ถ้านางจำไม่ผิด แซ่ของนายอำเภอหานโจวคือลู่ ซึ่งเป็อาร่วมสายเืของลู่หลิงฉิง หากหญิงนางนี้เป็บุตรสาวของนายอำเภอหานโจว ก็แสดงว่านางเป็ลูกพี่ลูกน้องคนเล็กของลู่หลิงฉิง ไม่รู้ว่าเหตุใดเมื่อมองนาง อวิ๋นซีก็รู้สึกว่าลูกพี่ลูกน้องทั้งหลายนั่นไม่น่าทำให้คนชอบใจเอาเสียจริงๆ และผู้ที่ทำให้นางมีความคิดเช่นนี้ก็ดันเป็ลู่หลิงฉิงและโอวหยางเทียนหัว เหล่าลูกพี่ลูกน้องของนางล้วนตายไปหมดแล้ว แต่ลูกพี่ลูกน้องของลู่หลิงฉิงกลับยังมีชีวิตอยู่เสียดิบดี ออกจะไม่ยุติธรรมมากไปหน่อยไหม?
“ไม่เป็ไร เราไปเลือกดูกันต่อเถิด ร้านนี้ใหญ่มากนัก นางเพียงคนเดียวก็คงไม่สามารถซื้อทุกสิ่งที่เรามองแล้วชอบได้หมดหรอก” อวิ๋นซีตบมือของซือถูเวยเบาๆ รอยยิ้มของนางทำให้ใจที่เก็บงำความหงุดหงิดไว้ของซือถูเวยพลันสงบลงในทันใด
ไม่ใช่ว่านางไม่มีเงินซื้อของที่นี่ ตรงกันข้าม ครอบครัวของซือถูเวยมีเงินมากมาย เพียงแต่ั้แ่สมัยโบราณ ชาวบ้านจะไม่ทะเลาะเบาะแว้งกับพวกข้าราชการ ครอบครัวซือถูเวยเป็เพียงคนทำมาค้าขายทั่วไป ย่อมไม่มีความกล้าที่จะต่อสู้กับความมั่งคั่งของครอบครัวข้าราชการ
ลู่อวี้ฉิงเมื่อได้ยินคำพูดของอวิ๋นซี ความหยิ่งทระนงในใจก็ปะทุขึ้นมา ไม่ว่าอวิ๋นซีและซือถูเวยจะมองอะไร สุดท้ายก็จะโดนลู่อวี้ฉิงคว้าไปในที่สุด
“คุณหนูเ้าคะ” สาวใช้ข้างกายลู่อวี้ฉิงเมื่อเห็นท่าทางเอาแต่ใจของคุณหนูบ้านตนเองที่ซื้อของทั้งหมดที่ไม่ควรซื้อและไม่จำเป็เช่นนี้ นางก็ใเสียจนหน้าเปลี่ยนสี “เราไม่ได้พกเงินมามากขนาดนั้นนะเ้าคะ”
ลู่อวี้ฉิงถึงนึกขึ้นมาได้ว่าก่อนที่ตัวนางเองจะออกจากบ้าน ท่านพ่อของนางบอกว่าใช้เงินได้มากสุดเพียงหนึ่งร้อยตำลึงเงินเท่านั้น แต่ของที่นางซื้อไปตอนนี้ถ้ามีไม่ถึงหนึ่งหมื่นตำลึงก็เอากลับไปไม่ได้ แต่เมื่อเห็นอวิ๋นซีและซือถูเวย นางก็พูดว่า “ถ้าเงินไม่พอก็ให้ไปขอกับเสมียนบัญชีที่จวนเองเลยสิ คุณหนูอย่างข้าออกนอกบ้านทำไมต้องพกเงินมากมายขนาดนั้น?”
“คุณหนูลู่ขอรับ เื่แบบนี้ ร้านเล็กๆ อย่างเราไม่เคยไปที่จวนเพื่อเก็บเงินมาก่อน ดังนั้นของที่คุณหนูอยากซื้อก็ต้องมอบเงินก่อนถึงจะนำของกลับไปได้ขอรับ” เ้าของร้านย่อมรู้จักบุตรสาวของนายอำเภอลู่อยู่แล้ว แต่เขาก็เป็ลูกจ้างให้ผู้อื่นอีกทีหนึ่ง ร้านนี้ไม่เคยมีเหตุการณ์ที่ว่าให้เอาของกลับไปได้ก่อนหลังจากนั้นค่อยให้ร้านไปเก็บเงินถึงหน้าจวนทีหลังเกิดขึ้นมาก่อน
ลู่อวี้ฉิงเมื่อได้ฟังคำพูดของเ้าของร้าน คิ้วงามก็ขมวดมุ่นเข้าหากันทันที นางใช้ฝ่ามือตบโต๊ะอย่างดุดันและพูดอย่างมีโทสะว่า “หรือท่านยังกังวลว่าบ้านสกุลลู่จะติดหนี้ท่านกับเงินแค่นี้เรอะ? ช่างน่าขบขันยิ่งนัก แต่ไหนแต่ไรบ้านสกุลลู่ไม่เคยจะต้องมาชายตาแลเงินหนึ่งหมื่นตำลึงนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ”
เ้าของร้านยังยืนกรานว่าถ้าไม่ให้เงิน ก็จะเอาของออกกลับไปไม่ได้ ลู่อวี้ฉิงโกรธมากเสียจนออกปากด่าสาดเสียเทเสีย
นี่เป็ครั้งแรกที่เ้าของร้านประสบกับสถานการณ์เช่นนี้ และในขณะที่เขาไม่รู้จะตอบโต้กลับไปอย่างไร ลู่อวี้ฉิงเล็งเห็นท่าทีเงียบงันของเขา ก็คิดว่าเ้าของร้านกำลังดูแคลนตนเอง โทสะในใจจึงยิ่งเพิ่มพูน “ท่านไม่ให้ข้าเอากลับไป ข้าก็จะเอากลับไปให้ท่านดู”
เมื่อลู่อวี้ฉิงกล่าวจบและกำลังจะหันหลังไปสั่งให้สาวใช้อุ้มของทั้งหมดกลับไป ไม่รู้ด้วยเหตุอันใด นางพลันรู้สึกปวดเข่าอย่างมากขึ้นมากะทันหัน ทั้งร่างพลันเอนไปข้างหน้าและล้มลงไปคุกเข่าในทันที มือของนางเองก็ผลักไปทางด้านหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจเช่นกัน สาวใช้ที่ถือเครื่องประดับหยกจึงถูกนางผลักล้มลงตามไป เครื่องประดับหยกทั้งหมดล้วนหล่นลงแตกกระจายกับพื้น รวมถึงม้านำโชคที่เฉียวอวิ๋นซีมองแล้วเข้าตาในตอนแรกด้วยเช่นกัน
เมื่อเ้าของร้านเห็นเหตุการณ์เป็เช่นนี้ ก็ใจนสีหน้าเปลี่ยนทันที “หยกของข้า เครื่องประดับหยกของข้า” ของที่สาวใช้ถือเ่าั้ล้วนเป็เครื่องประดับหยกหลายชิ้นและเครื่องลายครามชิ้นเล็กชิ้นหนึ่ง และมูลค่าของของแต่ละชิ้นก็ไม่ได้ต่ำเลย โดนคนทำหล่นแตกกระจายที่พื้นเช่นนี้ จู่ๆ เ้าของร้านก็รู้สึกว่าสิ่งที่ตกลงกับพื้นนั้นไม่ใช่ของ แต่เป็หัวใจของเขาเอง
จังหวะที่ลู่อวี้ฉิงล้มลงไป มือของนางโดนเศษกระเบื้องเครื่องลายครามบนพื้นที่แตกแทงเข้าไปพอดี เืสดๆ จึงพลันไหลออกมาทันที “มือของข้ามีเืออก มีเืออก”
เ้าของร้านเมื่อได้ยินคำพูดของลู่หลิงฉิง ก็แทบจะหายใจไม่ออกจนจวนเจียนจะเป็ลม ของในร้านเขาตกแตกหมดแล้ว แถมบุตรสาวของท่านนายอำเภอก็ยังาเ็อีก ครั้งนี้เขาจบสิ้นแล้ว หมดกัน
เมื่ออวิ๋นซีเห็นท่าทางสิ้นหวังหมดอาลัยตายอยากของเ้าของร้าน นางก็เดินไปข้างๆ และเอ่ยเสียงเบาว่า “เถ้าแก่ ยามนี้เหตุใดท่านถึงยังถึงอึ้งอยู่ตรงนี้ล่ะ? รีบไปแจ้งทางการเร็วเข้า บอกไปเลยว่าร้านของท่านมีคนเข้ามาในร้านและเอาของออกไปโดยไม่จ่ายเงิน แถมสุดท้ายยังทำของของท่านตกแตกหมดอีก”
เ้าของร้านมองไปที่อวิ๋นซี เป็ชั่วขณะหนึ่งที่ตัดสินใจไม่ได้ เขาเอ่ยเสียงเบาว่า “แต่...แต่นี่คือบุตรสาวของท่านนายอำเภอ”
เมื่ออวิ๋นซีเห็นท่าทางของเขา ก็อดไม่ได้ที่จะกลอกตา “บุตรสาวของท่านนายอำเภอสามารถหยิบของและไม่จ่ายเงินได้หรอกหรือ? ในร้านนี้มีพวกเราเพียงไม่กี่คน วางใจเถิด ข้าเป็พยานของท่าน สามารถยืนยันช่วยท่านพิสูจน์เื่ทั้งหมดนี้ได้ จะว่าไป ม้านำโชคตัวนั้นข้าตั้งใจจะซื้อไปมอบให้ท่านหานอ๋อง โดนทำตกแตกเช่นนี้ ถ้าท่านไม่ไปแจ้งทางการ แล้วจะให้ข้าไปร่ำไห้กับใครดีเล่า? กับหานอ๋องหรือ?”
เสียงของนางเบามาก เบาพอที่จะได้ยินกันเพียงสองคนเท่านั้น เ้าของร้านเมื่อได้ยินก็มองอวิ๋นซี ในตอนแรกเขาไม่ได้มองแม่นางผู้นี้อยู่ในสายตาเลย แต่เมื่อได้ยินว่านาง้าซื้อไปมอบให้หานอ๋อง เขาถึงพบว่าเื่นี้อยู่นอกเหนือขอบเขตของสิ่งที่เขาสามารถจัดการได้แล้ว
“หากท่านยังไม่รีบไปอีก แล้วยามที่เกิดผิดพลาดขึ้นมา ถึงตอนนั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่ช่วยท่านนะ” อวิ๋นซีเหลือบมองเ้าของร้านทีหนึ่งด้วยสายตาถ้าท่านยังไม่ไปอีก ก็ไปที่จวนหานอ๋องแล้วอธิบายเื่ม้านำโชคให้ชัดเจนเอาเองตัวคนเดียวแล้วกัน
เ้าของร้านไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนอกจากขอให้ผู้ช่วยในร้านไปรายงานกับทางการ ที่นี่อยู่ห่างจากที่ทำการปกครองไม่ไกลมากนัก ไปกลับใช้เพียงแค่ชั่วเวลาจิบชาหนึ่งถ้วย[1]ก็เพียงพอแล้ว
เสียงเอะอะในร้านดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย คนไม่น้อยมุงดูอยู่นอกร้านเหมือนได้ดูงิ้วดีๆ ฉากหนึ่ง ลู่อวี้ฉิงยืนขึ้นมาด้วยความช่วยเหลือของสาวใช้ บรรดาหนึ่งในสาวใช้เอ่ยเสียงดังว่า “ใครสักคนรีบไปตามหมอมาให้คุณหนูของข้าที รีบไปตามหมอมาที”
“สำนักแพทย์ที่ใกล้ที่สุดห่างจากที่นี่ไปกลับต้องใช้ชั่วเวลาหนึ่งก้านธูป[2] แต่ดูจากสภาพคุณหนูของเ้าแล้ว ต่อให้ทนรอจนหมอมาถึงได้ ก็ไม่รู้ว่าเืจะไหลออกมาเยอะขนาดไหนแล้ว” มีใครสักคนที่ไม่รู้สถานะของลู่อวี้ฉิงด้านนอกร้านเดินเข้ามาก่อนจะกล่าวเสียงดัง
“คุณหนู จะทำอย่างไรดีเ้าคะ?” น้ำตาสาวใช้ไหลไม่หยุด เมื่อเห็นว่ามือของคุณหนูมีเืเต็มไปหมด นางก็สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว หากมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณหนูขึ้นมา นางซึ่งเป็สาวใช้ก็อย่าคิดเื่มีชีวิตอยู่ต่อไปอีกเลย
ลู่อวี้ฉิงเมื่อเห็นว่ามือตนเองเต็มไปด้วยเื นางก็เป็ลมไปเสียดื้อๆ ในที่สุด อวิ๋นซีมองสถานการณ์ตอนนี้ด้วยความรู้สึกสบายอารมณ์ยิ่งนัก แม้ว่าจะไม่สามารถฆ่าคนของบ้านสกุลลู่ได้ในทันที แต่ได้เอาคืนทีละเล็กทีละน้อยเช่นนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน
เสียเืเล็กน้อยแค่นี้ก็ถึงกับเป็ลมไปแล้ว ยามที่คนในตระกูลข้าโดนตัดศีรษะย่อมต้องเ็ปมากมายมหาศาล ข้าจะนำความเ็ปเหล่านี้มาเพิ่มพูนทีละเล็กทีละน้อยให้กับร่างของพวกเ้าคนสกุลลู่ให้หมด ลู่อวี้ฉิง เืสดๆ เหล่านี้ของเ้าเป็เพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น
เมื่อเห็นว่าท่าทางของสาวใช้เดินวนไปวนมาอย่างร้อนใจอยู่กับที่ อวิ๋นซีเองก็ลากซือถูเวยมาชมงิ้วดีๆ ฉากนี้ข้างๆ ด้วยกัน เ้าของร้านกังวลมากเสียจนไม่รู้จะทำเช่นไรเช่นกัน แต่เขาก็ไม่คิดที่จะมีท่าทีออกไปตามหมอมาเลยสักนิดเดียว ราวกับว่าร้อนรนเสียใจลืมสิ้นเื่นี้ไปแล้ว
สีหน้าและการกระทำของเขาทำให้อวิ๋นซีอดยิ้มบางๆ ในใจไม่ได้ หากจะบอกว่า ใคร ณ ที่นี้มีฝีมือในการแสดงได้ดีที่สุด ก็ต้องเป็เ้าของร้าน มองดูแล้วเหมือนจะกังวล มองดูแล้วเหมือนจะใกลัวจนสติหลุด แต่ในดวงตาของเขากลับเผยให้เห็นแววนึกสนุกอยู่หลายส่วน ดูอย่างไรก็เป็ท่าทางที่มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นสิ้นดี
“นี่ไม่ใช่แม่นางจากตระกูลแพทย์อวิ๋นซานหรอกหรือ วิชาแพทย์ของนางไม่เลวเลยนะ ทำไมพวกท่านไม่เรียกให้นางช่วยเล่า” จู่ๆ ในบรรดาฝูงชน ก็พลันมีคนผู้หนึ่งวิ่งออกมา เขาชี้ไปที่อวิ๋นซีและเอ่ยเสียงดัง “วิชาแพทย์ของแม่นางอวิ๋นเชี่ยวชาญยิ่งนัก ท่านแม่ข้าป่วยหนักมานานมาก ล้วนเป็นางที่รักษาท่านแม่ข้าจนหาย”
สาวใช้ของลู่อวี้ฉิงเมื่อได้ยินก็ราวกับคนจมน้ำมองเห็นฟางเส้นสุดท้ายที่จะช่วยชีวิตได้อย่างไรอย่างนั้น ขอบตาร้อนระอุทั้งสองของนางมองไปยังเฉียวอวิ๋นซี ก่อนจะรีบเดินมาคว้ามือของอวิ๋นซีเอาไว้อย่างแรง ้าที่จะดึงลากนางไปหาลู่อวี้ฉิง บนปากของนางเอาแต่พูดไม่หยุด “เ้าเป็หมอแล้วเ้ายังไม่รีบมาช่วยพันแผลให้คุณหนูของข้าอีกหรือ คุณหนูของข้าเป็บุตรสาวของท่านนายอำเภอ เ้าเพิกเฉยนางเช่นนี้แสดงว่าไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้วใช่ไหม?”
************************
[1] ชั่วเวลาจิบชาหนึ่งถ้วย (一盏茶) หน่วยนับเวลาของจีนโบราณ ประมาณ 15 นาที
[2] ชั่วเวลาหนึ่งก้านธูป (两刻钟) หน่วยบอกเวลาของจีนโบราณ ประมาณ 30 นาที
