ขณะที่นางกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น เซวียนหยวนเช่อพลันกวาดสายคมปลาบราวกับคมดาบมาให้ “ยังตะลึงอะไรอยู่อีก ยังไม่รีบมานี่”
เฟิ่งเฉี่ยนได้สติคืนมา เห็นเซวียนหยวนเช่อก้าวขึ้นไปบนรถม้าแล้ว จึงรีบรับคำ “อ้อ...”
นางเดินเข้าไปใกล้รถม้า ขณะที่นางกำลังจะก้าวขึ้นรถม้า สตรีในชุดสีเขียวก็ก้าวเข้ามาขวางทางนางพร้อมกับส่งสายตาไม่เป็มิตรมาให้ ซ้ำยังถลึงตามองนางขึ้นๆ ลงๆ และกล่าวว่า “เป็แค่นางกำนัลคนหนึ่ง ถึงกับกล้าขึ้นมาบนราชรถของพี่เช่อหรือ รู้จักฐานะของตัวเองให้ชัดเจน ฐานะของเ้าอยู่ข้างล่างโน่น ตั้งใจปรนนิบัติถวายงานด้วย!”
โอ้ว...เฟิ่งเฉี่ยนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนเองยังสวมอาภรณ์ของนางกำนัล มิน่าเล่านางจึงปฏิบัติต่อนางเฉกเช่นนางกำนัลคนหนึ่ง
ช่างเถิด ไม่มีความจำเป็ต้องไปถกเถียงกับแม่นางน้อยคนหนึ่ง อย่างไรนางเองก็ไม่ปรารถนาที่จะร่วมนั่งรถม้าคันเดียวกับูเาน้ำแข็งอยู่แล้ว ช่างเป็ชีวิตราวกับต้องทนรับกรรม!
“แม่นางกล่าวถูกต้องแล้ว! หากไม่มีเื่อันใดของข้าแล้ว ข้ากลับไปก่อนก็แล้วกัน”
บัดนี้เซวียนหยวนเช่อมีหญิงงามอยู่เป็เพื่อนแล้ว คงไม่้านางแล้วกระมัง
ขณะที่กำลังคิดจะหมุนตัวจากไป น้ำเสียงเยียบเย็นของเซวียนหยวนเช่อก็ดังขึ้น “ขึ้นรถ!”
สตรีในชุดสีเขียวตะลึงงัน สีหน้าของนางราวกับไม่อยากจะเชื่อ น้ำเสียงออดอ้อนของนางดังขึ้น “ท่านพี่เช่อ เหตุใดต้องให้คนขี้ริ้วเช่นนี้ขึ้นรถด้วย...”
คนขี้ริ้ว? เฟิ่งเฉี่ยนหมดคำพูดจริงๆ แม่นาง ข้าไม่มีความแค้นอันใดกับเ้า จำเป็ต้องทำลายเกียรติของข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ
สูดลมหายใจเข้าลึกๆ กำลังคิดจะพูดอะไรบางอย่างพลันได้ยินเสียงเ็าของเซวียนหยวนเช่อดังขึ้น “หากเ้าไม่อยากร่วมทางกับนาง เ้าลงไปได้เลย!”
ณ นาทีนั้นราวกับเฟิ่งเฉี่ยนได้ยินเสียงหัวใจแตกสลาย เซวียนหยวนเช่อช่างเป็บุรุษที่ไม่รู้จักถนอมพฤกษาอาลัยหยกเสียเลย!
เมื่อคิดได้เช่นนั้นมุมปากทั้งสองข้างจึงยกขึ้นเล็กน้อย ช่างบังเอิญที่ถูกสตรีในชุดสีเขียวเห็นเข้าพอดี เดิมทีก็เก็บโทสะเอาไว้เต็มท้องอยู่แล้ว จึงแทบจะบันดาลโทสะออกมาเลยทีเดียว นางชี้นิ้วมือสั่นระริกมาทางเฟิ่งเฉี่ยน น้ำเสียงที่กล่าวออกมาสั่นด้วยความโกรธ “เ้า...เ้ากล้าหัวเราะเยาะข้าหรือ เ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็ใคร เชื่อหรือไม่ว่าแค่คำพูดเพียงประโยคเดียวของข้าก็สามารถคร่าชีวิตสุนัขของเ้าได้แล้ว”
“อ้อ ข้าเชื่อสิ!” เฟิ่งเฉี่ยนกระพริบตาปริบๆ
สตรีในชุดสีเขียวคิดว่านางหวาดกลัวจึงเชิดปลายคางขึ้นทว่ากลับได้ยินเฟิ่งเฉี่ยนพูดว่า “ข้าเป็คน มีเพียงชีวิตคน! หากคุณหนู้าชีวิตสุนัข เชิญไปหาสุนัขสักตัวเป็ใช้ได้ ง่ายดายจะตายไป!”
ร่างของสตรีในชุดสีเขียวสั่นเทิ้ม ใบหน้าแดงก่ำ “เ้า...เ้า...”
เซวียนหยวนเช่อขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ เขาตวาดออกมาว่า “หุบปากให้หมด!”
อุณหภูมิในรถม้าลดลงเหลือสิบกว่าองศา
สตรีในชุดเขียวหายใจแรงด้วยโทสะ ทว่ากลับไม่กล้าพูดอะไรอีก
เฟิ่งเฉี่ยนทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางเลือกที่นั่งที่ห่างจากเซวียนหยวนเช่อไกลสักหน่อย รถม้าค่อยๆ เคลื่อนตัวไปข้างหน้า...
ตลอดการเดินทาง เซวียนหยวนเช่อนั่งอยู่ตรงกลางของรถม้า เขาหลับตาพักผ่อน ไม่พูดจา สตรีในชุดสีเขียวก็ไม่กล้าพูดจาเช่นกัน ได้แต่ถลึงตามองเฟิ่งเฉี่ยนด้วยความเคียดแค้น ราวกับจะถลึงตามองให้ร่างของนางเป็รูอย่างไรอย่างนั้น
นางคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ เหตุใดพี่เช่อจึงปฏิบัติต่อนางกำนัลขี้ริ้วนางนี้เป็พิเศษ แต่ไรมาพี่เช่อไม่เคยให้ใครขึ้นรถม้าง่ายๆ หากวันนี้ไม่ใช่เพราะว่านาง...มีสถานการณ์ไม่ปกติ นางเองก็ขึ้นมาไม่ได้เช่นกัน!
เดิมทีคิดว่าจะมีโอกาสใกล้ชิดพี่เช่อตามลำพัง คิดไม่ถึงว่าระหว่างทางจะปรากฏตัวแปรที่ไม่คาดฝัน อีกทั้งยังเป็ปรปักษ์กับนางในทุกๆ ด้าน ทำให้นางโมโหแทบตาย!
รับรู้ได้ถึงสายตากล่าวโทษที่สาดมาเป็ระยะๆ นั้น เฟิ่งเฉี่ยนคร้านจะไปใส่ใจนาง ความสนใจของนางถูกทัศนียภาพสองข้างทางดึงดูดไปเสียสิ้น
แม้แคว้นเป่ยเยียนจะเป็มณฑลหนึ่ง ทว่าราษฎรมีชีวิตอยู่อย่างเรียบง่าย อาชีพหลากหลาย มู่หยางซึ่งเป็เมืองหลวงที่อยู่ภายใต้การบริหารและปกครองของเซวียนหยวนเช่อถือได้ว่าเป็เมืองที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยธัญพืชทั้งห้าและสัตว์ทั้งหก เศรษฐกิจเจริญรุ่งเรือง
บนถนนหนทางผู้คนสัญจรไปมา เสียงพ่อค้าแม่ค้าขายของ เสียงหัวเราะเสียงสนทนา เสียงเครื่องดนตรี เสียงอ่านหนังสือ เสียงเพลง...เข้ามาในโสตประสาท ทุกอย่างล้วนเป็ทัศนียภาพอันงดงาม!
แม้จะไม่มีวิทยาการเทคโนโลยีขั้นสูงเฉกเช่นยุคสมัยปัจจุบัน แต่ชีวิตที่ดำเนินไปอย่างเรียบง่ายนี้กลับทำให้คนก้าวไปข้างหน้า
เลิกมุมผ้าม่านออกมุมหนึ่ง เฟิ่งเฉี่ยนมองออกไปด้านนอกด้วยความประหลาดใจ แววตาของนางปรากฏให้เห็นความตื่นตะลึง
สตรีในชุดสีเขียวถลึงตาใส่นาง มองนางราวกับเห็นชาวชนบทที่ไม่เคยออกมาพบเห็นโลกภายนอก แค่นเสียงขึ้นจมูกแล้วกล่าวว่า “ป่าเถื่อน!”
ไม่แยแสนาง เฟิ่งเฉี่ยนพูดกับตนเองว่า “หากทุกคนล้วนสามารถมีชีวิตที่มีความสุขได้ เช่นนั้นบนโลกใบนี้ย่อมกลายเป็เมืองที่ไร้กำแพง แคว้นเล็กใหญ่ไม่มีขอบเขต ไม่มีา ไม่มีการรุกราน ไม่มีโจรขโมย เช่นนั้นจะดีเพียงใด!”
“ปัญญาอ่อน! ไม่มีทางมีสถานที่เช่นนั้นบนโลกใบนี้!” สตรีในชุดสีเขียวประชดประชันอย่างไม่ยี่หระ เปลือกตาของเซวียนหยวนเช่อที่หลับตาลงพักสายตานั้นกลับเคลื่อนไหวเล็กน้อย
เฟิ่งเฉี่ยนคร้านจะไปโต้เถียงกับนาง จึงเลือกที่จะมองไปทางอื่น
ตลอดเส้นทางไม่มีบทสนทนา...
