เมื่อผมกลับมาถึงนายพรานเฒ่าแล้วผมก็เอาหัวใจของหมีป่าทั้งหมด 20 ดวงออกมาจากกระเป๋าและส่งมอบให้เขาไปพร้อมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงใจ “ท่านผู้เฒ่า สิ่งที่ท่าน้าผมได้นำมันมาให้แล้ว!”
ชายชรารับของพวกนั้นไปด้วยท่าทีตื่นเต้น “เ้าหนุ่มิญญารัตติกาล เ้าช่างทำให้ข้าซาบซึ้งใจจริงๆ มาเถอะ นี่เป็สิ่งของตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ!”
“ติ้ง~!”
ระบบแจ้งเตือน : “ยินดีด้วย คุณได้ทำภารกิจ [หัวใจหมีป่า] สำเร็จแล้ว ได้รับค่าประสบการณ์ 2,500 หน่วย ได้รับค่าชื่อเสียง 70 หน่วย และรางวัลของภารกิจ : หินเวทขนาดใหญ่ x5!”
......
สุดยอดไปเลย! ให้หินเวทขนาดใหญ่รวดเดียวห้าก้อนเลย?!
น้ำตาผมเกือบท่วมนองเต็มหน้า รางวัลของภารกิจนี้ช่างมหาศาลจริงๆ ผมมองไปยังหินเวทขนาดใหญ่ห้าก้อนที่มีคุณภาพั้แ่ 88 ไปจนถึง 100 ที่อยู่ในกระเป๋า จำนวนก้อนหินเหล่านี้สามารถขายได้เกือบ 1 เหรียญทองเลยนะ!
จากนั้นแสงสีทองเปล่งประกายระยิบระยับก็ปรากฏขึ้นบนตัวผม ผมเลื่อนขึ้นไปถึงเลเวล 25 แล้วและผมก็สามารถสวมใส่ไอเทมดาบเพลิงหยดกับผ้าคลุมเพลิงสีครามได้แล้ว แต่น่าเสียดายที่ไอเทม 2 ชิ้นอยู่ที่คลังเก็บของในป้อมศีตเหมันต์ ผมจึงจำเป็ต้องกลับไปเอาพวกมันก่อนถึงจะสามารถสวมใส่ไอเทมได้
ชายชราถือหัวใจของหมีป่าด้วยมือไม้ที่สั่นไปตามประสาคนแก่ก่อนที่เขาจะหันมาพูดกับผม “เ้าหนุ่ม ข้ายัง้าขิงอีก!”
ผมสะท้านไปทั้งตัว “ขิง?”
“ใช่แล้ว มันคือหนึ่งในส่วนผสมของยา”
“ผมต้องทำยังไงถึงจะหาขิงมาได้ล่ะครับ”
ชายชราครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะพูดออกมา “ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ห่างจากตรงนี้ไปหนึ่งกิโลเมตรจะมีป่าอยู่ และในป่าลึกแห่งนั้นก็มีขิงป่าด้วย เ้าสามารถไปเก็บได้ที่นั่น และแน่นอนว่าในเวลานี้เ้าจำเป็ต้องเรียนรู้การล่าสัตว์”
พูดเสร็จชายชราก็ยื่นมือออกมาแล้วสะบัดมทันขึ้นเบาๆ จากนั้นแสงประกายสีน้ำเงินระยิบระยับก็ปกคลุมไปทั่วร่างกายผม
“ติ้ง~!”
ระบบแจ้งเตือน : นายพรานหวงหั่ว้าถ่ายทอดทักษะล่าสัตว์ให้ คุณจะยอมรับหรือไม่?
......
มีเหตุผลอะไรที่ต้องปฏิเสธล่ะ?! ผมรีบกดยอมรับทันที จากนั้นช่องทักษะของผมก็มีทักษะล่าสัตว์เพิ่มเข้ามา
“ไปเถอะเ้าหนุ่มิญญารัตติกาล ไปสนุกกับการลองใช้ทักษะล่าสัตว์!”
“ติ้ง~!”
ระบบแจ้งเตือน : คุณยอมรับภารกิจ [เก็บขิง] แล้ว! (ระดับภารกิจ : ระดับ F ขั้นต่ำ)
รายละเอียดภารกิจ : ไปยังป่าไม้ร้อยใบเพื่อรวบรวมขิงทั้งหมด 15 ชิ้นมาส่งมอบให้นายพรานหวงหั่ว
......
ทักษะล่าสัตว์สามารถใช้ประโยชน์ได้สองแบบ แบบแรกคือใช้เก็บรวบรวมสำหรับอาหารประเภทพืช อีกแบบคือใช้ล่าสัตว์สำหรับอาหารประเภทสัตว์ ซึ่งการจัดรูปแบบแบบนี้ก็ไม่เลวเลยจริงๆ
ผมยกดาบขจีไพรขึ้นแล้วออกเดินทางไป ครั้งนี้ผมจำเป็ต้องพยายามหลบเลี่ยงพวกมอนสเตอร์ให้ได้มากที่สุด เพราะน้ำยาที่ติดตัวตอนนี้เหลือไม่มากแล้ว ถ้าฆ่าพวกมอนสเตอร์ตลอดการเดินทางละก็อาจจะต้องตายกลางทางแน่ๆ แถมในกระเป๋าของผมก็ไม่มีม้วนคัมภีร์กลับเมืองฝูปิงด้วยถ้าจะหนียังไงก็หนีไม่ทัน
หลังจากผ่านไปสิบนาทีผมก็มาถึงป่าไม้ร้อยใบในตำนาน ผมพยายามเดินหลบห่างจากเขตการโจมตีของหมาป่าเลเวล 30 และเมื่อผมเดินเข้าไปได้ขิงป่าจำนวนหนึ่งก็โผล่พรวดออกมา เนื่องจากผมเติบโตมาจากชนบทจึงเคยเห็นขิงมาก่อน ขิงที่เจอในตลาดนั้นคือส่วนรากที่อยู่ใต้พื้นดิน ส่วนใบของขิงที่อยู่บนดินนั้นมีรูปร่างคล้ายใบไผ่
จากนั้นผมก็เดินเข้าไปและใช้ทักษะล่าสัตว์เพื่อเก็บขิง
“ติ้ง~!”
ระบบแจ้งเตือน : คุณได้รับขิงx3 ได้รับความชำนาญในการใช้ทักษะล่าสัตว์ 3 หน่วย!
ขิงสด วัตถุดิบเลเวล 4
เหอะๆ ผมรู้สึกเหมือนได้กลิ่นความสำเร็จลอยมาเลยนี้ ผมเอาขิงใส่ลงในกระเป๋าซึ่งหนึ่งช่องว่างสามารถเก็บขิงได้ 5 ชิ้น และหลังจากผ่านไปไม่นาน ช่องเก็บขิงทั้งสามช่องก็ถูกใช้จนเต็ม ตอนนี้ผมเก็บรวบรวมขิงทั้งหมด 15 ชิ้นครบแล้ว
ผมกลับไปโดยใช้เส้นทางเดิมด้วยความเร็วราวกับบินมาและส่งมอบขิงให้ชายชราทันที แล้วทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็แดงระเรื่อเต็มและไปด้วยความยินดี เขาหยิบขวดเกลือออกจากอ้อมอกแล้วใช้ทักษะเวทมนตร์ทำอาหารในตอนนั้นเลย เขานำเอาแผ่นขิงยัดใส่ในหัวใจของหมีป่าแล้วโรยเกลือลงไปก่อนจะจุดไฟขึ้นแล้วนำไปย่างสักพัก และระหว่างนั้นกลิ่นหอมของเนื้อย่างก็ได้ลอยออกมาเตะจมูกผมเต็มๆ
เมื่อปรุงอาหารเสร็จชายชราก็หยิบมีดสั้นขึ้นมาแล้วหั่นเนื้อเป็ชิ้นๆ หลังจากนั้นเขาบรรจงหยิบขึ้นมาชิม
ผมยืนอยู่ข้างๆ และไม่ได้รีบร้อนอะไร และเมื่อผ่านไปสักพักชายชราก็หันมาพูดกับผม “เ้าหนุ่มิญญารัตติกาล ของคุณภาพราคาแพงของเ้าทำให้ข้าซาบซึ้งใจนัก มาเถอะ นี่เป็รางวัลสำหรับเ้า!”
“ติ้ง~!”
ระบบแจ้งเตือน : ยินดีด้วย คุณสำเร็จภารกิจ [เก็บขิง] ได้รับค่าประสบการณ์ 500 หน่วย ได้รับค่าชื่อเสียง 1 หน่วย และค่าประสบการณ์ทักษะล่าสัตว์ +100!
ผมดีใจมากเพราะรางวัลที่ได้รับอันนี้ไม่เลวเลยจริงๆ โดยเฉพาะค่าประสบการณ์ทักษะการล่าสัตว์ที่เพิ่มให้ตั้ง 100 หน่วยอันนั้น ถ้าจะให้ผมฝึกทีละขั้นเองละก็ผมจะไปหาเก็บวัตถุดิบเลเวล 1 ตั้งมากมายขนาดนั้นมาจากที่ไหนล่ะ?
เมื่อชายชรากินเสร็จแล้วเขาก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนพร้อมพูดออกมา “เ้าหนุ่ม ส่งข้าออกจากพื้นป่านี้ เ้าก็จะทำภารกิจอันหนักอึ้งนี้สำเร็จแล้ว”
ผมพยักหน้า “ครับ!”
ชายชราเดินออกไปช้า ทางด้านนอกตามรูปแบบของภารกิจ ส่วนผมก็เรียกองครักษ์โครงกระดูกหมีป่าเลเวล 20 ออกมา ถึงแม้จะช่วยอะไรไม่ค่อยได้ แต่อย่างน้อยก็ยังใช้งานได้อยู่บ้าง
ตอนนี้ผมมีเลเวล 25 แล้วบวกกับเ้าโครงกระดูกเลเวล 20 ที่เป็โล่กำบังให้ ดังนั้นโดยรวมแล้วคงไม่มีอะไรต้องเกรงกลัวหมีป่าพวกนั้นอีกแล้ว และระหว่างทางที่ออกมาข้างนอกป่าผมก็ได้ฆ่าหมีป่ามาเรื่อยๆมันก็เป็ไปอย่างราบรื่นสุดๆ
เมื่อมาถึงนอกป่าแล้วผมก็มองเห็นหมู่บ้านได้จากระยะไกล ตอนนี้ชายชรารู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้งจนเขาต้องหัวเราะขึ้นอย่างสบายใจ “เ้าหนุ่ม เ้ามีความกล้าหาญและช่างเปี่ยมด้วยคุณธรรม มาเถอะ ข้าจะถ่ายทอดทักษะที่น่าภาคภูมิที่สุดให้กับเ้า!”
“ติ้ง~!”
ระบบแจ้งเตือน : นายพรานหวงหั่ว้าถ่ายทอดทักษะการทำอาหารให้ ้ายอมรับหรือไม่?
......
หลังจากยอมรับผมก็มีทักษะเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งช่องในแทบทักษะของผมซึ่งเต็มจำนวนที่ระบบจำกัดเอาไว้แล้วโดยที่ 1 คนสามารถมีทักษะช่วยเหลือได้เพียง 2 ทักษะเท่านั้น!
ผมตื่นเต้นไม่หยุด และหลังจากส่งชายชราไปยังหมู่บ้านเสร็จแล้วผมก็รีบแจ้นกลับไปป้อมศีตเหมันต์เลย เพื่อตระเตรียมสวมใส่อาวุธให้กับตัวเองทันที!
ผมหยิบเอาไอเทมอันใหม่ 2 อันออกจากคลังเก็บของ โดยรอบด้ามดาบเพลิงหยดจะมีเปลวไฟอ่อนๆ ล้อมรอบพลางส่งกลิ่นอายความโเี้แผ่ขยายไปรอบด้าน ส่วนผ้าคลุมเพลิงสีครามนั้นก็มีแสงสีเขียวครามเปล่งประกายระยิบระยับจนทำให้ผมััได้ถึงความลี้ลับของมัน!
ผมนำเอาไอเทมดาบเพลิงหยดเปลี่ยนใส่แทนที่ดาบขจีไพรต่อด้วยคลุมผ้าคลุมเพลิงสีครามและมันก็ทำให้ผมรู้สึกถึงคุณสมบัติที่เพิ่มขึ้นมาอย่างมหาศาลในทันที
ID : เจ๋อจี่เฉินซา
อาชีพ : นักดาบิญญา
เลเวล : 25
พลังชีวิต : 490
การโจมตี : 104-188
พลังป้องกัน : 61
พลังเวท : 0
ชื่อเสียง : 274
ค่าโชค : 0
......
อาวุธระดับทองแดงช่างร้ายกาจอย่างที่คิดเอาไว้เลย เพียงแค่อาวุธระดับทองแดง 2 ชิ้นก็เพิ่มค่าพลังการโจมตีของผมถึง 188 หน่วยและยังทำให้ค่าพลังชีวิตเพิ่มขึ้นถึง 490 หน่วยด้วย ดังนั้นตอนนี้ค่าพลังชีวิตของผมจึงพอๆกับเืของกุ่ยกู่จื่อที่เป็อาชีพนักรบแล้ว
แล้วทันใดนั้นผมก็รู้สึกได้ถึงความมั่นใจถึงขีดสุด
แล้วตอนนั้นเองตู้สือซานก็ส่งข้อความมาหาผม “ลู่เฉิน ฝึกเป็ไงบ้างแล้ว?”
“ปกติ แล้วนายละเป็ไงบ้าง?”
“พอได้นะ กำลังจะขึ้นเลเวล 20 แล้ว ใช่แล้ว ตรงหน้าประตูเมืองฝูปิงมีคนขายซอสแอปเปิล ชิ้นละ 4 เหรียญเงิน ด้วย ไอ้นั่นมันคืออะไรเหรอ?” ตู้สือสานถาม
“มีคนซื้อไหม?”
“มีสิ พวกนักเวท นักบวช นักร้องซื้อกันไปเยอะแยะเลย ของไม่พอขายด้วยซ้ำ!”
“อย่างนั้นเหรอ เข้าใจละ งั้นนายเก็บเลเวลต่อไปเถอะ!”
“โอเค!”
ผมกลั้นอารมณ์ดีใจเอาไว้สุดชีวิต โอกาสหาเงินมาถึงแล้ว ทักษะการทำอาหารเลเวล 1 ก็คือซอสแอปเปิลซึ่งเมื่อกินเข้าไปแล้วจะสามารถเพิ่มค่าพลังเวทได้ ในเทียนจ้งนั้นไม่มียาน้ำเพิ่มพลังเวท มีแค่การทำอาหารเพื่อเพิ่มพลังเวท ซึ่งภายใน 1 นาทีจะสามารถกินได้แค่หนึ่งชิ้นและมันก็เป็ของที่ผู้เล่นนักเวทจำเป็ต้องมีติดตัวไว้!
ผมกดเปิดทักษะการปรุงอาหารและแถบรายชื่ออาหารก็ปรากฏขึ้นมา
เลเวล 1 : ซอสแอปเปิล ้าแอปเปิล x5 และขวดเปล่า x1 สามารถเพิ่มพลังเวท 100 หน่วย
เลเวล 2 : ข้าวเหนียวปั้น ้าข้าวเหนียว x15 เนื้อไก่ x5 และเกลือ x5 สามารถเพิ่มพลังเวท 200 หน่วย
เลเวล 3 : พริกหยวกเนื้ออัดก้อน ้าพริกหยวก x10 ข้าวเหนียว x20 เนื้อไก่ x10และเกลือ x15 สามารถเพิ่มพลังเวท 300 หน่วย
เลเวล 4 : ไก่ต้มหั่นทั้งตัว ้าเนื้อไก่ x20 เกลือ x10และขิง x15 สามารถเพิ่มพลังเวท 400 หน่วย
เลเวล 5 : ข้าวมันไก่น้ำแดง ้าเนื้อไก่ x30 เกลือ x10 พริกหยวก x15 และกระเทียม x10 สามารถเพิ่มพลังเวท 500 หน่วย
เลเวล 6 : ปลาหม้อกระทะร้อน ้าเนื้อปลา x25 เกลือ x10 พริกหยวก x10 และกระเทียม x10 สามารถเพิ่มพลังเวทได้ 600 หน่วย
เลเวล 7 : ตะพาบน้ำกระทะร้อน ้าเนื้อตะพาบน้ำ x20 พริกหยวกx20 ขิง x20 และเกลือ x20 สามารถเพิ่มพลังเวท 800 หน่วย
เลเวล 8 : กระต่ายหิมะกระทะร้อน ้าเนื้อกระต่ายหิมะ x30 พริกหยวก x20กระเทียม x20และเกลือ x20 สามารถเพิ่มพลังเวท 1200 หน่วย
เลเวล 9 : ปลาักระทะร้อน ้าเนื้อปลาั x20 พริกหยวก x25 กระเทียม x25และเกลือ x25 สามารถเพิ่มพลังเวทได้ 1,500 หน่วย
เลเวล 10 : เนื้อักระทะร้อน ้าเนื้อั x20 พริกหยวก x50 กระเทียม x50 และเกลือ x50 สามารถเพิ่มพลังเวทได้ 2,500 หน่วย
......
ซอสแอปเปิลเป็แค่อาหารเลเวล 1 แต่นึกไม่ถึงเลยจะขายได้ในราคาสูงขนาดนี้ ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย!
เอาเถอะ ผมจำเป็ต้องรีบเลื่อนขั้นเลเวลของทักษะล่าสัตว์กับทักษะทำอาหารก่อนเพื่อจะได้อาศัยอาชีพนี้หาเงิน อย่างน้อยคนที่สามารถรวบรวม 2 ทักษะนี้ไว้ในตัว เกรงว่าในใต้หล้าฟ้านี้คงมีแค่ผมคนเดียวแล้ว
ผมกลับไปดูร้านค้าวัตถุดิบในป้อมศีตเหมันต์ ขวดเปล่าหนึ่งขวดราคา 1 เหรียญทองแดงสามารถซื้อซ้ำได้ ผมเลยซื้อรวดเดียว 200 ขวดทำให้กินเนื้อที่กระเป๋าไป 2 ช่อง
จากนั้นผมก็เปิดเว็บบอร์ดอ่านดูโพสต์ข้างในเพื่อค้นหาพิกัดป่าผลไม้ เมื่อค้นเจอแล้วก็เปิดดูในแผนที่ซึ่งป่าผลไม้จะอยู่ทางทิศใต้ของเมืองฝูปิง ใช้เวลาเดินทางจากที่ผมอยู่ตรงนี้ประมาณครึ่งชั่วโมง ที่นั่นคือผืนป่าผลแอปเปิล แต่เลเวลของมอนสเตอร์ที่นั่นสูงมาก น้อยคนนักที่จะกล้าไปเก็บแอปเปิลที่นั่น และนี่คือสาเหตุว่าทำไมราคาของซอสแอปเปิลถึงได้สูงขนาดนี้ และแน่นอนว่าสาเหตุที่สำคัญกว่านั้นคือพวกพ่อค้าหัวหมอปั่นราคา ไม่งั้นของที่ราคาต้นทุนแค่ไม่กี่เหรียญทองแดงจะสามารถสูงถึง 4 เหรียญเงินได้ยังไง?
ผมถือดาบเพลิงหยดที่มีเปลวไฟเปล่งประกายล้อมรอบพร้อมสวมคลุมเสื้อคลุมเพลิงสีครามเพื่อปกปิดใบหน้าของตน เมื่อมองดูแบบนี้แล้วมันก็ทำให้ผมดูเหมือนนักรบมนุษย์ที่สง่างามคนหนึ่งไม่ใช่ิญญารัตติกาลที่ต่างพากันรังเกียจ
ผมเดินทะลุถนนเล็กๆ ระหว่างป่าที่เงียบสงบไป และจากนั้นครึ่งชั่วโมงต่อมาผมก็มาถึงป่าผลไม้
พอมาถึงใต้ต้นแอปเปิลที่แข็งแรงต้นหนึ่ง ผมยื่นมือออกไปเด็ดแอปเปิลลูกหนึ่งลงมา ค่าประสบการณ์ล่าสัตว์ +2 เหอะๆ ไม่เลวจริงๆ!
แล้วทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากข้างหลัง
“ไอ้หนุ่ม ใครอนุญาตให้แกมาเก็บตรงนี้?”
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้