ชิงอีหาวอย่างเบื่อหน่าย นางถอดชุดของบุรุษออกเปลี่ยนมาเป็ชุดของสตรี แล้วมายืนมองอยู่หน้ากระจก ทว่า ยิ่งมองก็ยิ่งขัดใจ
เด็กสาวหน้าตาสะสวย เรียบร้อยในกระจกนี่คือใครกัน?
นางเป็ถึงพญามัจจุราชสาวชิงอีเตี้ยนแห่งปรโลก มีรูปร่างเย้ายวนชวนฝันราวกับนางแมวยั่วสวาท เ้าของฉายาเสียงคำรามแห่งขุมนรกที่มีเหล่าผีนับหมื่นเป็บริวาร เพียงแค่นางส่งสายตาเชิญชวนบรรดาผีน้อยต่างก็พากันหลงนางหัวปักหัวปำ
ไม่เหมือนกับคนในกระจกนี่ ยามขมวดคิ้วกลับดูเหมือนคนจะร้องไห้ ยามโกรธกลับดูเหมือนคนโกรธที่เหนียมอาย
ให้ตายสิ ขนาดเบ้ปากยังดูน่ารักออดอ้อน
แหวะ—
นี่มันรูปโฉมของหญิงสาวอ่อนแอ น่าทะนุถนอมชัดๆ!
ไหนจะยังหน้าอกนี่อีก เฮอะ ไม่มีเหตุผลเลย ล้อนางเล่นใช่ไหม?
นางหลับตาแล้วลองััมัน ความรู้สึกตอนที่ััมิได้แน่นเท่ากับยามที่ััหนุ่มน้อยนั่น
นางถึงกับกุมขมับ ยังดีที่มีใบหน้างดงามกับรูปร่างอรชรเลยยังพอทน ส่วนสิ่งที่ไม่มีก็ค่อยเติมเต็มทีหลังแล้วกัน!
นางเท้าเอวหมุนไปมาอยู่หน้ากระจก จู่ๆ นางก็เงยหน้าขึ้นมองเงาดำบนคานใต้หลังคา พร้อมกับสั่งเสียงเข้ม “ลงมา”
แมวดำตัวอวบอ้วนจนมองไม่เห็นกรงเล็บ มันกำลังส่ายสะโพกไปมา หางตั้งตรงราวกับไม้ทุบผ้า มันะโลงจากคาน จากนั้นะโมายืนบนโต๊ะเครื่องแป้งตรงหน้านาง ั์ตาสีเขียวหมองหม่นดูไม่สบอารมณ์ ทั้งที่เป็แค่แมว แต่สีหน้าแววตากลับแฝงความเป็มนุษย์เอาไว้
“ข้าว่าแล้ว ทำไมตอนข้าฟื้นขึ้นมา ถึงไม่เห็นแม้แต่เงาของเ้า ที่แท้ก็มาอยู่ในร่างสัตว์เดรัจฉานนี่เอง แต่ก็ดูเหมาะกับเ้าดีนะ” ชิงอีคลี่ยิ้ม อยู่ๆ เ้าแมวอ้วนตัวนั้นก็ร้องเหมียว ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยความขุ่นเคือง ซึ่งหากรอบข้างมีคนอยู่ ป่านนี้คงใจนิญญาออกจากร่างแน่
“อย่างกับท่านดีนักล่ะ? ดูสารรูปบอบบางใสซื่อในตอนนี้สิ มีรูปร่างหน้าตาแบบที่ท่านรำคาญสุดๆ รู้สึกดีไหมล่ะ?”
แววตาของชิงอีแปรเปลี่ยนเป็โเี้ นางเลียริมฝีปากแดง “ฮึ ข้าว่าอาหารว่างคืนนี้เป็เนื้อแมวก็ไม่เลวนะ เ้าว่าไหม?”
เ้าแมวอ้วนตัวสั่น ไม่ปากดีเหมือนตอนแรก และพยายามเปลี่ยนเื่ “เ้าของร่างนี้มีนามว่า ‘ฉู่ชิงอี’ ค่อนข้างคล้ายคลึงกับท่าน ว่าแต่ท่านแอบมาที่โลกมนุษย์เช่นนี้ แถมขึ้นมาก็ใช้พลังเลย ไม่กลัวบรรดผู้เฒ่าผีข้างล่างนั่นหาท่านเจอหรือ?”
“หากเ้าโผล่มาเร็วกว่านี้ มีหรือที่ข้าจำเป็ต้องใช้พลัง?” ชิงอีย้อน “พวกไร้ประโยชน์”
“ข้าเนี่ยนะไร้ประโยชน์? ข้าเป็ถึงผู้ดูแลสมุดบันทึกความตายแห่งปรโลกเชียวนะ!” แมวอ้วนโต้กลับอย่างฉุนเฉียว “ไม่ใช่เพราะท่านไม่ยอมเดินตามทางสงสารวัฏ[1]แล้วแอบหนีขึ้นมาเช่นนี้หรือไง ข้าถึงต้องมาอยู่ในร่างนี้!”
“เฮอะ หากรอเดินตามสงสารวัฏนั่นแล้วค่อยขึ้นมา เ้าผู้เฒ่าพวกนั้นคงจะหาโอกาสลบความทรงจำกับพลังของข้าก่อนน่ะสิ การที่ข้าต้องมายังโลกมนุษย์เช่นนี้ ไม่ใช่เพราะฝีมือเ้าพวกนั้นหรือไง?” ชิงอีพูดด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “ที่ปรโลกปั่นป่วนมานานนับพันปีไม่ใช่เพราะเ้าพวกนั้นหรือ หากเย่เหยียนฟื้นขึ้นมาละก็ พวกผู้เฒ่าผีนั่นได้โดนปลดออกจากตำแหน่งพญามัจจุราชทั้งสิบแน่!”
“พ่ะย่ะค่ะๆ ท่านเย่เหยียนทรงเป็พระเชษฐาแท้ๆ ของท่าน ยังไงเสียก็มีผู้ที่คอยหนุนหลังท่านอยู่แล้ว”
เ้าแมวอ้วนเบ้ปาก แต่เพราะหน้ามีเส้นประสาทไม่มากนัก จึงดูเหมือนกำลังหาวอยู่เสียมากกว่า
นางไม่เชิงยิ้มพลางมองไปที่เ้าแมวอ้วน จู่ๆ เ้าแมวอ้วนก็หุบปากลง มันััได้ถึงอะไรบางอย่าง จึงรีบะโกลับขึ้นไปบนคานอีกครั้ง
ประตูถูกผลักเข้ามา แล้วหญิงสาวในชุดนางกำนัลฝ่ายในก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นชิงอีก็ใ แต่ก็ปรับสีหน้าได้อย่างรวดเร็ว
“องค์หญิงใหญ่เพคะ! ทำไมท่าน...ยังไม่เข้าบรรทมอีกล่ะเพคะ...” เสาเหย้าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เปลี่ยนคำ
ชิงอีถอดเสื้อคลุมทิ้งลงบนพื้น เผยให้เห็นเรือนร่างงามระหง “ข้าจะเข้านอนเมื่อไร เวลาไหนต้องให้เ้ามาสั่งด้วยหรือ?”
“หม่อมฉันมิกล้า หม่อมฉันจะไปบังอาจสั่งองค์หญิงได้อย่างไรเพคะ” ดวงตาของเสาเหย้าฉายแววดูแคลน เห็นได้ชัดว่าเมื่อก่อนนางคงปฏิบัติต่อเ้าของร่างด้วยท่าทีเหิมเกริมเพียงใด พูดจบนางถึงได้เห็นว่าชิงอีกำลังจ้องตนด้วยสายตาเ็าพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย
เสาเหย้าขมวดคิ้วเล็กน้อย จู่ๆ ก็รู้สึกไม่ค่อยดี นางคว่ำปากลงพลางหมุนตัวเดินออกไป
“ข้าสั่งให้เ้าออกไปแล้วหรือไง?” น้ำเสียงน่าเกรงขามดังขึ้นจากด้านหลัง เสาเหย้าหันกลับไปมองนางด้วยแววตาไม่พอใจ “องค์หญิงยังทรงมีรับสั่งอะไรอีกเพคะ?”
ชิงอีชี้นิ้วไปที่พื้นก่อนจะชี้ไปยังตู้เสื้อผ้าด้านหลัง “ชุดพวกนั้นคืออะไร? ไม่สีขาวก็สีเทา คนตายยังไม่ใส่สีจืดชืดพวกนี้เลย เอาไปทิ้งซะ ไปเอาสีที่มันฉูดฉาดกว่านี้มา”
เสาเหย้าได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกแปลกใจ จ้องนางด้วยแววตาสงสัย ทำไมวันนี้นางชิงอีดูต่างไปจากปกติ?
เมื่อก่อนอย่าว่าแต่เสื้อผ้าสีฉูดฉาดเลย แม้แต่ปิ่นปักผมที่ดูหรูหราหน่อยยังไม่กล้าใช้ มีแต่จะคอยหลบอยู่ตามซอกหลืบ กลัวที่จะเป็จุดสนใจ
แต่ในเมื่อนางพูดมาเช่นนี้ เสาเหย้าก็จะหาให้
แม้ชิงอีจะไม่ได้เป็ที่โปรดปรานนัก แต่นางก็เป็ถึงองค์หญิงใหญ่ ผ้าที่เอามาทำชุดต่อให้ไม่ดีมาก แต่ก็ไม่แย่เกินไป หากวานให้คนเอาไปขายนอกวังคงได้เงินมาไม่น้อย
ส่วนพวกเสื้อผ้าสีฉูดฉาดนั่น เสาเหย้าคิดในใจอย่างเย้ยหยัน ช่างทำชุดจะยอมตัดให้องค์หญิงผู้ตกต่ำอย่างนางหรือไม่ นั่นก็เป็อีกเื่หนึ่ง!
เสาเหย้าที่กำลังไล่เก็บเสื้อผ้าก็เจอเข้ากับเสื้อคลุมตัวโคร่ง แววตาของนางไหววูบเพียงครู่หนึ่ง นี่มันเสื้อคลุมของผู้ชายชัดๆ!
นางพลันคิดอะไรขึ้นได้ เมื่อเห็นว่าชิงอีไม่ได้สนใจ นางเลยรีบเอาเสื้อชุดอื่นห่อเสื้อคลุมนั่นไว้ แล้วตั้งท่าจะหอบกองเสื้อผ้าออกไปข้างนอก
“ช้าก่อน...” ชิงอีเอ่ยกล่าวขึ้นมาอย่างเชื่องช้า
เสาเหย้าใจเต้นระส่ำด้วยความตื่นกลัว หรือว่านางชิงอีจะเห็นที่นางแอบทำเมื่อครู่?
“ไปตักน้ำมาหน่อย ข้าจะอาบน้ำ”
“องค์หญิงเพคะ นี่ก็ดึกมากแล้ว พระองค์จะสรงน้ำอะไรอีก...” เสาเหย้าถามกลับเสียงแข็ง พอเงยหน้าขึ้นก็สบตากับชิงอีที่มองมา วินาทีนั้นราวกับโดนเทพแห่งความตายจ้องมองก็ไม่ปาน ความหวาดกลัวถาโถมเข้ามาในร่างกายและจิตใจ
แต่ก็เพียงแค่ชั่วครู่ เพราะความรู้สึกนั้นก็สลายไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่านางหลอนไปเอง
นางดึงสติกลับมา แล้วมองใบหน้างดงามหมดจดที่ไร้ความรู้สึกของชิงอี ในใจก็ยังนึกสงสัยไม่หาย
เมื่อครู่...นางคิดไปเองหรือ?
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรรอยยิ้มของชิงอีที่นางเห็น ยามนี้ทำให้นางรู้สึกหวาดหวั่น ประหนึ่งโดนเปลื้องผ้าออกจนหมด แล้วให้ยืนต่อหน้าผู้คนอย่างไรอย่างนั้น
กลัวก็แต่จะถูกชิงอีจับได้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ในกองผ้า นางสบถอย่างแค้นใจ และรีบพาตัวออกจากตำหนัก จึงไม่ทันได้เห็นสายตาเย้ยหยันของชิงอีที่มองมาจากข้างหลัง
เสาเหย้าจ้ำเท้ากลับมาที่ห้องพักเล็กๆ ของตน นางหยิบเสื้อคลุมตัวโคร่งไปซ่อนเอาไว้ หลังจากลงกลอนห้องก็รีบเรียกขันทีน้อยมา นางกระซิบบอกขันทีคนนั้น “รีบไปทูลเบื้องบนว่าองค์หญิงใหญ่กลับมาแล้ว!”
หลังจากที่เสาเหย้าสั่งให้คนไปรายงาน นางก็ใช้เื่ที่ชิงอีจะอาบน้ำเป็ข้ออ้างในการไล่คนอื่นในตำหนักออกไปจนหมด เพราะนางเป็ถึงหัวหน้านางกำนัลแห่งตำหนักเชียนชิว แต่ไหนแต่ไรนางสามารถสั่งการเื่ต่างๆ ได้เอง หากไม่ใช่เพราะตำแหน่งที่มี เกรงว่านางจะไม่เห็นหัวองค์หญิงใหญ่เสียด้วยซ้ำ ยามปกตินางกำนัลรับใช้เช่นนางก็ไม่ค่อยจะไว้หน้าเ้านายอยู่แล้ว
ถ้าให้พูดคงเพราะชิงอีเป็คนหัวอ่อน ถึงได้ถูกรังแกได้ง่ายๆ
เมื่อเสาเหย้าวางท่าน่าเกรงขามเสร็จ พลันนึกถึงเสื้อคลุมของผู้ชายตัวนั้น แล้วคิดว่าไม่แน่นางอาจจะจับจุดอ่อนของชิงอีเอาไว้แล้ว ในจังหวะที่นางเงยหน้าขึ้นอย่างพึงพอใจก็เห็นเงาสีขาวลอยทะลุประตูเข้าไปที่ห้องอาบน้ำ
นางใเป็อย่างมาก ถึงกับต้องขยี้ตาอยู่หลายครั้ง สิ่งที่เห็นเมื่อครู่ มันคืออะไรกัน?
****************************
[1] สงสารวัฏ หมายถึง การเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในภพภูมิต่างๆ ของสิ่งมีชีวิตด้วยอำนาจกิเลส กรรม วิบาก หมุนวนอยู่เช่นนั้นตราบเท่าที่ยังตัดกิเลส กรรม วิบากไม่ได้
