พลังแห่งโชคชะตาคืออะไรเขาพอจะรู้แล้วคร่าวๆ
แต่เขาไม่รู้ว่าพวกมันอยู่ที่ไหนนี่สิ
ทว่าตอนนี้เขามองเห็นเป้าหมายของตัวเองแล้ว สิ่งที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรง เป้าหมายที่ทำให้เขากระตือรือร้นที่จะทำให้สำเร็จ และบางทีเนิ่นนานมาแล้วั้แ่ตอนที่เธอคนนั้นจากไป เป้าหมายนี้ก็คงอยู่ในใจของเขาอยู่แล้ว เพียงแต่เขาไม่พบวิธีที่จะทำให้มันสำเร็จเท่านั้นเอง
เขาอยากจะเปิดเผยความลับของห้วงเวลาแห่งโชคชะตา เช่นนั้นเขาอาจจะได้รู้ว่าตอนนั้นเธอจากเขาไปทำไม และไปที่ไหน..... แม้ว่าบางทีมันอาจจะเป็ความปรารถนาของเธอ แต่ตราบใดที่ยังมีความหวังในการตามหาเธอ เขาก็จะลองและพยายามโดยไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น
พลังแห่งโชคชะตา.........ความเชื่อที่ก่อตัวขึ้นนี้บอกเขาว่าขอเพียงค้นหาพลังแห่งโชคชะตาทั้งเจ็ดนี้และสร้างห้วงเวลาแห่งโชคชะตานิรันดร์ขึ้นมาใหม่ เขาก็จะค้นพบคำตอบของความหวังในการตามหาเธอ
แต่ตอนนี้สิ่งเ่าั้ล้วนไม่ใช่เื่สำคัญ!
“กั่วกัว!” เย่เทียนเซี่ยส่ายหัวอย่างแรง แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่เคยสงสัยในวิสัยทัศน์ของตัวเองเลย แต่ครั้งนี้เวลานี้เขาแทบไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง เพราะก่อนหน้านี้ก็มีเื่กั่วกัว ห้วงเวลาแห่งโชคชะตา และ World of Fate เข้ามาในเวลาเดียวกัน “อมยิ้มของเธอมาจากไหนน่ะ!”
เมื่อหันกลับไปมองกั่วกัวเขาก็มองเห็นสิ่งที่ไม่ควรจะมาอยู่ที่นี่ในเวลานี้...... อมยิ้มที่กั่วกัวถืออยู่ในมือนั่น!
เครื่องประดับที่คอมาปรากฏใน World of Fate เย่เทียนเซี่ยก็อึ้งพอแล้ว แล้วไหนกั่วกัวยังจะตามไปโผล่ในโลกแห่งความจริงอีก ตอนนั้นเขาก็คิดว่าตัวเองฝันไป ตอนนี้เป็อีกครั้งที่เขาพบสิ่งที่ทำให้เขาใจนแทบจะเสียการควบคุม....... อมยิ้มแท่งนั้นก็คืออันที่เขาซื้อให้กั่วกัวเมื่อวาน! มันคือของในโลกแห่งความจริง มันไม่ควรจะมาปรากฏอยู่ในโลกนี้!
“หึ้ย!” กั่วกัวทำปากยื่น เธอพูดออกมาด้วยความภูมิใจระคนไม่พอใจ “นายท่านแย่มากนะเ้าคะ เมื่อวานซื้ออมยิ้มมาตั้งเยอะแต่กลับให้ข้าแค่แท่งเดียว...... เพราะงั้นตอนที่นายท่านหลับอยู่ข้าก็เลยแอบขโมยมาจนหมดแล้วล่ะเ้าค่ะ นายท่านโกรธไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกเ้าค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
ฉวยโอกาสตอนที่เขาหลับขโมยไปจนหมด........เย่เทียนเซี่ยสีหน้ามืดครึ้มลง....... แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ! เย่เทียนเซี่ยพูดออกมาด้วยความกรุ่นโกรธ “กั่วกัว เธอเอาของในโลกนั้นเข้ามาในโลกนี้ได้ด้วยงั้นเหรอ?”
“เอ๋? เอาของจากโลกนั้นเข้ามาในโลกนี้? นายท่านพูดถึง....... อ๊า!!” กั่วกัวพูดออกมาได้เพียงครึ่งเดียวก็ร้องออกมาเสียงดัง สองมือน้อยปิดปากเอาไว้ด้วยความใ อมยิ้มที่ถืออยู่ในมือหล่นลงบนพื้น
เย่เทียนเซี่ยเดินไปข้างหน้าอีกก้าว หยิบอมยิ้มแท่งนั้นขึ้นมาไว้ในมือ เห็นชัดว่านี่คืออมยิ้มที่เขาซื้อให้กั่วกัวเมื่อวาน กระดาษห่อที่ยังนอนนิ่งอยู่ไม่ไกลเป็หลักฐานพิสูจน์ได้เป็อย่างดี อมยิ้มแท่งนี้เพิ่งถูกกั่วกัวหยิบออกมา ้ายังคงเต็มไปด้วยน้ำลายแวววาว แต่ยัยตัวจิ๋วนี้กลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆที่ชัดเจน
อมยิ้ม : ของหวานที่เด็กชอบกิน
คุณสมบัติ : หลังจากรับประทานแล้วค่าความหิวจะลดลง -3 ฟื้นฟูพลังชีวิต +5
มันมีคุณสมบัติ...... เวลานี้เย่เทียนเซี่ยรู้สึกเหมือนมีแรงบางอย่างจู่โจมสมองของเขาอย่างรุนแรง การรับรู้ของเขาเองก็ถูกทำลายล้างอย่างรุนแรงอีกครั้ง
“แหะๆ......เอาเถอะๆ ข้าไม่ทันระวังว่ากลับมาที่นี่แล้ว........ก็เลยเอาออกมากินอย่างไม่ระวัง.....แหะๆ ถูกนายท่านจับได้ซะแล้ว..... ทำยังไงดีล่ะ ทำยังไงดี พี่สาวบอกว่าอย่าให้เขารู้เร็วนัก แหะๆ.....จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย.....” กั่วกัวเอามือปิดปาก มองไปยังเย่เทียนเซี่ยอย่างเคร่งเครียด ดวงตาทั้งคู่ราวกับคริสตัลเปื้อนน้ำ เธอพึมพำกับตัวเองเสียงเบา แต่เย่เทียนเซี่ยก็ได้ยินอย่างชัดเจน
เห็นได้ชัดว่ายัยตัวเล็กที่เก็บงำความลับไว้มากมาย เธอไม่อยากจะพูดถึงสิ่งที่ไม่ควรเปิดเผย เช่นเธอไม่ควรเปิดเผยว่าเธอสามารถปรากฏตัวในโลกจริงได้ และไม่ควรเปิดเผยว่าเธอสามารถนำสิ่งของในโลกจริงเข้ามาใน World of Fate ได้ แต่เวลาผ่านไปไม่ถึงสองวันสมองน้อยๆที่คิดอะไรไม่เท่าคนธรรมดาก็ทำให้เธอเปิดเผยทุกสิ่งทุกอย่างออกมาแต่โดยดี ถ้าเย่เทียนเซี่ยไม่ทักขึ้นเธอก็จะยังไม่รู้ตัวต่อไป
เย่เทียนเซี่ยส่ายหัว พยายามระงับอารมณ์ที่พุ่งพล่าน “กั่วกัว ดูแล้วเธอคงสามารถนำของจากโลกจริงมาที่นี่ได้ สินะ จริงๆแล้วเธอเป็ใครกันแน่”
กั่วกัวมีท่าทีน่าสงสาร เธอพูดออกมาเสียงเบา “นายท่าน..... ฮือๆ...... ข้าไม่สามารถบอกท่านได้เ้าค่ะ”
“ทำไมถึงบอกฉันไม่ได้”
“เพราะนายท่านยังตามหาพลังแห่งโชคชะตาทั้งเจ็ดไม่พบ จึงยังไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้เ้าค่ะ มิฉะนั้นถ้านายท่านรู้แล้ว.......จะต้องตายแน่ๆ......”
“!!!!?” เย่เทียนเซี่ย
“สรุปก็คือข้าไม่บอกนายท่านหรอก นายท่านไม่ต้องถาม ไม่ต้องถาม ไม่ต้องถาม!!!” กั่วกัวทำแก้มป่องแล้วะโออกมาเสียงดัง หลังจากนั้นก็กลายเป็แสงสีขาวหายไปต่อหน้าต่อตาเย่เทียนเซี่ย เวลานั้นเย่เทียนเซี่ยพูดไม่ออกและตกอยู่ในภวังค์ความคิด
แต่ทันใดนั้นแสงสีขาวก็โผล่มาตรงหน้า กั่วกัวที่เพิ่งจะหายไปปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ไม่รอให้เย่เทียนเซี่ยถามอะไรเธอก็บินเข้ามาด้วยความรวดเร็ว ฉวยจังหวะที่เย่เทียนเซี่ยไม่ระวังแย่งอมยิ้มจากมือเขาไป หลังจากนั้นก็หายไปทันที
เมื่อมองมือซ้ายที่ว่างเปล่า เย่เทียนเซี่ยก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ดูเหมือนว่ากั่วกัวจะมีอะไรแปลกๆกับอมยิ้มที่เขาเองก็อธิบายไม่ได้
World of Fate เป็แค่เกมเกมหนึ่งจริงๆเหรอ?
เขาคิดไปถึงความจริงที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของผู้ลั่วซือในงานแถลงข่าวครั้งสุดท้าย คิดไปถึงการตายของเขาและจดหมายลาตายนั่น และพยายามเชื่อมโยงเื่ราวเหลือเชื่อแต่ละอย่างที่เกิดขึ้นภายในสองวันนี้ แล้วเขาก็ต้องส่ายหน้าอย่างรุนแรง “ไม่!”
แล้วคำตอบของมันคืออะไรกันแน่......
เขายกห้วงเวลาแห่งโชคชะตาขึ้นมา พุ่งไปทางกลุ่มหมาป่าโลหิตที่อยู่ด้านหน้า แท้จริงแล้วมีเพียงแค่คนที่แข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะมีคุณสมบัติได้รับรู้ โชคชะตา จะอยู่ในมือของผู้ที่แข็งแกร่งเสมอ ไม่ว่าโลกไหนๆมันก็คือกฎที่ไม่มีวันเปลี่ยน เขาไม่สามารถไปบังคับถามเอากับกั่วกัวได้ จริงๆแล้วมันเป็ไปไม่ได้เลยที่เขาจะรับรู้สิ่งใดได้จากปากน้อยๆของยัยตัวเล็กนั่น เขาได้แต่คิดว่าคงจะต้องใช้ความแข็งแกร่งและความพยายามของเขาค้นหาสิ่งที่เขา้าจะรู้ทั้งหมด นี่ไม่ใช่หลักการที่เขายึดมั่นอยู่ตลอดหรอกเหรอ?
เวลาเที่ยงตรง ณ ต้นไม้เอียงโค้งต้นเดิม เย่เทียนเซี่ยส่งมอบดวงตาหมาป่าหนึ่งพันดวงให้หญิงชราประหลาดด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ในตอนที่เขาเก็บรวบรวมอยู่นั้น ค่าประสบการณ์ของทักษะเก็บรวบรวมขั้นต้นก็เพิ่มขึ้นเป็จำนวนมาก ถ้าทุกวันยังคงรักษาความถี่ในการเก็บรวบรวมได้มากเท่าวันนี้ ไม่เกิดหนึ่งเดือนทักษะเก็บรวบรวมของเขาจะต้องไปถึงขั้นกลางแน่
“ติ๊ง! ท่านทำภารกิจ ‘คำขอร้องของหญิงชราที่ถูกผนึก’ สำเร็จแล้ว ได้รับรางวัลภารกิจ : ค่าประสบการณ์ 1,000 หน่วย, เหรียญทอง 10 เหรียญ”
“ขอบใจมากนะเ้าหนุ่ม ดวงตาหมาป่าพวกนี้จะต้องมีประโยชน์ต่อข้ามากแน่ๆ เ้าหนุ่ม ข้ารู้ว่าเ้ามีความกระตือรือร้นและมีความกล้าหาญ เ้าจะช่วยข้ารวบรวมดวงตาหมาป่าอีก 10,000 ดวงได้หรือไม่?”
“！@#￥%&……” เย่เทียนเซี่ย
