ระบบอั่งเปาสะท้านภพ
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 98 เกิดเหตุที่ร้านเครื่องดื่ม
เย่จื่อเฉินกำโทรศัพท์ยิ้มฝันหวาน ของขวัญในอนาคตนั้นทำให้ตัวเขาเองคิดไปไกล จนก้าวขาไม่ออกไปชั่วขณะ
หลิวฉิงนั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา สองมือเท้าค้างจ้องมองเขาอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะแขวะออกมา
“นายทำท่าแบบนี้ดูเฉิ่มชะมัด”
โดนผีทำลายความฝันอันสวยงาม ทำเอาเย่จื่อเฉินกลอกตาอย่างไม่พอใจ
“เธอจะไปเข้าใจอะไร เมื่อกี้ฉันเจรจาธุรกิจกับคนบน์อยู่ คนบน์น่ะ เข้าใจไหม?”
“ประสาท”
หลิวฉิงเบ้ปากพูด
“ยัยผีบ้า”
ในขณะที่เย่จื่อเฉินกำลังจินตนาการถึงภาพอันสวยงามในอนาคตอยู่นั้น ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาภายในร้านขายเครื่องดื่ม
เย่จื่อเฉินใจเต้นขึ้นมาทันที หรือว่าจะมีคนเห็นหลิวฉิง
หลิวฉิงเองก็เบิกตาโพลงขึ้นมาด้วยความใเช่นเดียวกัน ทั้งคู่หันไปมองตามเสียง ถึงได้เห็นว่ามีผู้หญิงที่ทารองพื้นหนามากทั้งยังใส่รองเท้าส้นสูงสีแดงเข้มคนหนึ่งกำลังกรีดร้องด้วยใบหน้าใกลัว โดยมีพนักงานคนหนึ่งของทางร้านยืนอยู่ตรงข้ามเธอ
ฟู่
เย่จื่อเฉินกับหลิวฉิงถอนหายใจยาวเหยียด
ไม่ได้ร้องใเพราะหลิวฉิง
เมื่อเห็นว่าไม่ใช่เื่ที่เกี่ยวกับตัวเอง เย่จื่อเฉินก็ลุกขึ้นเพื่อจะออกไปจากร้านขายเครื่องดื่ม
แต่เมื่อเดินไปถึงทางเข้าร้าน เขากลับเห็นท่าทางของพนักงานคนนั้น
“พี่หู่ ฉันใหมดเลย”
หญิงสาวที่ใส่รองเท้าส้นสูงสีแดงทำท่าใ แล้วเอื้อมมือไปคว้าแขนผู้ชายร่างกำยำที่อยู่ตรงข้ามมากอดไว้
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองพนักงาน สีหน้ารังเกียจปรากฏขึ้นบนใบหน้าทันที
“รีบไสหัวไปซะ หน้าตาน่าเกลียดแบบนี้ จะออกมาข้างนอกให้คนใหรือไง?”
คว้าเครื่องดื่มบนโต๊ะขึ้นมาสาดใส่พนักงานคนนั้น พนักงานคนนั้นจึงยกถาดขึ้นมาบังเอาไว้ เครื่องดื่มนั้นจึงกระเด็นใส่ตัวผู้หญิงคนเมื่อครู่นี้ทันที
“กรี๊ด!!”
หญิงสาวที่แต่งหน้าหนาเตอะกรีดร้องเสียงหลง ก่อนจะผุดลุกขึ้นแล้วเงื้อมือขึ้นหมายจะตบพนักงานคนนั้น
“ทำเกินไปแล้วนะ”
เย่จื่อเฉินปรี่เข้ามาจับมือผู้หญิงคนนั้นจากทางด้านข้าง แล้วผลักเธอออกไปอย่างแรง
จากนั้นเขาก็หันไปมองพนักงานที่โดนรังแกคนนั้น ก่อนจะเอ่ยถามเบาๆ
“หลี่เจียอี๋ เธอไม่เป็ไรนะ”
“ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่”
ในตอนที่เห็นเย่จื่อเฉิน สีหน้าของหลี่เจียอี๋ก็ดูประหม่าไปอย่างเห็นได้ชัด
เื่ที่โรงแรมในตอนนั้น…
เย่จื่อเฉินยังไม่รับผิดชอบ!
“พี่หู่…”
ในตอนนี้ หญิงสาวคนที่โดนเย่จื่อเฉินผลักออกไปก็แผดเสียงขึ้นมาดังลั่น ชายหนุ่มร่างกำยำผุดลุกขึ้นมาทันที ก่อนจะเอื้อมมือมาคว้าไหล่เย่จื่อเฉิน
“ปล่อย”
เย่จื่อเฉินหันไปมองอย่างเ็า ดวงตาที่แฝงไว้ด้วยความดุดันมองผู้ชายคนนั้นที่จับไหล่เขาเอาไว้
ผู้ชายคนนั้นรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาทันที ก่อนจะละมือออกจากไหล่เย่จื่อเฉินโดยอัตโนมัติ
“ผมคิดว่านี่เป็การเข้าใจผิด พวกคุณคิดว่าไง?”
ความเยือกเย็นจางๆ แผ่ขยายไปถึงก้นบึ้งในใจของชายคนนั้น เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ในใจของชายหนุ่มในตอนนี้มีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น
เ้าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดา
แต่หญิงสาวข้างกายไม่ได้คิดมากมายขนาดนั้น เธอก้าวเข้าไปหาเย่จื่อเฉินกับหลี่เจียอี๋ แล้วแผดเสียงดังลั่น
“แกตาบอดเหรอ ไม่เห็นเหรอว่ายัยอัปลักษณ์นี่มันทำชุดฉันเปียก? นี่เป็ชุดที่ฉันซื้อมาใหม่เลยนะ”
“ถ้าคุณพูดอีกแค่ประโยคเดียว เชื่อไหมว่าผมฉีกปากคุณแน่” เย่จื่อเฉินมองหญิงสาวตาขวาง ก่อนจะเอ่ยถาม “ส่วนเื่ชุดของคุณ มันราคาเท่าไร ผมจะชดใช้ค่าเสียหายให้”
“แกมีปัญญาชดใช้หรือไง”
หญิงสาวทำหน้าเหยียดหยาม จ้าวหู่ที่อยู่ข้างกายแอบดึงหญิงสาวคนนั้นเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“น้องชาย เห็นนายแล้วคุ้นตาจังเลย นายพักอยู่ที่ไหนเหรอ?”
“อย่ามาสนใจเลยว่าผมอยู่ไหน ชุดนี้ผมจะชดใช้ค่าเสียหายให้พวกคุณ ส่วนพวกคุณก็ขอโทษเธอซะ”
“ขอโทษเหรอ ฝันไปเถอะ” หญิงสาวช่างเหยียดแหวขึ้นมาอีกครั้ง
“หึๆ”
เพียะ!
ฝ่ามือหนึ่งตวัดลงบนใบหน้าของหญิงสาวช่างเหยียด แล้วก็ชักมือกลับไป หลังจากที่ชักมือกลับไปแล้ว เย่จื่อเฉินก็สะบัดมือไปมาด้วย ในดวงตาเต็มไปด้วยความดุดัน
“อย่ามาทำหูทวนลมกับคำพูดของผม…”
“แกกล้าตบหน้าฉันอย่างนั้นเหรอ”
สาวช่างเหยียดตกตะลึง ก่อนที่นาทีต่อมาเธอจะเงื้อมือขึ้นหมายจะตบหน้าเย่จื่อเฉิน
แค่เสียงกังวานก็ดังขึ้นข้างหูอีกครั้ง
“อย่าท้าทายความอดทนของผม”
“พี่หู่ขา”
หญิงสาวคนนั้นกุมหน้าเดินกระฟัดกระเฟียดไปเขย่าแขนชายหนุ่ม แต่ชายคนนั้นไม่ได้สนใจเธอสักนิด ก่อนจะเปิดปากพูดขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“คะ...คุณคือคุณชายเย่เหรอ”
เย่จื่อเฉินเลิกคิ้วขึ้น ไม่คิดเลยว่าผู้ชายคนนี้จะรู้จักเขาด้วย
“รู้จักฉันด้วยเหรอ?”
เขาคิดอยู่ว่าเขาคุ้นตาเย่จื่อเฉินมาก แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก
จนกระทั่งตอนที่เย่จื่อเฉินได้ตบหน้าแฟนเขาไปหนึ่งที เขาถึงได้นึกออก
บุคคลนี้คือบุคคลผู้ทรงอิทธิพลแน่นอน
อึก
ผู้ชายคนนั้นกลืนน้ำลายลงคออย่างแรง ก่อนจะยกมือขึ้นตบหญิงสาวข้างกายไปหนึ่งที
“ขอโทษซะ”
บอกได้เลยว่าตบนี้ของจ้าวหู่ทำเอาผู้หญิงคนนั้นถึงกับอึ้ง หญิงสาวมองเขาอย่างตกตะลึง ก่อนจะะเิอารมณ์ขึ้นมา
“จ้าวหู่ นี่คุณกล้าตบฉันเหรอ คุณกล้าตบเมียคุณเลยเหรอ”
หญิงสาวช่างเหยียดเงื้อมือขึ้นหมายจะตบจ้าวหู่ จ้าวหู่กัดฟันคว้ามือเธอเอาไว้ แล้วผลักเธอออกก่อนจะตวัดมือฟาดไปอีกครั้ง
“หลิวจู ขอโทษซะ เร็ว!”
“ไปตายซะ! จ้าวหู่ คุณจำไว้เลยนะ พวกแกสองคนด้วย จำเอาไว้เลย”
หญิงสาวตวาดลั่นพร้อมกับเดินออกไปจากร้าน จ้าวหู่กลืนน้ำลายลงคอพร้อมกับด่าหญิงสาวในใจว่าโง่เง่า
เธออาจจะมีอำนาจอยู่บ้างก็จริง แต่เมื่อเทียบกับคุณชายเย่แล้ว
เธอมันก็แค่เด็กๆ!
“คุณชายเย่…”
“ดูท่าว่าผู้หญิงคนนั้นจะเก่งกว่าคุณนะ” เย่จื่อเฉินเบ้ปากพร้อมกับแสยะยิ้ม ก่อนจะบุ้ยปากไปทางหลี่เจียอี๋ “ขอโทษซะ”
“ขอโทษครับภรรยาคุณชายเย่ ผมตาไม่ถึงเอง…”
หลี่เจียอี๋ที่อยู่ด้านข้างหน้าแดงขึ้นมาทันที ส่วนเย่จื่อเฉินก็หน้าตาตื่นเหมือนกัน
อะไรกันผู้ชายคนนี้ สมองกลวงเกินไปแล้ว
“ช่างมันเถอะ ฉันก็ไม่ได้จะทำอะไร นายไปเถอะ”
ความโมโหในใจราวกับว่าได้หายไปจนหมด กับคำว่าภรรยาคุณชายเย่ที่จ้าวหู่เอ่ยเรียก หลี่เจียอี๋เม้มริมฝีปากเล็กน้อย เย่จื่อเฉินเลิกคิ้วแล้วจึงหันไปขึ้นเสียงใส่จ้าวหู่
“ไสหัวไปซะ”
“อ้อๆ ครับ”
จ้าวหู่วิ่งล้มลุกคลุกคลานออกไปจากร้าน ในตอนนั้นเย่จื่อเฉินถึงได้หันกลับมาพูดเสียงแ่
“ทำไมเธอถึงมาทำงานที่นี่ล่ะ ตอนนั้นเธอทำงานที่โรงแรมจินชุนไม่ใช่เหรอ?”
“เกี่ยวอะไรกับนาย?”
บอกตามตรง ว่าตอนนี้ความรู้สึกของหลี่เจียอี๋นั้นซับซ้อนมาก เธอถือโทษโกรธเย่จื่อเฉินที่กล้าทำแต่ไม่กล้ารับ แต่เมื่อครู่ที่เขาออกโรงปกป้องเธอ…
“พี่คะ มันสองคนนี่แหละ”
หญิงสาวที่เมื่อครู่นี้เพิ่งออกจากร้านไปวกกลับมาอีกครั้ง ข้างกายเธอยังมีตำรวจอยู่ด้วยอีกหลายคน
นายตำรวจเดินขมวดคิ้วมุ่นมาทางเย่จื่อเฉิน กวาดสายตามองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความทระนง
“ฉันสงสัยว่านายจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับแก๊งค้าของเถื่อนที่เพิ่งหนีไป เชิญตามพวกเราไปที่สถานีตำรวจเพื่อทำการสอบปากคำด้วย”
“คุณหมายถึงผมเหรอ?”
เย่จื่อเฉินชี้ตัวเองอย่างตกตะลึง หลี่เจียอี๋ที่อยู่ข้างๆ จึงอดพูดขัดขึ้นไม่ได้
“คุณตำรวจคะ คุณน่าจะจำผิดคนนะคะ”
เมื่อนายตำรวจคนนั้นเห็นปานบนใบหน้าของหลี่เจียอี๋ ความรังเกียจที่กลบไม่มิดก็ได้ปรากฏขึ้นในดวงตาทันที
“จำผิดคน? ฉันไม่มีทางจำผิดคนแน่นอน แล้วก็เธอ ฉันคิดว่าเธอก็น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับแก๊งของพวกเขาด้วย พาตัวไปทั้งสองคน”
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
