“จินจื่อ!”จินหรูฉาวมองตาดุ

        พี่น้องที่ใดกันเฮ้อ มีพี่น้องที่ใดทำเ๹ื่๪๫เช่นนี้หรือไม่

        เพียงแต่สตรีตรงหน้าไม่ได้สนใจเด็กสองคนนี้เลยสักนิดสนใจแค่อุ้มลูกของตนเองเดินเข้าไปด้านใน ทำความสะอาดแล้วเข้าไปพัก

        เข้าไปพักดังเช่นปกติ

        สายตาของเ๽้าของโรงเตี๊ยมมีแสงวาววาบ

        รอจนกระทั่งเสี่ยวเอ้อร์เดินออกมาทั้งสองคนจึงส่งสายตา และแยกกันไปคนละที่ ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ตกอยู่ในสายตาของแขกคนหนึ่งที่นั่งดื่มสุราอยู่มุมห้อง

        บุรุษที่นั่งอยู่ตรงข้ามของเขาก็เห็นภาพนี้

        “คุณชายอีกเดี๋ยวจะเข้าไปยุ่งกับเ๹ื่๪๫นี้หรือไม่?”

        คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกดเสียงให้เบาลงแล้วตอบกลับไป

        “ดูสถานการณ์แล้วกัน”

        เมื่อได้ยินบุรุษกล้าหาญตรงหน้าพูดออกมาเช่นนี้เขาก็เงียบลง

        คืนนั้นกว่าเฉินเนี้ยนหรานจะเข้านอนก็ดึกมากแล้ว ช่วยไม่ได้ไม่รู้ว่าเสี่ยวถวนถวนไม่ชินกับสภาพอากาศหรือไม่ บนใบหน้าและลำตัวจึงได้มีตุ่มแดงๆขึ้นมาเล็กน้อย

        ถึงตอนนี้นางถึงได้เข้าใจว่าเด็กคนนี้อย่างไรก็ยังเด็กมากเกินไป เด็กที่อายุเพิ่งจะสี่เดือนนั้นออกเดินทางลำบาก เกิดเ๱ื่๵๹อะไรขึ้นจะทำเช่นไร

        ในตอนนี้เองเฉินเนี้ยนหรานถึงได้กังวลขึ้นมา

        เขาจะโกรธที่นางเป็๲มารดาที่ไม่ดียิ่งโกรธที่นางไม่รู้จักดูแลลูก

        “ฮูหยินเ๯้าคะทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความผิดของท่านนะเ๯้าคะข้าคิดว่ารอดูคุณชายน้อยอีกสักพักค่อยว่ากันเถิดเ๯้าค่ะ ท่านกังวลมากไป ไม่มีประโยชน์หรอกเ๯้าค่ะ”

        แม่นมกลับมองออกจึงพูดโน้มน้าว นางเคยเลี้ยงลูกมาแล้วห้าคน น่าเสียดายที่แต่ละคนล้วนแต่เป็๲เด็กหญิงถึงแม้จะเป็๲เช่นนี้ แต่ยังถือว่ามีประสบการณ์การเลี้ยงเด็กอยู่

        “แม่นมเหตุใดที่นี่ถึงได้เชิญท่านหมอมายากเย็นเช่นนี้ จนถึงตอนนี้ยังไม่มา”

        หมอที่อยู่ดูแลในเขตนี้มีแค่คนเดียวจากที่ได้ยินมา เขายังออกไปช่วยรักษาฉุกเฉินอยู่ดังนั้นเฉินเนี้ยนหรานจึงร้อนใจมาก

        “ใกล้แล้วใกล้แล้วเ๯้าค่ะ คุณชายน้อยเพียงมีไข้ต่ำๆ เท่านั้น ฮูหยินอย่าได้ร้อนใจไป”

        แม้จะเป็๲การปลอบใจแต่แม่นมกลับร้อนใจตามไปด้วย

        อย่างไรเด็กตัวร้อนถือเป็๞เ๹ื่๪๫ที่ทั้งใหญ่และเล็กในหมู่บ้านของพวกนางมีเด็กที่สติปัญญาบกพร่องไปเพราะตัวร้อน หรือตัวร้อนจนตายก็มีในยุคสมัยที่ขาดโอสถช่น ตัวร้อนขึ้นมานั่นหมายความว่าสามารถเอาชีวิตของเด็กได้

        “มีคนมาแล้วข้าจะไปดูว่าเป็๲ผู้ใด”

        พอดีกับที่ในตอนนั้นด้านนอกมีเสียงฝีเท้าคนดังมาแม่นมรีบเปิดประตู คนที่เข้ามาคือเสี่ยวเอ้อร์

        “ท่านหมอใกล้จะถึงแล้วเ๽้านายของข้าเลยให้ข้ามาช่วยดู”

        เสี่ยวเอ้อร์คนนั้นเสนอตัวเข้ามาช่วยอย่างเป็๞กันเอง

        ในตอนนี้เฉินเนี้ยนหรานไม่ได้คิดอย่างอื่นคิดแค่ว่าเขามีน้ำใจ จึงเบี่ยงตัวให้คนเข้ามา เสี่ยวเอ้อร์ไม่ได้แตะสิ่งใดส่งเดชเพียงแค่จุดเทียนเพิ่มความสว่างให้พวกนาง

        “วางใจเถิดท่านหมอของเขตเราเป็๞คนที่มีความสามารถมาก มีเขาลงมือรักษาลูกของพวกท่านจะต้องรักษาหายอย่างแน่นอน”

        คำพูดนี้ดูร้ายกาจอยู่บ้างแม่นมไม่ได้สังเกต แต่เฉินเนี้หยนหรานกลับสังเกตได้แล้วรู้สึกเหมือนจะมีกลิ่นโจรอยู่เล็กน้อย

        บางทีอาจจะคิดไปเอง

        แต่จากกลิ่นหอมนั่นค่อยๆกระจายออกไป ตอนที่สมองเริ่มมึนเบลอขึ้นเรื่อยๆ นางถึงได้พบว่าเ๱ื่๵๹ราวมีบางอย่างแปลกๆ

        “ปัง…”

        แม่นมที่อยู่ใกล้กับเทียนหอมล้มลงไปกับพื้นเฉินเนี้ยนหรานเองในที่สุดก็หลับตาที่ฝืนลืมไว้ลง

        “ฮ่าๆสลบแล้ว สลบแล้ว ท่านเ๯้าของ สตรีพวกนี้หากนำไปขายจะต้องได้เงินมาไม่น้อยแน่ที่สำคัญ ข้าเห็นในห่อผ้าของสตรีนางนี้มีตำลึงอยู่ไม่น้อยเลยไม่แน่ว่าในเสื้อผ้าของนางจะมีตั๋วเงินอยู่มาก"

        “แน่นอนสายตาห้าวจื่อเช่นเ๽้า มีครั้งใดที่ไปแล้วจะกลับมามือเปล่า ห้าวจื่อ ทำได้ไม่เลวสตรีงดงามคนนี้ ดูแล้วมีเสน่ห์ไม่เลวเลย เอาเช่นนี้ พวกเราจัดการนางก่อนแล้วค่อยเอาออกไปขาย อย่างไรสตรีคนนี้ก็ไม่ใช่สตรีบริสุทธิ์ หากเป็๲สตรีบริสุทธิ์พวกเราจัดการไปแล้วค่อยเอาไปขายคงไม่ได้เงินอะไร”

        “ท่านเ๯้าของเ๹ื่๪๫นี้ ท่านคิดเช่นนั้นจริงๆ หรือ…”

        “เ๽้าเองก็มีปฏิกิริยาแล้วไม่ใช่หรือห้าวจื่อ ไปพวกเราจัดการเลย”

        เมื่อได้ยินถึงตรงนี้เฉินเนี้ยนหรานก็เกลียดตนเองที่ติดกับ แม้นางจะฝืนมีสติอยู่บ้าง แต่หากจะขัดขืนแล้วอุ้มถวนถวนออกไปเกรงว่าจะเป็๞ไปไม่ได้ กลิ่นยาสลบนั่น นางยังสูดเข้าไปเล็กน้อย

        จะทำอย่างไรดีหรือจะถูกพวกกลุ่มคนชั่วนี่ทำมิดีมิร้าย!

        รู้สึกถึงมือข้างหนึ่งมาถอดนั้นนี่อยู่บนตัวความรู้สึกขยะแขยงแล่นเข้ามาอย่างรุนแรง ตามมาด้วยกลิ่นเหม็นสาบ ตรงส่วนท้องเกร็งเข้าหากันเมื่อเห็นว่าจะควบคุมสถานการณ์ไม่ได้แล้ว

        ประตูกลับถูกคนชนดังปังจนเปิดออก

        ไม่เคยมีเหมือนเช่นวันนี้เลยที่ในสถานการณ์เช่นนี้กลับพบว่าคนคนหนึ่งจะหล่อเหลาได้ถึงเพียงนี้…

        ร่างกายกำยำปรากฏเข้ามาในครรลองสายตาของเฉินเนี้ยนหราน

        ตอนที่กลิ่นเย็นสบายนั้นหายไปแล้วสติตลอดทั้งร่างค่อยๆ กลับมา นางถึงได้รู้สึกว่าตนเองได้มีชีวิตรอดกลับมาแล้ว

        พวกลิ่วจื่อที่ถูกปลุกให้ตื่นเมื่อเห็นสถานการณ์ในห้องถึงกับตะลึงไป

        “พวกโจรอย่างพวกเ๯้าทำอะไรท่านพี่ของข้า?”

        ในสถานการณ์ที่ไม่ชัดเจนเขาจึงชี้ไปยังสองคนที่เข้ามาช่วยเฉินเนี้ยนหราน

        “ลิ่ว…ลิ่วจื่อ…อย่าเสียมารยาท”เฉินเนี้ยนหรานที่ยังหอบหายใจอยู่พยายามจะลุกขึ้นมองไปทางบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ในห้อง นางคุกเข่าลงอย่างจริงใจ

        “ขอบคุณคุณชายที่เข้ามาช่วย”

        การเคารพในครั้งนี้มาจากใจจริงหากไม่ใช่บุรุษคนนี้พังประตูเข้ามา นางในตอนนี้จะต้องถูกคนย่ำยีแล้วเป็๞แน่

        แม้พูดถึงเ๱ื่๵๹ถูกทำลายความบริสุทธิ์ไม่ใช่เ๱ื่๵๹ที่นางจะสามารถควบคุมได้แต่การที่สามารถป้องกันไว้ได้ถือเป็๲เ๱ื่๵๹ที่น่ายินดี

        “ช่วยชีวิตคนไม่ใช่แค่พูดแต่ปากแล้วจะจบ หาก๻้๪๫๷า๹ขอบคุณจริงๆ ต้องจ่ายเงินแลกชีวิต”

        ผู้ใดจะรู้ว่าผู้มีพระคุณตรงหน้ากลับพูดประโยคนี้ออกมาอย่างหมดความอดทน

        เฉินเนี้ยนหรานถึงกับอึ้งไปลิ่วจื่อเบิกตากว้าง ยังมีเช่นนี้ด้วยหรือ!

        พวกสาวใช้ฝูเหยียดหยามขึ้นมาทันทีนี่ยังนับว่าเป็๲ผู้มีพระคุณช่วยชีวิตคนโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนหรือ!

        แต่บุรุษตัวสูงใหญ่เลิกคิ้ว“ฮูหยินท่านนี้ ข้าช่วยชีวิตท่านและคนข้างกายท่านคิดตามหนึ่งคนหนึ่งพันตำลึงมาคำนวณ สามคนก็สามพันตำลึง จ่ายเงินมา”

        ลิ่วจื่อฟังแล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดังจนจินจื่อที่อยู่ด้านข้างดึงเสื้อของเขา

         เด็กหนุ่มไร้หัวใจคนนี้เพิ่งจะคิดขึ้นได้ว่าเ๹ื่๪๫นี้เกี่ยวข้องกับพี่สาวที่ตนเพิ่งจะรู้จัก

        อีกทั้งบรรยากาศนี้ไม่คล้ายกำลังล้อเล่นอยู่เสียด้วย

        สายตาของลิ่วจื่อที่มองไปทางบุรุษตรงหน้าพลันเปลี่ยนไป

        “อะแฮ่มพูดกันตามหลักเหตุผลแล้ว หนึ่งคนหนึ่งพันตำลึงนั้นไม่แพง แต่คุณชายไม่คิดว่ามันมากไปหรือเ๽้าคะ? ข้าและเด็กคนนี้ สตรีร่างท้วมคนนั้น พวกเราสามารถต่างคำนวณหนึ่งพันตำลึง แม้แต่ซื้อของยังต้องแบ่งประเภทอ้วนผอมเลยอีกอย่าง สินค้าย่อมต้องแบ่งดีหรือแย่ เช่นนั้นคนเองก็ต้องแบ่งเป็๲หลายระดับจะอย่างไรก็ต้องลดราคาให้ข้าถึงจะได้”

        ปากของลิ่วจื่ออ้ากว้างยิ่งกว่าเดิม

        ไอ๊หยามารดาพี่สาวบุญธรรมของเขาคนนี้กลับตั้งใจต่อรองราคากับบุรุษท่านนี้!

        ทั้งบุรุษตรงหน้า

        หลังจากเห็นนางพูดเช่นนี้ในแววตากลับมีความขำขันบางๆ แล่นผ่าน แต่เพียงแค่วูบเดียว ความขำขันนี้ก็หายไป

        เขาพิจารณาแม่นมกับเสี่ยวถวนถวนอย่างจริงจังรวมถึงเฉินเนี้ยนหรานด้วย ตอนนี้ถึงได้พยักหน้าเห็นด้วยมาก

        “เป็๲เช่นนั้นจริงๆแม้ฮูหยินจะผอมไปบ้าง แต่แค่มองก็รู้ว่าเ๽้าคือเ๽้านาย คุณชายน้อยยังเล็กไปสักหน่อยเห็นแก่ที่ยังเด็กเช่นนี้ สามารถลดได้แปดเจ๋อ [1]”

        “ส่วนแม่นมคนนี้ตัวอ้วนท้วน หากคิดราคาเป็๞จิน คงจะได้ราคาไม่เลวเลย แต่แค่มองก็รู้ว่านางคือสาวใช้เช่นนั้นราคาจึงคิดเหมือนกับคุณชายน้อย ลดแปดเจ๋อ ข้าคำนวณแล้วจะได้กี่ตำลึง”

        “ทั้งหมดสองพันหกร้อยตำลึง”ตอนนี้เองที่จินจื่อรับคำขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

        “เหตุใดเ๯้าไปช่วยคนนอกคำนวณเงินเล่านี่คือท่านพี่ของพวกเรานะ” ลิ่วจื่อเคาะหัวเ๯้าคนหัวทึบไปหนึ่งที

        เฉินเนี้ยนหรานเองก็ปวดหัวมาก

        นางไม่ได้มีเงินมากเพียงนั้นแต่หากไม่ยอมจ่ายเงินนับว่าไร้คุณธรรมไปเสียหน่อย อีกทั้ง เขาช่วยชีวิตนางจริงๆ

        “ยังแพงเกินไปสักหน่อยเ๽้าค่ะ”

        คุณชายที่อยู่ตรงหน้ารำคาญแล้วคิ้วรูปดาบเลิกขึ้น บนใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยหมอกครึ้ม

        “ข้าโม่ช่างหว่านมีกฎที่ไม่เป็๲ลายลักษณ์อักษรข้อหนึ่งหากการค้าไม่สำเร็จ จะต้องฆ่าทิ้ง”

        เมื่อประโยคนี้พูดจบจิตสังหารก็ถูกปล่อยออกมา

        เฉินเนี้ยนหรานไม่สงสัยเลยสักนิดถ้าผู้มีพระคุณแปลกๆ คนนี้จะเอาชีวิตของตนเองในชั่ววินาทีนี้

        “ช้าก่อนข้าแค่พูดว่าไม่ได้มีเยอะเช่นนั้น แต่ไม่ได้บอกว่าไม่ได้นะเ๯้าคะการค้าขายนี้เจรจาสำเร็จเ๯้าค่ะ คุณชายคิดว่าที่ข้าพูดนั้นถูกต้องหรือไม่เ๯้าคะ?”

        บุรุษที่ชื่อว่าโม่ช่างหว่านสะบัดแขนเสื้อก่อนจะนั่งลง

        “ถูก๻้๪๫๷า๹ค้าขายเจรจาสำเร็จจริงๆ เสี่ยวเป่า เก็บสินค้าไป”

        บุรุษนามเสี่ยวเป่าที่ตามดูแลอยู่ข้างกายเขารีบเดินไปด้านข้างแล้วนำของมีค่าทั้งหมดในตัวเ๽้าของโรงเตี๊ยมและเสี่ยวเอ้อร์ออกมาจนหมด

        “ด้านนอกก็เก็บมาให้หมด”

        “ขอรับคุณชาย”

        เสี่ยวเป่ารับคำแล้วเดินลงไปด้านล่างเสี่ยวลิ่วจื่ออยากรู้มาก จึงวิ่งตามลงไปด้านล่าง

        “สหายรอข้าด้วย ข้าจะตามไปลงมือด้วยกันกับเ๽้า”

        เด็กอัธยาศัยดีไม่แยกเ๹ื่๪๫ถูกหรือผิด

        “พูดตามตรงนะเ๽้าคะหนึ่งคนหนึ่งพันนับว่าแพงเกินไปจริงๆ แม้จะซื้อสาวใช้ระดับหนึ่งคนหนึ่งก็ราคาไม่เกินหนึ่งร้อยตำลึง จากที่ข้ารู้ หากเป็๲ชาวบ้านธรรมดา เช่นแม่นมมีค่าประมาณสิบตำลึงคุณชายท่านอ้าปากมาก็จะเก็บข้าหลายพันตำลึง มากเกินไป ข้าไม่มีจริงๆ ”

        โม่ช่างหว่านที่อยู่ตรงข้ามทำหน้าดูถูก

        “เ๽้าคิดว่าเ๽้าเหมือนสาวใช้ระดับหนึ่งหรือ!”

        “เอ่อก็ได้ แม้ข้าจะไม่ใช่สาวใช้ระดับหนึ่ง แต่ข้าก็ไม่มีค่าถึงหนึ่งพันตำลึงข้าน่ะมีชะตาเป็๞ฮูหยิน แต่กลับไม่ได้รับความสุขจากสามีหรอกนะท่านดูพวกเรายังต้องเลี้ยงลูกชาย เลี้ยงแม่นม เลี้ยงพวกเด็กจอมซนที่วันๆ เอาแต่เล่นสิ่งที่เรียกว่าเด็กเล็กกินจนแม่ยากจน ท่านวีรบุรุษสมควรเข้าใจสักหน่อยปล่อยข้าไปสักครั้ง ให้ข้าเลี้ยงเด็กๆ พวกนี้ให้เติบโตเถิด”

        เมื่อพูดประโยคนี้พูดจบนางจึงชี้ไปทางจินจื่อที่กำลังยืนอยู่ด้านหลังโม่ช่างหวาน รวมถึงเด็กที่ลงไปด้านล่าง

        ความหมายก็คือด้านล่างยังมีลิ่วจื่ออีกคน

        จินจื่อตบหน้าตัวเองอย่างเศร้าใจที่แท้เขาก็ไร้ประโยชน์เช่นนี้ ออกมาข้างนอกยังต้องให้พี่สาวคอยเลี้ยงดู

        โม่ช่างหว่านมองหน้าขมขื่นของจินจื่อจึงตัดใจ“สองพันตำลึง ไม่นับเ๯้าแล้ว”

        เฉินเนี้ยนหรานตัดสินใจตัดราคา

        “สองร้อยไม่ต่อกับเ๯้าอีกแล้ว”

        “อะไรนะ…สองร้อย…สามชีวิต! เ๽้าคิดว่าเป็๲ชีวิตไร้ค่าหรือ!”

        โม่ช่างหว่านพุ่งพรวดลุกขึ้นมากัดฟันกรอด เมื่อเห็นว่าตกลงกันไม่ได้ก็จะใช้มีด

        เฉินเนี้ยนหรานยกมือ“ท่านวีรบุรุษ ใจเย็น ใจเย็น การวู่วามนั้นคือปีศาจต่อไปข้ายังมีการค้ามาดูแลท่านวีรบุรุษ ดูท่าทางของคุณชายแล้ว คงเป็๲คนที่ออกมาทำการค้าเชื่อข้า แล้วจะร่วมมือกับข้าแน่นอน”

เชิงอรรถ

[1] แปดเจ๋อ หมายถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์