“กลับแล้ว กลับมาแล้วเพคะ ่นี้ท่านอ๋องกลับจวนทุกวันเพคะ! ”
แม่นมฮวายิ้มหน้าบานราวกับดอกไม้
เยี่ยโยวเหยากลับจวนแล้วหรือ? ซูจิ่นซีดีใจขึ้นมาชั่วขณะ
“เช่นนั้นตอนนี้ท่านอ๋องประทับอยู่ที่ใดหรือ? ”
“ประทับอยู่ที่ตำหนักฝูอวิ๋นเพคะ! ”
ซูจิ่นซีรีบวิ่งลงไปชั้นล่างอย่างมีความสุข มุ่งหน้าไปยังตำหนักฝูอวิ๋นที่อยู่ตรงข้าม
ทว่าวิ่งไปเพียงแค่สองก้าว ซูจิ่นซีก็หยุดวิ่งกะทันหัน
ตื่นเต้นอยู่กับการอยากทดสอบพิษบนร่างกายของเยี่ยโยวเหยาจนนางลืมเสียสนิทว่าใบหน้าที่แสนเ็าของเยี่ยโยวเหยาไม่ว่าจะไปแห่งใดก็เป็ใบหน้าที่มีไอสังหาร ก่อนหน้านี้นางเกือบจะตายภายใต้น้ำมือของเขา การที่นางพุ่งตัวไปอย่างตื่นเต้นเช่นนี้ไม่ใช่ว่ารนหาที่ตายหรอกหรือ?
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ความปรารถนาของซูจิ่นซีที่อยากจะพบเยี่ยโยวเหยาก็ดูเหมือนจะมอดดับลง ดังนั้นนางจึงหันหลังเดินกลับ
เมื่อเห็นซูจิ่นซีหันหลังเดินกลับ แม่นมฮวาที่ลงมาชั้นล่างกับซูจิ่นซีจึงถามขึ้น “พระชายา เหตุใดท่านจึงกลับมาเล่าเพคะ? ท่านอ๋องอยู่ที่ตำหนักฝูอวิ๋นนี่เอง เหตุใดท่านไม่เข้าไปหาเพคะ? ”
แม่นมฮวาเป็ผู้ที่เห็นเยี่ยโยวเหยาเติบโตมา นางจึงเป็ผู้ที่รู้ดีที่สุดว่าจิติญญาที่โดดเดี่ยวของเยี่ยโยวเหยามีลักษณะเ็า ต่อต้านผู้คนมากมายเช่นไรใน่ไม่กี่ปีที่ผ่านมา
เวลานี้ไม่ง่ายเลยที่ท่านอ๋องจะมีสตรีอยู่ข้างกาย ในระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมานี้ นี่เป็ครั้งแรกที่ท่านอ๋องโปรดปรานสตรี อีกทั้งเื่นี้ยังเผยแพร่ออกไปด้านนอกเสียด้วย ธารน้ำแข็งที่อยู่มานับหมื่นปีสุดท้ายก็เริ่มละลายลง แม่นมฮวาหวังว่าซูจิ่นซีกับเยี่ยโยวเหยาจะได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นกว่านี้
ซูจิ่นซียิ้มแล้วเดินไปที่เรือนอวิ๋นไค
“ตอนแรกว่าจะไปหาท่านอ๋องเพราะมีเื่จะสนทนาด้วยเล็กน้อย ทว่าตอนนี้ไม่เป็ไรแล้ว เรากลับกันเถิด! ”
หลายวันมานี้ท่านอ๋องไม่มีกิจอันใดให้สะสางก็จะประทับแต่ในจวนนี้ ทว่าพระชายาไม่ได้สติอยู่ตลอด ทั้งสองคนจึงไม่มีโอกาสได้พบเจอกัน วันนี้พระชายาฟื้นแล้ว สมัครใจที่จะไปหาท่านอ๋องด้วยตนเอง แม่นมฮวาไหนเลยจะยอมปล่อยให้โอกาสพบเจอกันของซูจิ่นซีกับเยี่ยโยวเหยาหลุดมือไปได้
นางยิ้มแล้วลากซูจิ่นซีกลับมา “ในเมื่ออยากเจอท่านอ๋องจะทนอยู่ทำไมเล่าเพคะ ข้าน้อยก็อยู่ด้วย รู้ว่าพวกท่านอายุยังน้อยต่างก็เขินอายเป็ธรรมดา โดยเฉพาะยิ่งเกิดมาเป็สตรีย่อมต้องรู้สึกเหนียมอาย ไปเถิดเพคะ... ข้าน้อยจะเคาะประตูให้เองเพคะ”
ซูจิ่นซีขมวดคิ้ว ทว่าอย่างไรก็ดิ้นไม่พ้นจากเงื้อมมือของแม่นมฮวา เช่นนั้นจึงปล่อยให้แม่นมฮวาดึงขึ้นบันไดไปตำหนักฝูอวิ๋น
ทว่าทันทีที่เหยียบขั้นบันไดก็ถูกทหารที่เฝ้าประตูขวางหน้าเอาไว้
“บุคคลทั่วไปไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้ตำหนักฝูอวิ๋น แม่นมฮวาท่านควรทราบกฎของตำหนักดี”
“แน่นอนว่าข้าทราบ ทว่าพระชายาไม่ใช่คนที่ไม่มีตำแหน่งอันใด! นาง้าพบท่านอ๋อง รบกวนเ้ารายงานให้ท่านอ๋องทราบด้วย”
ความเป็จริงเยี่ยโยวเหยามักจะเข้มงวดกับบ่าวรับใช้ในจวนมากและกฎของจวนก็เข้มงวดมากเช่นกัน ไม่ต้องพูดถึงตำหนักฝูอวิ๋น แม้แต่เรือนชิงโยวโดยปกติข้ารับใช้หลวงก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้หรือเข้ามาได้โดยง่าย
“ท่านอ๋องออกไปแล้ว ไม่ได้ประทับอยู่ในตำหนัก”
“ว่าอย่างไรนะ? ออกไปแล้วหรือ? ”
ใบหน้าของแม่นมฮวาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ก่อนที่พระชายาจะฟื้นยังเห็นท่านอ๋องประทับอยู่ในตำหนักฝูอวิ๋นอยู่เลย เหตุใดจึงออกไปรวดเร็วเช่นนี้?
ฝ่าาท่านทราบหรือไม่ว่าพระชายาฟื้นแล้ว?
“ท่านอ๋องไปที่ใด? แล้วจะกลับมาเมื่อไร? ”
ทหารอารักขาไม่ได้ให้คำตอบ ทว่าแสดงท่าทีที่เข้มงวดมองไปที่แม่นมฮวา
วันนี้แม่นมฮวาเป็กระไร? เื่เช่นนี้เหตุใดไม่รู้จักลำดับความสำคัญ คาดไม่ถึงว่าจะกล้าขนาดถามถึงท่านอ๋องว่าเสด็จไปที่ใด ไม่มีบ่าวรับใช้ผู้ใดที่กล้ากระทำเื่เช่นนี้ ทว่ากลับเป็แม่นมฮวาที่อยู่ข้างกายฝ่าามานานหลายปีที่เอ่ยถามขึ้น
แม่นมฮวาตระหนักถึงความเย่อหยิ่งของนางในทันใด นางรู้สึกว่า้าสนับสนุนความสัมพันธ์ระหว่างพระชายากับท่านอ๋องมากเกินไปจนวิตกไปแล้ว ลืมฐานะของนางเสียสิ้น เช่นนั้นจึงได้แต่ถอนหายใจลึกๆ
“พระชายาเพคะ ในเมื่อท่านอ๋องไม่ได้ประทับอยู่ในตำหนัก เช่นนั้นพวกเรากลับกันเถิดเพคะ! ”
ซูจิ่นซีไม่ทราบว่าเกิดเหตุอันใดขึ้นกับตนเอง เมื่อทหารอารักขาบอกว่าเยี่ยโยวเหยาไม่ได้อยู่ในจวน นางกลับรู้สึกว่างเปล่าในใจ ซูจิ่นซีเหลือบมองประตูที่หนาและหนักของตำหนักฝูอวิ๋นแล้วจึงหันหลังกลับเรือนอวิ๋นไคกับแม่นมฮวา
ขณะที่ซูจิ่นซีกับแม่นมฮวาไปหาเยี่ยโยวเหยาที่ตำหนักฝูอวิ๋นนั้น หมอเทวดาหวาที่อยู่ในเรือนอวิ๋นไคก็ได้ลากลับไปแล้ว
ซูจิ่นซีนอนอยู่บนเตียงอย่างเบื่อหน่าย เล่นสมุนไพรในระบบถอนพิษจนหมดจึงรู้สึกว่าตนเองจะขึ้นราเสียให้ได้
ตอนอยู่ที่จวนหมาจิ้งจอกสกุลซูนั้นก็มีแต่พวกจอมวางแผนร้ายเต็มไปหมดจนเกือบจะเอาตัวไม่รอด พอมาอยู่ในตำหนักของโยวอ๋องก็น่าเบื่อจนจะตายอยู่แล้ว เมื่อเปลี่ยนสถานที่แน่นอนว่าลมกับน้ำก็ต้องเปลี่ยน ทว่าอยู่ที่นี่ไม่มีสัญญาณอินเทอร์เน็ตไร้สาย โทรศัพท์ คอมพิวเตอร์ โทรทัศน์และแหล่งรวมสินค้าเทคโนโลยีอื่นๆ เมื่อไรเื่นี้จะจบสิ้นเสียที?
หากตลอดชีวิตนี้นางไม่ได้กลับคืนสู่ยุคเดิมแล้วละก็... ต้องอยู่ในมิตินี้จนแก่ตาย จากตอนนี้อายุเพียงสิบห้าปี อย่างน้อยนางก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสามสิบ สี่สิบปีเชียวหรือ!
โอ้! พระเ้าจอร์จมันยอดมาก…
ไม่อยากจะนึกถึงเื่พวกนี้เสียเลย พอนึกทีไรความคิดอยากฆ่าตัวตายก็ผุดขึ้นมา
แม่นมฮวาทนไม่ได้ที่เห็นซูจิ่นซีเบื่อหน่ายเช่นนี้ “พระชายาเพคะ หรือว่าให้พ่อบ้านพาท่านเดินชมรอบจวนดีหรือไม่เพคะ? ท่านมาอยู่ที่นี่ก็นานแล้ว ยังไม่เคยออกไปจากเรือนชิงโยวนี้เลย ยังไม่เคยเดินรอบเรือนเสียด้วยซ้ำไป! ”
ซูจิ่นซีคิดว่าความคิดนี้ก็ไม่เลว ได้ยินมาว่าพระราชวังโบราณนั้นสร้างขึ้นมาอย่างประณีตงดงาม คิดเสียว่าเดินทางไปเที่ยวเล็กๆ น้อยๆ ก็แล้วกัน
ทว่าความจริงแล้วซูจิ่นซีคิดผิดมหันต์
เพียงแค่หนึ่งรอบ ซูจิ่นซีก็เกือบจะทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความอ่อนเพลีย
การก่อสร้างและการจัดเรียงเครื่องเรือนในจวนกว้างใหญ่ หรูหรา และมีสง่าราศีเป็อย่างมาก
ทว่าในลานที่งดงามเช่นนี้ นอกจากจะเห็นต้นไม้ กับกระถางไม้ประดับที่เจอบ่อยๆ ซูจิ่นซีก็ไม่เห็นดอกไม้ใบหญ้าแม้แต่นิดเดียว
ที่นี่มีอิฐกระเบื้องเคลือบสีเขียวอยู่ทุกหนทุกแห่งและการประดับประดาด้วยสีดำที่ดูเคร่งขรึมนั้นก็น่ากลัวยิ่งกว่าเหลิ่งกง [1] เสียอีก
เยี่ยโยวเหยาแท้จริงแล้วเป็บุคคลที่น่าเบื่อผู้หนึ่งหรือ? อยู่ที่แบบนี้ไม่อึดอัดแย่หรืออย่างไร?
“พ่อบ้าน ท่านอ๋องของพวกเ้าไม่ชอบจำพวกูเาจำลอง ดอกไม้ หรือนก อันใดเช่นนี้บ้างหรือ? ”
“ท่านอ๋องมีกิจค่อนข้างมาก ไม่มีเวลามาใส่ใจเื่พวกนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ”
พ่อบ้านตอบกลับอย่างสุภาพ
ซูจิ่นซีได้ฟังก็รู้ได้ว่าเป็คำพูดที่เกรงอกเกรงใจและลื่นหู เป็ถึงท่านอ๋องถ้าอยากจะสร้างให้จวนตนเองมีน้ำตกไหลจากูเาจำลอง ดอกไม้ นก บ่อเลี้ยงปลา อันใดเทือกนั้น เพียงแค่สั่งให้พ่อบ้านเฒ่าจัดการเสียก็หมดเื่ จะทำให้ตนเองเดือดร้อนลำบากด้วยเหตุใดกัน
ซูจิ่นซีทราบดีว่าหากตนเองถามต่อไปก็ไม่ได้ความอันใดขึ้นมา นางจึงไม่อยากจะถามให้มากความ
“พ่อบ้าน รบกวนท่านช่วยซื้อพวกกระถางต้นไม้กับเมล็ดพันธุ์ดอกไม้มาให้ข้าสักหน่อยได้หรือไม่? ”
พ่อบ้านเฒ่ายิ้มรับไม่ได้ปฏิเสธอันใด “ไม่ทราบว่าพระชายาอยากจะได้เมื่อไรหรือพ่ะย่ะค่ะ? ”
เหตุใดจึงพูดได้อย่างถูกใจเสียจริง?
“ยิ่งเร็วยิ่งดี แล้วก็... ข้าว่าหน้าเรือนอวิ๋นไคมันรู้สึกว่างเปล่าไปเสียหน่อย ข้าสามารถจะเอาสิ่งใดไปวางไว้สักเล็กน้อยได้หรือไม่เล่า? ”
พ่อบ้านคิดไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง “ขอเพียงแค่พระชายาสนใจเื่การปลูกเท่านั้น อย่างไรก็ตามอย่ามากเกินไป และประการสำคัญคืออย่าเข้าใกล้ตำหนักฝูอวิ๋นของฝ่าาก็เพียงพอแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
เดิมทีหากคิดจะเปลี่ยนแปลงพื้นที่ทุกตารางนิ้วและต้นไม้ทุกต้นของเรือนชิงโยวนี้ทั้งหมดจะต้องเรียนขออนุญาตท่านอ๋องก่อนจึงจะสามารถทำได้ เื่นี้จะพูดอย่างไรก็จะต้องรอท่านอ๋องแสดงความเห็นก่อน พ่อบ้านจึงจะสามารถนำเื่มารายงานให้ซูจิ่นซีได้ ทว่าไม่รู้เหตุใดพ่อบ้านจึงนึกถึงซูจิ่นซีก่อน
หากแต่ก่อนเรียนถามว่าท่านอ๋องไม่ชอบูเาจำลอง ดอกไม้ นกกระไรเทือกๆ นี้บ้างหรือ ประโยคนั้นตนเองก็มีคำตอบให้อย่างแน่นอน
ไม่ทราบว่าพระชายา้าจะปลูกสิ่งใดไว้หน้าเรือนอวิ๋นไค ใช่ปลูกดอกไม้หรือไม่?
ในชีวิตของท่านอ๋องเหมือนว่าจะไม่เคยมีสิ่งของพวกนี้เลย อันที่จริงเขาก็ตั้งตารอให้ตำหนักโยวอ๋องแห่งนี้มีกระถางดอกไม้ใบหญ้า อยากรู้นักว่าจะเป็เช่นไรกัน
และก็ไม่อาจทราบได้ว่าหากท่านอ๋องทรงเห็นว่าพระชายาปลูกต้นไม้แล้วจะแสดงอาการออกมาเช่นไร
......
เชิงอรรถ
[1] เหลิ่งกง แปลว่าวังเย็นหรือตำหนักเย็น เป็ชื่อที่ใช้เรียกสถานที่คุมขังนางในหรือสนมที่อาจกระทำความผิดบางอย่างให้ฮ่องเต้หรือไทเฮาไม่พอพระทัย
