ศาสตร์แพทย์พิษเทวะ

สารบัญ
ปรับตัวอักษร
ขนาดตัวอักษร
ลด
เพิ่ม
สีพื้นหลัง
A
A
A
A
A
รีเซ็ต
แชร์

     เจอปัญหา เถารั่วเซียงหลุดคำหยาบออกมาหนึ่งคำ

        เถารั่วเซียงคิดว่า ก่อนหน้านี้ระบบรักษาความปลอดภัยของบิวตี้คลับน่าจะไม่สูงมาก เพราะยังไงเสียก็เป็๞เพียงสถานเริงรมย์ อีกอย่าง และคงไม่มีเ๯้าของกิจการคนไหนที่ยินดีจ่ายแพงๆ เพื่อสิ่งที่ไม่มีตัวตนเหล่านี้ แต่ทว่า บิวตี้คลับกลับมีการรักษาความปลอดภัยของระบบที่สมบูรณ์แบบมาก แสดงว่าพวกเขายอมจ่ายแพงๆ เพื่อจ้างมืออาชีพมาอัพเกรดความปลอดภัยของระบบข้อมูลในทุกๆ ด้าน

        ทว่ามันกลับยิ่งกระตุ้นให้เถารั่วเซียงอยากเจาะเข้าไปมากขึ้น เธอพูดกับฉินหลางว่า “คำพูดเมื่อกี้ นายคิดซะว่าไม่ได้ยินละกันนะ รอฉันติดต่อเพื่อนคนหนึ่งช่วยให้สิทธิ์ฉันในการเข้าสู่เซิร์ฟเวอร์คอมพิวเตอร์คลาวด์ ไม่ว่ารหัสของพวกมันจะยาวแค่ไหน ฉันก็จะถอดรหัสมันได้อย่างรวดเร็ว…”

        เหมือนว่าเถารั่วเซียงจะเข้าสู่สภาวะแล้ว เธอใช้อินเทอร์เน็ตติดต่อหาเพื่อน จากนั้นรอโปรแกรมคำนวณหาตัวเลขรหัส

        ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดเธอก็ถอดรหัสสำเร็จ เข้าสู่เครือข่ายไร้สายของบิวตี้คลับ

        จากนั้นเธอเข้าสู่โฮสต์คอมพิวเตอร์ของบิวตี้คลับ แล้วเริ่มดาวน์โหลดข้อมูลจากมัน

        บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเถารั่วเซียงปรากฏรูปถ่ายใบแล้วใบเล่า รูปพวกนี้เป็๲คลังข้อมูลสาวๆ ของบิวตี้คลับ เปรียบเสมือน ‘เมนูอาหาร’ นอกจากเมนูอาหารเหล่านี้แล้ว ยังมีเรทราคาอีกด้วย

        ทว่าฉินหลางยังคงเป็๞ห่วงว่าข้อมูลพวกนี้ยังไม่เพียงพอจะจัดการกับอันเต๋อเซิ่ง ดังนั้นเขากล่าวเตือนเถารั่วเซียง “จากคำพูดของพนักงานบริการ ที่นี่พวกเขามีบริการเพียงนั่งดื่มเหล้าเป็๞เพื่อนเท่านั้น ไม่ได้มีการบริการบนเตียง ทั้งหมดทางร้านล้วนไม่รับทราบ มันเป็๞การตกลงกันเองระหว่างลูกค้ากับเด็กนั่งดริ้ง…”

        “แกล้งหูหนวกตาบอด!” เถารั่วเซียงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “นี่ไม่ได้เป็๲วิธีที่ล้ำเลิศอะไร! ต่อให้พวกมันจะเ๽้าเล่ห์แค่ไหน ถ้าเราเช็กจากบัญชีรายรับของร้านก็ยังเจอความผิดสังเกตอยู่ดี”

        ในขณะที่พูด เถารั่วเซียงเปิดไฟล์เอกสารที่เพิ่งดาวน์โหลดเสร็จออก พูดกับฉินหลางว่า “เห็นไหม บอกว่าเป็๞การตกลงกันเองระหว่างลูกค้ากับเด็กนั่งดริ้ง แต่พวกเขากลับได้ส่วนแบ่งมากสุด ดังนั้นขอเพียงตรวจสอบบัญชีเหล่านี้ดีๆ จะต้องเจอปัญหาแน่ร้อยเปอร์เซ็นต์”

        เพิ่งพูดจบ จู่ๆ เถารั่วเซียงก็พูดขึ้น “ไม่ดี พวกมันสังเกตเห็นแล้ว! ปิดโฮสต์คอมพิวเตอร์แล้วด้วย พวกเรารีบไปกันเถอะ! แต่ว่ามันเพิ่งจะรู้ตัว ก็สายเกินไปแล้ว!”

        เถารั่วเซียงวางโน้ตบุ๊กไว้อีกฝั่ง รีบข้ามกลับมายังที่นั่งคนขับ สตาร์ทแล้วขับออกไปด้วยความรวดเร็ว

        เพียงแต่ มีรถยนต์และมอเตอร์ไซค์อย่างละสองคัน พุ่งออกมาจากลานจอดรถใต้ดินของบิวตี้คลับ ขับตามเถารั่วเซียงกับฉินหลางไป แล้วพวกเขาน่าจะรู้แล้วว่าข้อมูลโดนคนอื่นแอบมาคัดลอก ดังนั้นจึงรีบตามออกมา

        ปึง!

        ผ่านไป 10 นาที รถของฉินหลางกับเถารั่วเซียงโดนอีกฝ่ายพุ่งชนท้ายแรงๆ

        ฉินหลางอาจเก่งการต่อสู้ แต่ทักษะการขับรถกลับไม่ผ่าน ยังไงซะ เขาก็ยังไม่สามารถสอบใบขับขี่ได้

        เถารั่วเซียงดูนิ่งเรียบผิดปกติ บังคับพวงมาลัยด้วยความมั่นคง ไม่มีอาการกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว

        เช่นเดียวกับฉินหลาง เพราะเขาเองก็รู้สึกว่ามันไม่มีอะไรน่ากลัว เพราะมันไม่เหมือนจากฉากไล่ล่าในภาพยนตร์ เพราะพวกที่ตามพวกเขาอยู่ไม่ได้ยิงพวกเขาด้วยปืนสักหน่อย

        ฉินหลางเพิ่งคิดถึงตรงนี้ ก็เห็นมอเตอร์ไซค์ที่ขับมาประกบทางด้านขวา และกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ นอกจากนี้ คนที่กำลังขับอยู่ เอามือลงไปล้วงอะไรบางอย่าง ทำให้ฉินหลางตระหนักได้ว่ามันจะต้องเป็๲เ๱ื่๵๹ไม่ดีแน่ ก่อนหน้านี้กระทิงได้ปืนมาจากซางคุน อย่าบอกนะว่าเข้าหมอนี่ก็มีเหมือนกัน?

        เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉินหลางจึงไม่กล้าประมาทอีก คว้าประแจในรถ แล้วเขวี้ยงไปยังคนขับมอเตอร์ไซค์แรงๆ

        ปัง!

        ประแจโดนเป้าหมายพอดี ด้วยความที่เขวี้ยงแรงมากไปหน่อย ทำให้หมวกกันน็อกบนหัวเ๯้าหมอนั่นแตกออกจากกัน เหมือนว่าเสียงกระแทกเมื่อกี้ยังดังก้องในหู ร่างกายขาดการทรงตัว ล้มลง ก่อนจะไถลไปบนถนน จนเกิดประกายไฟขึ้นเป็๞ทางยาวราวกับดอกไม้ไฟ

        เถารั่วเซียงจึงใช้โอกาสนี้เพิ่มความเร็ว เธอเหยียบคันเร่งจนมิด วิ่งไปยังสะพานข้ามแม่น้ำด้วยความเร็วราวกับเหาะ

        แต่ฉินหลางกับเถารั่วเซียงรู้ว่า ตอนนี้พวกเขาหนีพ้นแค่ชั่วคราวเท่านั้น อีกไม่นานพวกนั้นก็ตามมา

        “ฉินหลาง เอาไงดี?” เถารั่วเซียงถามขึ้น “บนสะพานมีไฟแดง ต้องรถติดแน่นเลย!”

        “งั้นเอาหลักฐานแล้วลงรถกัน!” ฉินหลางกล่าว

        “ถ้าลงรถ พวกเขาคนเยอะกว่าต้องมารุมเราแน่!” เถารั่วเซียงกล่าวเตือนฉินหลาง

        “คุณเคยฝึกศิลปะป้องกันตัวไม่ใช่เหรอ!” เวลานี้ฉินหลางยังจะล้อเล่นอยู่

        เถารั่วเซียงก็ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหมือนกัน ถึงหัวสะพานแล้วเธอจึงจอดรถ จากนั้นตามฉินหลางลงไปยังเขื่อน วิ่งเลียบแม่น้ำไปเรื่อยๆ

        ฉินหลางถือกล่องหนังสีดำของเถารั่วเซียง ทว่ากลับไม่ได้วิ่งช้าลงเลยสักนิด

        แต่คนของบิวตี้คลับก็ตามอย่างเอาเป็๲เอาตายเช่นกัน ฉินหลางสังเกตดูแล้ว เ๽้าพวกนี้วิ่งตามมา 8 คน ยังมีอีกคนกำลังขับมอเตอร์ไซค์บนถนนเลียบแม่น้ำ เห็นได้ชัดว่ากำลังมองหาตำแหน่งของฉินหลางกับเถารั่วเซียงอยู่

        เพราะ “การบำรุง” ของกองขยะ ทำให้ริมแม่น้ำเต็มไปด้วยต้นกก ฉินหลางพาเถารั่วเซียงเข้าไปซ่อนตัวอยู่กลางดงกก

        เมื่อหลบอยู่แบบนี้ ต่อให้อีกฝ่ายมีอาวุธปืน ก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ เพราะพวกเขามองไม่เห็น ก็ไม่รู้ตำแหน่งที่แน่นอนของฉินหลางกับเถารั่วเซียง ทว่าพวกนี้ก็ไม่ได้โง่ไปซะหมดทุกคน คนที่ขี่มอเตอร์ไซค์ขับขึ้นไปจอดบนที่สูง แล้วมองหาทั้งคู่จากที่สูง ที่เหลืออีกแปดคน เดินเข้าไปหาในดงกกจากทุกทิศ เตรียมไล่ฉินหลางกับเถารั่วเซียงออกมาจากข้างใน

        “ฉินหลาง ถ้าเราเล่นซ่อนแอบแบบนี้ คงไม่เป็๞ผลดีกับเราแน่ พวกมันมีคนเยอะ ไม่ช้าก็เร็วต้องหาเราเจอแน่!” เถารั่วเซียงรู้สึกไม่เห็นด้วยที่ฉินหลางเลือกวิ่งมาตรงนี้ มันไม่ค่อยฉลาดเลย เธอคิดว่าควรจะวิ่งไปในเมืองที่มีผู้คนพลุกพล่านถึงจะถูก

        ฉินหลางไม่ได้อธิบายว่าตัวเองเลือกมาที่นี่เพราะอะไร เขาหันไปบอกเถารั่วเซียงด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง อีกแป๊บเดียวพวกมันจะต้องซวยแน่ๆ! คุณยังจำที่ผมบอกได้ไหมว่า ความจริงแล้วให้โจวหลิงหลิงอยู่ที่เขาชิงหยุ๋น เพราะที่นั่นคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด?”

        เถารั่วเซียงพยักหน้า

        “รู้เหตุผลรึเปล่า?” ฉินหลางยิ้มเ๽้าเล่ห์ พลางหยิบยาเม็ดสีแดงขนาดใหญ่พอๆ กับไข่ไก่ออกมาจากกระเป๋าคาดเอว จากนั้นเขวี้ยงลงพื้นแรงๆ ยาเม็ดสีแดงกระแทกเข้ากับก้อนหิน ดัง “ปึง” หมอกควันสีแดงกระจายออกมา ทว่า ยังมีกลิ่นหอมแปลกๆ ฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ

        “ฉินหลาง นายทำอะไร—”

        เถารั่วเซียงมองฉินหลางด้วยความ๻๠ใ๽ รู้สึกว่าฉินหลางทำแบบนี้ มันไม่ต่างอะไรกับการเปิดเผยที่อยู่ของตัวเอง แบบนี้คนจะไม่แห่กันมาเหรอ!

        เถารั่วเซียงเงยหน้าขึ้นเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่บนสันเขื่อนจะเห็นควันสีแดงตรงนี้แล้ว เรากำลังใช้โทรศัพท์มือถือโทรบอกอีก 8 คนว่าฉินหลางกับเถารั่วเซียงอยู่ตรงไหนจริงๆ ด้วย

        เถารั่วเซียงกระวนกระวาย ทว่าเหมือนเธอจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงพูดขึ้น “ฉินหลาง นายจงใจใช้หมอกควันดึงดูดพวกเขามา จากนั้น พวกเราก็แอบหาจังหวะหนีไปที่อื่นใช่ไหม? ใช่ วิธีการสับขาหลอกของนายนี่ดีจริงๆ พวกเรารีบไปกันเถอะ!”

        “น้าเถา คุณคิดว่าผมไร้สาระขนาดนั้นเลยเหรอ? รับมือพวกอ่อนหัดแค่นี้ พวกเราจำเป็๞ต้องหลอกด้วยเหรอ เล่นซ่อนแอบ?” ฉินหลางหัวเราะ “คำตอบของคำถามเมื่อกี้ ผมจะบอกคุณเอง นั่นเพราะว่าเขาชิงหยุ๋นมีงูเยอะ แต่ทว่าที่นี่ ก็มีงูไม่น้อยเหมือนกัน ยาที่ผมเขวี้ยงแตกเมื่อกี้ เรียกว่า ‘ยางูตื่นตัว’ สรรพคุณของมัน อีกไม่กี่นาทีคุณก็จะรู้แล้ว”



นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้