บรรยากาศภายในศาลาเล็กอึมครึมลงทันที ทำให้คนที่นั่งอยู่รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเห็นต้วนเจิ้งโกรธ!
ไป๋หย่วนฮ่าวเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าดีว่าสาเหตุมาจากต้วนอวี้หรานหาใช่ธุระของเขาไม่ ขยับลุกขึ้นยืนพลางหันไปมองยังต้วนชิงิปราดหนึ่งก่อนขอตัวลาออกไป
ส่วนหลิวยวนก็ตามต้วนอวี้ออกไปสักพักแล้ว ในศาลาจึงเหลือเพียงต้วนเจิ้ง ต้วนชิงิ ต้วนอวี้หราน และหลิวหรง
บ่าวรับใช้ที่ยืนอยู่นอกศาลาได้แต่ยืนนิ่งเงียบปราศจากสุ้มเสียง ไม่กล้าแม้แต่หายใจเสียงดัง ทว่าเมื่อมองเข้าไปในศาลาเห็นต้วนอวี้หรานก้มหน้าคุกเข่าลงอยู่เป็นาน ครั้นจะขยับกายก็ถูกต้วนเจิ้งจ้องเขม็งจนไม่กล้าขยับเขยื้อน กระทั่งหายใจก็หายใจไม่ออก
สีหน้าและแววตาของต้วนเจิ้งที่กำลังเดือดดาลระคนรู้สึกผิดหวัง เห็นเขาสูดอากาศเข้าออกลึกจนหน้าอกขยับขึ้นลงตามแรงหายใจ ละม้ายกำลังข่มความโกรธเอาไว้
แววตาเหี้ยมเกรียมผุดวาบขึ้นในดวงตาของหลิวหรงขณะจ้องมองไปยังต้วนชิงิด้วยความชิงชัง เห็นเพียงนางที่นั่งนิ่งมองกลับมา ทว่าสายตาที่มองตอบมานั้นละม้ายเย้ยหยันและท้าทายในคราวเดียวกัน
แต่ไรมาต้วนชิงิมีนิสัยขี้กลัว เหตุใด่นี้ถึงมีท่าทีที่แปลกไป นางสงบนิ่งขึ้น หลิวหรงคิดไม่ตก ไหนจะเื่ของต้วนอวี้อีกเล่า นางไม่เพียงแต่สอนเขาได้ดี ยังทำให้ทุกคนต่างมองนางเปลี่ยนไป!
หลิวหรงอดคิดไม่ได้ว่า ต้วนชิงิที่ฉลาดเฉลียวและเยือกเย็นคนนี้ จะยังขลาดกลัวยามเมื่อมองหน้าของนางอยู่หรือไม่?
ครั้นมองไปยังบุตรสาวที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น สีหน้าแห่งความสิ้นหวังพลันฉายวาบขึ้นมา
ปกติต้วนอวี้หรานมีนางคอยดูแลและอบรมสั่งสอน แม้บุตรสาวเพียงคนเดียวของนางจะมีนิสัยเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ก็ไม่เคยสร้างเื่เดือดร้อนใหญ่โต ทั้งในจวนต้วนยังเป็คนของนางทั้งสิ้น จะเป็ไปได้เช่นไร!
คาดไม่ถึงว่าเล่ห์เหลี่ยมที่ต้วนชิงิใช้ในวันนี้จะทำให้นางพลาดพลั้ง แสดงความโกรธเกลียดออกมา เพียงแค่เอ่ยถึงจางอี๋เหนียงเท่านั้น อีกทั้งนางยังสามารถกล่าววาจาขอใช้อำนาจจากต้วนเจิ้งลงโทษแม่นมหวาง จนได้รับคำชมเชยจากเขาได้อย่างสบาย
ถ้าต้วนชิงิหยุดแค่นี้หลิวหรงอาจจะพลิกสถานการณ์ได้ น่าเสียดายที่อีกฝ่ายไม่เปิดโอกาสให้นางได้พักหายใจหายคอ ยังจัดการให้บุตรสาวคนเดียวของนาง ขายหน้าต่อคนอื่นอีกครั้ง!
ทว่าไม่มีคำกล่าววาจาต่อว่าสักประโยคหลุดออกจากปากของต้วนชิงิ ยิ่งไปกว่านั้นนางยังช่วยแก้ปัญหาอย่างกระตือรือร้น และนั่งดูด้วยท่าทางนิ่งสงบไม่มีท่าทีกระวนกระวายใดๆ!
ครั้งนี้หลิวหรงยอมรับว่าต้วนชิงิวางแผนได้เป็อย่างดี...
แต่เล่ห์เหลี่ยมเพียงเท่านี้ มีหรือจะโค่นนางได้? ดูถูกนางเกินไปแล้ว
ต้วนชิงิ! เ้าจงจำเื่ที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้หมดทุกสิ่ง อย่าให้ตกหล่นแม้สักเื่เดียว เ้าต้องชำระคืนเป็สองเท่า ก่อนที่ข้าจะส่งเ้าลงสู่ปรโลกชั่วกัปชั่วกัลป์!... หลิวหรงสาบานในใจ
เวลาเดียวกัน ขณะที่หลิวหรงกัดฟันกรอดด้วยความโมโห ต้วนชิงิกลับมีท่าทีสบายๆ สงสารเพียงต้วนอวี้หรานคุกเข่าอยู่ที่พื้น แต่นางกลับทำอะไรไม่ได้
ผ่านไปชั่วครู่ มีบ่าวรับใช้มารายงานว่าการลงโทษเสร็จสิ้นแล้ว!
เมื่อมองออกไปด้านนอกศาลา เห็นแม่นมหวางเืเต็มตัวกำลังถูกประคองขึ้นมา “โอ๊ยๆๆๆ” เพียงขยับก็ร้องออกมาด้วยความเ็ปแสนสาหัส ร่างกายแม่นมหวางโชกด้วยเื ในใจหลิวหรงเต็มไปด้วยความโกรธแค้นจนแทบทะลักออกมา
นางหยุดเว้นจังหวะแล้วเดินไปข้างหน้าหมายจะช่วยประคอง แต่แม่นมหวางส่งสายตาให้หยุดพลางพยุงร่างกายที่แทบไม่เหลือเรี่ยวแรงมาคุกเขาที่หน้าศาลา
“บ่าวขอบคุณนายท่าน ขอบคุณคุณหนูใหญ่เ้าค่ะ”
ทว่าคำ ‘ขอบคุณ’ กลับเต็มไปด้วยเืและความเคียดแค้นชิงชัง
ต้วนชิงิมองสบตาแม่นมหวาง มุมปากของนางโค้งขึ้นน้อยๆ เอ่ยอย่างเชื่องช้า “เหตุการณ์ในวันนี้หวังว่าแม่นมหวางจะถือเป็บทเรียน ต่อไปจะได้ไม่ทำเื่ที่ข้ามหน้าข้ามตาท่านพ่ออีก”
วาจาเมื่อครู่ของต้วนชิงิทำให้แม่นมหวางเคียดแค้นเป็ที่สุด ทำได้เพียงกัดฟันกล่าวตอบ
“บ่าวขอบคุณคุณหนูใหญ่... ที่สั่งสอน...” พูดยังไม่ทันจบก็ร้อง “โอ๊ยๆๆๆ” ออกมาด้วยความเ็ป
ต้วนชิงิมองด้วยสายตาเ็าพลางยกยิ้มเย้ยหยัน... ยังร้องออกมาได้ แสดงว่าไม่ได้เป็อะไรมากอย่างนั้นหรือ?
สิ่งที่นางทำในวันนี้เพื่อ้าให้หลิวหรงรู้ว่า ไม่ว่าใครที่มาขวางทาง นางพร้อมจะส่งคนเ่าั้ไปยังปรโลก!
แม่นมหวางที่ถูกโบยไปสามสิบทีเ็ปปานจะขาดใจ สติสัมปชัญญะค่อยๆ ดับวูบลง ครู่เดียวก็สะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นอีกคราเมื่อโดนน้ำเย็นสาด บ่าวรับใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้างรีบเข้ามาประคองแม่นมหวางให้มากล่าวขอบคุณ ทั้งร่างโชกเืที่แม้เพียงขยับก็เห็นเืไหลหยดลงมาบนพื้นไม่หยุด!
ต้วนอวี้หรานที่คุกเข่าอยู่ร้องขึ้นมาด้วยความใเมื่อเห็นสภาพแม่นม
“แม่นมหวาง เ้าเป็อะไรไป... ใครทำอะไรเ้า”
ั้แ่นางรู้ความมา แม่นมหวางถือเป็คนสนิทของหลิวหรง คอยดูแลปฏิบัติรับใช้นางเป็อย่างดี อีกทั้งมีหลิวหรงคอยให้ท้ายนางจึงทำอะไรได้ตามอำเภอใจ จะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้อย่างไร?
ร่างกายที่เต็มไปด้วยเืและเปียกปอนด้วยน้ำ ทำให้แม่นมหวางหมดความหยิ่งยโสเช่นเคย ดูท่าแล้วนางคงต้องเจอเื่ใหญ่มา
จวนต้วนแห่งนี้นอกจากหลิวหรงก็เป็ต้วนเจิ้งที่มีอำนาจมากที่สุด ถ้าไม่ใช่ต้วนเจิ้งสั่ง เป็ใครกันที่กล้าจัดการแม่นมหวาง?
ต้วนอวี้หรานย่นหัวคิ้วเข้าหากันภายในใจเต็มไปด้วยความโกรธ ทำท่าจะลุกขึ้นเพื่อช่วยระบายความแค้นให้อีกฝ่าย
เมื่อเห็นว่านางทำท่าจะลุกขึ้น “คุณหนู บ่าว... โอ๊ย... บ่าวไม่เป็ไรเ้าค่ะ” แม่นมหวางก้มหน้าพูดกับต้วนอวี้หรานเสียงเบา ด้วยกลัวว่านางจะสร้างปัญหาขึ้นอีก พลันเหลือบมองไปที่ใบหน้าดุดันของตวนเจิ้ง ก็พอจะเดาได้ว่าคุณหนูของนางต้องทำให้ต้วนเจิ้งโกรธเป็แน่
แต่ไหนแต่ไรมา แม่นมหวางนางชอบลงโทษผู้อื่นเป็นิจ ไฉนจะรับรู้รสชาติการถูกลงโทษ?
ถ้าให้บ่าวรับใช้ในจวนเป็ผู้ลงโทษโบยสามสิบที เชื่อว่าคงไม่มีใครกล้าออกแรงเต็มกำลัง กลับเป็คนของเถี่ยเฟิงทำให้แต่ละครั้งที่โบยนั้นเต็มแรงไม่ยั้งมือ แม่นมหวางที่อายุมากแล้วจะทนได้อย่างไร ดังนั้นสามสิบทีที่โดนราวกับจะเอาชีวิตของนางไปด้วยเสียอย่างนั้น!
สภาพอเนจอนาถของแม่นมหวาง ทำให้ใบหน้าของหลิวหรงที่ยืนอยู่ด้านหลังของต้วนเจิ้งซีดขาวราวกับกระดาษ ทว่าในศาลาแห่งนี้กลับมีเพียงต้วนชิงิคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงนิ่งเฉยเหมือนทองไม่รู้ร้อน
ต้วนอวี้หรานบังเกิดความรู้สึกอย่างหนึ่ง ต่อให้โง่เขลาเบาปัญญาปานใดก็รู้ได้ว่าท่านแม่ของนางกับต้วนชิงิไม่ลงรอยกัน สายตาที่เ็าแฝงไปด้วยความโเี้ของต้วนชิงิยามมองไปเบื้องหน้า จึงรู้ได้ทันทีว่าเป็แผนการของนาง เป็ต้วนชิงิที่เป็คนสร้างเื่
ต้วนอวี้หรานใช้สองมือค่อยๆ ดันตัวเองลุกขึ้นจากพื้นเดินรี่ไปทางต้วนชิงิ หยุดยืนตรงหน้าพลางยกมือขึ้นตบไปที่หน้าอีกฝ่ายเต็มแรงดังเพียะ!
“ต้วนชิงิ... นางคนชั่ว กล้าดียังไงมาเล่นงานท่านแม่ของข้า!”
นางออกแรงตบสุดกำลังด้วยความเจ็บใจ... ทว่าต้วนชิงิจงใจไม่หลบฝ่ามือนั้น ครั้นต้วนอวี้หรานดึงมือกลับพลันเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายเป็รอยมือแดงห้านิ้วขึ้นมาอย่างชัดเจน
ดูคล้ายต้วนชิงิใกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ร้องเจ็บและไม่มีน้ำตา ได้แต่มองไปยังต้วนอวี้หราน พูดอึกอักเสียงเครือ
“พี่สาวดูแลเ้าอย่างดี... ทำไมเ้า... ตบพี่?”
สายลมกระแสหนึ่งพัดผ่านพาให้ผมที่เกล้าไว้คลายลงเห็นถึงใบหน้าแดงก่ำดูท้อแท้และสิ้นหวังของต้วนชิงิส่งผ่านไปถึงต้วนเจิ้ง
“บังอาจ!!!” ต้วนเจิ้งยิ่งโกรธมากขึ้น ยกมือตบลงไปที่โต๊ะหินแข็งเต็มแรงราวกับอยากให้แตกออกจากกันเสียให้ได้
ครั้งนี้หลิวหรงตระหนกใไม่น้อย ลนลานรีบวิ่งไปคุกเข่าลงต่อหน้าผู้เป็สามี
“นายท่านใจเย็นๆ เ้าค่ะ อวี้หรานอายุยังน้อย...”
หลิวหรงร้องไห้และใช้สายตาที่น่าสงสารมองไปยังต้วนเจิ้ง ทว่าตอนนี้เขาบันดาลโทสะอยู่ไฉนจะมีอารมณ์มาสนใจ มองหลิวหรงปราดหนึ่งด้วยสายตาเ็า
“เ้าเป็คนสั่งสอนนาง... คงไม่ต้องพูดถึงชิงิ ถ้าเอามาเปรียบกับต้วนอวี้นั้น อวี้หรานยังอายุมากกว่า!”
คำพูดนี้ของต้วนเจิ้งทำให้หลิวหรงหน้าชาในทันที
แม้ว่าหลิวหรงอยากจะมองค้อนไปที่ต้วนชิงิ แต่นางรู้ว่าต้วนเจิ้งยังอยู่! เมื่อครู่ยามที่ต้วนอวี้หรานสร้างเื่ นางไม่ได้เข้าไปช่วยเพราะคิดว่าเื่ในวันนี้วุ่นวายไปหมดแล้ว ถ้านางยังกล้าขอร้องอาจถูกต้วนชิงิใช้โอกาสนั้นยุยง ไม่แน่ว่าต้วนเจิ้งจะลงโทษหนักกว่านี้
