จนกระทั่งก้นแตะลงบนที่นั่งในจุดรอรถไฟ ชวีเสี่ยวปอถึงได้รู้สึกตัว พลางอ้าปากหาวหวอด : “ฉันยังนอนไม่พอเลย”        “มีตอนที่นายนอนพอด้วยเหรอ? ถ้าไม่ปลุกนายก็คงจะนอนได้ถึงเที่ยง” เซี่ยเจิงวางกระเป๋าเป้ลง เปลี่ยนมากอดเอาไว้แทน        “ฉันถึงได้บอกว่า...