เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ซูเหล่าอู่จึงตัดสินอย่างไร้ความปรานี
“ตกลง…หย่า”
เมื่อเขาเอ่ยคำพูดนั้นออกมา คนในครอบครัวเฉินก็เกิดความลนลาน
แม้แต่นางเฉินเองก็รู้สึกเ็ปในใจ ก่อนที่เธอจะคิดกลอุบายเช่นนี้ออกมา เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าสามีของเธอจะยอมตกลง แม้แต่ท่าทีแกล้งๆ เหนี่ยวรั้งเอาไว้สักนิดยังไม่มีเลย
ตัวเขาที่แสดงออกเช่นนั้น ทำให้นางรู้สึกเ็ปอย่างอธิบายไม่ได้
ซูฉีเฉียวมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดด้วยสายตาเ็า เธออยากจะเอ่ยปากด่ามารดาที่น่าผิดหวังคนนี้จริงๆ ก่อนหน้านี้เธอเกลี้ยกล่อมอย่างดิบดีแล้วแท้ๆ ว่าไม่ต้องให้นางมาสนใจเื่นี้อีก ไม่ต้องไปสนใจคนพวกนั้น แต่นาง…นิสัยยึดติดกับการเป็ทาสรับใช้ที่แน่นแฟ้น ช่างน่าโมโหเสียจริง แต่ทว่าเมื่อเห็นพี่ชายคนโตของเธอที่อายุเลยยี่สิบปีแล้ว และเมื่อมองพี่ชายคนรองที่ตอนนี้อายุยี่สิบห้าปีแล้ว คนอายุเท่าๆ พวกเขา หากเป็ปกติทั่วไปก็คงจะแต่งงานมีครอบครัวแล้ว แต่พี่ชายคนโตของเธอยังคงใช้ชีวิตคนเดียว แม้แต่พี่ชายคนรองก็ถึง่อายุที่ควรแต่งงานได้แล้ว แต่เป็เพราะว่าครอบครัวยากจน…
เธอส่ายหน้า ครอบครัวนี้ไม่ควรจะไปยุ่งอะไรกับมารดาอีก
“ตกลง ข้าจะร่างหนังสือหย่า ท่านแม่ คนในครอบครัวของท่านน้า ก่อนหน้านี้ข้าบอกแล้วว่าจะดูแลท่านแม่อย่างดี จะกตัญญู ตอนนี้พวกเราจะทำให้สิ่งที่ท่านแม่้าประสบความสำเร็จ ท่านแม่และพวกท่านน้าจะช่วยใช้ชีวิตที่มีความสุขด้วยกัน ท่านแม่วางใจเถอะค่ะ หลังจากหย่าร้างกันแล้ว พี่ใหญ่ พี่รองแล้วก็ท่านพ่อ ข้าจะดูแลพวกเขาอย่างดี โดยเฉพาะการแต่งงานของพี่ใหญ่และพี่รอง ข้าจะใส่ใจเื่นี้เป็พิเศษ เื่อื่นข้าไม่กล้าเอ่ยปาก แต่ข้าคิดว่าเื่การจัดการแต่งงานให้กับพี่ชายทั้งสอง ฉีเฉียวคนนี้สามารถจัดการได้”
ระหว่างที่เอ่ยนั้น เธอก็ได้ทำการร่างหนังสือหย่าเป็ที่เรียบร้อยแล้ว
เธอนำมันไปยื่นให้กับนางเฉินที่ตกตะลึงอยู่เบื้องหน้า รอเพียงแค่ให้นางประทับรอยนิ้วมือเท่านั้น หนังสือหย่าเล่มนี้ก็จะเสร็จสมบูรณ์
แต่ทว่านางเฉินกลับไม่ขยับเลยสักนิด เป็น้าสะใภ้สามที่อยู่ข้างๆ ที่หยิบหลังสือหย่าที่เธอยื่นไปให้ไปแทนและฉีกมันออก
“ไม่ ข้าไม่ยอม ข้าจะไม่ไปจากที่นี่ อยู่ที่นี่พวกเรามีข้าวกิน มีเสื้อผ้าให้ใส่ ทำไมต้องไปจากที่นี่ด้วย ข้าไม่อยากอดมื้อกินมื้อ ฉีเฉียว หลานสาวฉีที่แสนดีของข้า เ้าให้พวกเราอยู่เถิด น้าชายใหญ่ของเ้าทำเื่ไม่ดี อยากแอบดูพวกเ้า นั่นเป็เื่ของครอบครัวน้าใหญ่ของเ้า เกี่ยวอะไรกับครอบครัวน้าสามของพวกเราล่ะ ฉีเฉียวเ้าก็รู้ดี เ้าเป็คนดี จิตใจมีเมตตา เ้าอย่าไล่พวกเราไปได้ไหม”
เมื่อมาถึงขั้นนี้ พอเห็นว่าอนาคตที่ดีกำลังจะหนีห่างตนเองไป หากต้องออกไปทำงานข้างนอก ก็ไม่รู้ว่าชีวิตของตนเองจะเป็อย่างไร หากทำงานในบ้านของเ้าของบ้านทั่วๆ ไป วันหนึ่งก็คงจะได้ราวๆ สี่ถึงห้าเหรียญทองแดง อาหารการกินไม่ได้ดีเท่าที่นี่ ที่อยู่อาศัยก็ต้องหาเอง ที่นี่ได้อยู่ดีกินดี ทำงานหนึ่งวันก็ได้ค่าแรงมากกว่าที่อื่นหนึ่งเท่า และเพราะซูฉีเฉียวดูแลอาหารการกินทั้งสามมื้อในทุกๆ วัน ทำให้พวกเขาได้ลิ้มรสชาติของเนื้อสัตว์
หากไปทำงานข้างนอก การที่ในหนึ่งปีครึ่งได้ลิ้มรสเนื้อสัตว์สักนิดหน่อยเท่านั้น ก็ถือว่าเป็เื่ที่ไม่เลวแล้ว
นางไม่อยากไปทำงานข้างนอก ต่อให้ี้เีอยู่ที่นี่ก็ยังดีกว่าต้องไปอยู่ข้างนอก
แต่ว่าในครั้งนี้ซูฉีเฉียวใจเย็นมาก
เธอมองไปยังเศษกระดาษบนพื้น “เฉาิ ไปทำกระดาษมาใหม่หนึ่งแผ่น อย่างไรท่านแม่ก็เป็ฝ่ายเสนอเองว่าจะพาพวกท่านน้าออกไปจากที่นี่ เื่นั้นมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเรา พวกเราในฐานะที่เป็ลูกจะไปขัดชีวิตที่ดีของผู้เป็มารดาได้อย่างไรกัน ครอบครัวของท่านน้าเองก็คิดว่าการอยู่ที่นี่ไม่มีชีวิตที่ดี ดังนั้นถึงได้พากันไปอยู่ข้างนอก พวกเราเป็ลูกเป็หลานที่ดีไม่สามารถไปห้ามโชคดีของคนอื่นได้ รีบไปเอากระดาษมา”
จางเฉาิตกปากรับคำและรีบร้อนวิ่งไปนำกระดาษและพู่กันมา
……
น้าสะใภ้สามชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่าจนเคยชิน ตอนนี้เมื่อเห็นว่าคนในครอบครัวของซูฉีเฉียวกำลังจะแยกทางกับพี่สาวของสามีก็ทำให้เธอตื่นตระหนกขึ้นมา
“ท่านพี่ ท่านให้กำเนิดบุตรชายและบุตรสาวให้ตระกูลซูตั้งหลายคน ทำไมจู่ๆ มาบอกว่าจะเลิกรากันก็เลิกราง่ายๆ เช่นนี้ ไม่ได้นะ อย่างไรก็ไม่ได้”
นางเฉินรู้สึกลำบากใจ เมื่อถูกกู่ร้องใส่เช่นนี้นางเองก็เริ่มเกิดความรู้สึกขึ้นมาเช่นกัน
“พอแล้ว ข้าไม่สนใจพวกเ้าแล้ว ไม่สนใจพวกเ้าแล้ว ข้า…อยากใช้ชีวิตกันลูกๆ ของข้า ฮือ การปกป้องพวกเ้า ปกป้องคนที่ไม่มีจิตใจเมตตา ข้าทำอะไรมันก็ผิดไปเสียหมด พวกเ้าไปเสียเถอะ ข้าไม่สนใจพวกเ้าแล้ว ไม่สนแล้ว หลังจากนี้อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก ข้าไม่มีญาติพี่น้องอย่างพวกเ้า”
ซูฉีเฉียวชะงัก การที่ทำให้มารดาของเขาเอ่ยคำพูดเช่นนี้ออกมาได้ ช่างเป็เื่ที่ไม่คาดคิดยิ่งนัก เมื่อซูต้าหลางเห็นมารดาของตนเองเป็เช่นนี้ก็รู้สึกใจอ่อนอยากจะเข้าไปประคองตัวนาง แต่ใครจะไปคิดว่าทันทีที่ทำเช่นนั้นซูฉีเฉียวก็ยื่นมือออกไปห้ามพร้อมกับส่ายหน้า แม้แต่ผู้เป็บิดาที่อยากจะก้าวขึ้นไปเบื้องหน้าก็ถูกเธอห้ามด้วยเช่นกัน
“วันนี้เมื่อทุกคนมีความคิดอยากจะตัดขาดกับท่านแม่ ก็จงฟังข้า โดยเฉพาะต้าหลาง เอ้อหลาง พวกเ้ายังอยากจะแต่งงานก็ต้องฟังข้า” วันนี้เธอจะต้องดึงสติมารดาผู้อ่อนแอคนนี้กลับมาให้ได้
“ท่านแม่ ท่านพูดเองว่าจะแยกตัวไปจากพวกเรา พวกเราในฐานะลูกก็คอยสนองสิ่งที่ท่านแม่้า ที่ผ่านมาท่านแม่คิดว่าพวกท่านน้าทั้งหลายคือพี่น้องของท่าน พวกเราที่เป็ลูกเป็เพียงสิ่งที่ท่านแม่จะมีหรือไม่มีก็ได้ ในเมื่อพวกท่านน้าสนิทสนมกับท่านแม่ เลี้ยงดูพวกเขามาจนเติบใหญ่ ตอนนี้พวกเขามีลูกมีหลานแล้ว ต่อไปท่านแม่ก็ต้องดูแลลูกหลานของพวกเขา ท่านพ่อของพวกเรา เพิ่งจะอายุสี่สิบปี แต่ท่านดูเวลาที่เขาเดินออกมาสิ ใครเห็นต่างก็คิดว่าท่านพ่ออายุหกสิบปีแล้ว ความกังวลใจ ไม่ได้กินดี ไม่ได้รับการบำรุงที่ดีจนหลังค่อมหมดแล้ว ผมขาวแล้ว รอยเหี่ยวย่นก็มากขึ้นเรื่อยๆ ท่านแม่ ในฐานะคนที่อยู่ข้างกายท่านพ่อ ไม่ได้รับการใส่ใจที่ดี คงเป็เพราะว่าท่านแม่เป็พี่สาวของพวกท่านน้านี่คะ ดูแลเหมือนคนเป็แม่แท้ๆ ดังนั้นการที่ท่านพ่อได้เจอท่านแม่ พวกท่านพี่เองก็เช่นกัน พวกเขาช่างมีท่านแม่ที่ดีจริงๆ
อายุมากขนาดนี้แล้ว มารดาของคนอื่นต่างก็กำลังจัดการเื่งานแต่งงานให้บุตรชาย แต่ท่านแม่ล่ะ ในตอนนั้นพี่ใหญ่หาเงินมาเพื่อสู่ขอภรรยามาไม่ได้ง่ายๆ แต่เมื่อน้องชายคนรองของท่านแม่ป่วย ก็เอาเงินที่ท่านพี่หาเอาไว้สู่ขอภรรยาทั้งหมดไปให้กับพี่รอง
ขอประทานโทษนะคะ ท่านแม่ยินยอมที่จะแบกรับครอบครัวของพี่น้อง ท่านแม่อยากจะร่วมสุขกับพวกเขา นั่นคงจะเป็เป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ท่านแม่ ลูกๆ อย่างพวกเราคงไม่สามารถห้ามได้และไม่อาจเหนี่ยวรั้งได้ พวกเราทั้งหมดจะทำตามที่ท่านแม่้า อย่างไรข้าก็ต้องจัดการเื่งานแต่งงานของพี่ใหญ่อยู่แล้ว จะทำให้ตระกูลซูของเราไม่มีคนสืบสกุลไม่ได้ ในตอนนี้ท่านแม่นำคนตระกูลซูของพวกเรามาชดใช้ให้กับคนของตระกูลเฉิน
ตระกูลเฉินเป็ตระกูลของท่านแม่ ตระกูลซูของพวกเราก็กตัญญูต่อท่าน ท่านให้กำเนิดพวกเรา แต่ท่านแม่กลับไม่ได้เลี้ยงดูพวกเราอย่างดี คนที่ท่านแม่เลี้ยงดูคือพวกท่านน้าต่างหาก ท่านแม่ไปจากที่นี่ ก็ทำสัญญาแล้วกันค่ะ ว่าั้แ่ตอนนี้เป็ต้นไปท่านแม่ยังเป็แม่ของพวกเรา เพียงแต่ว่าพวกเราจะไม่มารับผิดชอบพัวพันอะไรกับท่านแม่อีก จะเป็หรือตายพวกเราจะไม่รับผิดชอบสักเฟินหรือเหมาเดียว
หากท่านแม่ออกไปอยู่ข้างนอกแล้วได้มีชีวิตที่ดี นั่นก็เป็โชคดีของท่านแม่ หากท่านมีชีวิตที่ไม่ดี คงต้องขออภัยด้วย พวกเราคงไม่สนใจอีก ประทับชื่อเลยค่ะ เสร็จแล้วทุกคนจะได้หมดห่วง”
เธอสะบัดกระดาษหนังสือหย่าเสียงดังพับๆ ทุกๆ เสียงที่ดังขึ้นทำให้นางเฉินหน้าซีดขึ้นเรื่อยๆ
การสะบัดครั้งสุดท้ายทำให้นางเฉินร้องไห้โฮออกมา
“ฉีลูก ข้า…แม่ขอโทษเ้าด้วย แม่ไม่ไปแล้ว ต้าหล่าง เอ้อหล่างต่างก็เป็บุตรชายของข้า คนเป็มารดาอย่างข้าจะไม่รักได้อย่างไรกัน ข้า…ั้แ่ตอนนี้เป็ต้นไปจะไม่สนใจเื่ของครอบครัวเฉินแล้ว พวกเ้าอยากทำเช่นไรก็ทำเช่นนั้นได้เลย”
นายซูที่เห็นภรรยาเป็เช่นนี้ ดวงตาก็ร้อนผ่าว หนวดก็สั่นไหว “เฮ้อ แบบนั้นก็ดี ก่อนหน้านี้ข้าก็เคยโน้มน้าวเ้าแล้ว พวกเราถือว่าได้ใช้ชีวิตที่ดีไม่น้อย เ้าเนี่ย แบกความรับผิดชอบมากมายขนาดนี้ ไม่เหนื่อยหรือ”
คนในครอบครัวเฉินเมื่อเห็นสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไป พี่สาวใหญ่จะไม่ดูแลพวกเขาอีกแล้ว แบบนี้ แบบนี้พวกเขาจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรกัน
เฉินเหล่าต้าไม่มีหน้าจะออกมาร้องขออีก เขาหลบอยู่ด้านหลังของกลุ่มคน แต่เฉินเหล่าเอ้อไม่ได้คิดเช่นนั้น
เขาคิดว่าการอยู่ที่นี่เขาได้มีชีวิตที่ดี ได้เกาะกินเอาผลประโยชน์จากหลานสาว เขาจะยอมไปอยู่ด้านนอกได้อย่างไรกัน ตอนนี้อยู่ใน่ภัยแล้ง หากไปอยู่ข้างนอกคงจะได้ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากแน่นอน
“ไม่เอา หลานสาว พวกเราจะตั้งใจทำงานด้วยความซื่อสัตย์ เ้าให้พวกเราอยู่ที่นี่ต่อเถอะ”
ซูฉีเฉียวกลับทำให้คนเ่าั้ผิดหวัง เธอหันไปมองอาสะใภ้เจิ้งด้วยใบหน้าเ็า “ท่านอาค่ะ ให้ท่านเจิ้งไปตามคนมาไล่คนพวกนี้ไปหน่อยค่ะ ั้แ่นี้เป็ต้นไปหากเห็นคนพวกนี้อีก ก็ให้เอาไม้ขับไล่ออกไปเลย ข้า ซูฉีเฉียว ที่ดินที่นี่เป็เพียงที่ดินรกร้าง ไม่สามารถเลี้ยงดูมหาเทพจำนวนมากเหล่านี้ได้หรอก ขับไล่ไป ไม่ขับไล่ไปก็ให้จัดการพวกเขาเหมือนกับที่ทำกับหัวขโมยได้เลย”
สำหรับหัวขโมย สามารถนำตัวไปส่งที่ว่าการท้องถิ่นได้เลย แต่หากเป็ชาวบ้านทั่วๆ ไป ไม่ว่าใครก็ไม่อยากถูกส่งตัวไปที่ว่าการท้องถิ่นทั้งนั้น
คนของตระกูลเฉินอยากจะเอ่ยปากอีก แต่นางเจิ้งและคนอื่นๆ ก็พากันถือไม้เดินเข้าไปหาคนของตระกูลเฉิน
เหล่าคนงานที่ถูกรับเอาไว้ทำงานั้แ่ตอนแรก ต่างก็ไม่เจริญตากับคนเกียจคร้านเหล่านี้อยู่แล้ว เมื่อได้ยินว่าจะทำการขับไล่คนพวกนั้นออกไป ต่างก็เข้ามาช่วยด้วยความกระตือรือร้น
“ไป ไป ที่นี่ไม่เลี้ยงดูเ้าใหญ่นายโตแบบพวกเ้าหรอก ไสหัวไป…หากไม่ไปพวกเราจะใช้ไม้ตีพวกเ้าแน่”
คนตระกูลเฉิน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่อยากไปจากที่นี่ แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ถูกไล่ต้อนด้วยไม้ให้ออกไปอยู่ดี คนกลุ่มใหญ่กลุ่มนั้นจากไปพร้อมทั้งด่า ทั้งร้องโหยหวน ทั้งร่ำไห้
โชคดีที่สถานที่แห่งนี้เป็สถานที่พักอาศัยของผู้คนที่หลบหนีความยากลำบากมา มิเช่นนั้น ก็ไม่รู้ว่าคนพวกนี้จะก่อเื่วุ่นวายอะไรอีกบ้าง
จนเมื่อไล่คนตระกูลเฉินไปแล้ว นางเฉินก็ยังคงร้องไห้คร่ำครวญ
ซูฉีเฉียวที่อยู่ข้างๆ นั้นจ้องมองไปที่เธอด้วยสายตาหงุดหงิด ทำให้นางเฉินรีบหุบปากทันที “ฉีเฉียว…แม่…”
นางกัดปาก หันหน้าหนีไม่สนใจและไม่พูดอะไรกับเธออีก
ซูฉีเฉียวยิ้มเยาะออกมา “ท่านแม่ บางคนท่านแม่ช่วยเหลือเขานับหมื่นครั้ง แต่ถ้าแค่ปฏิบัติไม่ดีต่อเขาแค่ครั้งเดียว คนเ่าั้จะจดจำท่านไว้ในใจด้วยความโกรธ ท่านปฏิบัติต่อตระกูลเฉินไม่ดีพอหรือคะ เงินที่ลูกชายของตนเองจะใช้แต่งงานก็เอาไปให้เขา แต่สุดท้ายก็ยังไม่ดีพอ ท่านรู้สึกละอายใจ ข้าจะไม่ห้ามหากท่านแม่้าตามพวกเขาไป อีกทั้งข้าจะให้ท่านยืมรถลาลากไปส่งท่านอีกด้วย แต่ถ้าหากท่านมีความเป็ห่วงพวกพี่ๆ ถ้าเช่นนั้นก็ดูแลให้พวกเขามีชีวิตที่ดี ไม่ต้องไปนึกถึงพวกเนรคุณเ่าั้อีก อยู่ที่นี่พวกท่านตั้งใจทำงานด้วยความซื่อสัตย์ หากข้าช่วยเหลือได้ ข้าก็จะไม่มีทางปล่อยพวกท่านให้ลำบากแน่นอน”
เมื่อเอ่ยมาถึงตรงนี้ เธอก็ไม่พูดอะไรอีก
ซูฉีเฉียวหมุนตัวและจับมือต้าซวงและเสี่ยวซวงเข้าบ้านไป
นางเฉินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง มีเพียงน้ำตาที่ไหลรินแต่กลับไม่ได้เอ่ยพูดสิ่งใดอีก
……
ในห้องนั้นหลงเหลืออยู่เพียงนางเฉินและนายซู เมื่อเห็นภรรยาร่ำไห้น่าสงสารอยู่เบื้องหน้า เขาก็นึกถึงภรรยาตอนยังสาวยังสวย นายซูถอนหายใจออกมา หลังจากคลำบนตัวไปมาอยู่พักหนึ่ง เขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา
“นี่ เช็ดน้ำตาเสีย”
นางเฉินไม่รับ ก่อนจะบิดร่างกายเพื่อหันหนี “เ้าหยุดเสแสร้งเสียที เมื่อครู่ตอนลูกสาวเราบอกให้เลิกรากัน เ้าก็ตอบตกลง เ้ามันเป็คนไม่มีหัวใจ เลี้ยงไม่เชื่อง ข้ามีลูกและเลี้ยงดูลูกให้เ้ามาตั้งหลายปี เมื่อถึงเวลากลับทอดทิ้งข้า”
ตาเฒ่าซูปล่อยให้นางพูดไปด้วยสีหน้าบูดบึ้ง เมื่อนางพูดจนพอใจแล้ว เขาจึงหยิบกล้องยาสูบขึ้นมา
ยิ่งนางเฉินก็เอ่ยออก หัวใจดวงนี้ก็ยิ่งเจ็บ
“ลูกสาวก็เหลือเกิน ข้าบอกว่าจะไปกับพวกเขาเหตุผลหนึ่งก็เพราะทำเพื่อนาง อีกเหตุผลหนึ่งก็เพราะไม่อยากจะให้นางและพวกน้าชายกระทบกระทั่งกันรุนแรง ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็ถือว่าเป็ญาติพี่น้องของเรา เกิดเื่อะไรขึ้นแม้เพียงเล็กน้อย ก็ยังพอจะมีญาติเ่าั้ช่วยดูแล แต่น่าโมโหที่ลูกคนนี้ไม่คิดเป็ห่วงเป็ใยและขับไล่พวกน้าๆ ออกไปจนหมด”
—-----------------------------------------------------------------------
