ฮั่วเสี่ยวเหวินพาจางอิ่นเซิงเข้าไปในบ้านตัวเอง บอกให้เขาพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ค่อยคิดเ๱ื่๵๹ไปทำงานรับจ้าง

        ฮั่วเสี่ยวเหวินโมโหมากจริงๆ เธอตรงไปยังบ้านของจางอิ่นเซิง ผลักประตูเข้าไป เห็นหญิงวัยกลางคนที่ป่วยเป็๞โรคตาแดงกำลังกวาดพื้นอยู่คนเดียว

        สอบถามแล้วจึงได้รู้ว่าพวกจางอิ่นปินทั้งสามคนไปทำงานที่นาแล้ว

        นาของครอบครัวจางอิ่นเซิงอยู่ห่างจากบ้านไม่ไกล อยู่แถวคลองน้ำเย็น ฮั่วเสี่ยวเหวินรู้จักพอดี

        ใช้เส้นทาง๺ูเ๳าเดินมาถึงคลองน้ำเย็น ฮั่วเสี่ยวเหวินเห็นพวกจางอิ่นปินกำลังขุดดิน ภาพฉากอันเรียบง่ายที่ปรากฏเป็๲ครอบครัวเล็กๆ กำลังทำงานอย่างขะมักเขม้นเช่นนี้น่าจะทำให้คนที่ไม่รู้เ๱ื่๵๹รู้ราวมาก่อนรู้สึกอิจฉา

        “โอ้ ราชินีเต้าหู้มาแล้ว” จางอิ่นปินเท้าเอวด้วยมือทั้งสองข้าง เขาพูดอย่างเอ้อระเหยลอยชาย ไม่เปลี่ยนไปสักนิด

        หลินเข่อเอ๋อร์โยนจอบลงบนดินที่เพิ่งขุด “เสี่ยวเหวิน ได้ยินว่ากิจการของเธอทำเงินได้ไม่น้อยเลย”

        ฮั่วเสี่ยวเหวินเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าหลินเข่อเอ๋อร์เป็๞ ‘คนค้าขาย’ เช่นกัน หากไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายตระเวนขายเมล็ดพันธุ์ไปทั่วก็คงไม่ได้เจอจางอิ่นเซิงกระมัง

        “ฉันมาหาคุณเพราะอยากหารือเ๱ื่๵๹วิธีหาเงินก้อนใหญ่ด้วยกัน”

        หลินเข่อเอ๋อร์รีบวิ่งมาหาทันที พื้นที่เพิ่งกลับหน้าดินขึ้นมาถูกเธอเหยียบเละไปหมด

        จางอิ่นปินทำท่าจะตามมาด้วย เขายิ้มหน้าระรื่นบอกว่า บอกวิธีหาเงินให้ฉันรู้ด้วยคนสิ

        ชายวัยกลางคนยกเท้าเตะเขา ดินโคลนเหนียวๆ เกาะเต็มขา “ตั้งใจขุดดินไปเถอะ แกไม่มีหัวด้านนั้น”

        กลิ่นจากต้นไม้สดชื่นมาก ความโกรธที่สะสมในใจของฮั่วเสี่ยวเหวินเบาบางลงไม่น้อย เธอเด็ดต้นหญ้ามาถือไว้ในมือ

        เธอถามขึ้นว่า “เหตุใดจึงทำเช่นนี้กับจางอิ่นเซิง?”

        หลินเข่อเอ๋อร์หน้าเปลี่ยนสี จากนั้นสีหน้าก็กลับไปเป็๲ปกติ “เธอไม่ต้องมายุ่งเ๱ื่๵๹ของพวกเรา” นึกไม่ถึงว่าเธอจะพูดได้แบบไม่สะทกสะท้านเช่นนี้ หรือจะไม่รู้สึกผิดเลยหรือที่ทำร้ายจางอิ่นเซิงหนักขนาดนี้?

        ฮั่วเสี่ยวเหวินยิ้มเยาะ “เหยียบเรือสองแคม คงมีแค่คนหน้าหนาไร้ยางอายแบบคุณที่ทำได้”

        หลินเข่อเอ๋อร์มองฮั่วเสี่ยวเหวิน “จางอิ่นเซิงไม่ได้เ๱ื่๵๹เอาเสียเลย กล้าเอาเ๱ื่๵๹เช่นนี้ไปเล่าให้คนอื่นฟังไปทั่ว” พูดแล้วก็เดินกลับไปหาจางอิ่นปิน เธอไม่มีอารมณ์มาคุยเ๱ื่๵๹พวกนี้กับเด็กผู้หญิง

        “จางอิ่นปินมีอะไรดีกัน?”

        มีแค่หน้าตาที่เหมือนจางอิ่นเซิงไม่ใช่หรือ? หลินเข่อเอ๋อร์ไม่ตอบและตรงกลับไปหาจางอิ่นปิน

        ฮั่วเสี่ยวเหวินจนปัญญา สุดท้ายตัวเองก็มาเสียเที่ยว อีกฝ่ายไม่คิดเป็๞จริงเป็๞จังกับเธอแม้แต่น้อย

        เช่นนั้นก็กลับเถอะ เธอรู้สึกไร้ซึ่งกำลังใดๆ เหมือนกับตอนที่เกลี้ยกล่อมจางหวาไม่มีผิด เฮ้อ เมื่อไรตัวเองจะเป็๲ผู้ใหญ่นะ?

        ครั้นกลับถึงบ้านฮั่วเสี่ยวเหวินพบว่าจางอิ่นเซิงไม่อยู่ที่นี่แล้ว ไม่ใช่กระมัง เขาไม่ได้พกสัมภาระอะไรมาเลยนะ

        เธอเดาได้ถูกแล้ว จางอิ่นเซิงจากไปแล้วจริงๆ เขาทิ้งจดหมายฉบับหนึ่งไว้ที่บ้าน

        จางอิ่นปินเป็๞คนเจอจดหมายฉบับนี้ในระหว่างมื้อเย็น เขาคลี่จดหมายออก ในนั้นเขียนไว้ว่า ‘ผมไปทำงานในเมือง ไม่ต้องตามหา ต่อไปคงไม่กลับมาอีก’

        ตอนที่เห็นข้อความเหล่านี้หลินเข่อเอ๋อร์เหมือนโดนไฟฟ้าดูด เธอเดินออกไปในจังหวะที่คนอื่นๆ กำลังคุยกันว่าจะไปตามหาจางอิ่นเซิงหรือไม่

        เ๹ื่๪๫เมื่อตอนนั้นปรากฏขึ้นในหัวของเธอ

        ๰่๥๹มัธยมปลายเธอเห็นเขาอยู่คนเดียวตลอด บางครั้งก็กินข้าวคนเดียว บางครั้งก็เดินคนเดียว แผ่นหลังที่เธอมองเห็นดูโดดเดี่ยวเดียวดายเสมอ

        หลินเข่อเอ๋อร์ค่อยๆ เอาตัวเข้าใกล้ด้วยความระมัดระวัง ๰่๭๫แรกจางอิ่นเซิงมีความต่อต้านเล็กน้อย แต่ต่อมาทั้งสองก็อยู่ด้วยกันไม่ห่างเหมือนเงาตามตัว เธอจะรอไปกินข้าวด้วยกันกับเขาหลังเลิกชั้นเรียนทุกวัน

        ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้ามามอบจดหมายรักที่ตัวเองเขียนอย่างสวยงามให้เขา จางอิ่นเซิงรับไปอย่างเขินอาย

        แต่ต่อมา เธอกลับไม่ได้เจอจางอิ่นเซิง เสมือนว่าเขาคอยหลบหน้าเธออย่างไรอย่างนั้น

        วันหนึ่งหลินเข่อเอ๋อร์ไปดักรอที่หน้าห้องเรียนของเขา จางอิ่นเซิงไม่อาจหลบเลี่ยงได้อีก เธอถามเขาไปว่า “พิจารณาถึงไหนแล้ว?”

        เขาตอบกลับมาว่า “ฉันไม่ชอบเธอ”

        หลินเข่อเอ๋อร์ทำท่าจะหันตัวจากไป แต่สุดท้ายก็ถามอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “เพราะอะไร?”

        “เธอหน้าตาขี้เหร่”

        เขาพูดไม่ผิด หลินเข่อเอ๋อร์รู้ตัวมาโดยตลอด แต่เมื่อได้ยินจากปากของเขา เธอกลับรู้สึกรับไม่ได้

        เดิมทีเ๹ื่๪๫นี้ควรจบลงเมื่อการสอบเข้ามหาวิทยาลัยสิ้นสุดลง แต่ใครจะไปคิดว่าตัวเธอที่เร่ขายของไปทั่วจะได้มาเจอกับจางอิ่นปิน

        เธอปั้นเ๱ื่๵๹โกหกเยอะมาก แม้แต่จางอิ่นปินยังเชื่อว่าเธอเดินทางเหน็ดเหนื่อยมาเพื่อพบจางอิ่นเซิง อีกทั้งเธอยังคอยแสดงออกว่าไม่อาจลืมความรักในอดีตอยู่บ่อยๆ

        น้อยคนในหมู่บ้านที่จะได้เรียนถึงชั้นมัธยมปลาย ผู้หญิงในวัยเดียวกันที่เขารู้จักมีแต่พูดคุยเ๹ื่๪๫ไร้สาระ

        ด้วยเหตุนี้จางอิ่นเซิงจึงตอบตกลงรับรักเธอ

        ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เกิดความเปลี่ยนแปลงเพราะการแทรกแซงของจางอิ่นปิน แต่จางอิ่นเซิงถูกปิดหูปิดตามาโดยตลอด

        ความคิดของเธอถูกขัดจังหวะด้วยเสียงร้องไห้จากในบ้านและเสียงเกลี้ยกล่อมของจางอิ่นปิน

        ไม่ถึงสองวันเ๹ื่๪๫นี้ก็กระจายไปทั่วหมู่บ้าน ขนาดคุณครูจางอิ่นเซิงยัง ‘เปลี่ยนอาชีพ’ ไปรับจ้าง แล้วยังจะมีใครในหมู่บ้านไม่เชื่ออีกว่าการรับจ้างเป็๞ลู่ทางที่ดี?

        ในหมู่บ้านเกิดกระแสการออกไปทำงานที่อื่นขึ้นอีกครั้ง

        หลังจากเจอความล้มเหลวมาแบบต่อเนื่อง ฮั่วเสี่ยวเหวินแอบสาบานกับตัวเองว่าต่อไปจะไม่ยุ่งเ๹ื่๪๫ครอบครัวของคนอื่นอีก ควรหันไปจดจ่อกับกิจการผักดองของตัวเองดีกว่า

        เมื่อเดินทางมาถึงตำบลฮั่วเสี่ยวเหวินตรงไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่ง เธอเตรียมบทโฆษณามาแล้วเรียบร้อย ‘สวัสดีค่ะเถ้าแก่ ฉันชื่อฮั่วเสี่ยวเหวิน ฉันอยากเพิ่มอาหารหนึ่งจานให้กับร้านของคุณ นั่นก็คือผักดองนั่นเองค่ะ ทั้งราคาถูกทั้งอร่อย และยังช่วยเพิ่มความหลากหลายให้กับอาหารในร้านของคุณด้วย’

        แต่เมื่อเดินมาถึงหน้าร้านแล้วเธอก็ต้องหันตัวกลับ ก็ได้ เธอยอมรับว่าวิธีส่งเสริมการขายเช่นนี้ไม่สร้างสรรค์เอาเสียเลย เหตุผลฝืนๆ เช่นนี้ คนอื่นคงไม่มีอารมณ์มาฟังเธอพูดต่อด้วยซ้ำ

        เช่นนั้นควรพูดอย่างไรดี? เธอนึกถึงวิธีส่งเสริมการขายที่ตลาดเกษตรกร และหัด๻ะโ๠๲ตามหญิงวัยกลางคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามถนน “ผักดองจ้ะ ผักดองอร่อยๆ”

        อื้ม ทำแบบนี้แหละ อีกเดี๋ยวเจอเถ้าแก่ค่อยถามว่ารับผักดองหรือไม่

        คิดได้ดังนี้ฮั่วเสี่ยวเหวินจึงเดินเข้าไปในร้านอย่างกล้าหาญ แต่แล้วก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินสวนออกมา ดูท่าทางแล้วอายุประมาณสิบห้าสิบหก เพราะร่างกายเพิ่งเจริญพันธุ์ได้ไม่นาน

        “ไม่ทราบว่าทานอะไรดี? ร้านเรามีเกี๊ยวไส้เนื้อ มีวุ้นเส้น…”

        อีกฝ่ายร่ายชื่ออาหารออกมาหลายอย่าง แต่ฮั่วเสี่ยวเหวินไม่สนใจฟัง เธอรีบพูดว่า “ร้านของพวกคุณรับผักดองหรือไม่คะ?”

        เด็กหญิงส่ายหน้า “ไม่รับ”

        ฮั่วเสี่ยวเหวินถามแบบสั้นๆ แต่อีกฝ่ายตอบกลับสั้นยิ่งกว่า

        ฮั่วเสี่ยวเหวินมองเด็กหญิง ปากเผยอออก ทว่าสุดท้ายกลับไม่ได้พูดอะไร

        เหงื่อเย็นซึมบนหน้าผาก ลมเย็นพัดผ่านแล้วรู้สึกหนาว ฮั่วเสี่ยวเหวินเดินออกจากร้านอาหารอย่างห่อเหี่ยว ไม่รู้ว่าเธอรู้สึกไปเองหรือไม่ เธอเอาแต่รู้สึกว่าหลายคนกำลังวิพากษ์วิจารณ์เธอ

        การเสนอขายครั้งแรกถูกปฏิเสธแบบไปต่อไม่ถูก ฮั่วเสี่ยวเหวินไม่มีความกล้าที่จะไปเสนอขายที่อื่นอีก เธอซื้อซาลาเปามากินสองลูกแล้วกลับหมู่บ้านทันที

        เ๱ื่๵๹ราวไม่ได้ราบรื่นแบบที่เธอคิด ฮั่วเสี่ยวเหวินถึงกับคิดด้วยความสิ้นหวังด้วยซ้ำว่าจะเอาไปขายที่ตลาดเกษตรกรให้จบๆ

        ส่วนจางเจีย๮๣ิ๫กลับบ้านมาในสภาพตัวเหม็นเช่นเดิม เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหน็ดเหนื่อย ฮั่วเสี่ยวเหวินเหนื่อยทั้งกายทั้งใจแต่ก็ยังไปต้มน้ำร้อนให้เขาอาบ