“เฮ้ย... งู! งูประหลาดแปดหัว ช่วยด้วย!”
“ตะขาบสีเงิน พระเ้า ตัวยาวสองเมตร มันไล่บี้ฉัน ช่วยด้วยโว้ย ฉู่เฟิงไอ้เฮงซวย นี่มันดินแดนอันอบอุ่นที่ไหนกัน? รีบฆ่ามันเร็วเข้า!”
“มาอีกแล้ว เสือดำ ข่วนทีเดียวหินั์หนักเป็ตันกระจุยเลย โอย... ฉันวิ่งไม่ไหวแล้ว หนิวหมัวหวังขอขี่หน่อย ฉู่เฟิงช่วยด้วยโว้ย!”
วันนี้ทั้งวัน โจวเฉวียนทั้งร้องทั้งโวยวาย วิ่งหนีล้มลุกคลุกคลาน เหนื่อยจนน้ำลายฟูมปาก จะชักกระตุกอยู่แล้ว เขาทั้งกลัวทั้งใ
เคี่ยวเข็ญกันจนเที่ยงวัน หวงหนิวรู้สึกหิว อยากกินอะไรแล้ว พวกเขาจึงพักยก
ถึงตอนนี้ โจวเฉวียนดีใจน้ำตาแทบเล็ด รู้สึกมีความสุขเหลือจะเอ่ย ในที่สุดก็จบสิ้นกันเสียที
เขาคอแห้งเป็ผง ตลอดทั้งเช้าเขาแหกปากร้องไปวิ่งหนีไปตลอดเวลา ไหนจะพ่นไฟใส่สัตว์ร้ายอีก คอบวมไปหมดแล้ว
“พี่น้อง นายโหดจังเลยว่ะ นี่ฉันไม่ใช่แค่เครื่องในสั่นนะ ขวัญน้อยๆ ของฉันก็ผวาเหมือนกัน!” โจวเฉวียนนั่งหอบอยู่บนพื้น
พอมานึกดู ูเาานั่นเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย เสียงสัตว์ร้ายร้องคำรามสนั่น เขาไม่อยากย่างเท้าเข้าไปอีกเลยจริงๆ ให้ดิ้นตาย ประสบการณ์ในวันนี้มันตอกย้ำฝังใจ ให้ตายก็ลืมไม่ลง
“รู้ไหม ทำไมฉันถึงรับมือพวกสัตว์ร้ายพวกนี้ได้? ก็แค่มาฝึกที่นี่ทุกวันแค่นั้นเอง นานไปเดี๋ยวก็ชิน” ฉู่เฟิงปลอบ
“ฉันไปเทียบกับนายได้ที่ไหน นายชกทีเดียวก็ทลายหินหนักเป็ตันเป็ผุยผงได้แล้ว จัดการนกั์ตัวสิบกว่าเมตรนั่นได้ นายเองก็เป็ตัวประหลาดเหมือนกัน ให้ฉันอยู่ที่นี่ ไม่มีทางรอดแน่ๆ” โจวเฉวียนร้องโวยวาย
“นายเป็มนุษย์พิเศษนะ พ่นไฟร้อนแรงขนาดหลอมเหล็กละลายหินได้ พลังรุนแรงสุดยอด ขอแค่นายควบคุมมันได้ ตะลอนไปทั่วป่าเขากว้างใหญ่นี่ ยังไงก็ไม่มีปัญหา” ฉู่เฟิงตอบ
เขารู้สึกว่า ในเมื่อโจวเฉวียนเป็มนุษย์พิเศษ ความสามารถด้านอื่นก็น่าจะเพิ่มขึ้นด้วย ทว่าต้องขัดเกลาฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง จึงจะสามารถดึงเอาพลังที่ซ่อนอยู่ข้างในออกมาได้
ขณะเดียวกัน จะเป็เพราะโจวเฉวียนมีเขาวัวงอกออกมา หรือเพราะลูกไม้ที่โจวเฉวียนกินเข้าไปนั้นเกี่ยวข้องกับเผ่าพันธุ์ปีศาจวัวก็ตาม มันก็ทำให้หวงหนิวยอมสอนวิชาเขาอยู่หลายท่า เอาไว้รักษาชีวิต
ฉู่เฟิงเอ่ยถึงความกังวลต่ออนาคตอย่างเคร่งขรึม ตอนนี้โลกอยู่ระหว่างการเปลี่ยนแปลง สัตว์ร้ายทั้งหลายแหล่บนเขา ดีไม่ดี สักวันอาจหลุดออกไปยังโลกภายนอกได้
นอกจากนี้แล้ว ใครจะรู้บ้างว่ายังมีเื่น่ากลัวอะไรรออยู่อีก โจวเฉวียนหน้าซีด ทุกวันนี้ ในใจลึกๆ ยังจะมีใครที่ไม่รู้สึกถึงวิกฤติที่ใกล้เข้ามา? โลกยิ่งเข้าใจยากขึ้นทุกวัน ใครๆ ต่างก็เป็กังวล
“พี่น้อง ฉันรู้ว่านายทำเพื่อฉันนะ พูดอีกก็ถูกอีก สู้โว้ย!” โจวเฉวียนตัดสินใจเด็ดขาด
บนเขา สองคนหนึ่งวัวนั่นล้อมวงคอยระวังไฟ น่องนกั์ถูกย่างจนน้ำมันหยดติ๋งๆ ลงกองไฟ ส่งกลิ่นหอมยั่วยวน
“ทำไมถึงหอมอย่างนี้นะ?” โจวเฉวียนลืมความยากลำบากก่อนหน้านี้จนสิ้น มองดูเนื้อสีเหลืองนวล กลืนน้ำลายอย่างอดไม่อยู่ โดยเฉพาะเมื่อกระเด็นกระดอนอยู่ครึ่งค่อนวันก็ยิ่งหิวโหยสุดจะทานทน
“สุกแล้ว!”
ฉู่เฟิงโรยเกลือแกง แถมยังทาน้ำผึ้งอีกชั้น ทำให้น่องนกั์นั้นยิ่งหอมหวน ตัวเขาเองก็มองชิ้นเนื้อตาเป็มัน
“มอ!”
สองคนหนึ่งวัวลงมือแย่งชิงของกินกันพัลวัน
วินาทีต่อมา ตรงนี้ก็มีแต่เสียงกัดเคี้ยว กลืนกิน ทั้งสามตะกรุมตะกรามกินกันวุ่นวาย
“์ สุดยอด ฉันไม่เคยกินเนื้อป่าที่สดอร่อยอย่างนี้มาก่อนเลย เนื้อนี่มันเจ๋งจริงๆ อยู่ข้างนอกนี่ไม่มีบุญได้กินนะเนี่ย!” โจวเฉวียนร้อง
มันไม่เกินเลยไปจริงๆ เนื้อของสัตว์ป่าพวกนี้สดใหม่อย่างน่ามหัศจรรย์ ปรุงรสนิดหน่อยก็รสชาติเป็เลิศแล้ว กลิ่นหอมหวนล่องลอยอยู่เนิ่นนาน
น่องนกั์หนึ่งข้างถูกพวกเขาเก็บกวาดไม่เหลือหลอ นี่ถ้าไม่เป็เพราะกระเพาะแน่นจนบวมเบ่ง พวกเขาก็คงเอาอีกน่องออกมาย่างแล้วฟาดเรียบ
“ฟินจริงๆ รสชาติอย่างนี้ หืม สู้อาหารในงานเลี้ยงบน์ได้เลยนะเนี่ย มีของดีๆ อย่างนี้ ฉันมาอีกก็ได้!” โจวเฉวียนอิ่มเอมเปรมปรีดิ์ นอนแผ่ลูบพุงเต่งตึงของตัวเอง อย่างกับว่าลืมความทุลักทุเลที่ทำให้ตัวเองร้องโหยหวนก่อนหน้าไปจนสิ้น
ฉู่เฟิงกับหวงหนิวกินลูกไม้สีแดงสดชนิดหนึ่ง เพียงเข้าปากก็ละลาย รสชาติหวานหอม เป็อาหารชั้นยอดที่ยากจะได้ลิ้มรส
หลายวันมานี้ พวกเขากินลูกไม้หลากหลายชนิดแทนผักสด เพื่อให้ได้สารอาหารครบถ้วนตามที่ร่างกาย้า
โจวเฉวียนลองดูบ้าง จากนั้นก็ลงมือแย่งชิง ถึงกระเพาะจะไม่มีที่ว่างอีก แต่ก็ยังฝืนยัดเข้าไป แถมยังเรอเอิ้กอ้าก ต่อไปนี้นะ ที่นี่คือดินแดนอันอบอุ่นที่แท้จริงของเขา
หวงหนิวได้ยินก็เหยียดหยามทันที แล้วควักเครื่องมือสื่อสารออกมา รัวกีบที่หน้าจอแล้วส่งให้เขาดูรูป
โจวเฉวียนเห็นเข้าก็โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง
“ไอ้หนิวหมัวหวัง แกแอบถ่ายรูปฉัน มุมหล่อๆ เท่ๆ ดันไม่ถ่าย ต้องประจานกันอย่างนี้เลยเรอะ?” เขาหดหู่ พลางโหวกเหวกโวยวาย
รูปพวกนั้นเจ๋งมาก ฉู่เฟิงปรายตาดูแล้วถึงกับหัวเราะก๊าก
รูปหนึ่งโจวเฉวียนหวาดกลัวจนตาเหลือกแทบจะลมจับ อีกรูปโจวเฉวียนน้ำตานองหน้า กุมหัววิ่งหนีหัวซุกหัวซุน แล้วก็อีกรูป ตาถลึงออกมา ท่าทางใจนฉี่ราด....
เพียงแค่ไม่กี่รูป แต่เรียกได้ว่าเป็รูป “คลาสสิก” ที่ล้วนแล้วแต่แทงโจวเฉวียนจนมิดด้าม
“เดี๋ยว!” ทันใดนั้น โจวเฉวียนหน้าเปลี่ยนสี ร้องเสียงหลง “นั่นมัน...เว็บรูปเห่ยๆ มาทางนี้ แกไปโพสต์ในนั้นเหรอ!?”
หวงหนิวยืดอก ผงกหัว ความหมายก็คือ ไม่กี่รูปน่า จิ๊บๆ!
โจวเฉวียนแทบกระอักเื เว็บรูปเห่ยๆ มาทางนี้นี่มันเว็บอะไรวะ? ชื่อเว็บบ่งบอกว่ามีแต่รูปน่าขายหน้า จำนวนผู้เข้าเยี่ยมชมต่อวันล้นหลามจนน่าใ
พูดได้ว่า ต่อให้เป็รูปเห่ยๆ แค่เพียงเล็กน้อย ใน่ระยะเวลาสั้นๆ รับประกันได้ว่าแชร์กันกระจาย
ตาอ้วนโจวช็อกไปชั่วครู่ แล้วะโลั่น “ไอ้หนิวหมัวหวัง แกต๊าย!”
สุดท้าย หวงหนิวแจกกีบไปอีกรอบ มันแปลกใจหน่อยๆ ก็แค่ไม่กี่รูปเอง ตื่นเต้นอะไรนักหนา? อารมณ์หุนหันพลันแล่นอย่างนี้ จะทำการใหญ่ไม่สำเร็จนะ
“หนิวหมัวหวัง รังแกคนนะแก!” โจวเฉวียนกระทืบเท้าเร่าๆ โมโหแทบเป็บ้า
“ใจเย็นๆ น่า เว็บนั้นแต่ละวันโพสต์รูปใหม่ๆ เพียบ รูปเก่าๆ เดี๋ยวก็ถูกดันลงไป ไม่ได้โผล่ขึ้นมาหรอก” ฉู่เฟิงปลอบ
คำปลอบนี้ทำให้โจวเฉวียนรู้สึกวางใจขึ้นมาหน่อย
เขาโฉบเข้าไปใกล้หวงหนิว กวาดตาดูยอดวิว แต่แล้ว....ความดันเืก็ถึงกับพุ่งปรี๊ด หน้ามืดทันที หัวแทบจะทิ่มพื้น
นี่มันโพสต์ไปนานแค่ไหนวะ ยอดวิวจะแสนอยู่แล้ว!
“หนิวหมัวหวัง ฉันจะฆ่าแก๊!”
ตาอ้วนโจวร้องโหยหวน โกรธจนหน้าเขียว
“พุ่งเร็วมากเลย ยอดวิวเหยียบหลักแสนอย่างนี้ เรียกได้ว่าฮอตฮิตมากเลยนะเนี่ย” ฉู่เฟิงที่อยู่ด้านข้างเอ่ย
“บัดซบ ใครก็ได้ช่วยฉันที!” โจวเฉวียนกุมขมับ ปวดหัวจี๊ด เขาว่ารูปพวกนี้ทำให้คนเห็นหน้าเขาทั่วประเทศไปเรียบร้อยแล้ว
แต่ว่า ไม่ใช่ด้วยเื่ดีงามแต่อย่างใด ก็ในเมื่อมันเป็เว็บรูปเห่ยๆ มาทางนี้อ่ะ
“หนิวหมัวหวัง แกทำได้ดีมาก!” โจวเฉวียนพุ่งเข้าชาร์จหวงหนิวอีกรอบ
แน่นอน เขาไม่ใช่คู่มือมัน จึงโดนจับกดอย่างง่ายดาย
“ไอ้วัวบ้า หัวเราะทำแป๊ะอะไร ทำเื่กวนประสาทอย่างนี้แล้วไม่มีความละอายใจเลยหรือไงหา?” โจวเฉวียนโวยวาย
หวงหนิวไม่ตอบ เอาแต่จ้องหน้าจอ อ่านความคิดเห็นใต้รูปอย่างอิ่มเอม
โจวเฉวียนเหลือบดู คอมเมนต์ทะลุหมื่นแล้ว! ทำเอาความดันเขาพุ่งปรี๊ดอีกรอบ
“รูปพวกนี้ถ้าดูเดี่ยวๆ ก็โออยู่ แต่ถ้าจับมารวมกันนะ เป็อิโมจิที่ฮามากเลย นี่ดูเลย มีกลัวจนตาเหลือก มีน้ำตานองหน้า แล้วก็วิ่งหนีจนฉี่ไหล... เอามามัดรวมกันนะ แจ่มเลย!”
“ใช่ๆ เห็นภาพเลย นี่ฮิตได้เป็ปีเลยนะ อย่างงี้ต้องโหลดเก็บทั้งชุด!”
“คนนี้ฮาอ่ะ ยุคไหนแล้ว ยังหวีผมเสยอย่างนี้อีก”
“ขอบคุณเ้าของโพสต์มาก เซฟและ เก็บเข้ากล่องอิโมจิ”
.....
โจวเฉวียนคว้าเครื่องมือสื่อสารมาทันที ตอนนี้เขาของขึ้น จิ้มตัวอักษรรัวๆ ตอบโต้คนที่แสดงความเห็นไว้
ฉู่เฟิงมองเหตุการณ์ตรงหน้า ไร้คำพูด
“แอดมินอยู่ไหน ลบรูปพวกนี้ซะ!”
โจวเฉวียนคอมเมนต์อย่างมีอารมณ์ จากนั้นทำการร้องเรียน จะให้แอดมินลบรูป
พร้อมกันนั้น เขาก็ร้องเรียนพวกคนที่มาแสดงความคิดเห็นด้วย บอกว่าในกระทู้ เขาถูกรุมโจมตี
ในที่สุด แอดมินก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “ขอโทษค่ะ คำร้องเรียนของคุณถูกปฏิเสธ รูปพวกนี้ได้รับการอนุมัติจากผู้ใช้งานมากกว่าเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ จะต้องปักหมุดอยู่ในส่วนกระทู้รวมเป็เวลาหนึ่งเดือนค่ะ”
“อั่ก!”
โจวเฉวียนกระอักเื ไม่เพียงลบรูปไม่ได้ แต่ยังถูกปักหมุดอีกตั้งเดือน!? นี่มันแอดมินเฮงซวยประสาอะไรวะ เขาด่ากราด
“ฮ่าฮ่า...” ฉู่เฟิงอดไม่ไหวจริงๆ เขาหัวเราะลั่นอย่างหยุดไม่อยู่
ส่วนหวงหนิวตัวการของเื่ มันลอยตัว ปลื้มปริ่มกับคำชมถล่มทลายจากคนที่แสดงความเห็น ใครๆ ก็อวยมันทั้งนั้น
“ท่านเ้าของโพสต์ กราบบบบบ ขอบคุณมากๆ!
“รูปเทพมาก เ้าของโพสต์อย่างเทพ!”
...
โจวเฉวียนมองหวงหนิวที่ลั้นลารับการคารวะจากคนอื่นก็สุดจะทานทน เขาของขึ้นจนความดันทะลุปรอท พุ่งเข้าไปคว้าจะเขวี้ยงเครื่องมือสื่อสาร
หวงหนิวกีบไวตาไว รีบคว้ากลับมาอย่างรวดเร็ว
“ยังดี!” ฉู่เฟิงส่องรูปพวกนั้นละเอียดยิบแล้วออกความเห็น
ในยามสิ้นหวัง โจวเฉวียนได้ยินคำพูดเช่นนี้ ก็รู้สึกได้รับคำปลอบโยน ประหนึ่งพบพานบ่อน้ำกลางทะเลทราย เขาถามอย่างตื่นเต้น “นายว่า รูปพวกนี้ไม่ได้เห่ยขนาดนั้น ใช่ไหม?”
“เห่ยมาก คือฉันหมายถึง ไม่มีรูปพวกสัตว์ประหลาดไล่ล่านายติดอยู่ในรูป ไม่มีอะไรหลุดออกไปก็เลยรู้สึกว่า ยังดี ไง!” ฉู่เฟิงตอบ
โจวเฉวียนสะบัดหน้าพรืด เลิกสนใจเขาโดยสิ้นเชิง
ต่อมาไม่นาน เสียงจากเครื่องมือสื่อสารของโจวเฉวียนก็ดังขึ้น มีคนโทรหาเขา
“พี่ใหญ่ พี่นี่เจ๋งจริงๆ รูปพวกนั้นพอโพสต์ออกไปนี่ ดังะเิระเบ้ออ่ะ”
พอได้ยินคำพูดนี้ ตาอ้วนโจวก็หัวร้อนจนแทบจะเขวี้ยงเครื่องทิ้ง แต่นี่มันเครื่องของเขาเอง เลยทำได้แค่ตัดบทอย่างเคียดแค้น
แต่แล้ว ติดๆ กัน ก็มีคนโทรหาเขาอีก ครั้งนี้เป็ลูกพี่ลูกน้องอีกคน พอรับสาย ก็ได้ยินเขาะโเสียงดัง “เฮีย ผมกราบเฮียเลย สุดยอดจริงๆ!”
“สุดยอดบ้านแกสิ ไสหัวไป๊!” โจวเฉวียนปรี๊ดจนไม่รู้จะทำอย่างไร
ต่อมา เสียงเครื่องก็ดังแล้วดังอีก ดังต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน คนรู้จักต่างก็โทรหาเขา
สุดท้ายโจวเฉวียนหมดแรงโมโห ปิดเครื่องหนี หน้าดำคร่ำเครียดประหนึ่งตูดหม้อก็ไม่ปาน
