เว่ยเจียทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยความอ่อนล้า แสงไฟสลัวคลอเคลียในห้องจัดเลี้ยง ราวกับความฝันสีนีออนที่แสนพิลึก เสียงหัวเราะและพูดคุยเซ็งแซ่รอบกาย คล้ายถูกคลุมด้วยม่านประหลาด เขาพลันรู้สึกราวกับจมดิ่งลงสู่ห้วงน้ำ เสียงลมหวีดหวิวพัดผ่านดงอ้อดังเส...