หลังจากเตรียมการทุกอย่างแล้วผมก็เตรียมตัวออกจากเมืองทว่าทันใดนั้นผมก็พบกับสาวงามผู้มีโค้งเว้าระดับสิบคนหนึ่งทำให้ผมฉุกคิดขึ้นได้ว่า นี่ก็ผ่านมานานแล้วที่ผมไม่ได้ไปเมืองหลักของปาหวางเลยเดินไปดูหน่อยดีกว่า เผื่อจะมีภารกิจดีๆ ให้ทำ
ผมเดินไปตามทางเล็กๆ ก่อนมุ่งหน้าเข้าสู่เมืองหลักระหว่างทางสวนกับผู้เล่นจำนวนมากที่เดินตามมาติดๆ ราวกับฝูงลิงคนพวกนี้ดูเหมือนจะกลัวพลาดภารกิจดีๆ ก็เลยหยุดคุยกับ NPC ทุกคนในนั้น
แต่สำหรับผมมีเป้าหมายแล้วว่าจะเดินทางไปหาเ้าเมืองเพื่อพูดคุยกับดยุกลัวเหลย
……
ใบหน้าที่ถูกตกแต่งด้วยหนวดเคราจ้องผมก่อนจะหัวเราะพร้อมกับมือหนักๆที่ตบไหล่ผม “พ่อหนุ่มฮีลเลอร์คิดไม่ถึงเลยว่าเด็กอย่างเ้าจะมีความสามารถขนาดนี้ เอาเถอะ ในเมื่อเป็เช่นนี้ข้าจะมอบภารกิจสำคัญให้เ้า”
“ติ๊ง!”
ข้อความจากระบบ：เนื่องจากท่านมีค่าเสน่ห์ถึง 15 พอยต์แล้ว ภารกิจนี้จึงถูกปลดล็อกท่าน้ารับภารกิจ [จดหมายหนึ่งฉบับหรือไม่] ? (ระดับความยาก：ระดับ AA)
……
จดหมายหนึ่งฉบับ?ระดับความยาก AA?
ผมเบิกตากว้าง ภารกิจระดับนี้นี่มันงานหินเลยนะเนี่ย? ขนาดภารกิจระดับ B ผมยังเกือบเอาชีวิตไม่รอด ถ้าระดับ AA ผมมิกระอักเืตายเหรอ?แต่ภารกิจอยู่ตรงหน้านี้แล้ว จะไม่รับได้ยังไงต่อให้เสี่ยงแค่ไหนก็ต้องรับภารกิจนี้ให้ได้
ผมกดตกลงทันที
“ติ๊ง!”
ข้อความจากระบบ：ท่านได้รับภารกิจระดับ AA [จดหมายหนึ่งฉบับ] แล้ว
เนื้อหาภารกิจ：นำจดหมายของดยุกลัวเหลยไปยังหุบเขาปักษาเพลิงเพื่อตามหานายพลเผยชิวซึ่งประจำการอยู่ที่นั่นเมื่อพบแล้วยื่นจดหมายฉบับนี้ให้เขาเพื่อให้เขามอบภารกิจให้กับท่าน
……
ครืด!เกิดเสียงดังขึ้นขณะที่จดหมายซึ่งทำมาจากหนังแพะถูกเก็บเข้าในกระเป๋าไอเท็มพร้อมกับแสงสีทองที่ส่องประกายดยุกลัวเหลยกอดอกมองผมพร้อมพูดว่า “เ้าเด็กหนุ่ม เป็เวลากว่า 7 ปีแล้วที่ข้าไม่ได้เห็นเ้านั่นนับั้แ่ที่ออกเดินทางไป ยังไงก็ฝากเ้าด้วยนะ”
ผมขมวดคิ้ว ให้ตายเถอะ ถึงแม้ว่าผมจะไม่เข้าใจแต่จากภารกิจนี้ขอแค่เดินทางไปยังหุบเขาปักษาเพลิงให้ได้ก่อนค่อยว่ากันอีกทีก็แล้วกันวะ
เอาละ เริ่มเดินทางได้!
หลังจากเดินออกจากประตูและกวาดสายตามองไปรอบๆก็พบว่าไม่มีกลุ่มของซีฉู่ป้าหวางที่คอยลอบกัดอยู่ ผมจึงรีบถือหอกยาววิ่งเข้าไปในป่าทันทีในเวลาเดียวกันก็สำรวจพื้นที่เพื่อเดินทางไปยังหุบเขาปักษาเพลิงซึ่งอยู่ทางฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองปาหวางพื้นที่ของมันตั้งอยู่ใกล้กับทะเล และเต็มไปด้วยสีแดงแน่นอนว่าคงเป็สถานที่ที่มีมอนสเตอร์เลเวลสูงกว่าผมมากแน่ๆ
เมื่อเดินผ่านเข้ามาในป่าและเจอกับมอนสเตอร์ผมก็เรียกเ้าจุกนมออกมา มันบินวนรอบไหล่ผมด้วยท่าทางร่าเริงพวกเราเดินทางเข้าไปเรื่อยๆ ผ่านไปได้ 50 นาที ตรงหน้าผมก็ปรากฏเสือดาวป่าเลเวล 33 ท่าทางดุร้ายผมะโหลบก่อนจะโจมตี และค่อยๆ เข้าใกล้สถานที่รับภารกิจต่อไป
……
“ฉึก...”
หอกโลหะโบราณของผมเจาะเข้ากลางลำคอเ้าเสือดาวป่าก่อนที่ผมจะมุ่งหน้าสู่เป้าหมายต่อไปโดยไม่หยุดพักเมื่อตรงหน้าปรากฏเนินเขาขนาดเล็ก ผมก็ปีนขึ้นไปทันทีเมื่อปีนขึ้นมาได้แล้วจึงพบว่าท่ามกลางหุบเขานี้เต็มไปด้วย NPC ที่เป็กองกำลังทหาร และมีการตั้งค่ายอยู่้านี้ด้วยนอกจากนี้ยังมีตราของเมืองปาหวางลอยอยู่้า รวมถึงธงรบที่โบกสะบัดไปมาดูจากตราที่พวกเขามีนั้นรูปร่างเหมือนของผมมากคนพวกนี้ต้องเป็คนของเมืองปาหวางแน่นอน ไม่ว่าคนพวกนี้จะเป็ผู้เล่นหรือ NPCแต่ตราพวกนี้ก็สามารถเพิ่มการป้องกันและการโจมตีได้ถึง 3%
ขณะที่ผมกำลังจะลงจากเขาก็เกิดเสียหลักลื่นไถลก่อนจะกลิ้งหล่นลงไปในแม่น้ำเล็กๆ ด้านล่าง ห่างออกไปมี NPC ทหารคนหนึ่งหัวเราะเสียงดังลั่น “เ้าเด็กนั่นเป็นักผจญภัยจากเมืองปาหวางสินะ? เงอะงะชะมัดเลยฮ่าๆๆๆๆ ...”
ผมไม่สนใจคำเยาะเย้ยของ NPC นั่น และยังคงเดินไปที่ค่ายพร้อมหอกในมือเมื่อเห็นเต็นท์ขนาดใหญ่ภายในค่ายผมก็พบว่ามีทหารคุ้มกันยืนเฝ้าระวังอยู่ด้านนอกเพื่อไม่ให้ใครผ่านเข้าไป “หยุดอยู่ตรงนั้น! เ้าเป็ใคร?”
“เราเป็พวกเดียวกัน”
ผมรีบยกมือแสดงตราประจำเมืองให้อีกฝ่ายดู “ผมเป็นักผจญภัยที่มาจากเมืองปาหวางได้รับภารกิจจากดยุกลัวเหลยให้เดินทางมาหานายพลเผยชิว”
“มาหานายพลเผยชิว?” ผู้คุ้มกันคนหนึ่งพูดด้วยท่าทางสงสัย“พวกเราจะรู้ได้ยังไงว่าเ้าเป็คนที่เ้าเมืองส่งมา?”
ผมหยิบจดหมายออกมา “นี่ไง”
ผู้คุ้มกันมองซองจดหมายซึ่งมีตราประทับของเ้าเมืองปรากฏอยู่
“งั้นก็มากับพวกข้า”
ตอนที่อีกฝ่ายเห็นหอกในมือผม เขาส่ายหน้าพร้อมพูดงึมงำ “เป็ฮีลเลอร์แท้ๆ ดันใช้หอกยาวเนี่ยนะประหลาดคนชะมัด”
……
เมื่อเดินเข้ามาในเต็นท์แล้วพบว่าเบื้องหน้ามีผืนทรายขนาดใหญ่กองอยู่ตรงกลางซึ่งมันคือแผนที่จำลองพื้นที่สำหรับวางแผนการรบ ข้างๆมีชายสวมเกราะเหล็กสีแดงยืนอยู่ดูเหมือนว่าเขาน่าจะเป็นายพลเผยชิวที่ผมกำลังตามหา
“ท่านนายพล คนผู้นี้คือคนที่เ้าเมืองส่งมาเพื่อมอบจดหมายให้ท่านครับ”
“หืม?”
เผยชิวยิ้มก่อนยื่นดาบมาตรงหน้า “เ้าเด็กน้อย...ถึงแม้เ้าจะเป็นักผจญภัยจากเมืองปาหวาง แต่เ้าก็ดูอ่อนแอเสียเหลือเกินดูปวกเปียกจนไม่รู้ว่าจะมีแรงฆ่าไก่ตายได้หรือไม่ว่าแต่เ้าเดินทางมาถึงนี่ได้อย่างไร? จากที่ข้ารู้มาบริเวณรอบหุบเขาปักษาเพลิงแห่งนี้เต็มไปด้วยสัตว์ร้ายเ้าเป็เพียงฮีลเลอร์ตัวเล็กๆ ผู้คนหนึ่งเหตุใดเ้าถึงไม่ถูกพวกมันฆ่าตายระหว่างทางเนี่ย?”
ผมยื่นจดหมาย “ก็ยังไม่ได้มอบจดหมายฉบับนี้ให้ท่าน ข้าจะยอมถูกพวกมันฆ่าได้ยังไงล่ะ?”
“ฮ่าๆๆๆ น่าสนใจดีนี่”
เมื่อรับจดหมายไปแล้วเขาก็เปิดอ่านทันใดนั้นสีหน้าของอีกฝ่ายก็เปลี่ยนไปก่อนมองมาที่ผมพร้อมพูดขึ้น “หน้าซองจดหมายฉบับนี้ระบุว่าส่งถึงข้าก็จริงแต่ตัวจดหมายด้านใน้ามอบให้อีกคน เ้ารู้หรือเปล่า?”
ผมส่ายหน้า “ไม่รู้ครับ”
นายพลกัดฟันแน่นก่อนจะเอามือทุบกองทรายตรงหน้า “ไอ้คนเห็นแก่ตัวนั่น!”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” ผมถาม
นายพลแสดงสีหน้าเกลียดชังก่อนพูดต่อ “เ้าเมืองลัวเหลยเป็ผู้แข็งแกร่งนักรบของจักรวรรดิต่างก็พากันหวาดกลัว เขาเกิดมาเพื่อทำานับครั้งไม่ถ้วนท้ายที่สุดเขาก็สามารถสร้างเมืองปาหวางที่เป็อยู่เช่นทุกวันนี้ได้เ้าเมืองลัวเหลยมีลูกชายหนึ่งคนชื่อลัวหลิน ลัวหลินเป็คนเฉลียวฉลาดตอนที่เขาอายุ 16 ปีได้กลายเป็ผู้นำของวิทยาลัยาจักรวรรดิพออายุ 17 ปีก็กลายเป็อัศวินผู้มากความสามารถและเป็บุคคลที่เก่งกาจเกินกว่าจะรับมือ หลังจากนั้นเมื่อเขาอายุ 19 ปี จู่ๆ ก็ออกจากเมืองปาหวางไป ทำให้พ่อของเขาผิดหวังมาก เพราะเขาเดินทางไปยังสถานที่ที่ไม่มีใครอยากไป...”
“ที่ไหน?”
“ดินแดนเยือกแข็ง”
“ดินแดนเยือกแข็งเหรอ?”
นายพลพยักหน้า “ภายในอาณาเขตของเมืองปาหวาง ถึงแม้จะมีสัตว์ร้ายและเหล่าอันเดธมากมายแต่เป็เพราะมีแนวป้องกันทางเหนือของข้าจึงทำให้ถูกเรียกว่าเป็สถานที่ต้องห้ามที่แห่งนั้นแม้แต่นักดาบระดับสูงก็ยังถือว่าเป็สถานที่ที่อันตรายมากเป็เพราะเ้าลัวหลินนั่นอยากออกไปเก็บเลเวลและเพิ่มความแข็งแกร่งให้ตัวเองเขาจึงตัดสินใจเดินทางไปยังดินแดนเยือกแข็งเพียงลำพังตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ดังนั้นจดหมายฉบับนี้จึงไม่รู้ว่ามันจะถึงมือผู้รับหรือเปล่าเ้าเด็กน้อยยังไงเสียข้าก็ไม่ยอมปล่อยให้เ้าเข้าไปตายอยู่ที่ดินแดนเยือกแข็งนั่นโดยเปล่าประโยชน์หรอกนะ”
“ไม่เป็ไรครับ ถ้าไม่ลองดูสักตั้ง ผมจะยอมล้มเลิกง่ายๆ ได้ยังไงกันล่ะ?”
เผยชิวมองผมก่อนจะยิ้ม “เ้าหนู คำพูดของเ้าเหมือนกับข้าตอนหนุ่มๆ ไม่มีผิดเอาเถอะ ถ้าเช่นนั้นเ้าจงพิสูจน์ความแข็งแกร่งของเ้าให้ได้เห็นเสียก่อนเถอะข้าจึงจะปล่อยเ้าเดินทางไปยังดินแดนเยือกแข็งเพียงลำพังได้”
ผมพยักหน้า “ได้ครับ”
“ติ๊ง!”
ข้อความจากระบบ：ภารกิจเสริมก่อนเริ่มภารกิจระดับ AA [พิสูจน์ความแข็งแกร่ง]
เนื้อหาภารกิจ：มุ่งหน้าไปยังป่าเมเปิ้ลทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของหุบเขาปักษาเพลิงที่นั่นมีกลุ่มโจรประจำการอยู่โจรที่น่ารังเกียจพวกนี้มักจะเข้าจู่โจมหมู่บ้านโดยรอบเมื่อเจอกลุ่มโจรแล้วจะต้องฆ่าพวกมันให้ครบ 100 คนเป็อย่างน้อยและรวบรวมบันทึกสุสานจากพวกโจรหน้า 1-7 กลับมาให้กับนายพลเผยชิวหลังเสร็จสิ้นภารกิจท่านจะได้รับรางวัลชิ้นใหญ่และเป็การพิสูจน์ความแข็งแกร่งของท่าน
……
หลังจากที่ภารกิจมาถึงมือผมก็ออกเดินทางพร้อมกับเรียกเ้าจุกนมออกมาแล้วมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือทันทีผ่านไปได้ประมาณ 5 นาทีพื้นที่ก็เริ่มกลายเป็สีแดง ในที่สุดก็เดินทางมาถึงป่าเมเปิ้ลใบเมเปิ้ลตกลงมาจากท้องฟ้าเรื่อยๆ และภายในนี้ก็เต็มไปด้วยควันลอยคลุ้งที่นี่มีเต็นท์จำนวนมาก และดูเหมือนว่าในแต่ละหลังจะมีโจรที่อยู่ล้อมรอบประมาณ 10คน
เมื่อค่อยๆ เข้าไปใกล้ ค่าสถานะก็ปรากฏขึ้น
[โจรกระหายเื] (มอนสเตอร์ทั่วไป)
เลเวล：35
พลังโจมตี：？？？
พลังป้องกัน：？？？
HP：？？？
สกิล ：？？？
แนะนำมอนสเตอร์ : กลุ่มโจรกระหายเื
……
มอนสเตอร์เลเวล 35ถือว่าโเี้มากผมเรียกเ้าจุกนมก่อนที่มันจะพุ่งตัวไปที่เต็นท์อย่างรวดเร็วเพื่อโจมตี
หลังจากที่มันใช้สกิลโจมตีแบบคอมโบและการฝังเหล็กในแล้วค่าเืของโจรพวกนั้นก็ลดลงไปกว่า 700 พอยต์ทันที แต่ก็ยังเหลืออยู่อีกมาก มอนสเตอร์เลเวล 35 พวกนี้มีเือยู่ราวๆ 1,700 พอยต์มันจึงไม่ใช่มอนสเตอร์ที่สามารถฆ่าได้ง่ายๆ
“แย่แล้ว มีผู้บุกรุก!”
หลังจากถูกโจมตี โจรพวกนั้นก็เริ่มะโบอกคนอื่นๆ ทันทีพร้อมกับพุ่งตัวมาด้านหน้าเพื่อโจมตีเ้าจุกนม
ผมรีบฮีลเืและใช้หอกโจมตีอีกฝ่าย หลังจากต่อสู้กันสักพักตอนที่เืของเ้าจุกนมเหลืออยู่ 74% มันก็ฆ่าโจรไปได้แล้ว 2 คน ในเวลาเดียวกันค่า MPของผมก็หายไปไม่น้อย การฆ่ามอนสเตอร์ระดับสูงกว่านี่ เปลืองแรงชะมัด
กริ๊ง!
ตอนที่โจรคนที่ 2ถูกฆ่าตายก็มีกระดาษหนังแพะถูกดรอปลงมาผมรีบเก็บก่อนจะพบว่ามันเป็บันทึกสุสานหน้าที่ 3 และ้ามีเนื้อหาเขียนไว้ว่า“วันนี้ได้ขุดหลุมฝังศพภายในนั้นมีหม้อสามขาทองแดงถูกฝังอยู่ น่าเสียดายจริงๆ ที่มันพังแล้วไม่เช่นนั้นคงจะนำไปขายได้หลายเหรียญทองหรือข้าอาจจะนำเงินส่วนนั้นไปแต่งงานได้เลยนะเนี่ย”
……
หลังจากเก็บบันทึกสุสานเข้ากระเป๋า ผมก็โจมตีต่อทันที
เลเวลของโจรสูงมากทำให้ค่าประสบการณ์ของผมสูงขึ้นตามไปด้วย ในเวลาไม่ถึง 2 ชั่วโมงผมก็ถึงเลเวล 28 ขณะเดียวกันผมก็ฆ่ามอนสเตอร์ได้ครบจำนวน และตอนนี้ผมยังขาดบันทึกสุสานหน้า7 อีกเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น
……
ระหว่างที่กำลังฆ่ามอนสเตอร์อยู่ จู่ๆ บนแผนที่ ณจุดที่ไกลออกไปก็ปรากฏจุดสีฟ้าขึ้น มีผู้เล่นเดินทางมาที่นี่ด้วยสินะ
ฟึบ ฟึบ ฟึบ
ทันใดนั้นร่างของสาวงามคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในป่าเมเปิ้ลร่างกายที่มาพร้อมกับเอวเพรียวบางและโค้งมนนั่นเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะหายไปกลางอากาศแต่ก็มีเวลาพอจะทำให้ผมเห็น ID ของเธอ... เยียนสั่วเฟิงเยว่!
ให้ตายเถอะ คนของสงป้าเฟิงหยินมาที่นี่อีกแล้ว!
