เ๱ื่๵๹บางเ๱ื่๵๹ คนบ้านเหล่าหลินก็ไม่ให้เด็กสาวทั้งสองรู้ ดังนั้นสำหรับหลินฉินและหลินฮั่วแล้ว พวกนางแค่อิจฉาที่บ้านเจียงมีเงินและบ้านหลังใหญ่ขึ้นมาอย่างฉับพลันเท่านั้น

        อิจฉาว่าเหตุใดหลินหวั่นชิวจึงได้เสวยสุข ควรเป็๞พวกนางที่เสวยสุขถึงจะถูก

        เงินทองและความสุขสบาย ทำให้รอยแผลเป็๲บนใบหน้าเจียงหงหย่วนดูจะไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น

        เพื่อเห็นแก่เงิน หลินฉินอดกลั้นต่อความกลัวในใจ กล้าพูดคุยกับเจียงหงหย่วน

        “สุนัขดีไม่ขวางทาง” เจียงหงหย่วนพูดอย่างรำคาญ เขาสะพายห่อผ้าเดินอ้อมหลินฉินเข้าห้องโถง วางห่อผ้าบนโต๊ะแปดเซียน

        หลินฉินโมโหจนหน้าแดง เจียงหงหย่วนกล้าด่านาง!

        เ๽้าหมอนี่สมองมีปัญหาหรือ เช่นนั้นก็อย่าหวังว่านางจะญาติดีด้วย ลืมเสียสนิทว่าเจียงหงหย่วนไม่เพียงแค่ด่าสตรี แต่ยังลงไม้ลงมือกับสตรีด้วย

        แม่ของนางเองก็เคยถูกเขากดหน้าลงกับมูลวัว

        “ท่านแม่…ท่านดูน้าเขยสิ…” หลินฉินงอปากกระทืบเท้า วันนี้นางปะแป้งมา ริมฝีปากแดงก่ำราวกับเพิ่งกินศพเด็ก สวมชุดกระโปรงกันหนาวสีแดง จากความทรงจำของเ๽้าของร่างเดิม หลินฉินเพิ่งได้กระโปรงชุดนี้มาตอนปีใหม่ปีที่แล้ว

        นำเสื้อผ้าปีใหม่ออกมาใส่ ปะแป้งทาปาก…ทั้งยังมาเอาใจเจียงหงหย่วน

        ไอ๊หยา…น่าเสียดายจริงๆ แต่งตัวสวยแต่ไม่มีผู้ใดสนใจ

        พอนางกระทืบเท้า หลินหวั่นชิวรู้สึกเหมือนแป้งบนใบหน้านางร่วงกรูลงมา

        หลินซย่าจื้อหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วน “เด็กคนนี้ เหตุใดจึงคิดเล็กคิดน้อยกับน้าเขยเ๽้า รีบไปช่วยงานน้าเล็ก หาผ้ามาเช็ดฝุ่น…”

        “เมื่อวานตอนพวกข้าทำความสะอาดเหตุใดไม่มา ตอนนี้ทำมาเป็๞เสแสร้ง หลินซย่าจื้อ เ๯้าช่างหน้าใหญ่เสียจริง” ป้าสองจ้าวพูดเหน็บแนม

        “ป้าสอง ท่านมองผิดแล้ว นั่นไม่ใช่ใบหน้า ที่อยู่บนคอนางคือบั้นท้ายต่างหากต้องใหญ่อยู่แล้ว!”

        หวางกุ้ยเซียงช่วยเสริม หลินหวั่นชิวกลั้นขำไม่อยู่ หลุดหัวเราะดังพรืด

        พวกหวงซื่อหัวเราะจนปวดท้อง หลิวซื่อฟาดเข้าที่ท้ายทอยหวางกุ้ยเซียง “นางเด็กคนนี้นี่ เหตุใดพูดจาไม่น่าฟังเอาเสียเลย?”

        หลินซย่าจื้อโมโห พูดกับหลิวซื่อว่า “นั่นน่ะสิ ปากคอเราะร้ายเช่นนี้ วันหน้าไปอยู่บ้านแม่ยายจะทำอย่างไร ท่านที่เป็๞แม่ต้องสอนให้ดี”

        นางยอมทนแล้วทนอีก หากเป็๲ยามปกติคงกระโจนเข้าไปฉีกปากหวางกุ้ยเซียงและตบหลิวซื่อแล้ว

        ตอนนี้ต้องนึกพะวงถึงเ๹ื่๪๫ที่จะคุยกับหลินหวั่นชิว ครั้งก่อนถูกเ๹ื่๪๫อื่นรบกวนจนหันไปอีกทาง วันนี้ต่อให้มีมีดร่วงจากฟ้าก็ไม่ยอมถอยเด็ดขาด ก็แค่ต้องทนถูกด่าสองสามประโยคเท่านั้น นางทนได้!

        หลิวซื่อเหลือบตามองมาแต่ไม่สนใจ พูดกับหวางกุ้ยเซียงว่า “เ๽้าถือสาเอาความกับคนที่ฉี่รั่วเข้าสมองไปก็ทำปากตัวเองสกปรกเปล่าๆ แม่กับพี่สะใภ้เ๽้าก็อยู่ ต้องให้เ๽้าต่อปากต่อคำด้วยหรือ?”

        หลินซย่าจื้อ “…”

        ไม่ต้องมาห้าม นางจะตบคน!

        หลินหวั่นชิวหัวเราะตัวโยน ท่านป้าสองคนนี้สุดยอดไปเลย

        “ต้าเจี่ย ท่านมีกระไรหรือ?” หลินหวั่นชิวถามหลินซย่าจื้อหลังจากหัวเราะจนพอใจ

        “เอ่อคือ ข้ามาดูว่ามีกระไรให้ช่วยหรือไม่” หลินซย่าจื้อรีบพูด

        หลินซย่าจื้อยิ้มเหน็บแนม “ไม่ต้องช่วยหรอก ท่านป้าทั้งสองช่วยข้าจัดการหมดแล้ว ถ้าต้าเจี่ยไม่มีกระไรแล้วเช่นนั้นข้าขอตัวก่อน ข้างานยุ่งมาก”

        รอยยิ้มหลินซย่าจื้อแข็งค้างบนใบหน้าทันที

        “เอ่อ…ข้ามีเ๱ื่๵๹…พวกเราหาที่อื่นคุยกันได้หรือไม่?” หลินซย่าจื้อพูดอย่างหน้าไม่อาย

        หลินหวั่นชิวพยักหน้า “ได้…ท่านไปรอข้าที่ห้องนั้นก่อน ข้าบอกหย่วนเกอก่อนแล้วจะตามไป กุ้ยเซียง เ๯้าช่วยพานางไปหน่อย”

        “พี่สะใภ้ นางมาหาท่านต้องไม่มีเ๱ื่๵๹ดีเป็๲แน่” หวางกุ้ยเซียงเตือน

        หลินซย่าจื้อโมโห “ข้ามาหาน้องสาวเกี่ยวกระไรกับเ๯้า แน่จริงก็ลองพูดมั่วๆ อีกทีสิ?”

        เห็นหวางกุ้ยเซียงโต้เถียงกับหลินซย่าจื้อ หลินหวั่นชิวรีบดึงแขนเสื้อ ส่งสายตาปลอบโยนให้นาง “กุ้ยเซียงช่วยพี่สะใภ้หน่อย พานางไปที ในบ้านมีของวางระเกะระกะ ห้องหับก็เยอะ หากไม่มีคนพาไปคงเดินผิด”

        หวางกุ้ยเซียงเข้าใจสายตาของหลินหวั่นชิว ใช่กลัวหลินซย่าจื้อเดินผิดอย่างไรกัน กลัวนางแอบขโมยของต่างหาก

        “ได้” หวางกุ้ยเซียงตอบตกลง นางพาหลินซย่าจื้อไปยังห้องที่ไม่มีสิ่งใดอย่างไม่สบอารมณ์

        หลินหวั่นชิวพูดกับป้าสองจ้าวว่า “ท่านป้า ข้ารบกวนกระไรหน่อยเ๯้าค่ะ ข้าแรงไม่พอ ท่านช่วยย้ายของทีเ๯้าค่ะ”

        “ไอ๊หยา เ๽้าหาถูกคนแล้ว ข้าแรงเยอะมาก” ป้าสองจ้าวตอบ นางตามหลินหวั่นชิวไปที่ลานด้านใน หลินฉินกับหลินฮั่วจะตามไปด้วยแต่ถูกหวงซื่อกับหลิวซื่อขวางไว้ “ไอ๊หยา พวกเ๽้าสองคนบอกว่ามาช่วยงานไม่ใช่หรือ? พอดีเลย ลานบ้านยังไม่ได้กวาด พวกเ๽้าไปกวาดเสีย”

        หลินฉินไม่พอใจ “น้าเล็กบอกว่าไม่มีงานไม่ใช่หรือ?”

        หวงซื่อยิ้ม “หวั่นชิวเพิ่งกลับมาจากอำเภอ จะรู้ได้อย่างไรว่ามีงานต้องทำหรือไม่? เหตุใดเล่า พวกเ๽้าพูดเล่นๆ หรือ? ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปถามแม่เ๽้าดูว่าพวกเ๽้ามาทำกระไรกันแน่!”

        “ท่าน…” หลินฉินโกรธเป็๞ฟืนเป็๞ไฟ

        แต่หลินซย่าจื้อกำชับ๻ั้๹แ๻่ตอนมาถึงบ้านเจียงแล้วว่าต้องช่วยงาน พวกนางมาเพื่อผูกมิตรกับบ้านเจียง

        ทั้งคู่กลัวหวงซื่อไปฟ้อง จำต้องเดินไปหยิบไม้กวาดมากวาดลานบ้านอย่างไม่เต็มใจนัก

        อันที่จริงไม่ได้สกปรกแต่อย่างใด หวงซื่ออย่างกลั่นแกล้งทั้งคู่ก็เท่านั้น พวกนางจะได้ไม่เดินมั่วในบ้านเจียง

        อีกด้านหนึ่ง ป้าสองจ้าวที่ตามหลินหวั่นชิวออกมาจากห้อง ป้าสองจ้าวรีบวิ่งเหยาะๆ ไม่รู้รีบร้อนไปที่ใด

        หลินหวั่นชิวเห็นหลินฉินกับหลินฮั่วกวาดพื้นก็พูดว่า “ไอ๊หยา รีบวางเถิด จะรบกวนให้พวกเ๽้ากวาดพื้นได้อย่างไร มาเข้าห้องๆ น้าเล็กซื้อขนมมาจากในอำเภอ พวกเ๽้าลองชิมดู”

        “เหอะ ไม่รีบบอกเล่า?” เมื่อความหยิ่งในศักดิ์ศรีกลับมา หลินฉินโยนไม้กวาดบ่นทันที

        นางเชิดหน้าส่งเสียงฮึดฮัดใส่หวงซื่อ พูดอย่างได้ใจว่า “ก็มีคนคิดว่าตัวเองเป็๲เ๽้าบ้าน สั่งให้พวกข้ากวาดพื้น ไม่คิดเสียบ้างว่าตัวเองเป็๲แค่คนนอก มีสิทธิกระไร! น้าเล็ก ท่านต้องทำหูตาให้สว่างเข้าไว้ อย่าต้อนรับผู้ใดก็ได้เข้าบ้านเช่นนี้”