Chapter 28
That letter
“วันนี้ผมคงไม่ได้เข้าไป มีงานเอกสารต้องเคลียร์หลายอย่างเลย”
เจย์ลีนส่งเสียงผ่านปลายสายขณะกำลังกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวโปรดเข้าด้วยกัน โทรศัพท์มือถือวางอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เสียงหัวเราะเบาๆของอีกฝ่ายดังแว่วให้ได้ยิน
“ทำงานของคุณเถอะ เราอาจต้องพักมันสักหน่อยแบบที่คุณว่า”
เดวิดเอ่ยเสียงอ่อน อันที่จริงเขาไม่ได้อยากจะพักแบบที่เจย์ลีนว่าด้วยซ้ำ เพราะยังไงแล้วเื่คดีที่ร็อบพึ่งแถลงข่าวไปเมื่อวานก็จ่อคอหอยรอเขาอยู่เช่นกัน วันนี้คงจะมีประชุมกันเพิ่ม แต่ยังไม่รู้เหมือนกันว่าพอไปถึงที่กรมแล้วจริงๆ มันจะมีอย่างอื่นที่มากมายกว่านั้นให้รับรู้อีกหรือเปล่า
ยอมรับว่าตอนที่รู้จากปากแมททิวว่าแผนการแถลงข่าวจอมปลอมนั่นมาจากซาโตรุเพียงคนเดียว เดวิดเซอร์ไพรส์อยู่ไม่น้อยที่ในที่สุดชายแก่ที่ซ่อนเขี้ยวเล็บมานานก็เผยมันออกมาสักที มันเป็แผนการที่ฉลาด ถึงแม้จะเสี่ยงแต่คงล้อเล่นกับจิตใจของมันได้ดีพอสมควร เอาผลงานมันไปเป็ของคนอื่น คงเจ็บช้ำน้ำใจไม่น้อย
“ดูท่าคุณคงต้องสะสางเื่คดีนั่นอีก ผมก็คง…”
“ห้ามคิดว่าหมดหวังจะเจอเขาเด็ดขาด เราคุยกันแล้วนะเื่นี้”
เจย์ลีนลอบถอนหายใจ ก่อนจะเงียบแทนคำตอบที่อัดแน่นอยู่ในใจ และเดวิดรู้ดีว่าเขาไม่ควรพูดอะไรอีก จริงอยู่ที่ตอนนี้เขาคงต้องให้ความสนใจเื่ของคดีฆาตกรต่อเนื่องก่อน เพราะดูแล้วประชาชนในเมืองคงจะแตกตื่นกับเื่นี้ไม่น้อย มีอีกหลายคนที่ไม่รู้เื่พวกนี้ แน่นอนว่าพอรู้เื่นี้กันแล้ว น้อยคนที่จะนอนหลับอย่างสนิทใจ ถึงแม้กรมตำรวจจะออกมาบอกว่าจับคนร้ายแบบลวงๆได้แล้ว แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มีการเลียนแบบ หรืออะไรก็ตามที่อาจตามมาอย่างคาดไม่ถึง
“จอดรถหรือยัง”
“รู้ได้ยังไงว่าผมถึงกรมแล้ว” เดวิดเอ่ยถามด้วยความสงสัย มือเรียวหมุนพวงมาลัยจอดมัสแตงคันเก่าให้เข้าที่ ปลายสายหัวเราะเบาๆที่ตัวเองทายถูก
“เดาเก่งจริงๆเลยเรา คุณไปทำงานเถอะ ผมคงต้องขับรถแล้ว”
“ดีแล้ว ขับรถห้ามใช้โทรศัพท์นะ นี่คือคำเตือนจากเ้าพนักงาน” คนโตกว่าแสร้งทำเสียงขรึมใส่ใหญ่
“โถ่เอ๊ย เ้าพนักงานนั่นแหละที่ใช้โทรศัพท์ตอนขับรถ ยังจะมาสอนคนอื่นอีก”
เสียงหัวเราะคิกคักชอบใจของคนทั้งคู่ดังประสานกัน พักหนึ่งก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง วันนี้เดวิดเป็คนกดโทรไปหาเจย์ลีน เป็อย่างนี้สลับกันไป ไม่ใครก็ใครจะเป็คนกดโทรหาแบบเรียกได้ว่าไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่รบกวนเวลางานของกันและกัน ราวกับว่าทั้งคู่รู้ดีว่าเวลาไหนคือเวลาของเรา
“เดฟ” ทันทีที่ก้าวเข้ามาภายในตึกกรมตำรวจ เ้าหน้าที่ฝ่ายเอกสารของกรมก็ะโเรียกเขาทันที นายตำรวจผิวแทนพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปหาเขาอย่างช้าๆ
“ว่าไงเทเลอร์” แขนเรียววางเท้าเคาท์เตอร์ ก่อนที่คนอีกฟากจะเลื่อนซองสีขาวมาตรงหน้าของนายตำรวจ
“อะไรกัน จดหมายไล่ออกหรอ” เดวิดร้องเสียงหลง แน่นอนว่าเทเลอร์ส่ายหน้าให้กับท่าทางกวนประสาทของอีกคนทันที
“มันจ่าหน้าถึงแผนกสืบสวนสอบสวนน่ะ แถมยังมีชื่อร็อบด้วย”
เดวิดตาลุกวาวทันที เขารีบหยิบมันขึ้นมาพิจารณาดูใกล้ๆ ลายมือหวัดๆเขียนจ่าหน้าซองถึงแผนกสืบสวนสอบสวนจริงๆ และมีชื่อร็อบอย่างที่เทเลอร์ว่า แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เดวิดรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆคือ
ไม่เคยมีใครเขียนจดหมายถึงร็อบ
จริงอยู่ที่มันอาจฟังดูไม่แปลกสักเท่าไหร่ แต่ในยุคที่ทุกคนสามารถเข้าถึงเทคโนโลยีได้กันเกือบหมด อีเมลจึงเข้ามาแทนที่จดหมายอย่างไม่ต้องสงสัย อีกอย่างที่สำคัญ ไม่เคยมีใครกล้าจ่าหน้าซองถึงคนยศใหญ่แบบร็อบโดยตรงอย่างนี้
“ฉันว่านายรีบเปิดอ่านเถอะ มันดู…”
เดวิดเพียงพยักหน้าตอบ ก่อนจะรีบก้าวยาวไปทางลิฟต์ทันที เขารู้ดีว่าตอนนี้คนในทีมทั้งหมดมาถึงกันเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ทำไม แต่เดวิดสังหรณ์ใจว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับสิ่งที่ร็อบแถลงเมื่อวาน ถ้ามันไม่ใช่เบาะแสเพิ่ม ก็อาจจะเป็จดหมายของใครสักคน ใครสักคนที่ไม่ชอบใจอย่างมากที่ผลงานของตัวเองกลายไปเป็ของคนอื่น
“ซาโตรุเข้ามาหรือยัง” เดวิดชะโงกหน้าเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มผิวแทนไม่แม้แต่ก้าวเข้าไปด้วยซ้ำ แมททิวมองท่าทางของเพื่อนที่ดูแปลกประหลาดด้วยความสงสัย
“น่าจะอยู่ที่โต๊ะนะ” คริสตอบรับ
“ถ้างั้นฉันฝากเรียกเขาที แล้วเจอกันที่ห้องประชุม ด่วน”
เดวิดพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะหายตัวไปในทันที คริสและแมททิวมองหน้ากันด้วยความงงงวย ก่อนที่คริสจะเป็คนเดินไปยังโต๊ะซาโตรุที่อยู่อีกห้อง ส่วนแมททิวเองเดินตามเดวิดไปติดๆ นายตำรวจผิวแทนนั่งกอดอกด้วยสีหน้าจริงจัง แมททิวปรายตามองแล้วอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ อะไรของมันกันนะ หน้าเคร่งขรึมแต่เช้า
“เป็อะไรของนาย”
“รอซาโต้มาแล้วฉันจะพูดทีเดียว”
“มันจริงจังขนาดนั้นเชียวหรือไง”
แมททิวท่าทางผ่อนคลาย คงเป็เพราะว่าเขาไม่มีไอเดียในหัวเลยว่าเื่ที่เดวิดจะพูดมันคือเื่อะไร จนกระทั่งนิ้วเรียวเลื่อนซองจดหมายตรงหน้าไปตรงหน้าเขา นายตำรวจตัวขาวจึงหุบยิ้มและขมวดคิ้วทันที
“ร็อบ? ร็อบเนี่ยนะ”
“ทีนี้นายก็หน้าเครียดแทนฉันซะละ”
เดวิดพูดยียวนแมททิวเต็มที่ หลังจากที่ใบหน้าของเพื่อนร่วมทีมนั้นฉายแววสงสัยจนคิ้วแทบจะผูกเป็โบว์ แมททิวคว้าซองจดหมายมาถือในมือ พลิกซ้ายขวา ยกมันขึ้นบนอากาศเพื่อส่องกับไฟ ท่าทางเขาอยากรู้จนอกแทบแตกว่ามันคืออะไร
“มานู่นละ”
แมททิววางจดหมายลงกับโต๊ะหลังจากที่เดวิดเอ่ย ซาโตรุเดินมาพร้อมกับคริส ท่าทางเขาเองก็ประหลาดใจเช่นกัน ยิ่งพอได้รู้จากปากคริสว่าเดวิดเป็คนเรียกเขามา ความสงสัยยิ่งก่อตัวในความคิดเขากว่าเดิม
“เปิดเลยก็แล้วกัน” เดวิดทำท่าจะคว้าเอาจดหมายมาแกะออก ทว่าซาโตรุส่งเสียงกระแอมดังขัดจังหวะ
“จดหมายนั่นของใคร” คนเป็หัวหน้าเอ่ยถาม
“ของร็อบ” เดวิดเอ่ยเสียงอ่อน เขารู้อยู่เต็มอกว่ามันช่างไร้มารยาทเหลือเกิน หากแต่ความร้อนใจและสังหรณ์อะไรลึกๆมันทำเอาเขาอยากจะแกะไอ้ซองจดหมายนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
“วันนี้ร็อบมาหรือเปล่า”
แมททิวเอ่ยถาม เขาเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเดวิดว่ามันไม่ชอบมาพากล โดยปกติแล้วถ้าจะส่งจดหมายหาร็อบจริงๆ จะรู้ดีว่าเขาไม่ได้ขึ้นตรงกับแค่แผนกสืบสวนสอบสวนเท่านั้น และมันน่าแปลกที่จดหมายฉบับนี้ถูกส่งหลังจากการแถลงข่าวคดีนั้นไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่อย่างนั้นมันคงไม่ถูกส่งมาถึงที่กรมตำรวจแต่เช้าตรู่ขนาดนี้ มันเหมือนกับว่าคนเขียนร้อนใจยังไงบอกไม่ถูก
“ฉันไปตามให้” ซาโตรุพูดจบก็ลุกและเดินออกจากห้องประชุมไป น่าแปลกที่ทุกอย่างมันดันบังเอิญเหมาะเจาะ ปกติแล้วร็อบแทบอยู่ไม่ติดกรมหรือห้องทำงานสักเท่าไหร่ เขามีธุระให้สะสางเยอะแยะเกินกว่าจะจินตนาการเสียด้วยซ้ำ
ไม่นานนักนายตำรวจร่างสูงใหญ่ก็ผลักประตูเข้ามา สีหน้าเขาดูสดใสน้อยลงกว่าเมื่อวานเล็กน้อย แต่ก็ยังคงส่งยิ้มให้นายตำรวจคนอื่นๆภายในห้องอยู่ดี ร็อบหยุดมองบางสิ่งบนโต๊ะครู่หนึ่งพลางเดาในใจ สิ่งนี้เองสินะที่ทำให้ซาโตรุแจ้นไปตามเขาถึงห้องทำงาน
“เ้านี่สินะ” ร็อบเอื้อมมือคว้าซองจดหมายมาตรงหน้า เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยกับลายมือที่มันช่างปลุกบางอย่างในความทรงจำของเขา หากแต่ในใจยังคงลังเลนิดหน่อย
ร็อบเริ่มแกะมันอย่างเบามือท่ามกลางความเงียบและสายตาทั้งแปดคู่ที่จ้องมองเขาอยู่ เดวิดจ้องตาไม่กะพริบ ความอยากรู้ในตัวเขามันพลุ่งพล่านเสียจนแทบอยากจะเป็คนอ่านมันเสียเอง ร็อบคลี่จดหมายเปิดอ่าน แววตาของเขาฉายแววใไม่น้อย
“ซาโต้” ร็อบเรียกชื่อลูกน้องคนสนิทเบาๆ
“ครับ?”
“ฉันว่าที่นายทำเมื่อวานน่ะ มันน่าจะสำเร็จนะ”
ร็อบสบสายตากับทุกคนในห้องประชุม คนยศใหญ่สุดไม่รอช้าที่จะกางแผ่นกระดาษลงบนโต๊ะเพื่อให้คนที่เหลือได้อ่าน และในที่สุด ข้อความสั้นๆเพียงไม่กี่บรรทัดก็ทำเอานายตำรวจทั้งหมดใจเต้นระส่ำและหันมองหน้ากันโดยอัตโนมัติ
‘กำลังหลงทางกันนะ เขายังอยู่กับฉัน ร็อบเบอร์ นายลองมองให้ลึกกว่านี้’
ร็อบเบอร์
ร็อบเบอร์อย่างงั้นหรอ
“เอ็ด”
“เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ”
เดวิดเอ่ยถามหลังได้ยินเสียงคนโตกว่าพึมพำบางคำออกมาอย่างไม่ชัดนัก ร็อบจ้องมองลายมือหวัดๆบนกระดาษนั่นตาไม่กะพริบ ไม่มีใครเคยเรียกเขาแบบนั้น ตลอดชีวิตที่ผ่านมาจนถึงทุกวันนี้ ไม่มีใครเคยเรียกเขาว่าร็อบเบอร์มาก่อน ยกเว้นเพียงแต่คนเดียว เพื่อนวัยเด็กของเขาที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย และไม่ว่าจะตามหาอย่างไรก็ไม่มีทางเจอ
“ฉันว่านี่มันต้องหมายถึงคดีที่เราแถลงข่าวกันเมื่อวานแน่ๆ” แมททิวโพล่งขึ้น
“แต่เราจะแน่ใจได้ยังไงว่าใครก็ตามที่เขียนจดหมายฉบับนี้เขารู้ทุกอย่างจริงๆ อีกอย่างเขาเขียนชื่อร็อบแบบนั้น เรา…”
“มีแค่คนเดียวที่จะเรียกฉันแบบนั้น”
ร็อบรู้ดีว่าเขากำลังพูดถึงใคร และทำไมคนคนนั้นถึงเรียกเขาว่าร็อบเบอร์ และแน่นอนว่าร็อบจำได้ดีว่ามันคือลายมือของเพื่อนคนนั้น ไม่ผิดแน่ๆ มันคงไม่มีทางที่จะมีใครมีอะไรเหมาะเจาะแบบนี้หากไม่ใช่เ้าตัวเสียเอง สายตาของนายตำรวจยศใหญ่นั้นแสนว่างเปล่า เดวิดมองท่าทางของเขาแล้วก็แปลกใจไม่น้อย
“แล้วไอ้คำที่ว่ามองให้ลึก เขาหมายถึงอะไรกันล่ะ ไหนจะยังอยู่กับฉันอีก หรือเขาหมายถึงศพใหม่กันนะ” แมททิวตั้งคำถามจนคนฟังเองแทบจะคิดไม่ทัน แต่ยอมรับว่าคริส ซาโตรุ หรือแม้กระทั่งเดวิดเองก็สงสัยเช่นเดียวกัน
“เื่ศพใหม่คงไม่ใช่ ถ้าคนเขียนจดหมายฉบับนี้เป็คนเดียวกับที่ฉันคิด และฉันเองก็คิดว่าฉันไม่น่าพลาด คนอย่างเขาฆ่าใครไม่ได้หรอก แต่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร”
ร็อบยังคงนิ่ง เขาเอ่ยออกมายาวเหยียดก็จริงแต่สายตายังคงนิ่งงัน ลอบถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้ามองลายมือบนแผ่นกระดาษอีกครั้งอย่างพิจารณา มันไม่ผิดแน่ มันลายมือหมอนั่นจริงๆ ลายมือเอ็ดจริงๆ
“ฉันขอเวลาคิดสักวันสองวัน ระหว่างนี้พวกนายสบายใจได้ว่าเกมของเรามาถูกทางแล้ว”
อยู่ดีๆเขาก็ฉวยเอาจดหมายแผ่นนั้นและเดินออกจากห้องประชุมไป ทิ้งให้คนที่เหลืออ้าปากค้างมองหน้ากันไปมาด้วยความงงงวย อะไรของเขากันนะ เดวิดถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย แต่อย่างน้อยก็จริงแบบที่เขาว่า แผนการแถลงข่าวลวงมันอาจได้ผล ถ้าร็อบมั่นใจขนาดนั้นว่าเขารู้ตัวคนเขียนจดหมาย กระดาษแผ่นนั้นก็คงไม่ได้หลอกลวงแผนกสืบสวนอย่างแน่นอน
“จูเลียน”
เสียงกระซิบแ่เบาปลุกร่างเล็กให้ตื่นจากนิทรา เปลือกตาสีอื่นค่อยๆปรือขึ้น กะพริบดวงตาถี่เพื่อให้เคยชินกับความมืด เป็เอ็ดที่ส่งเสียงเรียก เขานั่งยองมองดูคนตัวเล็กค่อยๆถัดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างมึนงง จูเลียนยกมือขยี้ตา รู้สึกใเล็กน้อยที่เขาลงมาปลุกกลางดึกสงัดแบบนี้
“มีอะไรหรือเปล่า” จูเลียนกระซิบตอบกลับอย่างแ่เบาเช่นกัน เอ็ดมองซ้ายขวาอย่างระแวดระวังว่าใครอีกคนภายใต้ชายคาหลังนี้จะได้ยินเข้า
“ได้มาหรือเปล่า”
เขาคงหมายถึงหลักฐานภายใต้แผ่นไม้นั่น จูเลียนไม่ตอบอะไร คนตัวเล็กเพียงยกปลายหมอนอีกฝั่งให้ดู เอ็ดชะโงกหน้าเห็นห่อผ้าใต้หมอนสีมอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จูเลียนทำสำเร็จ ทุกอย่างดูลงล็อกโดยที่แฟรงค์ไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อย
“ฉันว่าเราคงต้องรีบแล้ว พรุ่งนี้เราอาจต้องเอานี่ไปให้ตำรวจ”
เอ็ดละล่ำละลักเอ่ยเสียงแ่ สีหน้าเขาดูวิตกกว่าที่คิด แน่นอนว่าจูเลียนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเขาถึงดูรีบร้อนนัก ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้เขาวางใจหรอก เพียงแต่ท่าทางของเขามันดูบุ่มบ่ามยังไงชอบกล
“ทำไมอยู่ดีๆคุณถึง…”
“ทำอะไรกันอยู่หรอ ไม่เห็นชวนผมเลย”
คนทั้งคู่หันตามเสียงของแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ร่างสูงยืนทะมึนอยู่ที่ประตูชั้นบนเหนือบันได เอ็ดรีบตลบผ้าห่มทับหมอนที่ทับอยู่บนห่อผ้าอีกที เสียงเอี๊ยดอ๊าดตามย่างก้าวของเด็กหนุ่มมันทำหน้าที่เป็ดังหอกแหลมเสียดแทงทิ่มลงมาในอก จูเลียนมองหน้าเอ็ดด้วยสีหน้าใ เขาทำตัวไม่ถูกไม่ต่างจากเอ็ดเลยแม้แต่น้อย
“ฉันก็แค่จะลงมาสั่งให้มันตื่นแต่เช้า เพราะฉันจะพามันไปยิงกวางเหมือนครั้งที่แล้ว”
จูเลียนจ้องแฟรงค์ตาไม่กะพริบ นึกชมเอ็ดในใจว่าเขาเอ่ยเสียงแข็งออกมาได้อย่างแเีและดูไร้พิรุธ แม้ที่จริงเหงื่อเม็ดเล็กบนใบหน้าจะผุดขึ้นมาชัดเจน เอ็ดกลัวไม่ต่างจากเขาเลยสักนิด ร่างสูงพยักหน้าช้าๆ เหยียดยิ้มมุมปาก บิดี้เีเล็กน้อยจนเสียงกระดูกดังลั่นกรอบแกรบ ไม่รู้ทำไมในตอนนี้จูเลียนถึงใจสั่นระรัวเหลือเกิน
แฟรงค์ดูน่ากลัว น่ากลัวมากๆ แววตาสีมรกตของเขาเรียบเฉยจนแทบไร้อารมณ์ เพราะฉะนั้นมันจึงยากในการคาดเดาเหลือเกิน ไม่รู้เลยว่าเขาเชื่อในสิ่งที่คนเป็พ่อพูดหรือไม่ เขาเคลือบแคลงสงสัยอะไรในใจหรือเปล่า หรือเขารู้หรือยังว่าของที่เขาซ่อนไว้นั้น…
“พ่อแอบเข้ามาในห้องผมหรอ” แฟรงค์ยืนนิ่ง เสียงทุ้มต่ำที่เรียบเฉยเฉกเช่นแววตาเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ
“พ่อแอบเอาของในห้องผมไปใช่มั้ย”
“เอามาคืนผมเถอะนะ”
เขารู้ เขารู้ว่าของพวกนั้นมันหายไปจากห้องเขา จูเลียนแทบจะลืมหายใจตอนที่ฟังประโยคพวกนั้นค่อยๆออกมาจากปากแฟรงค์ แววตาของเขาที่เคยเรียบเฉยมันแปรเปลี่ยนเป็โกรธเกรี้ยวเสียเต็มประดา เอ็ดลุกขึ้นยืนจากท่านั่งยอง มือของเขาสั่นเล็กน้อย
“แกพูดบ้าอะไรของแก ฉันจะเข้าไปในห้องแกทำไม”
“อย่าคิดว่าผมไม่รู้ได้มั้ย ผมไม่ใช่เด็กสามขวบนะพ่อ!”
เด็กหนุ่มเปล่งเสียงะโจนเส้นเอ็นที่คอปูดโปน จูเลียนสะดุ้งตัวโยนด้วยความใ แฟรงค์กำมือแน่นจนสั่นสะท้าน เอ็ดเงียบไม่ตอบอะไรทั้งนั้น เขาไม่คิดเลยว่าวันนี้มันจะมาถึงเร็วขนาดนี้
แฟรงค์ก้าวเท้าเข้ามาอย่างช้าๆ เขายืนประจันหน้า มองคนเป็พ่อด้วยแววตาแข็งกร้าว ในตอนนี้มองแล้วดูเหมือนเขาจะลืมเสียสิ้นสนิทว่าคนตรงหน้าเป็พ่อ แววตาของเอ็ดส่ายไปมา มันไม่ใช่ครั้งแรกที่แฟรงค์พูดแบบนี้กับเขา ั้แ่เ้าของดวงตาสีมรกตรับรู้ว่าชีวิตของเขามีไว้เพื่ออะไร ตอนนั้นเส้นสายที่โยงใยไว้ระหว่างคนทั้งคู่ก็มลายหายไปทันที
เด็กหนุ่มจ้องคนโตกว่าตาเขม็ง เขาเหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนฟูกที่นอนสีมอ ครู่หนึ่งแววตาเขาอ่อนโยนลง แต่ครั้นกลับมามองที่เอ็ดเขาก็แปรเปลี่ยนมันเป็แววตาแห่งความโกรธเคืองเช่นเดิม
“เอาของของผมคืนมา!!” เด็กหนุ่มตะคอกเสียงแข็ง แบมือตรงหน้าคนเป็พ่อ เอ็ดยืนนิ่ง นั่นมันยิ่งทำให้แฟรงค์โมโหกว่าเดิม เขาเริ่มกำมือทุบไปที่อกของเอ็ดจนร่างสูงเซ
“แฟรงค์”
จูเลียนเอ่ยห้ามอย่างลืมตัว ดวงตาสีมรกตที่เกรี้ยวกราดเบนความสนใจจากคนเป็พ่อมาที่จูเลียนแทน แววตาของคนตัวเล็กมองเขาด้วยความหวาดกลัวและอะไรบางอย่างที่บอกแฟรงค์ได้ดี จูเลียนรู้แล้วว่าแฟรงค์เป็ใคร เ้าของรอยยิ้มอันสดใสนั่นรู้แล้วว่าเขาทำอะไรลงไป
“แกเอาของของฉันไปใช่มั้ย แกเอาไปให้จูลดูแล้วงั้นหรอ แกเล่าอะไรให้จูลฟัง แกบอกเขาหมดแล้วหรอ แก”
เด็กหนุ่มเริ่มละล่ำละลักพูดไม่เป็ภาษาหลังจากเห็นแววตาของจูเลียน และเมื่อสองคนนั้นหันมองหน้ากัน คล้ายกับว่าในตอนนี้ข้างในตัวตนเขากำลังต่อสู้กันอย่างหนัก ดวงตาเขาเริ่มแดงก่ำ ม่านน้ำตาเอ่อคลออย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะจูล ผมไม่เคย ไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลย ผม…” เด็กหนุ่มปรี่เข้ามาหาจูเลียนที่นั่งอยู่บนฟูก น้ำตาเอ่อคลอจนไหลอาบแก้ม ใบหน้าเหยเกจากสติที่เริ่มจะแตกกระเจิง
“แฟรงค์ ใจเย็นๆก่อนนะ เราคุยกันได้ คุยกันได้ด้วยเหตุผลนะแฟรงค์”
จูเลียนผุดลุกขึ้นทันทีที่แฟรงค์ทำท่าจะเข้าใกล้ ร่างเล็กถอยหลังหนีไปอีกทาง เด็กหนุ่มมองอาการคนตรงหน้าแล้วกำหมัดแน่นในขณะน้ำตาไหลพราก ตัวสั่นงันงกไปทั้งร่าง มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ทำไมล่ะ เมื่อวานเขายังคงได้ััอยู่เลย ทำไมวันนี้จูเลียนถึงได้มีท่าทีรังเกียจและหวาดกลัวเขาแบบนั้น มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ
“คุณ คุณรังเกียจผมหรอจูล โอ้ พระเ้า ไม่ ไม่นะ”
เด็กหนุ่มทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้น เขาสะอึกสะอื้นร้องไห้จนตัวโยน เอ็ดสบตากับจูเลียนคล้ายกับจะส่งสัญญาณบางอย่าง จากนั้นร่างสูงจึงเริ่มขยับตัว หมายจะแอบหยิบห่อผ้าที่ภายในอัดแน่นด้วยหลักฐานจนเต็มมาไว้ที่ตัวก่อน เพราะในตอนนี้แฟรงค์เองคงยังสนใจอยู่กับจูเลียน คนตัวเล็กพยักหน้าขณะมองสลับกับเด็กหนุ่มที่กำลังก้มหน้าอยู่
“ทำไม ทำไมคุณถึง ทำไมคุณถึงทำท่าขยะแขยงผมแบบนั้น”
เขาเงยหน้าจ้องมองจูเลียนตาแดงก่ำ คนตัวเล็กรีบสบตาเขากลับ จะให้แฟรงค์เห็นไม่ได้เป็อันขาดว่าเอ็ดกำลังทำอะไรอยู่ เพราะงั้นในเวลานี้และสถานการณ์ตอนนี้ จูเลียนต้องพยายามเรียกความสนใจจากแฟรงค์ให้ได้มากที่สุด
“มันไม่ใช่แบบนั้นเลยนะ ฉันไม่เคยรังเกียจนายเลย อย่าร้องไห้สิ เรากำลังจะคุยกันไม่รู้เื่นะ”
จูเลียนยกมือขึ้นทำท่าให้แฟรงค์ใจเย็น เขาพยายามใช้น้ำเสียงที่ปลอบประโลมที่สุดแล้ว ทั้งที่ในใจนั้นเต้นระส่ำจนแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ เด็กหนุ่มยิ้มกว้างทันที หลังมือปาดน้ำตาที่เปรอะเปื้อน ในเมื่อจูเลียนสั่งให้เขาหยุดร้องไห้ เขาก็จะหยุดร้องไห้ตามที่อีกคนว่า
“ถ้างั้น ถ้าอย่างนั้น…” เด็กหนุ่มกลืนก้อนสะอื้นลงคอ ก่อนจะค่อยๆเอ่ยออกมา
“ถ้าอย่างนั้นคุณบอกผมได้มั้ย คุณบอกผมได้มั้ยว่าคุณรักผม ได้โปรดเถอะจูล”
จูเลียนแทบไม่อยากจะหายใจต่อ ดวงตากลมสั่นระริก มือเท้าเย็นวาบ ตัวแทบจะชาไปทั้งตัว ในขณะที่เอ็ดค่อยๆขยับตัวทีละน้อยไม่ให้แฟรงค์สังเกตเห็น ในตอนนี้เด็กหนุ่มดวงตาเป็ประกายระยิบ สีหน้าและแววตาคาดหวังในคำตอบที่อยากฟัง และดูเหมือนว่าเขา้าเพียงคำตอบเดียวเท่านั้น
“แฟรงค์ คือฉัน…”
“ว่าแล้วว่ามันต้องเป็แบบนี้”
แฟรงค์เอ่ยเสียงต่ำ เขาลุกยืนขึ้นทันที แววตาและสีหน้าอ้อนวอนที่ดูน่าสงสารเมื่อครู่แปรเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ไฟโทสะคุกรุ่นเอ่อล้นในดวงตาสีมรกต มือเรียวค่อยๆล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง ปลายเงาวับสะท้อนแสงจันทร์ เขากำด้ามสีดำแน่นจนข้อนิ้วขึ้นสีขาว
“แฟรงค์!”
จูเลียนร้องเสียงหลงทันทีที่เห็นมีดพกปลายแหลมในมือของเด็กหนุ่ม เอ็ดเองก็ใไม่แพ้กันจนหยุดชะงักและส่งเสียงอุทานออกมา
“นั่นแกจะทำอะไร”
เด็กหนุ่มหันปลายแหลมไปทางคนเป็พ่อทันที เขารู้โดยอัตโนมัติว่าทั้งสองคนในชั้นใต้ดินตอนนี้ต้องรู้เห็นกันอย่างแน่นอน เสียงขบฟันกรอดจากโทสะดังขึ้นจนจูเลียนได้ยิน สถานการณ์ในตอนนี้มันกลับตาลปัตรและเริ่มแย่ลงจนแทบกู่ไม่ขึ้น
“แกสองคน แกสองคนรู้เห็นกันใช่มั้ย แก แกคิดจะตลบหลังฉันหรอ!!”
แฟรงค์ะโลั่น ปลายมีดส่ายไปมาเพราะคนถือตัวสั่นเทิ้มอย่างควบคุมไม่อยู่ เขาขยับตัวและชี้ปลายมีดสลับกับคนทั้งสองไปมา จูเลียนใจเต้นไม่เป็จังหวะ แค่อีกนิดเดียวเอ็ดก็จะทำสำเร็จแล้ว อีกนิดเดียวจริงๆ
“วางมีดลงเถอะนะแฟรงค์ เราคุยกันได้นะลูก”
“ลูก? ลูกอย่างงั้นหรอ แกละอายปากบ้างมั้ยที่พูดคำนี้ออกมา”
น้ำเสียงของเขาช่างเย้ยหยันเสียเต็มประดา แฟรงค์ฟังคำนั้นจากปากของคนที่ตั้งตัวเองเป็พ่อแล้วอยากจะขำให้ฟันร่วง
“แกทำให้ฉันเป็แบบนี้ แกยังจะคิดว่าฉันเป็ลูกอยู่อีกหรอ”
“แกไม่มีทางห้ามฉันได้ เพราะแกปลุกมันขึ้นมา แกสร้างฉันในแบบนี้ ที่ฉันเป็แบบนี้ก็เพราะแก เพราะแกแค่คนเดียว!!”
เด็กหนุ่มะโก้อง ดวงตาเขาเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสอีกครา ใบหน้าเหยเกด้วยความโกรธ อารมณ์ของเขาในตอนนี้ไม่คงที่และคาดเดาอะไรไม่ได้เลยสักนิด แฟรงค์เสียสติไปแล้ว เขาเสียสติไปโดยสมบูรณ์
“พ่อขอโทษ พ่อขอโทษที่เลี้ยงแกมาเป็แบบนี้ เรา เรายังแก้มันทันนะลูก”
เอ็ดค่อยๆก้าวเท้าเข้าหาเด็กหนุ่มอย่างช้าๆ แฟรงค์ส่ายหน้าไปมาพร้อมน้ำตานองหน้า
“มันสายไปแล้ว ฉันบอกแกตั้งนานว่ามันสายไปแล้ว แต่แกก็ยังคิดว่าจะเปลี่ยนฉันได้”
“ในเมื่อแกบีบบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้ นี่ก็คือผลกรรมที่แกต้องรับผิดชอบ”
“โอ๊ยยยย”
“แฟรงค์!!!”
