เทพาชื่ออวี่ที่กินยาเลี่ยซินแล้วต้องเข้าไปอยู่กับสัตว์ป่าดุร้ายเ่าั้ผู้ใดจะตายก่อนกัน?
การสู้รบของนางและสัตว์ป่าสิบห้าวันนั้นซากของเหล่าสัตว์ป่าดุร้ายถูกกองรวมกันเป็ูเาภายในตำหนักชีอู๋กลิ่นคาวเืคละคลุ้งไปทั่วทั้งวังหลวง
พอสัตว์ป่ากลุ่มนี้ตายสัตว์ป่าตัวอื่นๆ ก็ถูกส่งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง จากร้อยเป็พัน มากขึ้นเรื่อยๆเหนียนยวี่ฆ่าพวกมันสิบห้าวันเต็มๆ จนดวงตาแดงก่ำ
ราวกับว่าความแค้นและความไม่ยอมที่มีรวมตัวกันกระตุ้นศักยภาพของเลี่ยซิน
วันนี้จ้าวเยี่ยน ฮ่องเต้แห่งเป่ยฉีและพี่ใหญ่แห่งบ้านตระกูลเหนียนอภิเษกสมรสกันกลิ่นคาวเืคละคลุ้งไปทั่วทุกสารทิศทำให้งานเฉลิมฉลองที่จวนชุ่นเทียนนั้นแปลกประหลาดไปอยู่บ้าง
ภายนอกตำหนักชีอู๋บรรยากาศสนุกสนาน ประทัดมากมายถูกจุด แต่ภายในตำหนักชีอู๋ เหนียนยวี่แทบไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้ว
ข้างซากศพสัตว์ป่าที่กองเป็ูเาเหนียนยวี่ฟุบอยู่บนกองเื ทั่วทั้งตัวอาบไปด้วยเืสีแดงสดแผลเป็รอยยาวบนใบหน้า เสริมกลิ่นอายของมือสังหารเพิ่มขึ้นไปอีกเหนียนยวี่ฝืนลมหายใจเฮือกสุดท้าย นางอยากปีนหนีออกไปนอกตำหนักชีอู๋ไปฆ่าชายหญิงเ้าเล่ห์พวกนั้น
ทว่าท้ายที่สุด นางก็ยังไม่สมหวังเวลาชีวิตไหลไปอย่างรวดเร็ว ผลของยาเลี่ยซินมาถึงขั้นสุดท้ายแล้ว
อดีตทั้งหมดหวนกลับมาในหัวของเหนียนยวี่ความรักความผูกพันระหว่างน้องสาวพี่สาว คำมั่นสัญญา ห้องหับที่สวยงาม มันกลายเป็สิ่งที่หวนกลับมาเยาะเย้ยนางอย่างมากในตอนนี้
“ฮ่า...ฮ่าฮ่า...ฮ่าฮ่า...”
เสียงหัวเราะแหลมดังก้องไปทั่วทั้งตำหนักชีอู๋เหนียนยวี่กัดฟันแน่น ปากเต็มไปด้วยเืสีแดงสด พยายามใช้แรงที่เหลืออยู่ทั้งหมดกล่าวคำสาปแช่ง
“เลี่ยซิน หัวใจรวดร้าว ใจของเหนียนยวี่แตกสลาย ด้วยเืของข้าสาบานต่อชาติหน้า”
ชาติหน้า ข้าเหนียนยวี่กับพวกเ้าบนผืนดินใต้ฟ้าชื่ออวี่นี้พัวพันให้ถึงที่สุด ถึงตายก็ไม่ปล่อย！
ตำหนักชุ่นเทียนแคว้นเป่ยฉีฤดูร้อน รัชสมัยเทียนฉี่ที่ 20
ค่ำคืนอันเงียบสงัดไร้พระจันทร์สาดแสง
ทางทิศใต้ของตำหนักซุ่นเทียนเปลวเพลิงะเิออกมาอย่างเฉียบพลัน รวดเร็วเป็อย่างยิ่งเหตุการณ์เพลิงไหม้นั้นลุกลามมากขึ้นเรื่อยๆ แสงเพลิงไฟ ค่อยๆ สว่างไสวไปทั่วท้องฟ้า
ในตำหนักแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของตำหนักชุ่นเทียนมีคนตื่นตระหนกรีบร้อนผลักประตูให้เปิด เสื้อผ้ายุ่งเหยิงไม่เรียบร้อยเดินสะดุดเข้าไปในลานบ้าน
“ท่านแม่ รีบช่วยข้าที ข้าจะทำอย่างไร? ควรทำอย่างไร? ลุกไหม้แล้วไหม้แล้ว...” เหนียนเฉิงเดินกะเผลกเข้าไปในบ้านคว้าแขนหญิงวัยกลางคนด้วยความตื่นตระหนก และอธิบายอย่างกังวลใจ
หนานกงเยวี่ยมองลูกชายที่เสื้อผ้ายุ่งเหยิงเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านางยังดุร้าย ฉับพลันก็รีบเปลี่ยนอารมณ์ เป็ห่วงเหนียนเฉิงทันที“อะไรไหม้เล่า เ้าอย่าตื่นตระหนกลูกชาย เ้าพูดให้มันชัดเจนก่อน！”
“ท่านหญิงจวนจิ้นอ๋อง...เป็นาง เป็นางที่ล่อลวงข้าข้าแค่...ท่านแม่...” เหนียนเฉิงกดความตื่นตระหนกใไว้ไม่อยู่ พูดคำสองคำไม่ประติดประต่อต่อเนื่อง
ทว่าหนานกงเยวี่ยก็รู้สึกได้ถึงสิ่งผิดปกติของเื่ราวนี้นางเหลือบมองร่างกายอ่อนแอผอมบางของเด็กหนุ่มที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นความเกลียดชังและความเคียดแค้นขุ่นเคืองพาดผ่านสายตาของหนานกงเยวี่ยนางถีบหน้าอกของเด็กหนุ่มอย่างโเี้ ไร้ความปราณี ถีบติดๆจนเด็กหนุ่มกระอักเืออกปาก
ความเ็ปที่ทรวงอกทำให้เหนียนยวี่รู้สึกตัวตื่นขึ้น กลิ่นคาวเืคลุ้งทั่วปากซากศพสัตว์ป่าและเืสดสีแดงฉานเต็มทั่วพื้นตำหนักชีอู๋และความทรงจำเ่าั้ก็ฟื้นคืนขึ้นมาในหัว
“...ใจของเหนียนยวี่แตกสลาย ด้วยเืของข้า สาบานต่อชาติหน้า..."
ทุกถ้อยคำของคำสาปเืดังชัดเจนทว่านอกตำหนักชีอู๋เฉลิมฉลองคึกคักทำให้เสียงดังแ่บางลง
“ยังไม่รีบออกไปอีก！” เสียงตะคอกเ็าของหนานกงเยวี่ยดังขึ้น เสียงนี้ดึงสติของเหนียนยวี่ให้กลับมา
เหนียนยวี่เงยหน้าขึ้นมองหนานกงเยวี่ยหนานกงเยวี่ยยามนี้ยังคงอายุไม่มาก และภาพตรงหน้านาง...
ไม่จริง ของตกแต่งในห้องลักษณะเหมือนของจวนตระกูลเหนียนเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด
นี่มัน...
“นี่เ้าหูหนวกหรือไง เ้าลูกนางโลมเลวทราม มองเ้าแล้วมันเกะกะสายตาเสียจริง！”หนานกงเยวี่ยไม่ชอบสายตาของเหนียนยวี่ ยิ่งต่อว่าอย่างโหดร้ายรุนแรงขึ้น
เข่าที่คุกอยู่เริ่มเจ็บขึ้นมาเหนียนยวี่งุนงง หลังจากาที่เจวี๋ยเฉิงขาของนางก็สูญเสียการรับรู้ไปอย่างสิ้นเชิง แล้วเหตุใดตอนนี้...นางถึงขยับขาได้เล่า！
เหนียนยวี่รู้สึกตัว ก็รีบลุกขึ้นหันหลังเดินออกไปที่ประตู บทสนทนาระหว่างสองแม่ลูกด้านหลังดังออกมา...
“เฉิงเอ๋อ เ้าพูดให้ชัดๆ เ้าพาท่านหญิงอิ้งเสวี่ยมา...ใช่หรือไม่”หนานกงเยวี่ยพูดคลุมเครือ ทว่าก็เข้าใจความหมายที่จะสื่อได้
“ท่านแม่ ข้าบอกท่านไปหมดแล้วเป็นางที่ล่อลวงข้า...ข้าแค่ทนไม่ไหว...”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ที่เ้าบอกว่าลุกไหม้แล้ว ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น?”หนานกงเยวี่ยขัดจังหวะพูดของเหนียนเฉิง นางรู้ความประพฤติของลูกชายของนางดีเื่เสียหายนี้หากไปยั่วโทสะจวนจิ้นหวังเข้าจริงๆ คงยากจะรับมือแล้ว
เหมือนเหนียนเฉิงจะนึกอะไรบางอย่างได้ั์ตาฉาบไปด้วยความหวาดกลัว “ข้าคว่ำเชิงเทียนหอสูง...หอสูงก็ลุกไหม้ขึ้นมา...ทว่าข้าไม่ได้ตั้งใจ ท่านแม่ ข้าจะทำอย่างไรดี ไฟลุกลามเร็วมากข้า...ข้า... ข้าวิ่งหนีออกมาไม่ง่ายเลย ทว่าท่านหญิงอิ้งเสวี่ยยังอยู่ข้างในนั้น...”
“เ้าอย่าตื่นตระหนก” หนานกงเยวี่ยสั่นไปทั้งร่างความรู้สึกไร้กำลังโจมตีเข้ามาทั่วกาย ทว่าก็ต้องฝืนรักษาความสงบไว้“มีคนเห็นเ้าหรือไม่? ท่านหญิงอิ้งเสวี่ยนั่น...”
ในเมื่อมีเื่บนเตียง ท่านหญิงอิ้งเสวี่ยคงจะเห็นเฉิงเอ๋อร์เข้าแล้ว！
แล้วนี่มันจะดีได้อย่างไรกัน?
ทว่าใครจะรู้สายตาของเหนียนเฉิงหลบเลี่ยงเล็กน้อย “ข้า...ข้าแอบใส่ยาท่านหญิงอิ้งเสวี่ยคงจะ...นางคงจะไม่รู้ว่าเป็ข้า”
“เ้า...” หนานกงเยวี่ยในที่สุดก็เข้าใจสาเหตุของเื่นี้สายตาจ้องดุเหนียนเฉิง ทว่าทนดุเขาไม่ได้ “นางไม่เห็นก็ดีแล้วถ้านางรู้ว่าเป็เ้า เื่นี้แม้จะเป็ท่านปู่ออกหน้าช่วยก็เกรงว่าจะช่วยเ้าไม่ได้！”
เหนียนเฉิงเองก็รู้ถึงความร้ายแรงของเื่นี้ความโเี้ผุดขึ้นมาในใจ “ถ้าท่านหญิงอิ้งเสวี่ยนั่นตายในกองไฟละก็...”
เหนียนยวี่แอบฟังบทสนทนาของสองแม่ลูกอยู่หลังประตู ฟังจนในหัวเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ได้อย่างแจ่มแจ้งรวดเร็ว
ท่านหญิงอิ้งเสวี่ยแห่งจวนจิ้นอ๋องถูกทำให้มีมลทินหอสูงถูกเผา เื่นี้เกิดขึ้นในฤดูร้อน รัชสมัยเทียนฉี่ที่ 20 ในคืนก่อนพิธีบรรลุความเป็ผู้ใหญ่ในรัชสมัยเทียนฉี่
เื่ราวจะไม่เป็ไปตามที่เหนียนเฉิงหวังไว้ท่านหญิงอิ้งเสวี่ยนางไม่ตาย
ในคืนนี้ท่านหญิงอิ้งเสวี่ยผู้แสนหยิ่งยโสแห่งแคว้นเป่ยฉีสูญเสียซึ่งความบริสุทธิ์ทั้งยังถูกไฟไหม้ทำลายใบหน้า
จ้าวอิ้งเสวี่ยไม่เห็นก็ดีแล้วงั้นหรือ?
ไม่ผิดนักจ้าวอิ้งเสวี่ยไม่เห็นจริงๆ ว่าชายผู้พรากความบริสุทธิ์นางเป็ใคร ทว่าหนานกงเยวี่ยคงไม่รู้เพราะแม้แต่เหนียนเฉิงเองก็ยังไม่รู้เลยว่าป้ายประจำตัวคุณชายสกุลเหนียนของตนตกอยู่ที่หอสูง
จริงๆ ก็เป็เพราะป้ายประจำตัวนั่นจวนจิ้นอ๋องถึงนำตัวคุณชายบ้านตระกูลเหนียนมาสอบสวนต่อหน้าฮ่องเต้ได้ เดิมทีมันเป็ความผิดที่เหนียนเฉิงก่อขึ้น ทว่าหนานกงเยวี่ยยังคงเหมือนเดิมให้นางมารับโทษแทนเขาเช่นเดิม
ในพิธีบรรลุความเป็ผู้ใหญ่นางถูกพาตัวออกไป หลังจากนั้นชีวิตก็ถูกคุมขังอย่างไม่มีกำหนด ไม่กี่ปีให้หลัง ต่อมานางก็ถูกส่งไปค่ายทหาร...
หนานกงเยวี่ย พวกเขาคิดว่านางคงตายระหว่างทางไม่มีใครคาดคิดว่านางจะไปถึงค่ายทหารได้อย่างปลอดภัยที่ค่ายทหารนางเป็ทาสต้องโทษคนหนึ่งที่เริ่มสร้างคุณงามความดีเลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่งกลายเป็เทพาชื่ออวี่ที่ผู้คนในแผ่นดินชื่ออวี่ต่างหวาดกลัว
ในพิธีบรรลุความเป็ผู้ใหญ่รัชสมัยเทียนฉี่ที่20 ก็เป็เพราะพิธีบรรลุความเป็ผู้ใหญ่นั่นเช่นกันที่ทำให้นางได้เจอกับหลีอ๋องจ้าวเยี่ยนเป็ครั้งแรก!
พรุ่งนี้สินะ...
เหนียนยวี่ััร่างกายผอมบางที่ยังไม่โตเต็มที่ เช็ดเืที่มุมปากออก
นางตายแล้ว！
นางมั่นใจอย่างยิ่งว่าความทรงจำส่วนลึกในหัวเ่าั้เคยเกิดขึ้นจริงโดยเฉพาะความแค้นแลไม่ยินยอมนั่นที่เกลื่อนกลาดอยู่ในใจของนางทำให้หัวใจนางรู้สึกปวดร้าว
ในที่สุด์ก็ให้โอกาสให้นางได้มีชีวิตใหม่อีกครั้งงั้นหรือ?
เหนียนยวี่มองไปทางเปลวเพลิงที่กำลังลุกไหม้ทางทิศใต้หลับตาลง แทบจะได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาวทั้งเสียงดังแกร๊กกร๊ากของไฟที่กำลังเผาไหม้ท่อนไม้
จ้าวเยี่ยน...คุกหลวง...เนรเทศ...เสียโฉม...
เื่พวกนี้ทั้งหมดเริ่มเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้งั้นหรือ?
เมื่อนึกอะไรบางสิ่งได้เหนียนยวี่ก็ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว รีบเร่งฝีเท้า ทว่าแทนที่จะกลับไปยังที่อยู่อันแสนต่ำต้อยของตนนางกลับเข้าไปยังลานบ้านที่เหนียนเฉิงอาศัยอยู่แทนทั้งยังเร่งรีบวิ่งไปยังทางใต้หนทางที่เปลวเพลิงกำลังลุกโชนอยู่
