ทันทีที่ปรากฏตัวในมิติช่องว่าง เธอก็ถึงกับตกตะลึง เพราะในที่นาเต็มไปด้วยพืชผลงอกงามเขียวขจี
พอดูให้ละเอียดหนหนึ่ง ก็พบว่าต้นกล้าฟักทองเจ็ดแปดต้นได้เติบโตเป็เถาไม้เลื้อยและกระจายไปทั่วมิติช่องว่างในชั่วเวลาข้ามคืน “เหตุใดฟักทองนี่จึงเติบโตเช่นนี้ เดิมคิดว่ายังมีที่ว่างให้ปลูกสิ่งอื่น แต่ตอนนี้โดนฟักทองยึดครองไปหมดเสียแล้ว”
เจินจูเกาศีรษะ สายตาเหลือบมองในที่นาไม่กี่ที “โอ๊ะ ผักกวางตุ้งมากมายถูกมันดันจนเอียงแล้ว ดูท่าต้องเก็บผักกวางตุ้งก่อน ฟักทองนี่ช่างระรานเกินไปแล้ว”
เธอเขย่งปลายเท้าไปถึงขอบนาโดยหลบเลี่ยงเถาฟักทองอย่างระมัดระวัง แล้วเอาเถาวัลย์ที่เบียดผักกวางตุ้งขยับไปไว้ขอบนาข้างหนึ่งแทน ต้นพุทราที่ปลูกไว้สี่มุมโตค่อนข้างสูงมาก ผักกวางตุ้งใต้ต้นเติบโตสะเปะสะปะไม่เป็ระเบียบ เมล็ดพันธุ์พืชที่เจินจูหามาแบบไม่ใส่ใจในตอนนั้น ก็ปลูกลงไปตามใจตน พอดูตอนนี้ ทุกอย่างที่ปลูกมั่วๆ อย่างละน้อย กลายเป็ผักโขม กะหล่ำดอก ผักกาดขาว พริก และหัวไชเท้า แม้กระทั่งวัชพืชไม่กี่ต้นก็เติบโตเช่นกัน
“ไม่นึกเลยว่าในเมล็ดพันธุ์จะมีหญ้าป่าคละปนอยู่ โตสูงกว่าผักกวางตุ้งอีกด้วย มีความสามารถในการอยู่รอดมากพอดูเลยทีเดียว” เอ่ยแขวะไปพลางถอนพวกมันทิ้งไปพลาง “ผักโขมกับกะหล่ำดอกล้วนเก็บได้แล้ว สิ่งเหล่านี้เติบโตเร็วมาก แม้ขนาดจะเล็กไปหน่อย แต่เพิ่งจะไม่กี่วันก็โตได้ขนาดนี้นับว่าไม่เลวเลย เหมือนว่าหากผ่านไปพักหนึ่งฟักทองจะสามารถเก็บเกี่ยวได้แล้วด้วย”
เธอคิดอย่างเบิกบานใจ แต่ในใจกลับคิดว่าจะไม่ปลูกผักกวางตุ้งมากนัก ปลูกมากไปก็เอาออกไปกินไม่ได้ หรือจะปลูกสิ่งอื่นดี?
ที่นาเล็กๆ เช่นนี้ไม่เหมาะแก่การปลูกไม้ผล คิดไปแล้วก็ช่างน่าเสียดาย หากปลูกไม้ผลได้ทุกชนิด แล้วใช้น้ำแร่จิติญญารดลงไป รสชาติต้องไม่ธรรมดาแน่นอน ทีนี้จะใช้ความสามารถของที่นาที่มีอยู่ให้คุ้มค่าได้อย่างไร จึงจะสามารถเพิ่มคุณภาพของผลผลิตออกมาได้อย่างเต็มที่? ปลูกสมุนไพรล้ำค่า? โสม? เห็ดหลินจือ? ตงฉงเซี่ยเฉ่า (ถังเช่า) ? เธออยากจะปลูกอยู่หรอก แต่จะหาเมล็ดพันธุ์ได้ที่ใดเล่า ไม้ผลก็ไม่น่าปลูก เพราะกินเนื้อที่เยอะและใช้เวลานาน
เจินจูยืนกอดอกไตร่ตรองครู่หนึ่ง ตัดสินใจวางปัญหาพักไว้ก่อน รอให้เก็บเกี่ยวฟักทองทั้งหมดแล้วค่อยดูว่าจะปลูกอะไรดี หรือว่า่เวลานี้เลี้ยงกระต่ายให้ดีก่อนเป็เื่สำคัญกว่า
คิดได้เช่นนี้ ในใจพลันนึกถึงกระต่ายขึ้นมาได้ จึงปรากฏกายออกมานอกมิติช่องว่าง
ยามเช้าของหมู่บ้านวั้งหลินมีความเย็นแทรกซึมอยู่เล็กน้อย ลมยามเช้าปลายฤดูใบไม้ร่วงนำพาความรู้สึกเย็นสบายล่องลอยมาเป็สาย
หลังจากเจินจูล้างหน้าบ้วนปากเสร็จแล้วก็สูดเอาอากาศเย็นสดชื่นเข้าปอดลึกๆ เพื่อกระตุ้นจิตใจให้เริ่มต้นเช้าวันใหม่
เธอวิ่งมาข้างกรงกระต่ายสังเกตอย่างละเอียดครู่หนึ่งก่อน กรงกระต่ายขนาดน้อยใหญ่ล้วนวางซ้อนกันอยู่ในเล้าไก่ ความหนาวคงไม่ค่อยทำร้ายพวกมันเท่าไหร่ แต่กลิ่นกระต่ายกลับทำให้เจินจูสำลักถอยหลังไปหลายก้าว “ไอ๊หยา กลิ่นนี้ช่างทำให้คนที่ได้กลิ่นต้องหลีกหนีนัก ดูท่าต้องทำผ้าปิดปากใช้จึงจะไม่ได้กลิ่น เหม็นจะตายแล้ว”
มือหนึ่งปิดจมูกมือหนึ่งเปิดเล้าไก่ออกไล่กลิ่นเล็กน้อย
“ผิงอัน มานี่เร็ว พวกเราย้ายกรงกระต่ายไปข้างรั้วกัน อีกเดี๋ยวเ้าเอากระต่ายใส่เข้าไปในรั้วด้วย ข้าจะทำความสะอาดพื้นด้านใน มูลกระต่ายเหม็นเกินไปแล้ว แล้วอีกเดี๋ยวก็กวาดมันไปกองข้างมูลหมูด้วย แต่ห้ามกองรวมกับมูลหมูนะ” เจินจูย่นจมูกและะโบอกผิงอันที่กำลังล้างหน้าบ้วนปากอยู่
“ท่านพี่ อีกครู่ข้าจะไปกวาดมูลให้ ข้าไม่กลัวความเหม็น ท่านเอาหญ้าให้กระต่ายกินก็พอ” ผิงอันยิ้มพลางวิ่งเข้ามา อ้าปากแสดงรอยยิ้มที่มีฟันหายไปสองซี่
คำพูดเช่นนี้ทำเอาเจินจูตื้นตันใจเป็อย่างมาก ถ้าไม่ได้อยู่ในเล้าไก่ที่ส่งกลิ่นเหม็นในเวลานี้ เธออยากรวบผิงอันเข้ามาไว้ในอ้อมแขนแล้วกอดรัดให้หนำใจ น้องชายที่รู้ใจขนาดนี้ทำไมจะไม่ดึงดูดคนให้ชอบใจได้เล่า
ทั้งสองหามกรงกระต่ายสี่กรงออกมาเสียงดัง “ครืด ครืด” หลังจากปล่อยกระต่ายออกมาแล้วก็เพิ่มหญ้าเข้าไปให้เพียงพอแก่กระต่ายทุกคอก หลังจากนั้นทั้งสองคนก็แยกย้ายกันทำความสะอาด ผิงอันทำความสะอาดเล้าไก่ เจินจูทำความสะอาดกรงกระต่าย สุดท้ายก็นำมูลกองไว้ข้างๆ หลุมมูลหมู มูลทุกชนิดในหมู่บ้านล้วนเก็บไว้เป็ปุ๋ยหมัก พืชบนนาดอน ในนาลุ่ม จะเติบโตอย่างแข็งแรงได้อย่างไรหากปราศจากปุ๋ยหมักเหล่านี้
มูลกระต่ายจริงๆ ก็อุดมสมบูรณ์มาก ไม่เพียงใช้ทำปุ๋ยได้ แต่ยังเอามาใช้เลี้ยงปลาและเหมือนจะสามารถใช้เลี้ยงไส้เดือนได้อีกด้วย เจินจูพยายามหวนรำลึกข้อมูลต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับคำแนะนำในการเลี้ยงกระต่ายของช่องโทรทัศน์การเกษตร จำเนื้อหาคร่าวๆ ได้ แต่รายละเอียดปลีกย่อยต้องขบคิดด้วยตนเองแล้วล่ะ
เอ่ยถึงไส้เดือน นี่เป็ของดีเลย เมื่อก่อนไปซื้อหนังสือที่ร้านหนังสือซินหัวเป็เพื่อนหลานชาย เ้าหนุ่มนี่เป็โรคกลัวการเลือกนิดหน่อย ชำเลืองมองเล่มนี้เปิดเล่มนั้น ไม่ถึงชั่วโมงสองชั่วโมงไม่ยอมออกมา ด้วยเหตุนี้ในขณะที่รอเขา ตนเองจึงหยิบหนังสือไม่กี่เล่มติดมือมาเปิดดู ในบรรดาหนังสือที่เอามาเปิดก็มีเปิดผ่านเนื้อหาเกี่ยวกับการเลี้ยงไส้เดือนให้เป็อาหารเลี้ยงหมู ไก่ ปลา แม้เนื้อหารายละเอียดจะจำไม่ได้แล้ว แต่เค้าโครงส่วนใหญ่ยังพอมีอยู่ในความทรงจำบ้าง เพียงใช้มูลกระต่าย มูลไก่ มูลวัวหรือมูลอื่นๆ คละปนไปด้วยกัน ใช้เป็ของบำรุงที่นำมาเลี้ยงสัตว์ เจินจูกวาดตาไปทั่วกองมูลที่ส่งกลิ่นเหม็นอยู่ไม่ไกล แล้วประเมินอยู่ในใจ
อาหารเช้าคือโจ๊กฟักทอง แม้ไม่ใส่น้ำตาล แต่ก็นุ่มถูกปาก เจินจูแอบใส่น้ำแร่จิติญญาเล็กน้อยตามปกติ ผิงอันทานเสร็จเอาแต่เปิดปากร้องะโว่าอร่อยอยู่ตลอดเวลา
อาหารมื้อเช้าผ่านไป เจินจูดึงผิงอันมากระซิบ บอกเขาว่าสองสามวันนี้จะไม่ขึ้นเขาไปรมควันกระต่าย เฝ้าเลี้ยงกระต่ายที่บ้านให้ดีก่อน ถือโอกาสที่ก่อนหิมะจะตกตุนผักป่าให้เยอะหน่อย รอให้ท่านพ่อของพวกเรากลับมาสร้างโรงเลี้ยงกระต่ายก่อนแล้วค่อยเพิ่มจำนวนกระต่ายให้มากขึ้น ผิงอันฟังแล้วผงกศีรษะน้อยๆ พยักหน้ารับ ตอนนี้เขาวิ่งตามม้าตัวนำ [1] อย่างเจินจู เธอกล่าวเช่นไรเขาก็ทำเช่นนั้น เจินจูมองน้องน้อยตัวเล็กที่แสนเชื่อฟังและรู้ความแล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ จากนั้นทั้งสองจึงเตรียมตัวขึ้นเขาไปเก็บผักป่าด้วยกัน
“เจินจู ผิงอัน…” เสียงอันคุ้นเคยดังสะท้อนมาจากนอกบ้าน
“ท่านพี่รอง ท่านมาแล้ว” ผิงอันร้องเรียกอย่างร่าเริง
“โอ้ ผิงอัน มานี่สิ ดูสิว่าข้าเอาของดีอันใดมาให้เ้ากัน” ชุ่ยจูเดินเข้ามาในลานบ้านและหยิบผ้าเช็ดหน้าหนึ่งผืนออกมาจากอ้อมแขนของเธอ เปิดออกอย่างระมัดระวัง ด้านในใส่ก้อนน้ำตาลสีขาวอยู่สองสามก้อน
“น้ำตาลข้าวธัญพืช! [2]” ดวงตาผิงอันเป็ประกาย โห่ร้องแล้ววิ่งเข้าไปหา
“มา ให้เ้า” ชุ่ยจูยิ้มตาหยีแล้วหยิบเอาก้อนเล็กก้อนหนึ่งส่งเข้าไปในปากของผิงอัน
“อื้ม อื้ม อร่อยมากเลย ท่านพี่รอง ท่านแสนดีจริงๆ” ผิงอันอมกลิ่นหอมหวานนี้ไว้ในปาก ตัดใจกัดลงไปไม่ได้ จึงเม้มไว้ให้มันค่อยๆ ละลายให้ช้าลง
“พี่รอง…” เจินจูยิ้มบาง ตามปกติของครอบครัวชนบทสมัยโบราณ น้ำตาลเป็สิ่งที่หาได้ยาก โดยทั่วไปเมื่อถึง่วันเทศกาลมีเื่ดีจึงจะซื้อมาได้เล็กน้อย ดังนั้นของจำพวกขนมลูกอมสำหรับเด็กๆ แล้ว ล้วนมีแรงดึงดูดเป็พิเศษ แน่นอนว่าในนี้ไม่ได้รวมเธอด้วย
ในยุคปัจจุบันมีลูกอมมากมายหลายชนิดนับไม่หวาดไม่ไหว สำหรับเธอที่โวยวายว่าต้องลดน้ำหนักอยู่เสมอนั้น ตอนเดินซื้อของในห้างสรรพสินค้าก็พยายามไม่ชำเลืองมอง
“เจินจู มา พวกนี้ให้เ้า” ชุ่ยจูกล่าวแล้วส่งห่อผ้าเช็ดหน้าทั้งหมดให้เธอ
“พี่รอง ตอนนี้ข้าไม่ชอบทานน้ำตาลแล้ว ท่านเก็บไว้ทานเองเถิด” เธอส่ายศีรษะปฏิเสธ
ชุ่ยจูประหลาดใจ ใน่สองวันที่ผ่านมานางไม่มีเวลาว่างเลย เนื่องจากการมาถึงของท่านยาย แต่ไม่ใช่ว่าตอนนี้นางสามารถมาเยี่ยมน้องๆ มาอยู่ที่นี่แล้วหรือ เพิ่งส่งท่านยายกลับไป นางก็รีบมาเยี่ยมเจินจูทันที แต่พบเื่เกินความคาดหมายน้องสาวเปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่นึกเลยว่าคนที่เคยชอบทานน้ำตาลเมื่อก่อน ตอนนี้จะไม่ชอบทานแล้ว
เจินจูเห็นความประหลาดใจบนใบหน้าของนาง แต่ไม่ได้ให้ความสนใจ อย่างไรเสียการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยมักจะปรากฏโดยไม่ทันได้ใส่ใจเสมอ แทนที่จะหลบซ่อนมิสู้ปล่อยให้มันเป็ไปตามธรรมชาติอย่างสบายใจดีกว่า เด็กน้อยน่ะ โตแล้วมักจะไม่เหมือนเดิมเสมอ
“พี่รอง ท่านมาด้านนี้ ดูสินี่คืออะไร” เจินจูเปลี่ยนประเด็นสนทนา พาชุ่ยจูมายัง้าของรั้ว
“ว้าว…เหตุใดกระต่ายถึงเยอะเช่นนี้” ชุ่ยจูถูกกลุ่มกระต่ายที่อยู่ตรงหน้าดึงดูดจริงๆ ด้วย นางจ้องกระต่ายตัวเล็กใหญ่ที่อยู่ในรั้วแล้วอ้าปากค้าง
เจินจูยิ้มเม้มปาก นำเื่เมื่อไม่กี่วันก่อนที่ขึ้นเขาไปรมควันกระต่ายบอกแก่ชุ่ยจู
เดิมทีทั้งสองครอบครัวก็เป็พี่น้องทางสายเือยู่แล้ว การพัฒนาแผนเพาะเลี้ยงกระต่ายเป็ธรรมดาที่จะนับรวมพี่ใหญ่สกุลหูเข้าไปด้วย แิของคนโบราณที่ให้ความสำคัญแก่วงศ์ตระกูล แม้ว่าครอบครัวหูฉางกุ้ยจะแยกออกมานานแล้ว แต่การช่วยเหลือกันและกันยังเป็เื่ที่สมควร รอให้ท่านพ่อกับท่านลุงกลับมาแล้วยังต้องขึ้นเขาไปรมควันกระต่ายสองสามครั้งอย่างขาดมิได้ เพื่อเพิ่มจำนวนการเลี้ยงกระต่ายให้พอกับสองครอบครัว เมื่อเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิปีหน้ากระต่ายน่าจะขายได้รุ่นหนึ่งแล้ว เธอคิดอย่างคนที่มองโลกในแง่ดี
ชุ่ยจูฟังแล้วหัวคิ้วขมวด กล่าวด้วยน้ำเสียงติดตำหนิว่า “เจินจู สองสามวันมานี้เ้าไม่พักผ่อนรักษาาแให้หายดี แล้วยังวิ่งขึ้นเขาไปอีกหรือ? ทั้งยังพาพวกผิงอันไปรมควันกระต่ายด้วย ฤดูใบไม้ร่วงเช่นนี้ต้นไม้ใบหญ้าล้วนแห้งแล้ง ไม่ระวังเพียงนิดก็เผาตนเองได้แล้ว พวกเ้าไปอีกไม่ได้แล้วนะ เหตุใดอาสะใภ้รองไม่จัดการพวกเ้ากัน…” นางต่อว่าต่อขานปึงปังอยู่พักหนึ่งเลยทีเดียว
เจินจูก้มศีรษะลงฝืนกลั้นอาการกระตุกที่มุมปาก ถูกเด็กสาวตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าตำหนิเธอด้วยท่าทางราวกับเป็ผู้ใหญ่ตัวเล็ก รอยยิ้มของเธอจึงอดผุดขึ้นมาในใจมิได้ แน่นอน บนใบหน้ายังแสร้งทำหน้าสำนึกรู้ความผิดและพยักหน้าคล้อยตามที่นางกล่าว
“พี่รอง เดิมทีพวกข้ามิได้วางแผนจะรมควันกระต่ายอีก รอให้พวกท่านพ่อกลับมาแล้ว ค่อยให้ผู้ใหญ่ไป ตอนนี้พวกข้าแค่จัดการตุนผักป่าเพิ่ม หน้าหนาวกระต่ายจะได้มีอะไรกิน” ผิงอันที่อยู่ด้านข้างเห็นว่าเจินจูถูกดุว่า จึงรีบอธิบายโวยวายขึ้นมาโดยพลัน
“อืม เป็เช่นนี้ก็ดี ผ่านไปอีกไม่กี่วันท่านพ่อกับท่านอารองก็น่าจะกลับมาแล้ว ถึงตอนนั้นให้ผู้ใหญ่ขึ้นเขาไป เตรียมการล่วงหน้าก็จะสามารถจับกระต่ายได้มากขึ้น” ชุ่ยจูกล่าวอย่างดีใจ มองเหล่ากระต่ายที่ะโโลดเต้นอยู่ไม่กี่ที แล้วกล่าวต่อว่า “พวกเ้ารอข้าเดี๋ยว รอข้ากลับบ้านไปรอบหนึ่งก่อน สักพักจะขึ้นเขาไปขุดผักป่ากับพวกเ้าด้วย”
กล่าวจบนางก็ไม่ได้รอคำตอบแล้ววิ่งหายวับไปกับตา
...และแล้ว ผ่านมาได้สองวัน ชุ่ยจู เจินจู ผิงอัน รวมเอ้อร์หนิวด้วยเป็ทั้งหมดสี่คน ทุกวันล้วนไปกลับสามเที่ยวสี่เที่ยวระหว่างเขากับป่า เอาหญ้าและผักป่าที่กระต่ายกินมาตากแห้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยวางไว้ในห้องเก็บของที่เก็บกวาดแล้ว หลังจากหลี่ซื่อให้อาหารกระต่ายได้ไม่กี่ครั้งก็คล่องมือมากขึ้น จัดการกระต่ายได้เป็ระเบียบเรียบร้อยมากขึ้นด้วย
เนื่องจากไม่กี่วันมานี้ทุกคนวิ่งขึ้นลงูเายุ่งงานกันมาก ยุ่งจนไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้ ร่างกายหมดแรงอย่างหนัก เจินจูกลัวว่าพวกนางร่างกายจะทนไม่ไหว จึงผสมน้ำแร่จิติญญาลงในน้ำต้มและให้ทุกคนดื่มคนละครึ่งถ้วยทุกวัน เอ้อร์หนิวดื่มแล้วกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า น้ำในบ้านของพวกนางช่างหวานเสียจริง เจินจูหัวเราะตอบกลับพอเป็พิธี
กระทั่งรุ่งสางของวันที่สาม ฝนตกปรอยๆ ในฤดูใบไม้ร่วงตามมาด้วยกลางคืนยาวและกลางวันที่อากาศเย็นสบาย สิ่งนี้ได้กีดขวางแผนการตุนหญ้าของทุกคน
ฝนฤดูใบไม้ร่วงตกห่าหนึ่งฤดูหนาวก็มาถึง ชั่วพริบตาเดียวที่เจินจูเปิดประตูห้องออกมาก็ถูกลมฤดูใบไม้ร่วงพัดเข้ามาปะทะใบหน้าทำให้หนาวสั่น เงยหน้ามองไปยังป่าเขาที่ไกลออกไป น้ำค้างชื้นแฉะเต็มูเา ตลบอบอวลไปด้วยไอหมอก เม็ดฝนโปรยปรายตกลงมา ทิวทัศน์งดงามมีเสน่ห์เป็อย่างยิ่งเมื่อมองจากระยะไกล
“ท่านพี่ ท่านมาดูนี่เร็ว” ลานที่เงียบสงัดมีเสียงร้องเรียกะโที่กดต่ำของผิงอันดังขึ้น เสียงดูเหมือนประหลาดใจและกระสับกระส่าย
เจินจูตื่นใเล็กน้อย ไม่สนใจจะถือร่มกางให้ตนเอง เธอวิ่งไปทางเล้าไก่ทันที
เชิงอรรถ
[1] วิ่งตามม้าตัวนำ เปรียบว่า ติดตามผู้อื่นหรือเชื่อฟังคำสั่ง
[2] น้ำตาลข้าวธัญพืช หรืออีกชื่อคือ น้ำตาลข้าวมอลต์
