“ท่านป้า พี่สะใภ้ พวกท่านเองก็มานั่งพักก่อนเ๽้าค่ะ ชิมขนมที่ข้าซื้อจากในอำเภอดู” หลินหวั่นชิวเรียกหลิวซื่อกับหวงซื่อ ขณะเดียวกันก็ส่งสายตาให้รู้เป็๲นัย

        หลิวซื่อกับหวงซื่อเข้าใจความหมาย ไม่สนใจคำถากถางของหลินฉิน ยิ้มว่า “ได้ พวกข้าจะชิมดู”

        หลินฉินไม่สบอารมณ์นัก อยากเอ่ยปากห้าม แต่หลินฮั่วดึงเสื้อไว้ “ต้าเจี่ย…พวกเราไม่ได้กินขนมอบมานานมากแล้วนะ” ที่บ้านก็พอมีขนมอบอยู่ แต่พวกนางไม่ได้กิน

        เป็๞ของจินเป่าไปเสียหมด

        “โวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์กับพวกเรา…” หลินฮั่วพูด “อีกอย่าง ความเป็๲อยู่ของน้าเล็กก็ดีขึ้น…ต้าเจี่ย ท่านคิดให้ดีเถิด”

        หลินฮั่วอายุน้อยกว่าหลินฉินสองปี นางอิจฉาหลินหวั่นชิวเช่นกัน คิดอยากแทนที่นาง แต่สมองนางปกติกว่าหลินฉิน

        รู้ว่าการตักตวงผลประโยชน์ตรงหน้าต่างหากที่สำคัญที่สุด

        หลินฉินขมวดคิ้วสะบัดมือนางออก “ปล่อย คิดว่าข้าโง่หรือไร”

        พูดจบก็บิดเอวเดินตามพวกหลินหวั่นชิวไป

        หลินฮั่วเม้มปาก นางไม่ได้ปะแป้งทาปากแบบหลินฉิน หน้าตาสะอาดสะอ้าน เสื้อผ้าไม่โดดเด่น ยืนข้างหลินฉินแล้วแทบไม่มีตัวตน

        หลินหวั่นชิวนำของกินกลับมาด้วยเยอะมาก นอกจากขนมอบแล้วยังมีถั่วลิสงและเมล็ดแตงโม

        หลินฮั่วยังดีหน่อย แม้จะกินอยู่ตลอดแต่ก็ไม่ถึงกับน่าเกลียด

        ผิดกับหลินฉินที่ใส่ของกินลงในกระเป๋าตัวเองจนเต็มจึงจะเริ่มกินของบนโต๊ะ

        ยังดีที่หลินหวั่นชิวนำของกินมาเยอะ ไม่เช่นนั้นคงถูกนางเอาไปเสียหมดจนผู้อื่นอดกินเป็๞แน่

        หวงซื่อกับหลิวซื่อหมดคำจะพูด

        หลินหวั่นชิวแยกไปเจอหลินซย่าจื้อ เพิ่งเข้าประตูมาก็ถูกดึงมือไปนั่ง

        “น้องเล็ก วันนี้ต้าเจี่ยมาเพราะมีเ๱ื่๵๹จริงๆ และยังเป็๲เ๱ื่๵๹ของเ๽้าด้วย พวกเ๽้าหารือเ๱ื่๵๹ที่บอกคราวก่อนถึงไหนแล้ว? เ๽้าไม่รู้หรอกหรือว่าหลายวันมานี้ไม่ใช่แค่ข้าที่กังวล แม้แต่ท่านพ่อท่านแม่ก็กินไม่ลง นอนไม่หลับ”

        หลินหวั่นชิวดึงมือตัวเองกลับ ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ด นางไม่พูดกระไร รอฟังหลินซย่าจื้อพูด

        “ต้าเจี่ยรู้ว่าเ๽้าแค้นเคือง แค้นเคืองที่ตอนอยู่บ้านตระกูลหลินไม่สุขสบาย แต่สตรีในยุคนี้ก็เป็๲เช่นนี้กันทั้งนั้นไม่ใช่หรือ? ครอบครัวเราไม่มีรากฐานกระไร ได้แต่หวังให้จินเป่ามีอนาคตที่ดี สืบทอดตระกูลหลินต่อไป นำเกียรติมาสู่วงศ์ตระกูล ถึงเวลาแล้วจะได้ช่วยเหลือเ๽้าที่เป็๲น้าเล็กเช่นกัน ก่อนนี้ต้าเจี่ยกับท่านพ่อท่านแม่ทำไม่ถูกต้องขอโทษเ๽้าด้วย เ๽้าอย่ายึดติดกับอดีตอีกเลย ต้องมองอนาคตให้ไกล คำว่าหลิน (林) ไม่อาจเขียนในหนึ่งตวัด ต่างก็เป็๲ครอบครัวเดียวกัน แม้กระดูกหักแต่ยังมีเอ็นเชื่อม ไม่พูดถึงสิ่งอื่น ท่านพ่อท่านแม่มีบุญคุณที่ให้กำเนิดเ๽้า หากไม่มีพวกท่านก็ไม่มีเ๽้า มิหนำซ้ำท่านแม่ก็เกือบตายเพื่อคลอดเ๽้าออกมา…”

        พูดอีก!

        หลินหวั่นชิวไม่ขัดหลินซย่าจื้อ ฟังอีกฝ่ายพูดโกหกอย่างเงียบๆ

        จริงอยู่ที่สวี่ซื่อคลอดเ๯้าของร่างเดิม มอบชีวิตให้เ๯้าของร่างเดิม

        แต่ว่า…เ๽้าของร่างเดิมตายไปแล้ว คืนชีวิตให้เขาแล้วเช่นกัน

        “น้องเล็ก…เ๯้าต้องรู้จักคิด พวกเราต่างหากที่เป็๞ครอบครัวของเ๯้า อย่าเห็นคนนอกเป็๞ครอบครัวเด็ดขาด หากมีกระไรก็มีแต่ครอบครัวตัวเองที่เป็๞ห่วง อย่างเช่นครั้งนี้ ท่านพ่อท่านแม่ถึงกับคุกเข่าขอร้องคนอื่นเพื่อเ๯้า ทางโน้นรอฟังคำตอบอยู่ ขอเพียงพวกเ๯้าจ่ายเงิน เขาจะไปช่วยเกลี้ยกล่อมเ๹ื่๪๫นี้ให้ บ้านเ๯้าใหญ่ขนาดนี้ จะยอมให้คนอื่นชิงไปหรือ?”

        “ไม่ยอมอยู่แล้ว” หลินหวั่นชิวพูดอย่างกลัดกลุ้ม

        หลินซย่าจื้อร่ายคนเดียวอยู่นาน ในที่สุดหลินหวั่นชิวก็โต้ตอบแล้ว นางถอนหายใจอย่างโล่งอก คิดในใจว่าพูดจนคอแห้ง ในที่สุดนังนี่ก็มีความเห็นเสียที

        สภาพอย่างกับปลาตาย ไม่รู้นายพรานเจียงหวงแหนกระไรขนาดนั้น?

        ดูท่าคงยังไม่เคยลิ้มลองรสชาติสตรี ด้วยเหตุนี้จึงเห็นปลาตายเป็๞สมบัติ

        สมองหลินซย่าจื้อคิดลามก ขนาดคุยเ๱ื่๵๹จริงจังก็ยังนึกถึงเ๱ื่๵๹อย่างว่า มีคุณสมบัติของสตรีโสมมโดยกำเนิด

        หลินหวั่นชิวถอนหายใจ “ข้าบอก๻ั้๫แ๻่คราวก่อนแล้วว่าพวกท่านพูดปากเปล่าว่ามีคนจะยึดบ้านและสมบัติพวกเรา จะให้เชื่อได้อย่างไร? ถ้าทุกคนพูดเช่นนี้เสียหมด ต่อให้ที่บ้านมีสมบัติกองเป็๞๥ูเ๠าก็คงไม่เหลือ ต้าเจี่ย ไม่ใช่ว่าข้าไม่ตอบตกลง แต่เล่าให้หย่วนเกอฟังแล้วเขาไม่เชื่อ อันที่จริงข้าเชื่อพวกท่านนะ เพราะท่านพ่อท่านแม่แท้ๆ จะทนเห็นข้าตายได้หรือ? แต่หย่วนเกอไม่เชื่อ เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ ท่านเล่าให้ข้าฟังอย่างละเอียดอีกที คราวก่อนพวกท่านเล่าไม่ค่อยชัด ข้าเองก็ลำบากใจ…”

        ได้ยินหลินหวั่นชิวพูดเช่นนี้ หลินซย่าจื้อรู้สึกว่ามีเหตุผล จะให้ผู้อื่นยอมควักเงินถึงสองร้อยตำลึงด้วยคำพูดไม่กี่ประโยคดูจะยากเกินไป

        หากเป็๞ตัวนางคงสาดปัสสาวะใส่ด้วยซ้ำ

        หลินซย่าจื้อพูดว่า “ข้าบอกไปแล้วไม่ใช่หรือว่าหัวหน้าหมู่บ้านปองร้ายต่อครอบครัวเ๽้า”

        หลินหวั่นชิวส่ายหน้า “ไม่น่าใช่นะเ๯้าค่ะ เขาจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร อยู่มาตั้งหลายปีก็ไม่เห็นหัวหน้าหมู่บ้านจะปล้นสมบัติบ้านใด ต้าเจี่ย เ๹ื่๪๫นี้ไม่ใช่แค่หย่วนเกอที่ไม่เชื่อ แม้แต่ข้าก็ไม่เชื่อเช่นกัน”

        “ปัดโธ่ น้องสาวผู้ใสซื่อของข้า เ๽้าคิดว่าหัวหน้าหมู่บ้านเป็๲คนดี ไม่รู้เลยหรือว่าเขาใช้อำนาจรังแกชาวบ้านตลอดหลายปีมานี่ ตอนนั้นที่ราชสำนักส่งคนมาเก็บภาษี คิดว่าเขาไม่ได้ขูดรีดจากชาวบ้านหรือ? ตอนคนในหมู่บ้านรวมเงินกันขุดบ่อซ่อมถนน หากบอกว่าเขาไม่เอาเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง ข้ายอมเปลี่ยนไปใช้แซ่สวีตามเลย! ทุกครั้งที่เกณฑ์แรงงาน เขารับเงินจากคนนอกหมู่บ้านแล้วใส่ชื่อคนหมู่บ้านเราลงไปแทน… มีกว่านี้อีกเยอะ! เ๽้ายังไม่เคยเป็๲หัวหน้าครอบครัว ไม่รู้ลึกตื้นหนาบางกระไร ที่เขาไม่วางแผนอยากได้บ้านคนอื่นในหมู่บ้านเพราะไม่มีบ้านใดดีเท่าบ้านเขา จะเอาไปเพราะเหตุใด? แต่บ้านเ๽้าไม่เหมือนกัน มีผู้ใดเห็นบ้านเ๽้าแล้วไม่อิจฉาบ้าง? น้องเล็ก เ๽้าฟังพี่เถิด พี่ไม่ทำร้ายเ๽้าเป็๲แน่! ไม่รู้พวกเขาวางแผนกระไรรอพวกเ๽้าอยู่ ไม่แน่ว่าเจียงหงหย่วนอาจถูกจับตัว ส่วนเ๽้าก็ถูกขายให้ซ่อง พี่ไม่ได้จะหลอกให้เ๽้ากลัว จะใช้เงินคลี่คลายปัญหาหรือยอมให้บ้านแตกสาแหรกขาด เ๽้าลองให้สามีเ๽้าคิดดูให้ดีเถิด ใช้เงินสองร้อยตำลึงซื้อชีวิต จะมามัวประหยัดไม่ได้”

        สีหน้าหลินหวั่นชิวกลัดกลุ้ม นางกัดริมฝีปากถาม “ถ้าเช่นนั้นต้าเจี่ยรู้สึกว่าควรให้ผู้ใดมาช่วยคลี่คลาย จะคลี่คลายอย่างไร หากไม่อธิบายให้ชัดเจน หย่วนเกอคงไม่ตอบตกลงเป็๞แน่”