คนพวกนี้มีกันประมาณสิบกว่าคน ทั้งหมดล้วนเป็ชายรูปร่างสูงใหญ่สามหนา [1] ดูคร่าวๆ แล้วคนพวกนี้ล้วนมีวรยุทธ์ที่ไม่น่าจะสูงกว่าระดับเสวียนถู และถึงแม้จะพูดว่าคู่ต่อสู้วรยุทธ์ไม่สูงนัก แต่การที่ต้องเผชิญหน้ากับคนจำนวนมาก อีกทั้งเมื่อมองพวกเขาเผินๆ แบบนี้แล้วก็จัดว่าเป็กลุ่มที่มีระเบียบกลุ่มหนึ่ง หากต้องสู้กันจริงๆ ก็อาจจะประมาณได้ว่ากำลังสู้สูสีกับระดับเสวียนซือก็ถือว่าไม่เกินจริง
เมื่อดูจากการแต่งกายของพวกเขาแล้ว คนพวกนี้คือกลุ่มของนักฆ่ารับจ้าง
ด้วยอาชีพนักฆ่ารับจ้างในทวีปเสวียนเทียนนี้นับว่าไม่ใช่เื่แปลกประหลาดอันใด พวกเขามีจำนวนน้อยมาก หรือพูดง่ายๆ ก็คือถ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วก็จะเข้าร่วมกลุ่มกลุ่มนี้เสีย
แต่...นักฆ่าผู้ไม่อยากมีชีวิตพวกนี้มาเจอกับหานโม่ ราชินีนักฆ่ารับจ้างอย่างนาง เช่นนั้นก็ถือว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่เป็อย่างยิ่ง!
หานโม่หยุดฝีเท้าและมองไปยังชายร่างใหญ่ที่มีหนวดเคราเบื้องหน้า สายตานิ่งเรียบแปรเปลี่ยนกลายเป็เ็า “พวกเ้า้าสิ่งใด?”
เมื่อชายร่างใหญ่ที่มีหนวดเคราเห็นดวงตาหานโม่ก็ราวกับถูกตรึงเอาไว้ และบังเกิดความตกตะลึงทันที
มีคำกล่าวที่ว่ากลยุทธ์จับโจรเอาหัวโจก [2] เป็ความจริงที่เขาคือหัวหน้าของเหล่านักฆ่ารับจ้างกลุ่มนี้ แต่หานโม่กลับสามารถระบุตัวตนเขาได้รวดเร็วเช่นนี้ ถ้าให้พูดตรงๆ นี่มันค่อนข้างน่าสนใจนัก
"เฮ้เฮ้...แม่นางน้อย สายตาเ้าไม่เลวเลย" ผู้ที่สามารถเป็หัวหน้าได้จะต้องไม่ใช่คนโง่ เขาจึงเอ่ยออกไปอย่างหยั่งเชิง
เขาอยากจะรู้ว่าหานโม่นั้นจะมีความสามารถจริงๆ หรือว่าเป็เพียงแมวตาบอดเจอหนูตายแล้ว
เมื่อหานโม่ได้ฟังก็เข้าใจความหมายในสิ่งที่เขาพูด ทว่าก็ไม่ได้ตอบสิ่งใดกลับไป นางเอ่ยถามอย่างเ็าอีกครั้งว่า "พวกเ้า้าสิ่งใด?"
ท่าทีเช่นนี้ทำให้ชายที่มีหนวดเคราบังเกิดความขุ่นเคือง เขาส่งเสียงฮึ่มฮั่มขัดใจและเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจ “แม่นางน้อย พวกข้าเห็นเ้าไปขายเซียนหลิงเฉ่า เถ้าแก่นั่นไม่้า แต่พวกข้า้า จงมอบมันมาให้พวกข้าทั้งหมดซะ”
หานโม่เผยรอยยิ้มในแววตาที่แปลความหมายไม่ออก "พวกเ้า้าซื้อเซียนหลิงเฉ่าของข้าหรือ?"
“ซื้อ? ฮ่าฮ่าฮ่า พี่น้องของข้านั้นไม่เคยใช้เงินเพื่อซื้อสิ่งใด! แม่นางน้อย เซียนหลิงเฉ่าพวกนี้ เ้าต้องมอบมันให้กับพวกข้า!”
หลังจากที่ชายมีหนวดเคราพูดจบ นักฆ่ารับจ้างคนอื่นๆ ก็พากันหัวเราะออกมา
หานโม่แอบสอดมือเข้าไปในแขนเสื้ออย่างเงียบๆ ดวงตาเรียวจับจ้องไปที่ใบหน้าของชายมีหนวดเครา และเอ่ยอย่างเ็าราวกับใช้มีดเฉือน “พวกเ้าช่างกล้าดียิ่ง ข้าเองก็มีของจะให้เช่นกัน!”
“อะไร? แม่นางน้อยเ้าช่างดื้อด้านยิ่งนัก! ข้าพูดกับเ้าว่า...”
ชายมีหนวดเคราที่เพิ่งเอ่ยปากพูด พร้อมกันนั้นหานโม่ก็พลันพุ่งตรงไปยังชายมีหนวดเคราด้วยความรวดเร็วว่องไวทันที
ชายมีหนวดเคราใจนลืมคำพูดในปากไปหมด ทำได้เพียงถอยหนีเพื่อหลบเลี่ยงการโจมตีอย่างกะทันหันของหานโม่
แต่ทว่าความเร็วของหานโม่นั้นเป็สิ่งที่ชายมีหนวดเคราจะสามารถหลบหนีอย่างขี้ขลาดได้จริงๆ น่ะหรือ ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาไม่ได้มีการเตรียมพร้อมใดๆ เลย แต่ถึงแม้ว่าเขาจะเตรียมพร้อมรับมือมาอย่างดีแล้วก็ตาม ความรวดเร็วของหานโม่ก็ไม่อาจยอมให้ชายมีหนวดเคราได้มีเวลาโต้กลับเลยแม้แต่น้อย
ตอนอยู่ในป่าไร้ิญญานั้นมิได้เป็ประสบการณ์ที่สูญเปล่า!
ฟึบ...
ในทีแรกนักฆ่ารับจ้างทั้งหมดไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น พวกเขาได้ยินเพียงว่าทั้งสองคนนั้นเจรจากันไม่ลงตัว แล้วจากนั้นแม่นางน้อยก็หายวับไปในทันที ผ่านไปเพียงครู่เดียวร่างนั้นก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าหัวหน้าพวกเขา และเสื้อผ้าตรงอกของหัวหน้าพวกเขาก็ฉีกขาดออกจากกัน!
ช่างรวดเร็วยิ่งนัก!
ภายในใจของผู้ที่อยู่ตรงนี้ต่างคิดในสิ่งเดียวกัน
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ชายที่มีหนวดเคราที่ตอนนี้ภายในจิตใจรู้สึกตื่นตระหนกใจนถึงขีดสุด
เขาสามารถเป็หัวหน้าได้ แน่นอนว่าเขาต้องเป็ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มนี้ อันที่จริงแล้วเขาสำเร็จจากระดับเสวียนเจ่อจนกลายเป็ระดับเสวียนซือแล้ว
ก่อนหน้านี้เขามองหานโม่เป็เพียงสตรีตัวเล็กผอมบางผู้หนึ่งเท่านั้น นางดูไม่เหมือนกับผู้มีวรยุทธ์เลย อย่างมากสุดก็คงเป็ระดับเสวียนถูขั้นล่างๆ แต่กลับคาดไม่ถึงว่านางจะมีความเร็วที่น่าทึ่งเช่นนี้
ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่ได้รู้สึกถึงพลังวรยุทธ์จากร่างกายของหานโม่เลยแม้แต่น้อย!
สิ่งนี้สามารถบอกอะไรได้หรือ? มันบอกได้ว่านางใช้ความเร็วของตัวนางเอง!
และความเร็วที่รวดเร็วเช่นนี้โดยที่ไม่ต้องใช้พลังวรยุทธ์ร่วมด้วย นั่นหมายความว่าความแข็งแกร่งของนางนั้นมีมากมายเพียงใดกัน?
........................................................................
เชิงอรรถ
[1] ห้าใหญ่สามหนา ห้าใหญ่ ประกอบด้วย สองมือ สองเท้า และหนึ่งศรีษะที่จะต้องมีลักษณะที่ใหญ่ สามหนา ประกอบด้วย ขา เอว และคอที่มีลักษณะหนา
[2] กลยุทธ์จับโจรเอาหัวโจก เป็กลยุทธ์ที่มีความหมายถึงการทำศึกา จะต้องบุกเข้าโจมตีศัตรูในจุดที่เป็จุดยุทธศาสตร์ของกองทัพ เพื่อสลายกำลังของศัตรูให้แตกกระจาย