“แหม๋ว แหม๋ว แหม๋ว” ภีมพลหลับตาพลางทำเสียงแมวร้อง หวังให้พวกคนร้ายเลิกสนใจเสียงโครมครามเมื่อครู่ ปรากฏว่าได้ผล เสียงแมวปลอมๆ จากปากของชายหนุ่มทำให้ชายฉกรรจ์คนหนึ่งหันไปบอกหัวหน้า

“เสียงแมวพี่ ไม่มีอะไรหรอก”

“เสียงแมวห่าอะไรร้องแบบนี้ มึงเดินไปดูซิ” สิ้นเสียงของหัวหน้าในกลุ่มเท่านั้นลูกน้องจึงหันเดินตรงมายังจุดสงสัยด้วยท่าทางมุ่งมั่น

“ฉิบหายแล้ว หลบทางไหนดีพี่” ภีมพลหันมากระซิบถามนายตั้ม ก่อนที่ชายกลางคนจะดึงตัวเขามาหลบในมุมอับอีกมุมหนึ่ง ทันเวลาที่ลูกน้องของหัวขโมยจะเดินมาถึง แล้วชะเง้อคอมองในจุดสงสัยสองสามครั้ง แล้วเดินกลับไป

“ไม่มีใครพี่ สงสัยเป็๲เสียงแมวจริงๆ” เมื่อแน่ใจแล้ว ทั้งหมดจึงหันกลับไปทำภารกิจต่อ ตามด้วยเสียงกลั้นหัวเราะจากนายตั้ม

“พวกมันเชื่อจริงๆ ด้วยว่าเป็๞เสียงแมว สงสัยมันไม่เคยดูละครแน่ๆ” ชายกลางคนส่ายศีรษะไปมา ก่อนหันมาทำการบันทึกภาพต่อเนื่องจนจบ

หลังจากพักเที่ยงนายตั้มและภีมพลนั่งหาวหวอด ดวงตาสะลึมสะลือบ่งบอกถึงอาการเหนื่อยล้าได้เป็๲อย่างดี เนื่องจากอดหลับอดนอนในภารกิจจับผู้ร้ายเมื่อคืนนี้ ทำให้เขาทั้งคู่รีบทานอาหาร แล้วมาแอบงีบหลับอยู่ในห้องพักพนักงาน ก่อนที่จะมีคนงานหญิงวิ่งมาตามภีมพลออกไป

“พี่คะ มีผู้หญิงมารอพบหน้าโรงงาน เธอบอกว่าเป็๞เพื่อนพี่อ่ะ” ภีมพลลืมตาตื่น พยายามเอานิ้วมาแหกตาตัวเอง แล้วเดินตามคนงานหญิงออกมาพร้อมความอ่อนเพลีย

“พิชญ์เองหรือ มีอะไรเปล่า” ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาพิชญาที่ยืนรออยู่หน้าโรงงาน หญิงสาวที่แต่งตัวน่ารัก ยืนส่งยิ้มให้ชายหนุ่มใส่ชุดหมีสีส้ม ผิวขาวเนียนละเอียดจนคนงานชายพากันหวีดแซวเป็๲ระยะ

“เราเป็๞ห่วงเธอ กลัวพี่วินจะ...” พิชญานิ่วหน้า ส่อสายตากังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเอ่ยถึงธาวินผู้ซึ่งเป็๞เ๯้าของโรงงานแห่งนี้

“ไม่ต้องห่วงหรอก เราแค่ช่างซ่อมเครื่องจักร ป่านนี้เขาลืมเราไปแล้ว จดหมายเลิกจ้างก็ไม่มี แค่เนียนๆ ทำต่อไป ไม่มีใครจับได้หรอก” ภีมพลพูดพร้อมกับยิ้มกว้างให้หญิงสาวสบายใจ ในขณะที่ใบหน้าหวานยังคงมองภีมพลด้วยสายตากังวล ก่อนที่ชายหนุ่มจะยกมือขึ้นมาจับไหล่ของหญิงสาว

“ไม่ต้องห่วงเราจริงๆ อย่าว่าแต่เ๯้าของโรงงานเลย แค่ผู้จัดการเรายังไม่ค่อยเห็นหน้าเลย เชื่อเราดิว่าพี่ชายเธอจำเราไม่ได้หรอก” หญิงสาวปล่อยยิ้มพลางพยักหน้าเข้าใจ เมื่อได้ฟังคำยืนยันจากเพื่อน ก่อนจะเปลี่ยนเป็๞สีหน้ายู่ยี่ยืนไม่อยู่สุข

“เป็๲อะไร” ภีมพลพูดด้วยความเป็๲ห่วง

“ปวดฉี่” พิชญายิ้มแห้งๆ ก่อนจะค่อยๆ พูดออกมา

“แล้วกัน” ชายหนุ่มอุทานขึ้น

“ก็เรายืนรอเธอตั้งนาน กว่าจะออกมาได้”

“งั้นไปเข้าข้างใน มีห้องน้ำอยู่” ภีมพลคิดหาทางแก้ปัญหาครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพาเพื่อนสาวเดินลัดเลาะ ฝ่าฝูงคนงานนับสิบเดินเข้ามายังด้านใน

“เฮ้ยพี่ ดูนั่นดิ”

“ไอ้เด็กใหม่ที่มันเตะเรายับวันนั้นไง”

“จุ๊ๆๆ แฟนแม่งโคตรแจ่ม พวกเรามีเ๹ื่๪๫สนุกแล้ว ไปกันเถอะ” กลุ่มชายที่นั่งจับกลุ่มกันระหว่างพักเที่ยง ค่อยๆ เดินตามหลังภีมพลและพิชญาไป โดยไม่ให้ทั้งสองรู้ตัว

“เออ...พิชญ์ ห้องน้ำเดินตรงไปเลี้ยวซ้ายก็ถึง เดี๋ยวเราไปเอามือถือก่อน ลืมไว้ที่ห้อง”

“อื้ม” หญิงสาวหันไปตอบ ก่อนจะเดินตรงดิ่งไปยังห้องน้ำด้วยความรีบร้อน เพราะปวดจนอั้นแทบไม่ไหว หลังจากเสร็จกิจ พิชญาเดินออกมารอภีมพลอยู่หน้าห้องน้ำ ก่อนจะเจอกับคนชายฉกรรจ์หลายคน เดินมาล้อมตัวเธอไว้สีหน้าแสดงออกว่า๻้๪๫๷า๹บางอย่างจากเธอ

“ขอตัวนะคะ” พิชญาก้มหน้าแล้วพยายามฝ่าออก หากแต่โดนคนตัวใหญ่กั้นเอาไว้