รัชศกไท่เยี่ยนรัชกาลิเจิ้งปีที่สิบกลางเดือนห้า
ในหมู่บ้านชิงอวี่ค่อนไปทางตอนเหนือของอำเภอฉางขุยอากาศร้อนอบอ้าว ทุ่งนาเขียวขจี เมล็ดรวงข้าวสาลีอวบอิ่ม ขณะก้มหน้าก้มตารอเพียงถึงเดือนหก ฤดูร้อนนำพาผลผลิตอุดมสมบูรณ์สีทองอร่ามมาเยือน
บุรุษในหมู่บ้านล้วนเตรียมตัวเพื่อฤดูกาลเกษตรในเดือนหน้าคนในตระกูลอวี๋ก็ยุ่งวุ่นวายอยู่กับการเตรียมกระบุงทำจากหวายเพื่อบรรจุธัญญาหารเช่นกันหลังจากฮูหยินเฒ่าอวี๋จัดแจงกระบุงสานจากหวายในมือเสร็จเรียบร้อยจึงเหลือบมองไปทางเรือนฝั่งตะวันออกเอ่ยถามสะใภ้สามแซ่จ้าวว่า “คนผู้นั้นที่อยู่ในเรือนฝั่งตะวันออกหมดลมแล้วหรือยัง? หากหมดลมแล้ว บอกให้สะใภ้รองรีบเอาเสื่อชำรุดม้วนร่างแล้วไปโยนไว้บนเขาจะได้ไม่ส่งกลิ่นอายอัปมงคลอยู่ในเรือน!”
ครั้นแซ่จ้าวได้ยินแล้วสีหน้านางไม่ค่อยน่ามองนัก แค่นเสียงเย็นหนึ่งเสียง “นางช่างดวงแข็งเสียจริงเมื่อเช้าข้าแอบเข้าไปมองดูอยู่ครู่หนึ่ง นางยังหายใจอยู่เสียด้วยซ้ำ ยังไม่ตาย!”
กล่าวจบนางใช้มือสานหวายเส้นหนึ่งอย่างแรง เอ่ยพลางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า“โชคดีที่เ้าสี่ในเรือนของพวกเราเป็คนประพฤติตัวตามทำนองคลองธรรมไม่เกิดเื่วุ่นวายอะไรขึ้นมา ไม่เช่นนั้น...”
ทันใดนั้นกดเสียงต่ำยังคงเผยสีหน้าขุ่นเคืองดังเดิม“ต่อให้สะใภ้รองอยากเสริมเื่มงคลเพื่อขจัดเสนียดจัญไรแต่ก็ไม่ควรเอาผู้ที่มีมลทินเข้ามาในเรือน เกือบจะทำร้ายเ้าสี่ของสกุลเราเสียแล้ว”
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของฮูหยินเฒ่าอวี๋ฉายแววดุดัน“ไม่ต้องไปสนใจว่ายังจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ คนผู้นี้สะใภ้รองจงเลิกคิดจะเก็บเอาไว้อีกต่อไปเถิด!”
สองสามีภรรยาคนโตที่อยู่ด้านข้างต่างก้มหน้าก้มตาทำงานในมือของตนไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดมากความ
ภายในเรือนฝั่งตะวันออกหลัสะใภ้รองแซ่ซ่งป้อนยาอวี๋เมิ่งซานเสร็จเรียบร้อยนางมองสำรวจาแบนขาซ้ายของสามีตนอย่างระแวดระวังครั้นพบว่าปากแผลไม่มีเืไหลซึมออกมาหรือเน่าเปื่อยถึงวางใจเพียงแต่ใบหน้ายังคงฉายแววเป็กังวล
อวี๋เมิ่งซานซับยาตรงมุมปากแล้วส่งผ้าเช็ดหน้าให้สะใภ้แซ่ซ่งเอ่ยถามออกเสียงว่า “แม่หนูตระกูลเมิ่งผู้นั้นเป็อย่างไรบ้าง?”
สะใภ้แซ่ซ่งถอนหายใจเอ่ยเสียงเบาเพราะเกรงว่าบุตรชายที่กำลังอ่านตำราอยู่ในห้องจะได้ยินเข้า“บ้านสามลงมือโเี้เพื่อจิ่นเหยียนขาทั้งสองข้างของแม่นางผู้นั้นถูกตีจนเืไหลออกมาเป็สาย ท่านพ่อสั่งให้ส่งไปไว้ในห้องเล็กแล้วเ้าค่ะไม่ให้ผู้ใดไปเยี่ยม อีกทั้งยังไม่ยอมให้รักษานางความหมายของฮูหยินเฒ่าคือรอให้นางสิ้นลมแล้วใช้เสื่อชำรุดม้วนร่างไปโยนไว้บนเขาเ้าค่ะ!”
อวี๋เมิ่งซานเอ่ยอย่างค่อนข้างร้อนใจหลังได้ฟัง“เช่นนั้นจะ...” กล่าวยังไม่ทันจบ เพราะลมปราณแปรปรวนทันใดนั้นก็ไอโครกออกมาอย่างรุนแรงสะใภ้แซ่ซ่งรีบเข้าไปช่วยลูบหลังให้เขาผ่อนคลายลง
อวี๋เมิ่งซานเอ่ยด้วยน้ำเสียงค่อนข้างแหบพร่า“เช่นนั้นจะไปรอดได้อย่างไร? ไม่ว่าอย่างไรก็เป็ชีวิตคนผู้หนึ่งถึงอย่างไรก็เป็เพราะต้องเสริมเื่มงคลให้ครอบครัวรองถึงได้ทำร้ายแม่นางของตระกูลอื่น...”
เขาถอนหายใจเอ่ยต่อไปว่า “เ้าไปเถิด ไปดูแม่นางเมิ่งผู้นั้นสักหน่อยหากฟื้นแล้วก็เอาอาหารไปส่ง อย่าได้ทำร้ายหนึ่งชีวิตเข้าจริงๆ ”
ใบหน้าของสตรีแซ่ซ่งเผยความลำบากใจหากนางไปเยี่ยม เมื่อฮูหยินเฒ่าอวี๋รู้เข้า เกรงว่าคงบันดาลโทสะใส่นางอีกยกหนึ่ง
ทว่านางยังคงขานรับ“ได้ ข้าจะไปดูสักหน่อย”
ขณะสะใภ้แซ่ซ่งกำลังจะเดินออกไปร่างแลดูอ่อนแอและซูบผอมของคนผู้หนึ่งก็เดินออกมาจากข้างในแสงภายในห้องไม่สว่างมากนัก ทว่าใบหน้าสะอาดสง่างามของชายหนุ่มยังคงขาวบริสุทธิ์แต่ว่านั่นเป็สีหน้าขาวซีดที่เกิดจากการล้มป่วยมานานปี
“ข้าจะไปเอง” น้ำเสียงของชายหนุ่มเ็า ไม่ช้าไม่เร็วให้ความรู้สึกเย็นชืดเช่นม้วนตำราโบราณ
สตรีแซ่ซ่งและอวี๋เมิ่งซานต่างพากันตะลึงเล็กน้อยคิดไม่ถึงว่าบุตรชายเอ่ยผู้วาจาน้อยนิดต่อแม่นางเมิ่งมาโดยตลอดจะเป็ฝ่าย้าไปเยี่ยมนางเช่นนี้
อวี๋เมิ่งซานได้สติกลับมาก่อนมองบุตรชายที่ร่างกายอ่อนแอของตนแล้วเอ่ยว่า “ฉี่เจ๋อไปก็ดีเช่นกันเ้าก็เอาของกินพวกนี้ไปให้แม่นางเมิ่งด้วย”
เขาชี้ไปยังขนมรังนกในชามตรงหัวเตียงนี่คือของกินที่อวี๋เมิ่งซานตั้งใจเหลือเอาไว้หลังจากทานอาหารเช้า
อวี๋ฉี่เจ๋อเดินไปข้างเตียงอย่างเชื่องช้าคว้าเอาขนมรังนกในชามมาซ่อนไว้ในชายแขนเสื้อแล้วเดินออกไปข้างนอกถึงแม้ร่างกายจะอ่อนแอเพราะอาการป่วย แต่ยามเขาย่างก้าวแผ่นหลังกลับตั้งตรงดุจต้นไผ่หยก เหยียดตรงเป็พิเศษ
สะใภ้แซ่ซ่งมองแผ่นหลังบุตรชายของตนเอ่ยเสียงเบาว่า “ภายในใจฉี่เจ๋อคงไม่ได้ถือโทษแม่นางเมิ่งแล้วกระมัง?”
อวี๋เมิ่งซานส่ายหน้า“ข้าดูแล้วไม่ใช่ นิสัยของเขาเ็าเกินไปไม่มีความรู้สึกอะไรต่อแม่นางเมิ่งเลยแม้แต่นิด ไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อยความคิดถือโทษโกรธเคืองจะมาจากที่ใดกัน?”
อวี๋ฉี่เจ๋อถือขนมรังนกมาถึงห้องเล็กตรงมุมเรือนตะวันออกเดิมทีห้องเล็กนี้เป็ห้องหุงต้ม แต่เพราะภายหลังสร้างห้องหุงต้มใหม่ห้องหุงต้มเล็กนี้จึงถูกปล่อยว่าง หลังจากขุดเอาเตาออกไปจึงใช้เก็บข้าวของเบ็ดเตล็ด ถือเสียว่าเป็ห้องเก็บฟืน
อวี๋ฉี่เจ๋อผลักประตูไม้ของห้องเก็บฟืนเล็กฝุ่นผงลอยฟุ้ง เขาใช้ชายแขนเสื้อพัดไล่พลางขมวดคิ้วเล็กน้อยปรายตามองหยากไย่ตรงมุมประตูแล้วค้อมกายเข้าไปในห้องเล็ก
อวี๋เจียวที่นอนอยู่ภายในห้องเล็กเพิ่งจะรู้สึกตัวทว่าดวงตาไม่ต่างอะไรกับถูกทากาว ไม่ว่าทำอย่างไรก็ไม่อาจเปิดเปลือกตาขึ้นมาได้ขณะสะลึมสะลือนางรับรู้เพียงทั้งร่างเ็ปไปหมด โดยเฉพาะหน้าอกและขาทั้งสองข้างราวกับเพิ่งผ่านอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งใหญ่มานอกจากนั้นเบื้องล่างของร่างกายยังทั้งแข็งทั้งเย็นจมูกได้กลิ่นเชื้อราตลบอบอวลไปทุกแห่ง
แสงสว่างที่สาดส่องเข้ามาอย่างฉับพลันทำให้อวี๋เจียวลืมตาขึ้นภายในสายตาของอวี๋เจียวปรากฏแผ่นหลังทอแสงเป็ประกายและใบหน้าหล่อเหลาดุจหยกเจือกลิ่นอายบัณฑิตหลายส่วนนางพบว่าชายคนนี้สวมชุดสีเขียวแขนยาว ชายแขนกว้าง คอเสื้อทาบไปทางด้านขวาภายในดวงตากระจ่างแจ้งของนางฉายแววสงสัย นี่มันอะไรกัน? หรือว่าอยู่ในความฝัน?
อวี๋ฉี่เจ๋อเห็นอวี่เจียวฟื้นแล้วเขาไม่ได้ส่งเสียง หยิบขนมรังนกออกมาจากชายแขนเสื้อแล้วส่งให้อวี๋เจียว
อวี๋เจียวมอง''เ้าก้อน’ ดำๆ บนมือของเขา พยายามฝืนใจให้เชื่อว่าคือขนมรังนกคิดอยากจะเอื้อมมือออกไปรับ แต่การกระทำนี้กลับกระทบไปถึงซี่โครงบริเวณหน้าอกนางเจ็บจนใบหน้าเหยเกทันที จำต้องสูดอากาศเย็นเข้าไปหลายครั้งทันใดนั้นใบหน้าเรียวเล็กซีดเผือดลงหลายส่วน
อวี๋ฉี่เจ๋อเห็นเช่นนี้ค่อยๆค้อมเอวลง นำขนมรังนกยัดใส่มือของอวี๋เจียวก่อนจะหันหลังมุ่งหน้าเดินไปทางด้านนอกห้องเล็ก
ถึงแม้อวี๋เจียวจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ทว่าริมฝีปากแห้งผากทำให้นางเอ่ยกับบุรุษหนุ่มรูปงามที่กำลังมุ่งไปข้างหน้าโดยสัญชาตญาณว่า“พ่อรูปหล่อ ขอน้ำให้ฉันสักแก้วได้ไหม?”
การกระทำของอวี๋ฉี่เจ๋อชะงักค้างบนใบหน้าของผู้ที่หันหลังให้อวี๋เจียวฉายแววขุ่นเคือง สตรีนางนี้ช่างไร้ยางอายยิ่งนัก!
เขาสะบัดชายอาภรณ์เดินออกไปจากห้องเล็กทันใด
อวี๋เจียวเผยสีหน้าประหลาดใจถึงแม้สายตาจะมองเห็นเพียงแผ่นหลังของชายหนุ่ม แต่กลับรู้สึกเหมือนเขาโมโหเสียแล้ว
เธอก็แค่ขอน้ำแก้วเดียวเขาโมโหอะไร?
อวี๋เจียวอยากจะพลิกกายครั้นเพิ่งขยับตัวกลับเจ็บจนส่งเสียง ‘ซี๊ด’ ออกมา นางใช้มือลูบหน้าอกผลคือไม่ต่างจากที่คิดเอาไว้ ซี่โครงหักไปหนึ่งซี่โชคดีที่ไม่ได้เป็ตำแหน่งร้ายแรง พักรักษาอีกไม่กี่วันก็ดีขึ้นแล้ว
แต่ขาทั้งสองข้างที่เจ็บจนเหมือนกับหักไปแล้วนี่หมายความว่าอะไร? อวี๋เจียวค่อยๆ เงยหน้ามองไปยังขาทั้งสองข้างพบเพียงบนกระโปรงเต็มไปด้วยเื เมื่อใช้มือลูบดูพบว่าคือรอยแผลจำนวนมากเป็สภาพหลังถูกทรมานอย่างสาหัส
อวี๋เจียวเจ็บจนบนหน้าผากมีเหงื่อเย็นผุดออกมานางมองสำรวจสภาพโดยรอบ ที่ๆ นางอยู่คือห้องเล็กโกโรโกโสด้านข้างกองสุมไว้ด้วยอุปกรณ์ทำนาจำนวนหนึ่ง มีหน้าต่างบนหลังคาหนึ่งบาน้าหลังคามีรอยรั่วไม่น้อยแห่ง และนางนอนอยู่บนกองฟางหนึ่งกองมิหนำซ้ำบนตัวยังสวมชุดโบราณ นางพลันก้มหน้าลงเมื่อใดความฝันที่ไร้สาระนี้จะจบสิ้นลงสักที?
นางปิดเปลือกตาลงคิดว่าหลังนอนหลับแล้วลืมตาตื่นอีกครั้งคงจะกลับไปยังเตียงใหญ่นุ่มสบายของตัวเองความเ็ปทั่วกายจะไม่มีอีกต่อไป
ภายในลานเรือนหลังอวี๋ฉี่เจ๋อออกมาจากห้องเล็กได้ถูกสะใภ้สามแซ่จ้าวกับฮูหยินเฒ่าอวี๋เห็นเข้าเสียแล้วฮูหยินเฒ่าอวี๋เรียกเขาเอาไว้ “ตายแล้วใช่หรือไม่?”
อวี๋ฉี่เจ๋อเอ่ยอย่างราบเรียบ“ยัง”
กล่าวจบก็มุ่งหน้าไปทางเรือนหุงต้มตักน้ำสะอาดขึ้นมาจากถังใหญ่หนึ่งถ้วยจากนั้นเดินออกมาแล้วมุ่งหน้าไปทางห้องเล็กอีกครั้ง
ฮูหยินเฒ่าอวี๋เอ่ยพลางขมวดคิ้วเมื่อเห็นเช่นนั้น“เ้าห้า สาดน้ำทิ้งไปเสีย!”
