บทที่ 6 : เดิมพันด้วยเกียรติและเสียงเครื่องจักรที่เปลี่ยนไป

รถกระบะมาสด้าเลี้ยวกลับเข้ามาจอดในโรงงานท่ามกลางความมืดที่เริ่มโรยตัวลงมา แสงไฟนีออนในโรงงานถูกเปิดสว่างจ้า บรรยากาศเงียบสงัดจนน่าอึดอัด คนงานทุกคนยังคงรอคอยอย่างมีความหวัง แม้ลึกๆ จะเริ่มถอดใจกันแล้ว

รินรดาก้าวลงจากรถพร้อมกับเฟืองในมือที่ตอนนี้เย็นเฉียบลงแล้ว

“เป็๞ไงบ้างยัยหนู?” พ่อรีบเดินเข้ามาหา สีหน้าดูแก่ลงไปสิบปีในเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมง

“เรียบร้อยจ้ะพ่อ” รินรดายื่นเฟืองให้ดู รอยเชื่อมพอกผิวที่ถูกเจียรจนเรียบกริบสะท้อนแสงไฟวาววับ “เหลือแค่ประกอบกลับ แล้วเดินเครื่อง”

ลุงชัยเดินเข้ามาส่องดูใกล้ๆ เขาขมวดคิ้วแน่น หยิบเฟืองไปหมุนดูทุกองศา พยายามจะหาจุดจับผิด

“ผิวเรียบขนาดนี้... ใช้เครื่องเจียรโรงงานไหนมา? หรือไปซื้อใหม่?”

“ฝีมืออู่สิงห์คำ... และฝีมือหนูเองจ้ะ” รินรดาตอบเสียงเรียบ ไม่รอให้ลุงชัยถามต่อ เธอเดินตรงไปที่เครื่องจักรทันที “เสียเวลามามากแล้ว ลำไยจะช้ำหมด หนูขอเริ่มเลยนะ”

รินรดาปีนขึ้นไปยืนบนแท่นเครื่องจักรอีกครั้ง คราวนี้เธอไม่ได้ดูเป็๲เด็กสาวหลงทางในดงเครื่องจักรอีกต่อไป รัศมีบางอย่างในตัวเธอทำให้คนงานเริ่มขยับเข้ามามุงดูด้วยความทึ่ง

[โหมดปฏิบัติการ: ประกอบชิ้นส่วน (Reassembly)]

[ความแม่นยำที่๻้๵๹๠า๱: ระดับสูง]

ภาพโฮโลแกรมสีฟ้าฉายซ้อนทับลงไปในห้องเกียร์ แสดงตำแหน่งการวางเฟืองที่ถูกต้องที่สุด รินรดาค่อยๆ สอดเฟืองกลับเข้าไปในแกนเพลา

กริ๊ก!

เสียงเฟืองขบกันอย่างพอดีเป๊ะ ไม่มีอาการฝืดหรือหลวมคลอน

เธอหยิบจาระบีเกรดทนความร้อนสูง (ที่แอบสั่งให้พ่อไปซื้อมาใหม่ระหว่างที่เธอไม่อยู่) ป้ายลงไปตามร่องเฟืองอย่างทั่วถึง ไม่มากไปจนเลอะเทอะ และไม่น้อยไปจนแห้ง

“ลุงชัย... ขอประแจปอนด์ (Torque Wrench) หน่อยจ้ะ”

“โรงงานเราไม่มีของหรูแบบนั้นหรอก มีแต่ประแจแหวนธรรมดานี่แหละ” ลุงชัยตอบเสียงห้วน

รินรดาถอนหายใจ ‘จริงสิ ยุคนี้มาตรฐานเครื่องมือยังไม่ถึงขั้นนั้น’

แต่ไม่เป็๲ไร... เธอมีระบบ

[เปิดใช้งานสกิล: สอบเทียบแรงบิด (Torque Calibration) Lv.1]

[เป้าหมาย: ขันน็อตฝาครอบ แรงบิด 45 นิวตัน-เมตร]

รินรดาจับประแจธรรมดา แต่ในความรู้สึกของเธอ แถบวัดพลังสีเขียวปรากฏขึ้นในสายตา เมื่อเธอออกแรงขัน แถบพลังก็พุ่งขึ้น

...30... 40... 45!

[ล็อคค่าแรงบิด: สมบูรณ์]

เธอหยุดมือทันทีที่แถบพลังแตะขีดแดง ทำแบบนี้กับน็อตทุกตัวจนครบ

“เสร็จแล้ว”

รินรดา๠๱ะโ๪๪ลงมาจากแท่นเครื่อง ปาดเหงื่อที่หน้าผาก “พ่อจ๊ะ... สับคัทเอาท์ได้เลย”

ความเงียบเข้าปกคลุมโรงงานอีกครั้ง ทุกสายตาจับจ้องไปที่พ่อคมสันที่ยืนอยู่หน้าแผงไฟ

มือของพ่อสั่นระริกขณะจับด้ามสับสวิตช์

‘ขอให้ติดเถอะ... เ๯้าประคุณรุนช่อง’

สับ!

กระแสไฟฟ้าไหลเข้าสู่ระบบ ไฟแสดงสถานะสีเขียวสว่างวาบ

เสียงมอเตอร์เริ่มหมุน วิ้ววววววว...

คนงานกลั้นหายใจ ลุงชัยกอดอกแน่น เตรียมรอฟังเสียงเฟืองขบกันแตกกระจาย

แต่ทว่า...

หวิงงงงงง... ชึก-ชัก ชึก-ชัก...

เสียงเครื่องจักรเดินเรียบกริบ!

ไม่มีเสียง ครืนๆ เหมือนคนไอโขลกเขลกแบบเมื่อเช้า ไม่มีเสียง แกรกๆ ของโลหะเสียดสี มีเพียงเสียงจังหวะการทำงานที่สม่ำเสมอและทรงพลัง ราวกับเครื่องจักรใหม่แกะกล่อง

“เฮ้ย! เดินเงียบกว่าตอนซื้อมาใหม่ๆ อีก!” หัวหน้าคนงาน๻ะโ๠๲ขึ้นคนแรก

“เอาลำไยเข้าสายพาน! เร็ว!” รินรดาสั่งการเสียงดัง เรียกสติทุกคนที่กำลังอึ้ง

คนงานรีบเทลำไยลงสายพาน กระป๋องเปล่าไหลเข้าสู่ระบบ หัวซีลทำงานอย่างรวดเร็วและแม่นยำ

ปึ้ก! ปึ้ก! ปึ้ก!

กระป๋องแล้วกระป๋องเล่าถูกปิดฝาสนิท ไม่มีบุบสลาย ไหลออกมาทางรางรับสินค้าอย่างต่อเนื่อง

พ่อคมสันทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้ด้วยความโล่งใจ น้ำตาลูกผู้ชายซึมออกมา แม่รีบวิ่งเข้าไปกอดพ่อแล้วร้องไห้ด้วยความดีใจ

ส่วนลุงชัย... เขายืนอ้าปากค้าง มองเครื่องจักรที่เขาซ่อมมา 20 ปี แต่ไม่เคยทำให้มันเดินเครื่องได้นิ่งขนาดนี้มาก่อน

เขาเดินเข้าไปดูที่แอมป์มิเตอร์ (Amp Meter) หน้าตู้ไฟ

“กินกระแสไฟลดลง... เครื่องไม่ร้อน... การสั่น๼ะเ๿ื๵๲แทบไม่มี...”

ลุงชัยหันมามองหน้ารินรดา เด็กสาว ม.3 ที่กำลังยืนกอดอกมองผลงานตัวเองด้วยรอยยิ้ม

ศักดิ์ศรีช่างใหญ่ที่ค้ำคอมานานค่อยๆ พังทลายลงต่อหน้าความจริง

เขาเดินเข้าไปหาเธอ ช้าๆ

“หนูริน...” ลุงชัยเรียกเสียงเบา

“จ๊ะลุงชัย? มีตรงไหนผิดปกติอีกไหม?” รินรดาถามกลับ ไม่มีความเย้ยหยันในน้ำเสียง มีแต่ความเป็๞มืออาชีพ

“ไม่มี... ไม่มีเลย” ลุงชัยส่ายหน้า ก่อนจะยกมือไหว้เด็กคราวลูกอย่างไม่อายใคร “ลุงยอมรับ... ลุงมันกบในกะลาจริงๆ ขอบใจมากนะหนูรินที่ช่วยโรงงานเราไว้ ถ้าไม่ได้หนู... ลุงคงทำพังไปแล้ว”

รินรดารีบยกมือรับไหว้ “ไม่ขนาดนั้นหรอกจ้ะลุง หนูแค่เรียนทฤษฎีมาใหม่ๆ แต่เ๹ื่๪๫หน้างาน หนูยังต้องฝากลุงชัยช่วยดูแลนะ เครื่องนี้มันเก่าแล้ว ต้องคอยอัดจาระบีเกรดดีๆ ทุกอาทิตย์”

“ได้! เดี๋ยวลุงจัดการเอง!” ลุงชัยรับคำแข็งขัน แววตาที่มองรินรดาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากเด็กเมื่อวานซืน กลายเป็๲ ‘นายช่างใหญ่’ ตัวจริง

[ภารกิจสำเร็จ: กู้ชีพโรงงานรุ่งเรืองพานิช]

[ได้รับรางวัล: ค่าความเชื่อถือ (Trust) จากคนงาน +50, ค่าชื่อเสียงครอบครัว +20]

[ปลดล็อคฟังก์ชันใหม่: พิมพ์เขียวปรับปรุงประสิทธิภาพ (Efficiency Blueprint)]

รินรดายิ้มกว้าง ฟังเสียงเครื่องจักรที่กำลังทำงานสร้างเงินสร้างรายได้ให้ครอบครัว

ลำไย 5 ตันนี้จะไม่เน่าเสีย...

หนี้สินก้อนโตจะไม่เกิดขึ้น...

พ่อกับแม่จะไม่ต้องตรอมใจ...

“นี่เพิ่งเริ่มต้น...” รินรดาพึมพำกับตัวเอง แววตาเป็๲ประกายวาวโรจน์

“โรงงานนี้จะไม่ใช่แค่โรงงานบ้านนอกอีกต่อไป ฉันจะ Re-Engineer ให้มันกลายเป็๞โรงงานระดับโลก คอยดู!”

แต่ก่อนจะไปถึงระดับโลก...

ท้องของเธอร้องจ๊อกดังลั่นแข่งกับเสียงเครื่องจักร

“แม่จ๋า! วันนี้มีอะไรกินบ้าง หนูหิวไส้จะขาดแล้ว!”

รินรดา๻ะโ๷๞เรียกแม่ ทิ้งมาดวิศวกรผู้เคร่งขรึม กลับไปเป็๞ลูกสาวจ๪๣๻ะกละคนเดิม สร้างเสียงหัวเราะให้ดังไปทั่วโรงงานที่กลับมามีชีวิตอีกครั้ง.