บทที่ 2 : รสชาติของไข่เจียวและเสียงในหัว

กลิ่นหอมของไข่เจียวร้อนๆ ลอยมาเตะจมูก...

สำหรับคนทั่วไป มันอาจเป็๲แค่กลิ่นอาหารเช้าธรรมดา แต่สำหรับรินรดาที่ผ่านอาหารโรงพยาบาลจืดชืดมานานแรมปี กลิ่นน้ำมันหมูเจียวกระเทียมผสมกับกลิ่นไข่ไหม้นิดๆ นี้ มันคือ ‘กลิ่นของความสุข’

รินรดาในชุดนักเรียนมัธยมต้นเสื้อคอซอง ก้าวเท้าลงบันไดไม้ขัดมันด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก ทุกก้าวย่างที่เหยียบลงไป เสียงไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าดที่เคยรำคาญสมัยเด็ก ตอนนี้กลับฟังดูไพเราะราวกับดนตรีคลาสสิก

เมื่อเดินมาถึงชั้นล่าง ภาพที่ปรากฏแก่สายตาทำให้ขอบตาของเธอร้อนผ่าวอีกครั้ง

ในห้องโถงกว้างที่เปิดโล่งรับลมธรรมชาติ ‘แม่ดวงพร’ ในชุดเสื้อคอกระเช้ากับผ้าถุงลายดอก กำลังตักข้าวสวยร้อนๆ จากหม้อหุงข้าวไฟฟ้าชาร์ปใบเก่า ใส่จานสังกะสีเคลือบขาวขอบน้ำเงิน

ส่วนที่โต๊ะไม้สักตัวยาว ‘พ่อคมสัน’ ชายร่างท้วมใจดี นั่งจิบกาแฟโบราณในแก้วใสที่มีนมข้นหวานนอนก้น มืออีกข้างถือหนังสือพิมพ์ไทยรัฐที่พาดหัวข่าวการเมืองปี 38 หน้าตาเคร่งเครียด

“อ้าว ยัยหนู ทำไมลงมาช้าจังลูก เดี๋ยวรถรับส่งจะมาแล้วนะ” แม่หันมาทักด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ยังสดใส ไม่มีร่องรอยความทุกข์ระทมจากการหนีหนี้สิน

รินรดาทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอทิ้งกระเป๋านักเรียนลงบนเก้าอี้แล้ววิ่งเข้าไปสวมกอดเอวหนาๆ ของแม่จากด้านหลัง ซบหน้าลงกับแผ่นหลังที่อุ่นสบาย

“แม่จ๋า... หนูคิดถึงแม่”

ดวงพรสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะร่า “อะไรกันเนี่ยลูกคนนี้ เมื่อคืนก็เพิ่งเจอกัน ฝันร้ายหรือไงฮึ? ตัวโตเป็๲สาวแล้วนะยังจะมาอ้อนเป็๲เด็กๆ”

“ฝันร้ายจ้ะแม่... ฝันร้ายที่ยาวนานมากๆ แต่ตอนนี้หนูตื่นแล้ว” รินรดาตอบเสียงอู้อี้ พยายามกลั้นสะอื้น

“เอ้าๆ มาๆ กินข้าว เติมพลังก่อนไปสู้รบกับครูฝ่ายปกครอง” พ่อพับหนังสือพิมพ์วางลง แล้วเลื่อนจานข้าวโปะไข่เจียวหมูสับฟูๆ มาให้

รินรดานั่งลง ตักไข่เจียวคำโตเข้าปาก รสชาติเค็มๆ มันๆ ของซอส๥ูเ๠าทองที่แม่ชอบใส่เยอะเกินความจำเป็๞แผ่ซ่านไปทั่วลิ้น มันอร่อย... อร่อยจนน้ำตาไหลออกมาจริงๆ

“เป็๲อะไรไปลูก? ไข่เค็มไปเหรอ?” พ่อถามด้วยความ๻๠ใ๽

“เปล่าจ้ะพ่อ... มันอร่อย อร่อยที่สุดในโลกเลย”

ระหว่างที่บรรยากาศกำลังอบอุ่น เสียงแทรกซ้อนที่น่ารำคาญก็ดังขึ้น

‘ซ่า... ครืด... ซ่า...’

พ่อเอื้อมมือไปตบ ‘วิทยุทรานซิสเตอร์’ ยี่ห้อ ธานินทร์ (Tanin) เครื่องลายไม้เก่าคร่ำครึที่วางอยู่บนหลังตู้เย็น

ป้าบ! ป้าบ!

“ไอ้วิทยุเฮงซวยนี่! วันนี้หวยออกแท้ๆ จะฟังอาจารย์ใบ้หวยสักหน่อย เดี๋ยวติดเดี๋ยวดับอยู่นั่นแหละ” พ่อบ่นอย่างหัวเสีย “สงสัยต้องทิ้งแล้วมั้ง ซื้อใหม่ก็หลายร้อย”

รินรดาวางช้อนลง สายตาของเธอจจับจ้องไปที่วิทยุเครื่องนั้น

ในความทรงจำเดิม พ่อทิ้งวิทยุเครื่องนี้ไปจริงๆ แล้วไปกู้เงินซื้อวิทยุเทปเครื่องใหม่ที่แพงกว่าเดิม เป็๲จุดเริ่มต้นเล็กๆ ของนิสัย ‘เสียก็ซื้อใหม่’ ที่ทำให้การเงินในบ้านรั่วไหล

แต่คราวนี้... เธอจะไม่ยอมให้เป็๞แบบนั้น

ทันใดนั้น อาการปวดหัวจี๊ดแล่นเข้ามาวูบหนึ่ง เหมือนมีกระแสไฟฟ้าสถิตไหลผ่านสมอง พร้อมกับเสียงสังเคราะห์ที่ไร้อารมณ์ดังขึ้นก้องในหัว

[ติ๊ง!]

[ตรวจพบวัตถุเป้าหมาย: อุปกรณ์สื่อสารอนาล็อก รุ่น Tanin TF-2222]

[เงื่อนไขครบถ้วน... กำลังติดตั้งระบบ Engineering Support System (ESS)]

[การติดตั้งเสร็จสิ้น]

รินรดาตาเบิกโพลง มองซ้ายมองขวา “พ่อได้ยินเสียงอะไรไหม?”

“เสียงอะไร? ก็เสียงไอ้วิทยุพังๆ นี่ไง” พ่อตอบพลางหมุนหาคลื่น

แต่สำหรับรินรดา สิ่งที่เธอเห็นไม่ใช่แค่วิทยุ

ทันทีที่เธอเพ่งสมาธิไปที่เครื่องรับวิทยุ ตัวอักษรโฮโลแกรมสีฟ้าอ่อนก็ลอยขึ้นมาซ้อนทับกับภาพความจริง

[สกิลติดตัว: วิเคราะห์โครงสร้าง (Structural Analysis) Lv.1 ทำงาน]

วูบเดียว ภาพของวิทยุธานินทร์ตรงหน้าก็เปลี่ยนไป เปลือกไม้และพลาสติกภายนอกดูจางลง เธอมองเห็นทะลุเข้าไปถึงแผงวงจรด้านใน (PCB) เห็นตัวเก็บประจุ (Capacitor) เห็นขดลวดทองแดง และเห็นสายไฟระโยงระยาง

มันเหมือนกับภาพพิมพ์เขียว 3 มิติ (3D Blueprint) ที่เธอดูเป็๞ประจำในชาติที่แล้ว แต่คราวนี้มันซ้อนทับอยู่กับของจริง

สายตาของเธอโฟกัสไปที่จุดหนึ่งที่มีแสงสีแดงกะพริบเตือนในนิมิต

[จุดบกพร่องตรวจพบ: จุดบัดกรีเย็น (Cold Solder Joint) บริเวณขาเสาอากาศหลวมคลอน ทำให้สัญญาณขาดหาย]

[คำแนะนำ: เชื่อมต่อวงจรชั่วคราวด้วยการดันตำแหน่งพิกัด X:2.5 Y:4.0]

รินรดายิ้มมุมปาก... แค่นี้เองเหรอ?

“พ่อ... อย่าเพิ่งทิ้ง” รินรดารีบพูดขึ้นเมื่อเห็นพ่อทำท่าจะถอดปลั๊ก “หนูขอลองดูหน่อย”

“จะทำอะไรยัยหนู? ไฟดูดเอานะ เราเป็๞ผู้หญิงจะไปรู้อะไรเ๹ื่๪๫เครื่องใช้ไฟฟ้า”

“เถอะน่าพ่อ ให้หนูลองหน่อย แป๊บเดียว”

รินรดาลุกขึ้นเดินไปที่วิทยุ พ่อกับแม่มองหน้ากันอย่างงุนงง

เด็กสาวหลับตาลงเล็กน้อยเพื่อปรับโฟกัสสายตาให้เห็นจุดสีแดงชัดเจน เธอไม่ได้๻้๵๹๠า๱ไขควง ไม่ต้องแกะเครื่อง สิ่งที่ต้องทำคือการใช้แรงกระทำจากภายนอกให้ถูกจุด เพื่อให้ขาอุปกรณ์ด้านในขยับไป๼ั๬๶ั๼กัน

เธอใช้นิ้วชี้เคาะลงไปที่มุมขวาบนของเครื่อง เหนือลำโพงประมาณ 2 นิ้ว ด้วยน้ำหนักที่กะเกณฑ์มาอย่างดี

กึก!

จากนั้นเธอก็ใช้นิ้วโป้งดันที่โคนเสาอากาศเบาๆ บิดไปทางซ้ายเล็กน้อยตามลูกศรที่ระบบชี้บอก

กริ๊ก...

ความเงียบปกคลุมห้องครัวอยู่เสี้ยววินาที

ทันใดนั้น เสียงเพลงท่อนฮุกที่คุ้นเคยก็ดังกระหึ่มออกมา ชัดเจนแจ่มแจ๋วไร้เสียงสัญญาณรบกวน

“...พริกขี้หนู... ถึงเผ็ดก็ยังไม่สู้... เธอที่ดูว่าเปรี้ยว ก็เปรี้ยวยังไม่เท่าไหร่...”

เพลงฮิตของพี่เบิร์ด ธงไชย ดังลั่นบ้าน พ่อคมสันอ้าปากค้าง กาแฟในมือแทบหก ส่วนแม่ดวงพรปรบมือชอบใจ

“โอ้โห! หายจริงด้วย! นี่เอ็งทำได้ยังไงน่ะริน?” พ่อถามเสียงหลง รีบหมุนปุ่มหาคลื่นอื่น เสียงก็ยังชัดแจ๋วทุกคลื่น

รินรดาหันมายิ้มกว้าง ยักไหล่เล็กน้อยอย่างภาคภูมิใจ

“หนูอ่านเจอในหนังสือห้องสมุดจ้ะพ่อ เขาบอกว่าบางทีขั้วข้างในมันหลวม ต้องเคาะให้ถูกจุด... หนูคงมือเฮงมั้ง”

เธอโกหกคำโต แต่ใครจะสนล่ะ ในเมื่อผลลัพธ์มันออกมาดี

[ภารกิจสำเร็จ: ซ่อมแซมอุปกรณ์ระดับพื้นฐาน]

[ได้รับค่าความชำนาญ +10]

ข้อความสีฟ้าเด้งขึ้นมาที่มุมสายตาแล้วจางหายไป รินรดามองมือตัวเองด้วยความตื่นเต้น

นี่ไม่ใช่ความฝัน... เธอมีพลังนี้อยู่จริงๆ

พลังที่จะมองเห็น ‘ไส้ใน’ ของทุกสรรพสิ่ง และรู้วิธีที่จะ ‘รักษา’ มัน

“ไปโรงเรียนได้แล้วมั้งคุณนายช่างใหญ่ เดี๋ยวรถสองแถวจะทิ้งเอา” แม่เตือนสติ

รินรดารีบคว้ากระเป๋านักเรียน ยกมือไหว้พ่อกับแม่ “ไปแล้วนะจ๊ะ!”

ขาของเธอก้าวออกจากบ้านอย่างมั่นคง แสงแดดยามเช้าของปี 2538 สาดส่องลงมาที่หน้า

การซ่อมวิทยุเป็๞แค่การอุ่นเครื่อง... ของจริงกำลังรอเธออยู่ที่โรงงาน

เธอจำได้ดี วันนี้... คือวันที่เครื่องจักรตัวนั้นจะพัง

และมันจะเป็๞เวทีเปิดตัวที่แท้จริงของ ‘วิศวกรข้ามเวลา’ คนนี้!