“น้องหลิงเซียน เราถึงแล้ว!”
เสียงที่ดังออกมาทำให้เธอกลับสู่ความเป็จริงเธอลืมตาและเกือบจะตกจักรยาน
คำว่าสโมสรหวงเจีย ส่องแสงสว่างต่อหน้าต่อตาเธอ
“ฉินเฟิง ร...เรามาที่นี่ได้ยังไง?” จ้าวหลิงเซียนตกตะลึงบ้านของเธออยู่ห่างจากสโมสรหวงเจียอย่างน้อยก็ 20 กิโลเมตรพวกเขามาถึงอย่างกับเวทมนตร์
“เราก็ต้องมาที่นี่ด้วยจักรยานสิ เธอนั่งบนจักรยานฉันไง จำได้หรือเปล่า?สมองเธอคงไม่ปลิวไปตามลมแล้วหรอกนะ” ฉินเฟิงยิ้มแต่ไม่ได้บอกจ้าวหลิงเซียนว่าเขาปั่นสุดแรงด้วยความเร็ว 80 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
“นายสิสมองปลิว ฉันลงล่ะ”จ้าวหลิงเซียนจ้องฉินเฟิขณะลงจากรถด้วยความช่วยเหลือของฉินเฟิง
“นายน้อยฉิน คุณนั่นเอง!” ทันใดนั้นคนเฝ้าประตูตาไวก็วิ่งมาหาเมื่อเห็นฉินเฟิงขี่จักรยานมากับสาวสวยเขาประหลาดใจกับเทคนิคการจีบหญิงของเขาอย่างช่วยไม่ได้
ดูเหมือนว่าเขาจะเหมาะกับฉายานักตกหญิงอันดับ1ของเมืองเว่ยเฉิงจริงๆ
“อืม เอาจักรยานคันนี้ไปลานจอดรถซะ เฝ้าให้ดีอย่าให้หายล่ะ”ฉินเฟิงให้ทิปคนเฝ้าประตู 1000 หยวนและจับมือจ้าวหลิงเซียนเดินเข้าไปในสโมสรหวงเจีย
“สุรุ่ยสุร่าย” จ้าวหลิงเซียนกล่าวขณะจ้องฉินเฟิงแม้ว่าจักรยานคันนี้จะถูกทิ้งไว้ข้างถนนก็คงไม่มีใครเอา แถมยังให้ทิปคนคนนั้นตั้ง 1000หยวนเพื่อดูแล ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายจริงๆ
เมื่อฉินเฟิงและจ้าวหลิงเซียนเดินเข้าไปในสโมสรพนักงานทุกคนก็เข้ามาทักทาย “ยินดีต้อนรับค่ะ นายน้อยฉิน! ยินดีต้อนรับค่ะคุณจ้าว!”ฉินเฟิงโบกมือเพื่อส่งพวกเขากลับไปและนั่งลงบนโซฟากับจ้าวหลิงเซียนในห้องโถงใหญ่
“ดูเหมือนว่าไอ้หน้าหล่อนั่นจะยังมาไม่ถึงนะ น้องหลิงเซียนไปหาห้องและกินข้าวกันดีกว่า” ฉินเฟิงไปบ้านจ้าวหลิงเซียนเพื่อกินข้าวแต่เพราะการโผล่มาปุบปับของเหลียงเซิง เขาเลยยังไม่ได้กินอะไรเลยและตอนนี้เขาก็ค่อนข้างหิว
จ้าวหลิงเซียนขดเป็ลูกบอลบนโซฟาใบหน้าของเธอซีดเซียวและพูดอย่างอ่อนแรง “ฉินเฟิง ฉันหนาวนิดหน่อยโรคกระเพาะมันเลยกำเริบอีกแล้ว”
ฉินเฟิงรู้สึกถึงแขนของจ้าวหลิงเซียนที่ค่อนข้างเย็นเป็ไปได้ว่าระหว่างทางที่มาที่นี่เขาขับไวเกินไปทำให้เธอต้องทนกับลมเย็นๆเขาโอบจ้าวหลิงเซียนเพื่อให้เธอซบลงในอ้อมกอดแล้วเขาก็โบกมือบอกพนักงานให้หาน้ำอุ่นมาให้สักแก้ว
“นายทำอะไรน่ะ? รีบปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! ไอ้บ้ากามแม้แต่ข้างนอกก็ไม่เว้น” เมื่อรู้สึกถึงอ้อมกอดของฉินเฟิงจ้าวหลิงเซียนก็รู้สึกสับสนและเขินอาย เธอโกรธมากกับการโอบของฉินเฟิง
แต่ฉินเฟิงก็ไม่ได้ทำตามอย่างที่จ้าวหลิงเซียนขอเขาเข้าใจนิสัยของเ้าหญิงเ็าผู้นี้ดี เมื่อเธอไม่เชื่อฟังเขาก็จำเป็ต้องใช้ไม้แข็ง
“หลิงเซียนคนสวย ถ้าเธอดิ้นต่อฉันจะใช้วิธีการของฉันจัดการนะ”ฉินเฟิงยิ้มขณะมองที่จ้าวหลิงเซียน ราวกับหมาป่าจ้องอาหารแสนอร่อย
จ้าวหลิงเซียนใจเย็นลงทันทีถ้าฉินเฟิงจูบเธอในที่สาธารณะละก็เธอคงอายจนตายแน่เธอจ้องฉินเฟิงอย่างเ็าและบ่น “สัตว์ป่าอย่างนายอายุยืนมาถึงขนาดนี้ได้ยังไง?”
ในไม่ช้าน้ำอุ่นก็มาถึงฉินเฟิงหยิบยาแก้โรคกระเพาะจากกระเป๋าและป้อนจ้าวหลิงเซียน
ดวงตาของเ้าหลิงเซียนแดงเล็กน้อยเธอไม่เคยคิดว่าฉินเฟิงจะนำยาติดมาด้วยเธอยอมรับอย่างช่วยไม่ได้ว่าด้วยใบหน้าที่หล่อบวกกับความใจดีไม่สงสัยเลยว่าทำไมเขาถึงหลับนอนกับผู้หญิงได้หลายคนนัก
“ฉินเฟิง...เป็คุณจริงๆ ด้วย!” เมื่อจ้าวหลิงเซียนกินยาเสร็จเสียงดีใจก็ดังออกมา
หลินเป้ยเป้ยเพิ่งกลับมาจากการดูแลแม่ของเธอที่โรงพยาบาลเมื่อเธอเห็นรูปร่างที่คุ้นเคยเธอก็เขินอายและสงสัยว่าฉินเฟิงอาจจะมานอนที่ห้องในคืนนี้
อารมณ์ของหลินเป้ยเป้ยเตลิดเปิดเปิงเธอจำฉินเฟิงได้แต่ความตื่นเต้นในใจของเธอก็หายไปทันทีเพราะเธอเห็นจ้าวหลิงเซียนที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของฉินเฟิงอย่างเอ็นดู
หลินเป้ยเป้ยไม่สามารถรบกวนฉากหวานแหววของคู่ชายหล่อหญิงสวยได้
ภายในใจรู้สึกเหมือนโดนแทงด้วยเข็มแบบไม่รู้สาเหตุ
“อ๊ะ เป้ยเป้ย เธอกินข้าวหรือยัง...?” แม้แต่ฉินเฟิงก็ยังรู้สึกอึดอัดหลังจากที่จู่ๆได้เห็นหลินเป้ยเป้ยขณะที่เขาโอบกอดจ้าวหลิงเซียนอยู่
จ้าวหลิงเซียนจำฉากในสนามกีฬาได้ทันทีฉินเฟิงที่เต็มไปด้วยเหงื่อลูบหัวหลินเป้ยเป้ยที่ส่งขวดน้ำให้เขา
โดยไม่คาดคิดจ้าวหลิงเซียนขยับเข้าหาอ้อมกอดของฉินเฟิงมากขึ้นโดยใช้แขนโอบคอของเขาขณะมองหลินเป้ยเป้ยอย่างเ็า“ว่าไง เพื่อนร่วมชั้นเป้ยเป้ย...!”
“เอ่อ...ไง ฉ...ฉันมีธุระที่ต้องทำ ขอตัวก่อน”สมองของหลินเป้ยเป้ยหยุดนิ่งไปชั่วขณะอารมณ์ดีใจของเธอดิ่งลงเหวและรีบวิ่งออกไปราวกับกระต่ายตื่นตูม
สีหน้าของจ้าวหลิงเซียนเ็าขึ้นมาเธอผลักฉินเฟิงขณะกล่าวอย่างเย็นะเื “นายน้อยฉิน คุณนี่น่าประทับใจจริงๆ เพียงแค่ไม่กี่วันคุณก็ชนะใจสาวใสซื่อหลินเป้ยเป้ยซะแล้วแถมยังให้เธอเข้ามาเล่นสนุกที่สโมสรหวงเจียอีก คุณจะไม่เสเพลเกินไปหน่อยเหรอ?”
จ้าวหลิงเซียนนั้นเป็ผู้หญิงสวยและฉลาดเธอรู้ว่าครอบครัวของหลินเป้ยเป้ยเป็แบบไหนและการที่เธอมาอยู่ที่สโมสรหวงเจียก็ต้องเป็เพราะฉินเฟิงจัดการแน่นอน
ถ้าไม่ใช่เื่นั้นแล้วทำไมเธอถึงมาที่สโมสรหวงเจียดึกๆดื่นๆ?มาติวหนังสือกับฉินเฟิงหรือไง?
ฉินเฟิงไม่เคยกังวลเื่ผู้หญิงมาก่อนแต่เขารู้สึกเหมือนหัวจะะเิ เมื่อเขากำลังจะพยายามอธิบายเื่ของหลินเป้ยเป้ยผู้หญิงที่มีใบหน้าสวยหุ่นดินะเิก็เดินมาอย่างเฉิดฉาย เมื่อเห็นเธอฉินเฟิงเกือบจะอยากวิ่งชนกำแพง
“ไงคะ นายน้อยฉิน ดิฉันมองหาคุณมาตั้งหลายวัน แต่ก็หาคุณไม่เจอสักทีคุณนี่งานยุ่งยิ่งกว่าประธานาธิบดีอีกนะคะเนี่ย”
นี่คือสาวสวยอันดับ1แห่งเมืองจิ้นเฉิง หานอิ๋งอิ๋ง เธอมาที่เมืองเว่ยเฉิงแห่งนี้เพื่อคุยธุระกับฉินเฟิง
อย่างไรก็ตามหลังจากเจอเขาที่งานเลี้ยงค็อกเทล เธอก็ไม่เจอเขาอีกเลยไม่ว่าจะหาที่ไหนก็ตามเธอจึงตัดสินใจเสี่ยงโชคและมาที่สโมสรหวงเจียเนื่องจากที่นี่คือแดนสุขสมอันศักดิ์สิทธิ์ของฉินเฟิง
และเธอก็ได้เจอเขา!
“โอ้ คุณจ้าวก็อยู่ที่นี่ด้วย” หลังจากเห็นจ้าวหลิงเซียนความแปลกใจก็โผล่ในดวงตาของเธอหานอิ๋งอิ๋งนั่งถัดจากฉินเฟิงอย่างไม่ใส่ใจและโน้มตัวไปหาเขาขณะที่พูดอย่างเขินอาย“นายน้อยฉินคะ ดิฉันอยากจะคุยเื่สำคัญมากกับคุณดิฉันไม่แน่ใจว่าคืนนี้นายน้อยฉินจะมีเวลาหรือเปล่า เพราะมันอาจจะใช้เวลาทั้งคืนเลย”
“หน้าด้าน!”จ้าวหลิงเซียนทนการอ่อยของหานอิ๋งอิ๋งไม่ไหวและพูดเสียงต่ำอย่างเ็า
หานอิ๋งอิ๋งมองไปที่จ้าวหลิงเซียนและหัวเราะเบาๆพลางกล่าวว่า “ดิฉันหน้าด้านเหรอคะ? อย่างน้อยดิฉันก็ไม่เหมือนใครบางคนทั้งๆ ที่โดนนายน้อยฉินยกเลิกการหมั้นไปแล้ว แต่ก็ยังเกาะติดเขาแจเลย”
สาวงามทั้งสองเริ่มประชดประชันกันเมื่อเจอหน้าคนหนึ่งเป็ราชินีที่มากประสบการณ์ในโลกธุรกิจส่วนอีกคนคือเทพธิดาน้ำแข็งที่ยังอยู่ในมหาวิทยาลัย
ใครจะชนะกันนะ?