ขณะที่องครักษ์โกรธจนแทบจะกระอักออกมาเป็โลหิต น้ำเสียงที่พูดออกมาจึงเต็มไปด้วยความดุดัน“หลินซื่อ นางสนมผู้มีความผิดช่างบังอาจนัก!เ้ารู้หรือไม่ว่าพิราบสื่อสารที่เ้ากำลังกินอยู่นั้นเป็ของใคร เซ่อเจิ้งอ๋องประทับอยู่ที่นี่เ้าถึงกับบังอาจเสียมารยาทต่อเซ่อเจิ้งอ๋องเช่นนี้!”
ซินหรูไม่ได้ใส่ใจว่าเซ่อเจิ้งอ๋องเป็ใครแต่นางเคยได้ยินชื่อของเซ่อเจิ้งอ๋องมาก่อนจึงได้แต่คุกเข่าลงไปอย่างหวาดกลัวพร้อมกับเอ่ยวิงวอนว่า “พี่สาว...พี่สาวนางไม่ได้เจตนาเ้าค่ะนางเพียงแต่้าบำรุงร่างกายให้บ่าวจึง จึง...”
“เซ่อเจิ้งอ๋อง?” หลินชิงเวยค่อยๆ ยืนขึ้นมา เมื่อเปรียบเทียบกับเซียวเยี่ยนแล้วรูปร่างของนางดูบอบบางกว่ามากนางค่อยๆ เดินเข้ามาหาเซียวเยี่ยนเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่บนร่างกายเป็กระโปรงผ้าฝ้ายเนื้อหยาบชั้นเลวที่สุดใบหน้านั้นฉาบด้วยรอยยิ้มเ้าเล่ห์ ริมฝีปากเล็กๆ เพิ่งจะกัดเนื้อพิราบย่างมายังมีคราบน้ำมันติดอยู่หน้าตาดูสดชื่นแจ่มใส ดวงตาของนางโค้งลงเมื่อพูดกับเซียวเยี่ยน“ที่แท้ท่านคือเซ่อเจิ้งอ๋อง รูปงามจริงๆ”
ในยุคสมัยโบราณยังมีชายหนุ่มรูปงามเช่นนี้ เื่นั้นถือว่านางไม่เสียเปรียบก็แล้วกัน
สีหน้าท่าทางราวกับเป็ผู้บริสุทธิ์ไร้เดียงสาของหลินชิงเวยอีกทั้งแววตาที่เต็มไปด้วยความเ้าเล่ห์แสนกลมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งเซียวเยี่ยนหรือจะให้โอกาสนางสืบหาเื่ราวของตน นอกจากสายตาเ็าสุดขั้วแล้วไม่มีความรู้สึกอื่นใดทั้งสิ้น
องครักษ์ถึงกับงงเป็ไก่ตาแตก : นางนางกำลังท้าทายและยั่วยวนเซ่อเจิ้งอ๋องทั้งที่อยู่ในเวลากลางวันแสกๆ เช่นนี้หรือ?
ต่อมาหลินชิงเวยหัวเราะจนตาหยี “พวกเราเคยพบกันที่ไหนมาก่อนหรือไม่?”
ความคิดขององครักษ์สับสนยุ่งเหยิง : ยั่วยวนมิสำเร็จ เริ่ม เริ่มจะทอดสะพานให้แล้ว!มิน่าเล่า นางจึงถูกส่งมาอยู่ในตำหนักเย็น ที่แท้แล้วนางเป็สตรีไร้ยางอายนี่เอง!
เซียวเยี่ยนยังคงไม่ตอบวาจานางอยู่นั่นเอง
นางมองใบหน้าไร้พิรุธของเขาอย่างละเอียดถี่ถ้วนถอนสายตากลับมาแล้วพยักหน้ากับตนเองโดยไม่หันกลับไปมองอีก“ข้าเพียงแต่รู้สึกคุ้นเคยกับความสูงและรูปร่างของเซ่อเจิ้งอ๋องเล็กน้อยคิดดูแล้วคงเป็ข้าเองที่จำคนผิด” นางหันไปมองนกพิราบย่างในมืออีกครั้งเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยสีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม“เช่นนั้นเวลานี้พวกเรามาพูดคุยเื่นกพิราบได้แล้ว ซินหรูเ้าลุกขึ้นมาก่อนแล้วเข้าไปในเรือน”
ซินหรูคุกเข่าอยู่บนพื้นไม่ขยับ “บ่าวมิกล้าเ้าค่ะ”นางไหนเลยจะเคยพบเห็นบุคคลสำคัญเช่นนี้มาปรากฏกายที่นี่อีกทั้งหญิงสาวเ่าั้ในตำหนักเย็นล้วนควบคุมความเป็ความตายของนางเอาไว้อย่างง่ายดายประสาอะไรที่ยืนอยู่เบื้องหน้าในเวลานี้ถึงกับเป็เซ่อเจิ้งอ๋องเล่า
สุดท้ายหลินชิงเวยเอ่ยขึ้นเรียบๆ ว่า “ข้างหลังห่างจากเ้าไม่ถึงหนึ่งคืบมีงูเขียวอยู่ตรงนั้นตัวหนึ่งหากเ้ายังไม่ลุกขึ้นมามันจะรัดข้อเท้าของเ้าให้แล้ว”
“อ๊า” ซินหรูร้องด้วยความตื่นตระหนักพร้อมกับลุกขึ้นมา นางหันกลับไปดูจึงเห็นว่ามีงูเขียวตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งกำลังส่งภาษาฟ่อๆ ให้กับนางนางถอยหลังอีกสองก้าว ได้แต่เชื่อฟังคำของหลินชิงเวยเดินอ้อมงูตัวนั้นเข้าไปในเรือน
เซียวเยี่ยนมองทุกอย่างด้วยสายตาสุขุมนิ่งลึก เขาเห็นงูที่เลื้อยอยู่บนพื้นยืดลำตัวขึ้นมาครึ่งหนึ่งลิ้นของมันแดงราวกับโลหิต รอบๆ ลำตัวของมันมีลายสีเขียวสีเขียวนั้นราวกับไม้ไผ่สีหยก แววตาของเขานิ่งเฉยแทบจะดูไม่ออกว่าเขาพรูลมหายใจออกมาเบาๆจากนั้นคลายลงเป็สีหน้าครุ่นคิดสองส่วน
องครักษ์เห็นเช่นนั้นจึงดึงกระบี่ออกจากมาจากเอวของตน คุ้มกันให้เซียวเยี่ยนอยู่ข้างหลังตน“ท่านอ๋องระวังพ่ะย่ะค่ะ” ต่อมาเขาตั้งท่าจะฟันงูตัวนั้นให้ขาดเป็สองท่อน
ในขณะที่เขากำลังจะทำเช่นนั้น หลินชิงเวยกล่าวขึ้นเนิบๆ ว่า“ข้าเตือนเ้าว่าอย่าทำเช่นนั้นจะดีกว่า ต่อให้เ้าฆ่ามันแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าเ้าจะหนีออกไปจากที่นี่ได้อย่างง่ายดาย”
องครักษ์ไม่กระจ่างแจ้งถึงความหมายในคำพูดของหลินชิงเวยทว่าในนาทีถัดมา รอบๆ เรือนหลังนี้พลันเกิดเสียงฟ่อๆ ที่งูสื่อสารกันเขาไม่อาจไม่ยอมรับว่าตนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูกลุ่มใหญ่แม้จะยังมองไม่เห็นชัดเจนนัก ทว่าพื้นหญ้ารอบด้านล้วนกลายเป็สีดำมันวาววับ!
ที่นี่คือรังงูชัดๆ ชั่วขณะหนึ่งองครักษ์พลันรู้สึกได้ถึงพลังชนิดหนึ่งประดุจแม่มดปีศาจที่แผ่กระจายออกจากร่างของหลินชิงเวยสตรีนางนี้เหมือนนางแม่มด!หาไม่แล้วจะบงการให้งูมากมายเช่นนี้มาที่นี่ได้อย่างไรนางควรจะถูกงูฝูงใหญ่เช่นนี้กัดตายเนิ่นนานแล้วจึงจะถูก!
