บทที่ 4: ฝูงนกน้อยรวมตัว

คาเฟ่เชคอฟ เป็๲ร้านเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในซอยแคบๆ ห่างจากถนนใหญ่ของกรุงมอสโคว มันคือสถานที่หลบภัยของพวกเขาเสมอมา ด้วยแสงไฟสลัวๆ กลิ่นกาแฟคั่วเข้มข้น และเสียงเพลงแจ๊สเบาๆ ที่ช่วยกลบเกลื่อนบทสนทนาที่ไม่อาจเอ่ยดังในที่สาธารณะได้ ในคืนที่หิมะโปรยปรายไม่หยุดหย่อน ที่นี่ได้กลายเป็๲ห้องประชุมลับของปฏิบัติการที่เดิมพันด้วยอิสรภาพทั้งชีวิต

แคทเธอรีนมาถึงเป็๞คนแรก เธอเลือกโต๊ะในมุมที่ลับตาคนที่สุด แสงจากโคมไฟเล็กๆ บนโต๊ะส่องให้เห็นเงาของเธอทอดเป็๞ทางยาวบนผนังอิฐเปลือย ไม่นานนัก ประตูก็เปิดออกพร้อมกับลมหนาววูบหนึ่ง นาตาเลียเดินเข้ามาในร้าน เธอดูเคร่งเครียดกว่าปกติ ดวงตาคู่สวยของเธอขยับมองไปรอบๆ ก่อนจะรีบสาวเท้ามายังโต๊ะ

"มีใครตามเธอมาหรือเปล่า" แคทเธอรีนถามเสียงเบา

"ไม่... ฉันระวังตัวแล้ว" นาตาเลียตอบพลางถอดถุงมือที่ชื้นไปด้วยหิมะออก "มันบ้าไปแล้ว แคทเธอรีน... การที่เราต้องมาหวาดระแวงกันเองในเมืองของเราแบบนี้"

ยังไม่ทันที่แคทเธอรีนจะได้ตอบอะไร เยกาตรีน่าก็มาถึง เธอมีท่าทีกระฉับกระเฉงแต่แฝงไว้ด้วยความโกรธเกรี้ยว ดวงตาของเธอเป็๲ประกายท้าทาย

"ฉันเห็นประกาศนั่นแล้ว" เธอพูดขึ้นทันทีที่นั่งลง "พวกเขาคิดว่ากระดาษแผ่นเดียวจะขังเราไว้ได้งั้นเหรอ?"

เมื่อทั้งสามคนอยู่พร้อมหน้ากัน บรรยากาศของความตึงเครียดก็แผ่คลุมไปทั่วโต๊ะ ไม่มีใครพูดถึงเ๱ื่๵๹ดินฟ้าอากาศหรือเ๱ื่๵๹สัพเพเหระอีกต่อไป มีเพียงความจริงอันหนักอึ้งที่แขวนอยู่ตรงหน้า

แคทเธอรีนเป็๞คนเริ่มทำลายความเงียบ "ฝันหวานมันจบแล้ว" เธอกล่าวเรียบๆ แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว "ตอนนี้เหลือแค่ความจริงที่เราต้องเผชิญ... ถ้าเรายังอยากจะไป เราต้องมีแผนที่ดีกว่าเดิม"

"แผนอะไร?" นาตาเลียถาม "ทุกทางแทบจะถูกปิดตายทั้งหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? เงินที่จะจ่ายให้พวกเอเจนซี่ใต้ดินตอนนี้ก็สูงจนน่าขัน"

"เราจะไม่พึ่งใคร" แคทเธอรีนตอบ "เราจะไปกันเอง แต่... เราจะไปด้วยกันไม่ได้"

คำพูดของเธอทำให้เพื่อนทั้งสองชะงัก นาตาเลียขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ส่วนเยกาตรีน่าเอนตัวมาข้างหน้าด้วยความสนใจ

"หมายความว่ายังไง?" เยกาตรีน่าถาม

"ลองคิดดูสิ" แคทเธอรีนอธิบาย "ผู้หญิงสามคน อายุใกล้เคียงกัน ซื้อตั๋วเครื่องบินไปที่เดียวกัน ในเวลาไล่เลี่ยกัน... มันคือธงแดงอันใหญ่สำหรับเ๽้าหน้าที่ที่สนามบินเลย พวกเขาจะรวบตัวเราไว้สอบสวนทันทีที่เรายื่นพาสปอร์ต"

นาตาเลียพยักหน้าช้าๆ "ใช่ๆ เธอพูดถูก... ความเสี่ยงมันสูงเกินไป"

"ใช่" แคทเธอรีนกล่าวต่อ "เพราะฉะนั้น แผนของเราคือ เราต้องทำตัวเหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน เราต้องเดินทางแยกกัน"

เธอหยิบปากกาและกระดาษขึ้นมา แล้วเริ่มร่างแผนการคร่าวๆ ให้เพื่อนดู

"อย่างแรก เราจะเดินทางคนละวัน คนละไฟลท์บิน" เธอขีดเส้นสามเส้น "แต่ละคนต้องมีเ๱ื่๵๹ราวของตัวเองที่น่าเชื่อถือพอที่จะตอบคำถามเ๽้าหน้าที่ตม.ได้"

"อย่างที่สอง และนี่คือส่วนที่สำคัญที่สุด" เธอมองหน้าเพื่อนทีละคน "เราจะไม่ได้บินไปที่เมืองอัลมาตีในตอนแรก"

"อะไรนะ?" นาตาเลียอุทานเบาๆ "นั่นมันจะซับซ้อนและแพงขึ้นไปอีกนะ!"

"แต่มันจำเป็๞" แคทเธอรีนยืนยัน "ถ้าเราทุกคนมีจุดหมายปลายทางที่คาซัคสถานเหมือนกัน มันก็ยังน่าสงสัยอยู่ดี แต่ถ้า... สมมติว่าฉันบินไปอัสตานา" เธอวงกลมที่จุดหนึ่ง แล้วนั่งรถไฟใช้เวลาเดินทางสิบสองชั่วโมง มาที่เมืองอัลมาตีเส้นทางนี้สะดวกและปลอดภัย"

“ส่วนเธอ นาตาเลีย บินไปคารากันดา แล้วนั่งรถไฟมายังอัลมาตี้ ก็ใช้เวลาพอๆ กันประมาณสิบถึงสิบสองชั่วโมง

ส่วนเธอเยกาตรีน่า... เธอไปลงที่อักโตเบ ทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของคาซัคสถาน แล้วบินต่อมาที่อัลมาตี้ เพราะว่าเมืองนี้จะอยู่ห่างที่สุดการเดินทางโดยเครื่องบินสะดวกที่สุด...หลังจากนั้นพวกเราจะกลายเป็๞นักเดินทางคนเดียว โดยที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลยในสายตาของเ๯้าหน้าที่รัสเซีย"

เยกาตรีน่าดวงตาเป็๲ประกาย "สุดยอด... มันคือการสร้างเส้นทางหลอก เหมือนในหนังสายลับเลย!"

"แล้วหลังจากนั้นล่ะ?" นาตาเลียถามอย่างรอบคอบ "เราจะไปเจอกันที่ไหน ยังไง?"

“เมื่อถึงเมืองอัลมาตีแล้วพวกเราจะนัดเจอกันที่โรงแรมRailway Hotel โรงแรมนี้ไม่ไกลจากสนามบินมากนัก" แคทเธอรีนวงกลมเมืองขนาดใหญ่ปลายทางในคาซัคสถาน และโรงแรมที่เธอนั้นเช็คไว้ทั้งหมดแล้ว

"อัลมาตีเป็๞เมืองที่ใหญ่ที่สุด มีสนามบินนานาชาติที่วุ่นวายที่สุด การเดินทางเข้าออกของผู้คนจะช่วยกลบเกลื่อนร่องรอยของเราได้ดี และจากที่นั่น... เราค่อยหาเที่ยวบินแล้วบินต่อไปยังกรุงเทพด้วยกัน"

ความเงียบเข้าปกคลุมโต๊ะอีกครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ความเงียบของความสิ้นหวัง แต่เป็๲ความเงียบของการประมวลผลแผนการที่ซับซ้อนและเต็มไปด้วยความเสี่ยง นาตาเลียคำนวณค่าใช้จ่ายในใจ ในขณะที่เยกาตรีน่าจินตนาการถึงการเดินทางที่น่าตื่นเต้น

"มันเสี่ยงมาก" นาตาเลียพึมพำ "ถ้ามีใครคนหนึ่งถูกจับหรือไปไม่ถึงอัลมาตีล่ะ?"

"เราต้องเชื่อใจกัน" เยกาตรีน่าตอบกลับทันที "และมันต้องเป็๲แผนนี้เท่านั้น" เธอยื่นมือออกไปวางกลางโต๊ะ "ฉันเอาด้วย"

นาตาเลียมองหน้าเยกาตรีน่า แล้วหันมามองแคทเธอรีน เธอเห็นความมุ่งมั่นที่แน่วแน่ในดวงตาของเพื่อนทั้งสอง และเธอก็รู้ว่าเธอไม่สามารถทิ้งพวกเขาได้ เธอถอนหายใจยาวก่อนจะวางมือของเธอทับลงไป "ก็ได้... ฉันไปด้วย"

สุดท้าย แคทเธอรีนวางมือของเธอทับเป็๲คนสุดท้าย ประสานมือของพวกเธอทั้งสามคนเข้าไว้ด้วยกันอย่างแน่นแฟ้น

"จากนี้ไป" เยกาตรีน่าพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือด้วยความตื้นตัน "พวกเราคือ 'ฝูงนกน้อยอพยบ' ที่กำลังจะเริ่มต้นการเดินทางครั้งที่สำคัญที่สุดในชีวิต"

คำพูดนั้นทำให้พวกเธอทั้งสามรู้สึกถึงสายใยที่มองไม่เห็น มันคือภารกิจร่วมกันที่ผูกมัดพวกเธอไว้ด้วยชะตากรรมเดียวกัน พวกเธอนั่งวางแผนรายละเอียดปลีกย่อยกันต่ออีกเกือบชั่วโมง ทั้งเ๱ื่๵๹ราวที่จะใช้เป็๲ข้ออ้าง, วิธีการสื่อสารอย่างปลอดภัย, และกรอบเวลาคร่าวๆ ของการเดินทาง

เมื่อพวกเธอเดินออกจากคาเฟ่ในคืนนั้น หิมะก็เริ่มซาลงแล้ว พวกเธอไม่ได้เดินออกไปพร้อมกัน แต่ทิ้ง๰่๭๫ห่างกันคนละหลายนาที แต่ละคนแยกย้ายกันไปคนละทิศทาง กลืนหายไปในความมืดและความหนาวเหน็บของมหานครมอสโคว

พวกเธอเข้ามาในฐานะเพื่อนสามคนที่หวาดกลัว แต่จากไปในฐานะสมาชิกของฝูงนกน้อยสามตัว ที่กำลังจะเริ่มต้นโบยบินออกจากกรงขัง... แม้จะต้องบินไปอย่างเดียวดายในตอนแรกก็ตาม.!