หลังรถเคลื่อนตัวออกจากที่จอดรถใต้ดินแสงแดดก็สาดส่องเข้ามา ๢ูเ๽ี่๾๲อันมองเรียวขายาวของหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างถนนก่อนจะเอ่ยขึ้นมา

        “หน้าร้อนแล้วสินะ”

        ลั่วเสี่ยวซีชอบฤดูร้อนมากที่สุดเพราะเป็๲ฤดูกาลที่หญิงสาวสามารถอวดเรือนร่างได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องหาข้ออ้างซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกว่าสักวันหนึ่งซูอี้เฉิงคงหลงเสน่ห์เธอเข้าสักวัน

        แต่ฤดูร้อนของเมือง A ค่อนข้างสั้นไม่ทันไรฤดูใบไม้ร่วงก็มาถึง ทุกอย่างเปลี่ยนผ่านไปอย่างรวดเร็วพอๆกับความรู้สึกของคน

        “จะไปไหนต่อ?” ลู่เป๋าเหยียนถาม

        “ไปว่านหงสแควร์กัน”

        ในวันหยุดแบบนี้ที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่มักมีผู้คนมากมายหลังจอดรถเสร็จ๢ูเ๽ี่๾๲อันก็ลากลู่เป๋าเหยียนขึ้นไปที่ชั้นสอง และตรงไปยังชอปของสินค้าชื่อดังยี่ห้อหนึ่ง

        “สวัสดีค่ะคุณหนูซู”พนักงานร้านทักทาย๤ูเ๯ี่๶๞อันอย่างคุ้นเคย “มาซื้อของให้คุณชายซูเหรอคะทางเราเพิ่งมีสินค้าตัวใหม่เข้ามาพอดีเลยค่ะ ให้ดิฉันช่วยแนะนำไหมคะ”

        “ไม่เป็๲ไร ขอบคุณค่ะ”๢ูเ๽ี่๾๲อันตอบ “ขอฉันเดินดูก่อนนะคะ”

        พนักงานร้านยิ้มตอบรับก่อนจะหยุดเดิน“ค่ะ เชิญตามสบายนะคะ”

        “เธอช่วยซื้อของให้พี่ชายบ่อยงั้นเหรอ”ลู่เป๋าเหยียนเอ่ยปากถาม

        “๻ั้๫แ๻่ฉันขึ้นมหาวิทยาลัยพี่ก็ให้ฉันทำหน้าที่นี้เลขาเลือกของไม่ถูกใจเขา ตัวเขาเองก็ไม่มีเวลา” ๤ูเ๯ี่๶๞อันลองนับดูในใจ“ฉันช่วยพี่จัดการเ๹ื่๪๫พวกนี้มาหกเจ็ดปีได้แล้วล่ะ”

        พูดจบเธอก็หยุดลงหน้าตู้โชว์กระดุมกลัดแขนเสื้อ

        กระดุมสีน้ำเงินเข้มที่มีแซฟไฟร์ประดับอยู่อย่างสวยงามให้ความรู้สึกมั่นคงหนักแน่นเหมาะกับชุดสูทที่ซูอี้เฉิงมีอยู่มาก

        “คุณหนูซูคะกระดุมเซตนี้ผู้จัดการฝ่ายออกแบบของเราเป็๲คนลงมือทำด้วยตัวเองเลยนะคะเดี๋ยวดิฉันเอาออกมาให้ดูค่ะ”พนักงานสาวสวมถุงมือก่อนจะหยิบมันออกมาวางบนมือ๢ูเ๽ี่๾๲อัน “ทั่วโลกมีแค่เจ็ดสิบเอ็ดชุดที่เมือง A มีชุดนี้แค่ชุดเดียว น่าจะถูกใจคุณชายซูนะคะ”

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันยิ้ม“ห่อให้ด้วยค่ะ ขอบคุณ”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันเลือกเนกไทกับถุงเท้าอีกหลายคู่ให้กับซูอี้เฉิงพี่ชายเธอเป็๲คนใส่ใจเ๱ื่๵๹การแต่งตัวมาก เขาแบ่งประเภทถุงเท้าที่ใส่คู่กับชุดสูทชุดลำลอง ชุดออกกำลังกาย รวมถึงแบ่งแยกตามสีรองเท้าอย่างเป็๲ระเบียบ และทุกอย่างต้องเนี้ยบไร้ที่ติ

        จุดนี้ลู่เป๋าเหยียนกับพี่ชายเธอเหมือนกันมากหรือว่าชีวิตเธอดึงดูดแต่คนประเภทนี้กันนะ? ไม่อย่างนั้นทำไมผู้ชายที่สำคัญที่สุดสองคนในชีวิตเธอถึงได้มีนิสัยแบบนี้? ๤ูเ๯ี่๶๞อันคิดในใจ

        ตอนคิดเงินลู่เป๋าเหยียนยื่นบัตรเครดิตของตัวเองออกไปตามความเคยชินแต่๢ูเ๽ี่๾๲อันดึงมือเขาไว้ก่อน

        “ฉันซื้อให้พี่ชาย”ความหมายของเธอคือ เขาไม่จำเป็๞ต้องช่วยจ่าย

        ลู่เป๋าเหยียนเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนตอบ

        “พี่ชายเธอก็คือพี่ชายฉัน”

        ตี๊ด...เสียงเครื่องรูดบัตรดังขึ้นพร้อมกับบิลที่ออกมา๢ูเ๽ี่๾๲อันหาเหตุผลไปเถียงลู่เป๋าเหยียนไม่ได้

        ขณะเดินหิ้วของออกจากร้าน๤ูเ๯ี่๶๞อันก็หันไปเห็นเนกไทสีน้ำเงินเข้มลายเฉียงเส้นหนึ่งที่โชว์อยู่บนหุ่นหน้าร้านมันดูดีให้ความรู้สึกสูงส่งสง่างามจนเธอเห็นแล้วถึงกับใจเต้นเสียงของลู่เป๋าเหยียนดังขึ้นที่ข้างหู

        “เอาไหม?”

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันเรียกสติกลับมาก่อนตอบ

        “ไม่เป็๲ไรมันไม่เข้ากับพี่ชายฉันสักเท่าไร”

        ถึงจะพูดแบบนั้น๤ูเ๯ี่๶๞อันก็อดหันกลับไปมองมันอีกรอบไม่ได้ จนตัวเองถูกลู่เป๋าเหยียนดึงเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าสตรีโดยไม่รู้ตัว

        “สวัสดีค่ะคุณลู่คุณนายลู่” การจำใบหน้าของบุคคลมีชื่อเสียง เป็๲ความสามารถอย่างหนึ่งที่พนักงานร้านค้าระดับไฮเอนด์ควรมีเมื่อพวกเธอเดินเข้าร้าน เสียงหวานของพนักงานสาวสวยก็ดังขึ้น ก่อนจะยิ้มทักทาย

        “คอลเลกชันใหม่ของฤดูร้อนเพิ่งมาพอดีเลยค่ะคุณนายลู่”

        ตอนนั้นเอง๢ูเ๽ี่๾๲อันจึงหันกลับมาพูดกับลู่เป๋าเหยียน

        “คราวที่แล้วที่ฉันมากับลั่วเสี่ยวซีพวกเขายังเรียกฉันว่าคุณหนูซูอยู่เลย”

        พนักงานสาวยิ้ม“ตอนนี้คุณแต่งงานกับคุณลู่แล้ว เพราะฉะนั้นคุณก็คือคุณนายลู่ คนทั่วเมือง A ต่างรู้กันทั้งนั้นแหละค่ะ”

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันอดหน้าแดงไปกับคำพูดนั้นไม่ได้แล้วก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมา

        “นายพาฉันมาที่นี่ทำไม”

        ลู่เป๋าเหยียนชี้ไปยังชุดเดรสที่อยู่ในตู้โชว์

        “ไปลองดูสิ”

        พนักงานสาวรีบหยิบชุดออกมาก่อนจะถือไว้อย่างระมัดระวัง

        “ห้องลองอยู่ทางนี้เชิญเลยค่ะคุณนายลู่”

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันยังคงมึนๆเธอมองหน้าลู่เป๋าเหยียนอย่างไม่เชื่อ

        “เ๱ื่๵๹เมื่อคืนตกลงนายจำได้หรือไม่ได้กันแน่?”

        เมื่อคืนตอนเมาเขาบอกเธอว่าวันนี้จะพามาชอปปิ้ง เขาจะซื้อชุดให้เธอจนมากพอจะแขวนให้เต็มตู้

        เธอนึกว่าเขาลืมไปแล้วแต่การกระทำของเขาในตอนนี้ทำให้เธอชักสงสัย

        ทว่าลู่เป๋าเหยียนแค่ยิ้มน้อยๆที่มุมปาก

        “เ๱ื่๵๹ที่ควรจำฉันจำได้ทั้งหมด”

        หมายความว่าอย่างไร? เ๹ื่๪๫ที่ควรจำอะไร? แล้วเ๹ื่๪๫ที่เธอทำผมให้เขาล่ะ?

        ถ้าเขาจำเ๱ื่๵๹นั้นได้เธอต้องไม่รอดแน่ๆ๢ูเ๽ี่๾๲อันเสียวสันหลังวาบ ก่อนจะเดินตามพนักงานเข้าไปในห้องลองเสื้อ

        ด้วยหน้าที่การงานของเธอทำให้เธอใส่กระโปรงแทบจะนับครั้งได้แต่คงไม่อาจปฏิเสธว่าเวลาใส่กระโปรงแล้วดูดีกว่าตอนใส่ชุดลำลองเยอะเลย

        คงเพราะเธอไม่ได้ใส่กระโปรงมานานจึงรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินเท่าไรตอนเดินออกจากห้องลองเธอจึงจับชายกระโปรงก่อนถามลู่เป๋าเหยียนเสียงเบา

        “เป็๞ไง?”

        ลู่เป๋าเหยียนกวาดสายตามองขึ้นมองลงจน๢ูเ๽ี่๾๲อันอดตื่นเต้นไม่ได้สุดท้ายก็ได้ยินเสียงของลู่เป๋าเหยียนสั่งให้พนักงานนำชุดใส่ถุงอีกทั้งสั่งให้พนักงานหยิบเดรสอีกหลายชุดมาให้เธอ

        “คุณนายลู่คะคุณลู่เลือกไว้ให้คุณค่ะ ลองดูสิค่ะ ต้องสวยมากแน่ๆ”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันมองหน้าลู่เป๋าเหยียนอย่างไม่อยากเชื่อ

        “นี่นายคิดจะซื้อเสื้อผ้าไปแขวนให้เต็มตู้จริงๆงั้นเหรอ”

        ลู่เป๋าเหยียนไม่ปฏิเสธเขาจูงเธอให้เข้าไปในห้องลอง

        “ค่อยๆ ลองพวกเรามีเวลาอีกเยอะ”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันจึงได้แต่ลองชุดให้ครบสุดท้ายแล้วมีเพียงเดรสสีดำเท่านั้นที่ลู่เป๋าเหยียนไม่ค่อยชอบใจที่เหลือเขาสั่งให้พนักงานนำไปคิดเงินทั้งหมด

        เสื้อผ้าถุงแล้วถุงเล่าถูกส่งมาให้กับ๤ูเ๯ี่๶๞อันเสียงเครื่องรูดบัตรดังขึ้นก่อนจะคายใบเสร็จออกมา จู่ๆ ๤ูเ๯ี่๶๞อันก็รู้สึกพอใจอย่างประหลาดนี่เป็๞ครั้งแรกที่เธอใช้เงินของเขาในฐานะคุณนายลู่

        หลังเดินออกจากร้านเธอจึงถามลู่เป๋าเหยียน

        “ทำไมนายเลือกแต่ชุดกระโปรงให้ฉันล่ะ”

        คราวนี้ลู่เป๋าเหยียนตอบตามตรงอย่างไม่คิดจะปิดบัง

        “เพราะเธอใส่กระโปรงแล้วสวยมาก”

        เมื่อคืนที่ลู่เป๋าเหยียนทิ้งชุดนอนของเธอลงถังขยะเขาสั่งให้เธอสวมเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของเขาแทนชุดนอน คิดแล้วเธอก็อดหน้าแดงไม่ได้

        “แต่ฉันคงไม่ได้ใส่กระโปรงทุกวันหรอกนะทำงานไม่สะดวก จริงสิ นายพาฉันไปส่งที่อพาร์ทเมนต์ที่ฉันเคยอยู่หน่อยสิฉันอยากไปเอาเสื้อผ้าหน้าร้อนน่ะ อีกไม่กี่วันอากาศน่าจะร้อนกว่าเดิมคงใส่เสื้อแขนยาวไม่ไหวแล้วล่ะ”

        “ทำไมต้องกลับไป”ลู่เป๋าเหยียนส่งสัญญาณให้๢ูเ๽ี่๾๲อันมองไปข้างหน้า“นั่นไม่ใช่เสื้อผ้าลำลองยี่ห้อที่เธอชอบใส่หรือไง เข้าไปดูสิ”

        แบรนด์เสื้อผ้าลำลองชื่อดังของอเมริกาที่สไตล์การออกแบบเรียบง่ายสะอาดตาเสื้อผ้าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของ๤ูเ๯ี่๶๞อันมาจากร้านนี้

        “นายรู้ได้ไงว่าฉันชอบเสื้อผ้ายี่ห้อนี้?” ๢ูเ๽ี่๾๲อันถามอย่างข้องใจก่อนจะดึงมือลู่เป๋าเหยียนให้เข้าไปในร้าน ผู้จัดการร้านกับเธอคุ้นเคยกันดีเมื่อเห็น๢ูเ๽ี่๾๲อันก็เกือบหลุดปากเรียกเธอว่าคุณหนูซูอย่างทุกทีแต่เมื่อเห็นลู่เป๋าเหยียน เธอจึงรีบเอ่ย

        “ควรเรียกคุณว่าคุณนายลู่แล้วสินะคะ”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันเริ่มชินกับการถูกเปลี่ยนชื่อเรียกแบบนี้แล้วหลังเลือกเสื้อยืด กางเกงขายาวและชุดใส่อยู่บ้านสำหรับหน้าร้อนอีกไม่กี่ชุดเรียบร้อยแล้วเธอก็เดินไปคิดเงินทันทีโดยไม่ต้องลอง

        เสื้อผ้าถุงใหญ่ที่เธอซื้อในร้านนี้ราคายังไม่ถึงครึ่งหนึ่งของชุดเดรสสามตัวของร้านเมื่อครู่ เธอเอ่ยอย่างอวดๆ กับลู่เป๋าเหยียน

        “เห็นมั้ย? ฉันเป็๲แม่บ้านที่ดีขนาดไหนไม่รู้ว่าพวกนักธุรกิจแบบนายกับพี่ฉันคิดอะไรอยู่แค่ลองเสื้อผ้าชุดเดียวบางทีต้องบินไปถึงปารีส”

        “ที่จริงพวกเราไม่ค่อยจะคิดอะไรมาก”ลู่เป๋าเหยียนเลิกคิ้วก่อนตอบ “คนเราหาเงินมาก็เพื่อใช้มันไม่ใช่เหรอไง”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันคิดตามแล้วก็อดเห็นด้วยไม่ได้เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนเอ่ย

        “ฉันจะไปซื้อชานมร้านตรงข้ามนั่นนายเอาอะไรมั้ย ชานมวานิลลาของพวกเขาอร่อยมากเลยนะ!”

        เครื่องดื่มหวานๆ เลี่ยนๆแบบนั้นมีแต่พวกผู้หญิงเท่านั้นแหละที่ชอบ ลู่เป๋าเหยียนตอบกลับไปแค่สองคำ

        “ลาเต้”ก่อนจะดึงถุงเสื้อผ้าออกจากมือ๤ูเ๯ี่๶๞อัน

        “...โอเค”๢ูเ๽ี่๾๲อันทำหน้าเซ็งก่อนบ่นในใจ คนแบบลู่เป๋าเหยียนกับชานมคงไม่เข้ากันสินะ

        “นายไปรอที่รถก่อนเถอะ”

        พูดจบเธอก็ข้ามถนนไปยังร้านชานมฝั่งตรงข้ามตอนแรกเธอนึกว่าต้องต่อคิว แต่ที่ไหนได้กลับไม่มีลูกค้าสักคนแป๊บเดียวพนักงานก็ยื่นเครื่องดื่มมาให้เธอ เธอเดินถือมันมุ่งหน้าไปยังลานจอดรถแต่สุดท้ายก็อดใจไม่ไหวเธอเดินขึ้นไปที่ร้านเสื้อผ้าสำหรับผู้ชายร้านเดิมก่อนจะให้พนักงานห่อเนกไทสีน้ำเงินเข้มเส้นลายเฉียงนั้นให้เธอ

        “คุณหนูซูจะซื้อให้คุณชายซูเหรอคะ”ผู้จัดการร้านถามขณะกำลังคิดเงิน

        “เปล่าคะ”๢ูเ๽ี่๾๲อันตอบยิ้มๆ “ซื้อให้สามีฉันน่ะค่ะ”

        เธอไม่ได้ให้พวกเขาใส่ถุงเธอใส่กล่องเนกไทลงไปในกระเป๋าสะพาย ก่อนจะรีบเดินลงไปชั้นล่าง

        ลู่เป๋าเหยียนขับรถมาจอดรอเธอที่ริมถนนเรียบร้อยแล้วแต่...บรรดาหญิงสาวที่รายล้อมอยู่รอบรถนั้นมันเ๱ื่๵๹อะไรกัน?

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันลองมองดูดีๆก็พบว่านั่นมันเด็กผู้หญิงกลุ่มเดียวกันกับที่เธอเจอในซูเปอร์มาร์เก็ตเมื่อกี้นี้

        เธอเดินตรงเข้าไปทันทีก่อนจะเห็นเด็กสาวสองคนกำลังเท้าแขนอยู่ที่กระจกรถลู่เป๋าเหยียนเห็นเธอแล้วถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาพูดกับเด็กสาวว่า

        “ภรรยาผมกลับมาแล้วออกไปได้หรือยัง”

        “คุณแต่งงานแล้วจริงๆ เหรอ? เธอคนนี้น่ะเหรอภรรยาของคุณ...”เด็กสาวใช้สายตาดูแคลนมอง๢ูเ๽ี่๾๲อัน

        “นี่ป้าขอเบอร์พี่ชายคนนี้หน่อยสิ ได้หรือเปล่า”

        เธอคงต้องมองโลกนี้ใหม่เสียแล้วเด็กผู้หญิงสมัยนี้ ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าคนเขาแต่งงานแล้วยังจะกล้าทำแบบนี้อีกเหรอเนี่ย?

        อีกอย่างอย่างมากเด็กพวกนี้ก็อายุน้อยกว่าเธอไม่เกินสองปี มาเรียกเธอว่าป้าได้ยังไงกัน!จะอวดว่าตัวเองเด็กกว่างั้นสิ?

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันเข้าไปนั่งในรถก่อนจะวางชานมและกาแฟในมือจากนั้นก็เอื้อมมือไปกดปิดหน้าต่างฝั่งที่นั่งคนขับ

        “ไม่ได้ อีกอย่างถ้าพวกเธอเรียกฉันว่าป้า ก็ควรเรียกเขาว่าลุง”

        กระจกรถค่อยๆ เลื่อนตัวขึ้นอย่างช้าๆเด็กสาวสองคนนั้นทำหน้าตื่นตระหนก ก่อนจะเดินจากไป

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันเบ้ปากและพบว่าเธอในตอนนี้กำลังเอนพิงอยู่ในอ้อมกอดของเขา ความใกล้ชิดแบบนี้ช่าง...

        เธอรีบผละตัวออกมาหน้าตาแดงก่ำทว่าลู่เป๋าเหยียนกลับรั้งตัวเธอไว้

        “ควรเรียกฉันว่าลุง? เธอหาว่าฉันแก่งั้นเหรอ?”

        “อะแฮ่ม!”๢ูเ๽ี่๾๲อันเงยหน้ามองเข้าอย่างจริงจัง “พี่เป๋าเหยียนคะที่จริงพี่ก็ดูไม่เหมือนคนอายุสามสิบหรอกนะ จริงๆ นะ!ไม่งั้นเด็กสองคนนั้นคงไม่เข้ามาขอเบอร์หรอก เอ่อ...นายอย่าทำแบบนี้สิ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นจะเข้าใจผิดหมด”

        “พูดแบบนี้...”ลู่เป๋าเหยียนนิ่งไปชั่วครู่ เขาไม่สนใจคำพูดของ๤ูเ๯ี่๶๞อันสักนิด

        “เธอรังเกียจที่ฉันอายุสามสิบแล้วงั้นเหรอ?”