ยามค่ำคืน เงาร่างหนึ่งมาที่เรือนไผ่อย่างลับๆ
“ท่านแม่ห้าเ้าคะ มีผู้ใดเห็นหรือไม่” อวิ๋นซูมองสตรีที่ยามนี้สวมชุดคลุมสีดำพลางกล่าวถามเสียงเบา
อนุห้ายกยิ้มประดักประเดิด “เรือนไผ่แห่งนี้มีถนนเล็กๆ สายหนึ่งที่หลายคนไม่รู้ ข้ามาจากเส้นทางนั้น” ในจวนโหวมีเพียงนางที่เคยอาศัยอยู่ในเรือนไผ่ กระทั่งเหลยซื่อก็ไม่รู้จักถนนสายนั้น ในคืนที่ไม่มีแสงจันทร์ทั้งยังลมพัดแรงเช่นนี้ เกรงว่าจะถูกผู้คนพบเห็นได้ยากนัก
“ลูกหกคงรู้แล้วกระมังว่าใครเป็ผู้วางยา” มิฉะนั้นเหตุใดจึงให้ตนมาหาดึกดื่นเพียงนี้
อวิ๋นซูส่ายหน้าเล็กน้อย บนใบหน้าของนางปรากฏรอยยิ้มบางเบา มองไปยังอนุห้าตรงหน้าอย่างสงบ
อีกฝ่ายตกตะลึง “หากลูกหกมีสิ่งใด้าทราบ ข้าจะต้องบอกเ้าทุกอย่างแน่นอน ครานี้หากไม่ใช่เพราะลูกหกเชื่อในตัวข้า เกรงว่าข้าคงหลงกลฮูหยินใหญ่ไปแล้ว”
“เื่นี้อาจไม่ใช่ท่านแม่ที่เป็ผู้กระทำเ้าค่ะ” แม้จะไม่ยินยอม ทว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ต่อหน้าผู้อื่นนางยังต้องเรียกภรรยาเอกท่านโหวว่าแม่
อนุห้าคิดจะถามอะไรบางอย่าง แต่อวิ๋นซูกลับตัดบท ในตอนที่ยังไม่มีหลักฐานนางยังไม่้าให้คนอื่นรู้เื่นี้มากนัก เพียงหวังว่าจะสามารถเตือนสติอนุห้าได้ มิใช่ปักใจเชื่อว่าเป็เหลยซื่อแล้วเลิกจับตามองผู้อื่น
“ที่อวิ๋นซูให้อี๋เหนียงมาหาเพราะเื่หนึ่งเ้าค่ะ”
“อืม ลูกหกกล่าวมาเถิด” ได้ยินน้ำเสียงจริงจังของอวิ๋นซูนางจึงรีบเก็บอารมณ์
“อี๋เหนียงเต็มใจจะเชื่ออวิ๋นซูหรือไม่เ้าคะ?”
อนุห้ารู้สึกประหลาดใจ ดรุณีน้อยตรงหน้าหยิบหมอนเล็กใบหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะ “ได้ยินมาว่า อี๋เหนียงแต่งเข้ามาจวนโหวได้หลายปีแล้ว...”
เพิ่งจะกล่าวออกมา นางก็เข้าใจความหมายของอวิ๋นซู ใบหน้าปรากฏความโศกเศร้ายากปิดบัง อดไม่ได้ที่จะกุมท้องของตนไว้ ั์ตาส่องประกายวาววับ
“อวิ๋นซูได้เรียนวิชาแพทย์จากท่านหมอในหมู่บ้านมาบ้าง หากอี๋เหนียงไม่รังเกียจ...”
ทว่า อนุห้ากลับถอนใจ “สามปีมานี้ข้าได้เชิญท่านหมอมาตรวจดูไม่น้อย แต่ไม่มีผู้ใดสักคนที่มีวิธีรักษา บางทีอาจจะเป็โชคชะตากระมัง” การแท้งในครานั้นได้ทิ้งโรคเรื้อรังไว้ นางไม่หวังกับเื่นี้แล้ว
อวิ๋นซูกลับผลักหมอนเล็กใบนั้นเข้ามา อนุห้ามองดวงตาที่เป็มิตรของนาง แม้ใจจะไม่มีหวังอะไรมากมาย แต่ก็ไม่อยากทำลายความหวังดีของลูกหก จึงยกมือขึ้นวางข้อมือลงบนหมอน
อวิ๋นซูจับชีพจรของนางเบาๆ รู้สึกได้ว่าข้อมือของนางสั่นระริกเล็กน้อย บางทีอาจเป็เพราะความเครียด หรืออาจเป็เพราะความกลัว
ทว่า สีหน้าของดรุณีน้อยผู้นี้จริงจังขึ้น เนิ่นนานผ่านไปนางจึงเปิดปากกล่าวเสียงเรียบ “อี๋เหนียงทราบหรือไม่ว่าชะมดเชียง1 ไม่ดีต่อสตรีมีครรภ์”
“นี่...ข้าย่อมทราบ”
“เช่นนั้นเหตุใดท่านจึงได้ใช้ชะมดเชียงอบเสื้อผ้าเ้าคะ” ดูจากชีพจรของอนุห้าแล้ว ในร่างกายของนางแฝงไปด้วยยาสรรพคุณแรงชนิดหนึ่ง ยาชนิดนี้สามารถใช้ได้กับผู้ที่ตั้งครรภ์ยาก หากวินิจฉัยจากชีพจรเพียงอย่างเดียวก็ไม่อาจมั่นใจได้ว่าเป็ยาชนิดใด แต่อวิ๋นซูกลับพบได้อย่างรวดเร็ว บนร่างกายของอนุห้ามีกลิ่นหอมอยู่บางเบา นางจึงทราบได้ทันทีว่าเป็กลิ่นของชะมดเชียง
“ปะ เป็ไปได้อย่างไร! ท่านโหวไม่ชอบเครื่องหอมที่ฉุนเกินไป ดังนั้นข้าจึงไม่เคยใช้เครื่องหอมอบผ้ามาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงชะมดเชียงเลย” อนุห้าตกตะลึงอย่างยิ่งยวด นางรีบก้มหน้าสูดดมแขนเสื้อของตน อวิ๋นซูอยู่ใกล้ชิดสมุนไพรมาั้แ่เด็ก ความรับรู้ต่อกลิ่นย่อมไวกว่าคนธรรมดา แต่อนุห้านั้นแยกแยะกลิ่นไม่ออก คิดไปว่าเป็กลิ่นสบู่หอมที่สาวใช้ใช้ซักเสื้อผ้า
“ตอนที่ท่านกลับไปก็ลองค้นหาในตู้เสื้อผ้าดูว่ามีของประเภทนี้อยู่หรือไม่ ตอนนี้อย่าเพิ่งแพร่งพรายออกไป หากมีคนแอบซ่อนชะมดเชียงไว้จริง ก็คงมิอาจหาเจอได้ง่ายดายเช่นนั้น”
“ใครที่มันโเี้เช่นนี้ ข้าจะต้องฟ้องท่านโหว!”
“อี๋เหนียง ตอนนี้ยังไม่อาจให้ผู้อื่นรับรู้ได้เด็ดขาด หนึ่ง พวกเราไม่มีหลักฐาน สอง หากหาตัวผู้อยู่เื้ัไม่พบ จะเป็การแหวกหญ้าให้งูตื่น ไม่แน่ว่าสิ่งที่รอท่านอยู่อาจไม่ใช่ชะมดเชียงแล้วก็เป็ได้ สู้หาของสิ่งนี้อย่างลับๆ ให้คนที่อยู่เื้ัคิดว่าท่านยังอยู่ในกำมือของนางจะดีกว่าเ้าค่ะ”
ได้ยินคำพูดของอวิ๋นซู อนุห้าจึงค่อยๆ สงบลง ใช่แล้ว หากไม่สามารถหาได้ว่าใคร้าทำร้ายนาง เช่นนั้นคนผู้นั้นก็ยังมีเป็ร้อยพันวิธีที่จะวางแผนเล่นงานตน สู้แสร้งทำเป็ไม่รู้ไม่เห็นไปก่อน เช่นนี้จึงจะปลอดภัย
ร่างกายของอนุห้าสั่นระริก นางทราบมาตลอดว่าจวนโหวลึกล้ำดั่งมหาสมุทร ป้องกันร้อยพันวิธีก็ยังมิอาจป้องกันคนโฉดชั่วพวกนั้นได้
นางกำมือของตนด้วยความไหวหวั่น อวิ๋นซูปลอบใจนาง “ขอเพียงรีบหาของที่หายไปนั้นให้พบ และบำรุงให้มากๆ ร่างกายของอี๋เหนียงก็ไม่มีปัญหาแล้วเ้าค่ะ”
“จริงหรือ?” น้ำตาของนางไหลออกมาอย่างมิอาจระงับ เดิมทีคิดว่าการไม่มีทายาทในชาตินี้จะเป็โชคชะตาของนาง ไม่คิดเลยว่าจะกลับกลายเป็เช่นนี้...
“หากอี๋เหนียงเชื่ออวิ๋นซู...”
“ข้าเชื่อ! ข้าเชื่อ ขอบคุณลูกหก...” นางกอดอวิ๋นซูเข้ามาในอ้อมอกอย่างะเือารมณ์ พยายามอย่างยิ่งยวดไม่ให้ตนเองร้องออกมา คิดถึงลูกที่ไม่มีโอกาสได้ออกมาดูโลกของตน คิดถึงความอ่อนโยนทะนุถนอมของท่านโหวในวันนั้น ความใกล้ชิดก็ไม่ใช่ห่างเหินก็ไม่เชิงในวันนี้ ความอยุติธรรมอันไร้ขอบเขตและความไม่พอใจพลันล้นทะลักออกมา
ไม่ง่ายเลยกว่าจะส่งอนุห้ากลับไปได้ อารมณ์ของอวิ๋นซูดำดิ่งลงอย่างไม่อาจควบคุม นางเข้าใจความเ็ปเช่นนั้นดี เพราะลูกที่ไม่มีโอกาสได้เกิดมาของตน นางไม่สามารถให้อภัยสองคนนั้นได้ตลอดกาล กระทั่งตอนนี้ ในความฝันของนางก็ยังได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กทารกอยู่
ไม่ นางไม่อาจรอต่อไปได้ ในเมื่อโอกาสไม่มาหา เช่นนั้นนางก็จะสร้างโอกาสขึ้นมาเอง!
แสงเทียนสาดส่องระเรื่อ สำหรับคนบางคน ค่ำคืนนี้ถูกกำหนดไว้แล้วว่าเป็ค่ำคืนที่ยากจะข่มตานอน
…
วันต่อมา อวิ๋นซูฝังเข็มระบายเืให้ฮูหยินผู้เฒ่าอีกครั้ง เมื่อเก็บทุกอย่างเรียบร้อยแล้วฮูหยินผู้เฒ่าที่ฟื้นฟูกำลังขึ้นมาบ้างจึงเปิดปากกล่าวเสียงเรียบ “ให้พวกนางเข้ามา”
ไม่มีใครคาดคิดว่าใน่นี้อวิ๋นซูจะคอยรักษาร่างกายของฮูหยินผู้เฒ่า นางได้รับการบอกใบ้จากสายตาของฮูหยินผู้เฒ่า จึงถอยหลังไปอย่างสงบ เมื่อประตูเรือนเปิดออกพบกว่าเหลยซื่อและหลิ่วอวิ๋นฮว๋ายืนอยู่ด้านนอก สีหน้าของพวกนางทั้งสองพลันเปลี่ยนสี ปรากฏแววเหยียดหยามและไม่พอใจอยู่หลายส่วน
วันนี้เป็วันที่สาม หลิ่วอวิ๋นฮว๋าถึงกับออกมาแล้ว
“ท่านแม่” เหลยซื่อคารวะ อีกฝ่ายตอบรับเสียงเย็นครั้งหนึ่ง ส่วนหลิ่วอวิ๋นฮว๋าที่อยู่ด้านหลังมีแววรังเกียจปรากฏในดวงตาแวบหนึ่งแล้วหายไป ก่อนแย้มยิ้มที่เจือความเ็าอยู่หลายส่วน “น้องหกลำบากแล้ว” ถึงกับมาประจบฮูหยินผู้เฒ่าแต่เช้า นังแพศยานี่ช่างมีใจลำบากเสียจริง!
อวิ๋นซูยิ้มให้ แสร้งทำเป็ไม่ได้ยินน้ำเสียงเสียดสีของนาง สองแม่ลูกเดินผ่านตัวนางเข้าไปในเรือน
เมื่อปิดประตูลง มีเสียงแว่วออกมาจากข้างใน
“ท่านแม่เ้าคะ ตอนนี้คุณชายใหญ่กลับถึงเมืองแล้วเ้าค่ะ”
***********************
คำอธิบายเพิ่มเติม
1 ชะมดเชียง หรือ เสี่ยเฮียง เป็ยาที่ทำมาจากชะมด โดยตรงส่วนท้องระหว่างสะดือกับรูหนังหุ้มอวัยวะเพศของชะมดเชียงตัวผู้ จะมีต่อมกลิ่นซ่อนอยู่ใต้ิั เรียกว่า “ต่อมชะมดเชียง” ต่อมนี้มีลักษณะกลมรีคล้ายรูปไข่หรือครึ่งวงกลม ตรงกลางของต่อมมีรูเล็กๆ รูหนึ่ง สามารถขับสารที่มีลักษณะเป็ไขมันสีน้ำตาลที่มีกลิ่นหอมออกมา สารจากต่อมกลิ่นนี้เองที่ใช้มาทำยาที่เรียก ชะมดเชียง ใช้เป็ยามาั้แ่โบราณกาลแล้ว
