ว กัดฟันกลิ้งตัวบนพื้น ร้องเสียดายในใจว่า…นี่คือเสื้อผ้าชุดใหม่ที่พี่สะใภ้ทำด้วยความยากลำบากเชียวนะ…
จากนั้นหลินหวั่นชิวใช้เืสำหรับทำการแสดงที่ซื้อจากเสียนอวี๋มาแต้มทั่วร่างเขาและแบกออกไป
“แสร้งทำเป็อ่อนแอด้วยรู้หรือไม่?” อันที่จริงหลังจากที่เจียงหงหนิงถ่ายไปรอบใหญ่ ขาเขาก็อ่อนแรงไปหมด ไม่เป็ต้องแสร้งก็ดูอ่อนแอ แต่หลินหวั่นชิวก็ยังคงกำชับเขาเพื่อป้องกันไว้ก่อน
“ข้า ข้าจำไว้แล้วพี่สะใภ้” เจียงหงหนิงพยักหน้าจากบนหลังหลินหวั่นชิวอย่างเชื่อฟัง ลังเลสักพักก่อนที่จะซบหัวพิงไหล่นาง
เด็กอย่างข้าก็อายเป็นะ
หลินหวั่นชิวรู้ว่าโรงเรียนส่วนตัวที่อยู่หมู่บ้านข้างๆ ต้องไปทางใด ความทรงจำของเ้าของร่างเดิมชัดเจนดี เพราะนางเคยเอาของไปส่งให้หลินจินเป่าสองสามครั้ง
มาถึงโรงเรียนส่วนตัว มีเสียงท่องตำราดังมาจากไกลๆ
“ไม่ทราบว่าท่านมาหาผู้ใดขอรับ?”
หลินหวั่นชิวแบกเจียงหงหนิงผ่านประตูเข้ามา เด็กรับใช้ที่กำลังทำงานรีบหยุดงานในมือมาถามหลินหวั่นชิว
“ข้ามาหาอาจารย์พวกเ้า นักเรียนของพวกเ้าทำร้ายน้องชายของข้าาเ็และแย่งเงินไป ข้าอยากมาถามอาจารย์พวกเ้าว่าโรงเรียนนี่สอนสิ่งใดกัน สอนให้เป็โจรหรือ?”
หลินหวั่นชิวี้เีพูดจาอ้อมค้อม มุ่งเข้าตรงประเด็นทันที
เด็กรับใช้คนนั้นเห็นสภาพใกล้ตายของเจียงหงหนิงก็หน้าซีด หากนี่เป็เื่จริง ชื่อเสียงของโรงเรียนพวกเขาคงได้พังแน่
“เช่นนั้นเชิญท่านนั่งรอสักครู่ ข้าจะไปเชิญท่านอาจารย์มาประเดี๋ยวนี้”
หลังจากที่เด็กรับใช้ถอยออกไป หลินหวั่นชิววางเจียงหงหนิงลงบนเก้าอี้ที่เด็กรับใช้ยกออกมาพร้อมกับตบไหล่เขาอย่างปลอบขวัญ
เด็กคนนี้สั่นั้แ่ก้าวเข้ามาในโรงเรียนส่วนตัว เห็นชัดว่าประหม่าขนาดไหน
อาจารย์เฒ่าสวมชุดสีน้ำเงินคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องเรียน เด็กๆ ในห้องชะโงกหน้าผ่านหน้าต่างออกมาดูเช่นกัน
อาจารย์เฒ่าเดินออกมาก็เห็นเจียงหงหนิงทรุดตัวอยู่บนเก้าอี้ เอนศีรษะพิงแขนหลินหวั่นชิวอย่างอิดโรย ดวงตาพินิจพิจารณา
หน้าตาเขาทั้งเขียวทั้งม่วง จมูกและมุมปากมีรอยเื อกเสื้อเปื้อนเืเป็วงใหญ่…
อาจารย์เฒ่าเห็นแล้วยังเกือบทรงตัวไม่อยู่
“เ้าบอกว่านักเรียนจากโรงเรียนเราเป็คนทำร้ายน้องชายเ้าและแย่งเงิน เ้ามีหลักฐานหรือไม่? หากไม่มีหลักฐาน ข้าคงต้องแจ้งทางการ! ข้าขอบอกก่อนว่าการใส่ร้ายโรงเรียนส่วนตัวเป็โทษสถานหนัก เ้าจะถูกจับไปขังคุก แล้วอย่ามาบอกว่าข้าไม่ได้เตือนเ้า ข้าเป็ถึงซิ่วไฉ[1] ย่อมมีเกียรติคุณ!” ซิ่วไฉเฒ่าขู่หลินหวั่นชิวทันที มาบอกว่าโรงเรียนเขาสอนเด็กให้ออกมาเป็โจร ชื่อเสียงโรงเรียนได้ป่นปี้หมดพอดี จะมีผู้ใดกล้าส่งลูกมาเรียนอีก?
หลินหวั่นชิวยิ้มเยาะ “ท่านอาจารย์ไม่ใช่ข้าราชการแต่กลับวางมาดว่าเป็ ช่างดูมีภูมิฐานยิ่งนัก ในเมื่อท่านเป็คนพูดถึงเื่แจ้งทางการเสียเอง ท่านคงไม่อยากจัดการปัญหาในที่ส่วนตัว เช่นนั้นข้าจะไปแจ้งทางการ! ข้าอยากเห็นเหมือนกันว่าหากแจ้งทางการแล้ว เกียรติคุณของซิ่วไฉอย่างท่านจะยังเหลือรอดอีกหรือไม่!”
หลินหวั่นชิวพูดจบก็ทำทีจะแบกเจียงหงหนิงกลับ
ซิ่วไฉเฒ่าเกือบถูกหลินหวั่นชิวทำให้โมโหตาย ขณะเดียวกันก็ใ สตรีผู้นี้กล้าไปแจ้งทางการ ไม่แน่ว่าอาจจะมีหลักฐาน…
ท่าทีของซิ่วไฉเฒ่าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อนึกถึงประเด็นสำคัญ
“ช้าก่อน ฟู่เหริน[2]ผู้นี้ ข้าแค่บอกประเด็นสำคัญกับเ้าไว้ เหตุใดถึงรีบไปนัก? นักเรียนคนใดที่เป็คนทำร้ายน้องชายเ้าและแย่งเงินไป?”
หลินหวั่นชิวหันกลับมาพูดเสียงดังว่า “สวีตัวเป่ากับหลินจินเป่าเป็คนทำร้ายน้องชายข้าและแย่งเงิน ท่านอาจารย์ ท่านว่าเื่นี้ควรจัดการอย่างไรดี? หากท่านไม่อาจมอบคำตอบที่น่าพึงพอใจให้กับข้า วันนี้ข้าคงต้องแบกน้องชายไปที่ว่าการอำเภอและร้องเรียนกับท่านใต้เท้ากรมศึกษา…”
ซิ่วไฉเฒ่าเกือบใตายกับคำพูดหลินหวั่นชิว ฟู่เหรินนางนี้รู้จักใต้เท้ากรมศึกษาได้อย่างไร?
หรือว่าที่บ้านมีคนสอบเป็ขุนนางเช่นกัน?
เขาสอนเด็กออกมาไร้คุณธรรม พูดแบบร้ายแรงคือเขาไร้คุณธรรม หากเื่ราวบานปลายใหญ่โต ไม่แน่ว่าใต้เท้ากรมศึกษาจะปลดตำแหน่งเกียรติคุณของเขา
ผู้ใดใช้ให้เขาเป็ซิ่วไฉยากจนไม่มีรากฐานกันล่ะ!
“เ้ามีหลักฐานหรือไม่? หากไม่มี ข้าคงลงโทษนักเรียนมั่วๆ ไม่ได้” ในใจซิ่วไฉเฒ่ามีคลื่นความหวั่นเกรงซัดสาด แต่สีหน้ายังคงความสุขุม ไม่ได้ลนลานถึงขั้นสรุปโดยไม่ถามอะไรให้แน่ชัด
หลินหวั่นชิวตอบด้วยรอยยิ้ม “เื่นี้ง่ายมาก น้องชายข้าทำเงินหายไปสองพวง ท่านลองไปค้นดูว่าบนตัวพวกเขาดูเถิดว่ามีเงินสองพวงหรือไม่”
สวีตัวเป่ากับหลินจินเป่าตื่นตระหนกั้แ่ตอนที่เห็นหลินหวั่นชิวกับเจียงหงหนิงแล้ว พวกเขาไม่นึกมาก่อนว่าคนขี้ขลาดแบบหลินหวั่นชิวจะกล้าพาเจียงหงหนิงบุกมาถึงโรงเรียนส่วนตัว!
โดยเฉพาะหลินจินเป่า เมื่อก่อนตอนอยู่บ้านตระกูลหลิน เขารังแกหลินหวั่นชิวเป็ประจำเช่นกัน แต่ไม่ว่าเขาจะรังแกอย่างไร หลินหวั่นชิวก็ไม่กล้าส่งเสียง
ทั้งสองคนแอบปรึกษากันอยู่ด้านหลัง “ทำอย่างไรดี?”
หลินจินเป่าพูดด้วยความเดือดดาล “ไม่ยอมรับ บอกไปว่าไอ้ยาจกไม่มีพ่อแม่นั่นไม่มีเงิน”
สวีตัวเป่าพยักหน้า “อื้ม หากท่านอาจารย์ไม่เชื่อก็ให้ไปถามผู้คนที่หมู่บ้าน”
เชิงอรรถ
[1] ซิ่วไฉ(秀才) ชื่อของผู้ที่สอบเคอจวี่ผ่านในระดับท้องถิ่น(หมู่บ้าน ตำบล อำเภอ จังหวัด)
[2] ฟู่เหริน(妇人) คำเรียกสตรีที่แต่งงานแล้ว