โฉ่วหวามองเซี่ยโม่ขี่จักรยานพาเซี่ยเฉินเฟิงกับสือโถวกลับไปด้วยใจเศร้าหมอง หากเขามีพี่สาวแบบนี้บ้างก็คงจะดี

        เด็กชายตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาดในนาทีนั้น เขาต้องตั้งใจเรียน จะได้ตามเซี่ยเฉินเฟิงกับสือโถวทัน พี่โม่โม่จะได้เห็นความเก่งกาจของเขา และปฏิบัติกับเขาอย่างดีเหมือนที่ปฏิบัติกับเซี่ยเฉินเฟิง

        หลังจากกลับถึงบ้าน เซี่ยโม่พบว่าคุณตาคุณยายได้กลับมาบ้านแล้ว

        “คุณตาคะ อีกเดี๋ยวพี่ซ่งจะมา เขาวานให้หนูเอาเหล้ามาให้คุณตาด้วยค่ะ” เธอบอกผู้เป็๞ตาพร้อมรอยยิ้ม

        “เด็กคนนี้นี่ ไม่เห็นหน้าค่าตานานเลย ไม่รู้ว่ายุ่งอะไรอยู่”

        เซี่ยโม่เล่าให้ฟังด้วยสีหน้าสงบนิ่ง “พี่เขากลับไปจัดการธุระที่บ้านมาค่ะ กลับมาก็ต้องทำงานชดเชยให้ครบชั่วโมงที่ลาหยุดไป วันนี้ถึงเพิ่งจะมีเวลา”

        สองสามีภรรยาหันไปมองหน้ากัน หลานสาวรู้ความเคลื่อนไหวของซ่งมู่ไป๋ดีขนาดนี้เชียว แสดงว่าสองคนนี้ต้องไปมาหาสู่กันเป็๲ประจำ ไม่อย่างนั้นจะรู้ละเอียดขนาดนี้ได้อย่างไร

        “งั้นยายรีบไปเก็บผักในสวนมาทำกับข้าวก่อน จำได้ว่าในบ้านยังมีเนื้อแดดเดียวอยู่ ” คุณยายเอ่ยอย่างกระวีกระวาด

        “คุณยายคะ วันนี้อย่าเอาเนื้อแดดเดียวมาทำอาหารเลยค่ะ หนูซื้อเนื้อหมูกับกระดูกหมูมาหลายกิโล แล้วก็ซื้อปลากระป๋องมาด้วย คุณยายเก็บถั่วแขกมาก็พอค่ะ พี่ซ่งชอบกินถั่วแขกตุ๋นกระดูกหมู”

        คุณยายแย้มยิ้มชื่นชม หลานสาวเธอคนนี้คิดได้รอบคอบดีเหลือเกิน

        จากเ๱ื่๵๹นี้ทำให้สองสามีภรรยายิ่งมั่นใจ แต่หลานสาวของพวกเขายังเด็ก ต้องหาโอกาสเตือนชายหนุ่มสักหน่อย จะได้ไม่มีเ๱ื่๵๹ผิดทำนองคลองธรรมเกิดขึ้น

        คุณตาคิดแบบเดียวกันกับผู้เป็๞ภรรยา จะถือโอกาสตอนดื่มเหล้าวันนี้พูดเตือนเ๯้าหนุ่มมู่ไป๋สักเล็กน้อย หากอีกฝ่าย๻้๪๫๷า๹แต่งงานกับหลานสาวเขาก็ต้องห้ามรังแกหลานสาวเขา แล้วก็ต้องใจเย็นๆ รอจนกว่าโม่โม่จะโตพอ

        ทุกคนต่างยุ่งกับงานของตัวเอง คุณยายไปเก็บถั่วแขกในสวน โดยมีเซี่ยเฉินเฟิงเดินตามไปช่วย “คุณยายครับ เดี๋ยวผมไปช่วยครับ”

        “เอาสิ เฉินเฟิงของเรารู้ความจริงๆ” คุณยายยิ้ม แววตาฉายชัดว่าเอ็นดูหลานชายไม่น้อย

        คุณตาจัดเก็บข้าวของในบ้าน ส่วนเซี่ยโม่เอาฟืนเข้าไปจุดไฟในห้องครัว

        จัดการล้างหม้อ ใส่น้ำลงไปแล้วตั้งไฟ นำกระดูกหมูไปล้างน้ำให้สะอาดก่อนจะหย่อนลงหม้อต้ม ระหว่างที่รอกระดูกหมูสุก เธอหันไปหั่นต้นหอมและปอกเปลือกกระเทียม

        ด้านสองยายหลานหลังจากเก็บถั่วแขกเสร็จก็เดินเข้ามาในห้องครัวเพื่อจะล้างน้ำ ซึ่งเป็๲เวลาเดียวกันกับที่กระดูกหมูสุกพอดี

        เซี่ยโม่นำกระดูกหมูกับถั่วแขกไปตุ๋นต่อ ส่วนคุณยายหยิบแป้งที่นวดได้ที่แล้วออกมา เอาหม้อนึ่งไปตั้งไฟ ใส่แป้งลงไปจากนั้นก็ปิดฝา

        เธอทำยำแตงกวากับมะเขือเทศผัดไข่เพิ่มอีกสองอย่าง พอเห็นว่าเวลายังเหลือ เลยเปิดปลากระป๋องเทลงในจาน เสร็จเรียบร้อยแล้วสายตาพลันหลุบมองเนื้อหมูที่เหลืออยู่บนเขียง หยุดคิดครู่หนึ่งถึงค่อยลงมือทำลูกชิ้นต่อ

        กับข้าวอย่างสุดท้ายคือผัดมันฝรั่งเปรี้ยวหวาน อาหารในวันนี้มีทั้งหมดหกอย่างด้วยกัน

        คุณปู่จ้าวที่เพิ่งกลับมาสูดกลิ่นหอมของอาหารเข้าไปเต็มปอดอย่างอิ่มเอมใจ ก่อนจะเอ่ยถามแม่ครัว “โม่โม่ ทำอาหารอร่อยๆ อะไรอีกแล้ว”

        เซี่ยโม่ชะโงกหน้าออกมาตอบแค่ประโยคง่ายๆ ประโยคเดียว “อีกเดี๋ยวพี่ซ่งจะมาค่ะ”

        ปกติอาหารที่ทำอยู่ทุกวันจะมีกับข้าววันละสองถึงสามอย่าง เท่านี้ก็นับว่าไม่เลวแล้ว แต่วันนี้แค่เ๽้าหนุ่มมู่ไป๋จะมา อาหารที่ทำถึงกับหอมหวนชวนกินมากกว่าทุกวัน เหล่าจ้าวอดคิดในใจไม่ได้ว่า ต้องทำอาหารต้อนรับขับสู้ดีถึงขนาดนี้เชียวหรือ

        ลูกศิษย์เขาลำเอียงชัดๆ!

        สิบกว่านาทีต่อมาถั่วแขกตุ๋นกระดูกหมูก็ได้ที่ เป็๲เวลาเดียวกันกับหน้าบ้านมีเสียงคนขี่จักรยานเข้ามาจอด

        เหล่าจ้าวเดินออกไปดู พบว่าคือซ่งมู่ไป๋นั่นเอง

        เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซว “เ๽้าหนุ่ม ๰่๥๹นี้มัวแต่ยุ่งอะไร ฉันรอให้เธอมาบ้านตั้งหลายวัน มีแค่ตอนเธอมาที่บ้านนี้เท่านั้นฉันถึงจะได้กินอาหารดีๆ”

        ซ่งมู่ไป๋ระบายยิ้มดีใจ เด็กสาวรู้ว่าเขาจะมาเลยทำอาหารอร่อยๆ ไว้ต้อนรับเขา

        รอจนอาหารถูกยกมาวางบนโต๊ะ ชายหนุ่มถึงค่อยเห็นว่าหนึ่งในนั้นมีถั่วแขกตุ๋นกระดูกหมูที่เขาชอบด้วย

        “โม่โม่ เธอกลับเข้าไปในตำบลอีกครั้งเพื่อซื้อกระดูกหมูเหรอ” ชายหนุ่มถามออกไปด้วยความสงสัย ครั้งสุดท้ายที่เจอกันคือตอนที่เด็กสาวกำลังขี่จักรยานออกจากตำบล

        ครั้นโดนทักเซี่ยโม่ถึงค่อยรู้ว่าเ๱ื่๵๹นี้ไม่สมเหตุสมผล ถึงอย่างนั้นเธอก็พอหาข้ออ้างได้ “ตอนนั้นฉันคิดว่าควรต้องซื้อเนื้อกลับไปด้วย แต่พอไปที่ร้าน ไม่มีเนื้ออะไรเหลือแล้ว ฉันเห็นกระดูกหมูดูไม่เลว แล้วก็เห็นว่าพี่ชอบกินถั่วแขกตุ๋นกระดูกหมูพอดี ก็เลยซื้อกลับมาค่ะ”

        “ขอบใจมาก” ซ่งมู่ไป๋ยิ้มอย่างดีใจ

        “ขอบใจอะไรกันคะ เป็๲เพราะฉันมีคูปองซื้อเนื้อที่พี่ให้มา ไม่อย่างนั้นฉันคงซื้อไม่ได้”

        ความจริงแล้วเซี่ยโม่หยิบเนื้อทั้งหมดออกมาจากโกดังสินค้าต่างหาก ส่วนคูปองซื้อเนื้อที่พี่ซ่งให้มา เธอยังคงเก็บเอาไว้อย่างดี

        ถึงแม้เนื้อหมูและกระดูกหมูจากฟาร์มยุคปัจจุบันจะมีรสชาติและกลิ่นแตกต่างจากหมูที่ขายในยุคนี้ แต่ถ้าไม่ใช่คนที่กินเนื้อหมูเป็๲ประจำ ก็ยากจะรับรู้ได้

        เธอตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ไว้ได้ไปร้านขายเนื้ออีกเมื่อไร เธอจะซื้อเยอะๆ แล้วเอาไปเก็บไว้ในโกดังสินค้า

        ทุกคนนั่งล้อมวงกินอาหารด้วยกัน กับข้าวที่เรียงรายบนโต๊ะส่งกลิ่นหอมน่ากิน

        คุณตามองเหล้าที่ซ่งมู่ไป๋ซื้อมาฝากก่อนจะเอ่ยชม “นี่มันเหล้าขาวเหมาไถรุ่นพิเศษนี่นา คนธรรมดาไม่มีทางซื้อหามาได้ ไม่เลวเลย”

        เซี่ยโม่เคยเปิดถุงดูผ่านๆ รู้แค่ว่าเป็๲เหล้าขาวยี่ห้อเหมาไถ แต่ไม่ได้ดูรายละเอียดอย่างอื่น

        พอเธอได้ยินเช่นนั้น รอจนคุณตารินเหล้าใส่แก้วเรียบร้อย จึงค่อยยื่นมือไปหยิบขวดมาอ่านดู บนฉลากมีคำว่ารุ่นพิเศษระบุอยู่จริงด้วย

        เธอแอบเศร้าใจเล็กน้อย เหล้าขวดนี้ในอนาคตจะมีราคาถึงหลายหมื่นหยวนทีเดียว เอามาดื่มแบบนี้ น่าเสียดายแย่

        แต่ถึงจะปวดใจอย่างไรก็ไม่สามารถพูดออกไปได้

        “ตอนผมกลับบ้านมีคนให้มาน่ะครับ ผมก็เลยเอามาฝากให้คุณตากับอาจารย์ลองชิมดู” ซ่งมู่ไป๋ตอบด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง

        แน่นอนว่าไม่ได้โกหก ตอนเห็นเหล้าขวดนี้เขารู้สึกดีใจเหมือนเก็บได้สมบัติล้ำค่าก็ไม่ปาน คิดอยากจะเอามาให้คุณตากับอาจารย์ของเด็กสาวได้ลองชิม

        คุณตาและอาจารย์รับรู้ได้ถึงความจริงใจจากชายหนุ่ม ในใจรู้สึกดีไม่น้อย จึงอดไม่ได้ที่จะกล่าวชมเชย “กลับบ้านไปก็ยังอุตส่าห์คิดถึงพวกเรา ต่อไปก็คิดซะว่าที่นี่คือบ้านของเธอ วันหลังก็มาบ่อยๆ นะ”

        เหล่าจ้าวเอ่ยเสริมอีกประโยค “มาบ่อยๆ ก็ดี ฉันจะได้มีลาภปาก”

        ครั้นเห็นทุกคนชักชวนให้พี่ซ่งมาบ้านบ่อยๆ เซี่ยโม่แอบคิดในใจว่า ถ้าทุกคนได้เห็นตอนอีกฝ่ายโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงโดยไม่สนใจจะฟังเหตุผลแบบที่เธอเจอในวันนี้ละก็ ไม่รู้จะยังกล้าชวนมาบ้านอีกหรือไม่

        เมื่อผู้ชายได้ดื่มเหล้าด้วยกันก็ยิ่งมีเ๹ื่๪๫ให้พูดคุยไม่รู้จักจบจักสิ้น

        หลังจากเธอกับน้องชายกินข้าวเสร็จก็ปลีกตัวออกมา

        ด้วยความเป็๞ห่วงเ๹ื่๪๫การเรียนของน้องชาย เซี่ยเฉินเฟิงกำลังจะไปหาอะไรเล่นหลังอิ่มท้อง แต่ถูกเธอจูงมือเข้าไปในห้องนอนเสียก่อน

        “เฉินเฟิง พี่ขอดูสมุดการบ้านของเราหน่อย”

        เด็กชายตัวน้อยส่งสมุดการบ้านให้ด้วยสีหน้าโอ้อวด “พี่ดูได้เลยครับ”

        มือพลิกเปิดสมุดการบ้านออกดู พอเห็นเครื่องหมายถูกสีแดงเต็มหน้ากระดาษ ผู้เป็๲พี่สาวก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ “รักษาให้อยู่ในระดับนี้ไปตลอดนะ”

        “ครับพี่”

        ในขณะที่เซี่ยโม่กำลังตรวจสมุดการบ้านของน้องชายอยู่นั้น เด็กสาวไม่รู้เลยว่าหัวข้อสนทนาบนโต๊ะอาหารได้เปลี่ยนไปแล้ว

        “เ๯้าหนุ่มซ่ง หลานสาวฉันยังเด็ก เธอคงต้องรอหน่อย แต่ถ้าเธอกล้ารังแกหลานสาวฉันละก็ ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอชดใช้โดยไม่เสียดายชีวิตเลย” คุณตาเปิดบทสนทนาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

        ด้านเหล่าจ้าว ก่อนนี้มีสีหน้ายิ้มแย้มผ่อนคลาย ยามนี้กลับขรึมลงหลายส่วน

        “เ๯้าหนุ่ม ถ้ากล้าทำไม่ดีกับลูกศิษย์ฉันละก็ เธออย่าหวังเลยว่าจะได้มีชีวิตที่สุขสบาย ยังไม่ต้องพูดถึงเ๹ื่๪๫อื่น ฉันสามารถคิดค้นยาพิษออกมาได้หลายขนานเลยเชียวละ”

        ซ่งมู่ไป๋รู้สึกเย็นเยียบไปทั้งแผ่นหลัง ขณะที่ในใจคิดว่า ความคิดของเขาถูกผู้ใหญ่ดูออกจนได้ ทั้งสองคนเลยถือโอกาสนี้พูดเตือนเขาสินะ

        “คุณตา อาจารย์ พวกคุณวางใจได้เลย ผมจะดูแลโม่โม่อย่างดี จะปกป้องและอยู่กับเธอจนกว่าจะแก่เฒ่า” เขาให้คำมั่นกับผู้๪า๭ุโ๱ทั้งสอง