สุดเขตแดนสมุทร
ตอนที่ 33
เช้าวันนี้หลังจากที่ทานอาหารเช้าซึ่งคือข้าวต้มที่ไร้รสชาติและผลไม้อีกสองสามอย่างที่เขากัดมันเพียงชิ้นละคำม่านหยี่ก็เดินออกจากตึกผู้ป่วยที่ตนเองพักอยู่อ้อมไปตามทางเดินด้านหลังที่เชื่อมติดกับอีกตึกหนึ่ง เขาเดินผ่านพยาบาลหญิงวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วนที่ยืนประจำอยู่หน้าเคาน์เตอร์เธอมองเขาด้วยสีหน้าและแววตาที่ยากจะตีความแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้ทักอะไร ไม่ได้สงสัยหากว่าชายร่างผอมสูงที่สวมชุดคนไข้และมีสภาพร่อแร่ไม่ต่างจากผู้ป่วยบนตึกนี้มาทำอะไรที่นี่ ม่านหยี่เดินขึ้นไปยังชั้นสองซึ่งเป็ชั้นที่มารดาพักรักษาตัวอยู่ สองวันก่อนแม่ของเขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าที่ดูเหมือนเจ็บอย่างแสนสาหัส ม่านดีใจมากที่ในที่สุดแม่ก็ฟื้นแต่ก็เวทนามารดาไม่ต่างกันด้วยเพราะแม่ของเขาไม่มีแม้แต่แรงจะพูดหรือร้องบอกระบายความเ็ปของเธอให้เขารับรู้ ม่านรู้จากพยาบาลด้วยซ้ำว่าแม่กำลังเจ็บความเจ็บนั้นมันกัดกินไปทั่วร่าง แม่ทำได้แค่นอนน้ำตาไหลมองเขาด้วยแววตาที่แสนเ็ป สิ่งที่ม่านหยี่ทำได้ในตอนนี้คือพยายามมาหามารดามาอยู่ด้วยมาคุยเล่นและนั่งมองใบหน้าที่เคยสวยสด น่าเสียใจที่ความทรงจำระหว่างเขากับแม่มันช่างน้อยนิด และสุดแสนจะโหดร้ายเหลือเกิน
“เขาตายแล้วนะแม่”
เมื่อถึงตอนนี้ม่านหยี่ก็ไม่อาจเรียกนายหัวศิลาว่าพ่อได้อีกต่อไป เขาปฏิเสธความจริงที่ว่านายหัวศิลาเป็บิดาเืเนื้อในตัวเขานี้เป็ของมารดาแต่เพียงผู้เดียว
“เขาตายแล้ว เราเป็อิสระแล้วนะแม่”
น่าเศร้าที่คำว่าอิสระและเรา ท้ายที่สุดคนที่ได้มันมามีเขาแค่คนเดียว มารดาไม่อาจเดินไปกับเขาได้แล้วในตอนนี้ คุณหมอบอกกับเขาในเช้าวันก่อนว่าถึงต่อให้แม่จะฟื้นอย่างไรหมอก็อยากให้เขาทำใจ เพราะเนื้อร้ายกัดกินไปยังทุกส่วนในร่างกายแล้ว แม่จะเ็ปมากเท่าที่คนคนหนึ่งจะรู้สึกได้ ผู้ป่วยบางรายถึงขั้นขอร้องให้คุณหมอทำอัตวินิบาตกรรมแต่นั่นมันขัดจริยธรรมแพทย์ คุณหมอไม่สามารถทำให้ได้ถึงอย่างนั้นในตอนก่อนที่พวกเขาจะจากโลกนี้ไปคุณหมอก็พยายามทำให้พวกเขาเ็ปน้อยที่สุด
ม่านหยี่ไม่อาจเข้าใจถึงความรู้สึกเ็ปนั้นได้เลยว่าในตอนที่มันเจ็บมันปวดขึ้นมาแม่จะรู้สึกอย่างไร มันเ็ปที่ส่วนไหน และที่คุณหมอบอกว่าทำให้เ็ปน้อยลง การลดน้อยถอยลงของความเจ็บนั้นมันลดลงไปสักเท่าไหร่
“รามเหมือนจะฟื้นแล้ว แต่ม่านยังไม่ได้ไปดูเลย”
“...”
“จริง ๆ ม่านไปดูแล้ว แต่เข้าไปใกล้มากไม่ได้ คุณนายรุ่งฤดีไม่ให้ม่านเข้าใกล้รามเลย”
“...”
“แต่ม่านก็เข้าใจได้นะ ถ้าหากว่าคุณนายเธอจะเอาม่านเข้าคุกม่านก็จะไม่ปฏิเสธ ไม่หนีเลย”
“...”
“แม่...ถ้าม่าน...”
มันเป็คำถามที่เขาไม่กล้าถามกับมารดา...เป็สิ่งที่เขาตั้งคำถามกับตัวเองมาเนิ่นนานแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่กล้าถามมารดาออกไปตรง ๆ เพราะคงไม่มีแม่คนไหนจะยินดีกับคำถามนี้
‘ถ้าม่านไปด้วยกันกับแม่ แม่จะเสียใจไหม’
นั่นคือคำถามที่เขาเฝ้าถามกับตนเองมาเนิ่นนานหลายปี คำว่า ‘ไปด้วยกัน’ ความหมายของมันสำหรับเขาคือ การหายไปจากโลกนี้ด้วยกันกับมารดา เขาจะรอให้แม่หายไปก่อนแล้วหลังจากนั้นมันจะถึงคราวของเขา แน่นอนที่สุดว่าแม่คงไม่อาจรับได้กับคำถามนี้ แม่คงจะเสียใจมาก ที่สุดท้ายแล้วเราทั้งคู่จะไม่ได้รับอิสระที่เราใฝ่ฝันหามาเนิ่นนานเลย
เขาก็คง...ต้องอยู่ต่อไป โดยไร้ซึ่งคนที่รัก
“ถ้าแม่เจ็บ หรือแม่ไม่ไหว แม่...ไปได้เลยนะ” มือเรียวยื่นออกไปกอบกุมมือเหี่ยวย่นของมารดา โรคร้ายนี่ทำให้หญิงวัยกลางคนดูอ่อนล้าและแก่ชรายิ่งกว่าที่คนในวัยนี้ควรจะเป็
“เช้านี้แดดแรงมากเลย เมื่อวานไม่ร้อนขนาดนี้ แต่ท้องฟ้าวันนี้สวยกว่าเมื่อวานอีก ฟ้ามีเมฆสีขาวท้องฟ้าเป็สีฟ้าสด...”
เพราะเขาเริ่มเห็นสัญญาณของมารดา แม่เริ่มหายใจผะแ่ลง ั์ตาอ่อนล้านั่นมีน้ำตาไหลออกมาเป็สายมันไม่เคยแห้งเหือดจนถึงวันนี้ก็ไม่หายไป
“แม่ไม่ต้องห่วงม่านนะ แม่ไม่มีอะไรต้องห่วงม่านแล้ว”
ม่านหยี่บีบมือมารดาเป็ระยะเพื่อส่งผ่านความอบอุ่นไปให้ ให้แม่รับรู้ว่าเขาเก่งพอที่จะมีชีวิตไปต่อคนเดียวได้ โลกนี้ไม่ได้โหดร้ายเมื่อทุกอย่างกำลังจะจบลง อิสระที่เขาและแม่โหยหาเขาจะกอบโกย ตักตวงและใช้มันให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ใช้มันเผื่อแม่ด้วย...
“ม่านอยากกินน้ำเต้าหู้ แต่ที่อยากกินจริง ๆ คือปาท่องโก๋กับหมูปิ้ง...” ม่านหยี่เลือกที่จะเก็บความทรงจำในอดีตระหว่างตนเองและมารดาเอาไว้ในใจ เขาไม่อยากให้แม่ต้องรู้สึกเศร้าด้วยเพราะใน่เวลานั้นพวกเราไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างที่แม่และลูกควรจะเป็ เขาเลือกที่จะเล่าความเป็ไปในชีวิตประจำวันของตัวเอง พยาบาลที่เอาข้าวและยาไปให้เขาที่ห้องพัก หรือแม้กระทั่งชาวบ้านที่เดินซื้อของกินตอนเช้าบริเวณหน้าโรงพยาบาลแห่งนี้ มันเป็เพียงแค่สิ่งธรรมดาสามัญ แต่นั่นแหละ...คนเราไม่จำเป็ต้องพูดถึงอดีตหรอกนะ เราผ่านมันมาหมดแล้ว และเราเลือกที่จะปล่อยมันให้ไหลไปกับเวลา เพราะอดีตของเขาและแม่มันเ็ปเกินกว่าที่ควรจะจดจำและนำมันกลับมาเล่าอีกครั้ง ให้มันอยู่ในหัวใจและในความทรงจำแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
“ถ้าม่านออกจากโรงพยาบาล...ม่านจะหางานทำ...ที่นี่”
ร่างของมารดาแน่นิ่งลงไปจนเขาสังเกตได้ ในขณะที่เล่าถึงความเป็ปัจจุบันและอนาคตให้แม่ฟัง แม่ของเขาก็กำลังจากโลกนี้ไปอย่างสงบ ั์ตาโศกค่อย ๆ หม่นแสงลง หน้าอกที่มันเคยขยับขึ้นลงเป็จังหวะก็หยุดชะงัก เขาได้ยินแม่ถอนหายใจหนัก ๆ เพียงแค่หนึ่งครั้งก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบสงบ มีเพียงแค่เสียงเครื่องวัดสัญญาณชีพที่ดังติดต่อกันยาวนานหน้าจอของมันแสดงเส้นตรงขีดยาวไหลต่อเนื่องไปอย่างไม่มีจุดสิ้นสุด
แม่ไปแล้วจากโลกนี้ไปคงจะเป็การเดินทางไกลพอสมควรเลยละ และเขาก็ขอให้เป็การเดินทางไกลที่ปลอดภัย ขอให้แม่แข็งแรงพบเจอแต่ความสุข ม่านหยี่ก็ขอเพียงเท่านั้น...
คงเป็ความโชคดีในความโชคร้ายของเขาจะว่าอย่างนั้นก็ได้ คุณหมอที่เป็เ้าของไข้แม่ของเขาให้การช่วยเหลือเขาดีมาก ในการนำศพแม่ออกไปบำเพ็ญกุศลและทำการฌาปนกิจ คงเพราะสมเพชเวทนาม่านหยี่ที่ตอนนี้เหลือตัวคนเดียวแล้ว หลังจากที่แม่เสียเขาก็จัดการทำตามที่คุณหมอแนะนำและให้การช่วยเหลือ ศพของมารดาตั้งอยู่ที่วัดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาล ม่านต้องขอออกจากโรงพยาบาลก่อนกำหนดถึงแม้ว่าคุณหมอประจำตัวเขาและพยาบาลที่ดูแลเขาเองนั้นต่างก็ไม่เห็นด้วยและขอให้เขาอยู่พักรักษาตัวให้หายดีเสียก่อน แต่ถึงอย่างนั้นม่านหยี่ก็ยืนยันว่าตัวเองมีความจำเป็จริง ๆ และตัวเขานั้นก็ฟื้นฟูหายดีเกือบจะหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว ม่านดื้อแพ่งจะว่าอย่างนั้นก็ได้ แต่เขาก็อยากออกมาจัดการศพของแม่ด้วยตัวเอง อยู่เป็เพื่อนแม่จนกว่าจะส่งแม่ในขั้นตอนสุดท้าย ม่านหยี่ขอกับหลวงพ่อเ้าอาวาสว่าอยากจะบวชหน้าไฟให้แม่แต่ด้วยเพราะร่างกายของเขาไม่สมบูรณ์แข็งแรงเขาเลยไม่สามารถบวชได้ ม่านเช่าโรงแรมเล็ก ๆ ที่อยู่ไม่ห่างไกลจากวัดเพื่อเป็ที่นอนและตื่นเช้าขึ้นมาประกอบพิธีกรรมในวันรุ่งขึ้น ศพของแม่ตั้งอยู่ในศาลาเล็ก ๆ ซึ่งเป็ศาลาตั้งศพหลังท้ายสุดและเล็กที่สุด ทุก ๆ เย็นหลวงพ่อจะมาสวดอภิธรรมให้แม่หลังจากที่สวดให้ศพอื่นเสร็จหมดแล้ว เนื่องจากเขาไร้ญาติขาดมิตรผู้ที่มาร่วมฟังการสวดอภิธรรมเลยไม่มีใครนอกจากม่านคนเดียวเท่านั้น บางครั้งเขาเผลอมองไปที่งานศพของคนอื่นพบว่ามีผู้มาร่วมแสดงความเสียใจและมาร่วมพิธีฌาปนกิจนับร้อยนับพัน เมื่อเทียบกับแม่ของเขาซึ่งมีเขาเพียงคนเดียวแล้วนั้น ก็อดที่จะน้อยใจในโชคชะตาไม่ได้...
กลุ่มควันสีเทาพวยพุ่งออกจากปล่องเมรุขึ้นสู่ท้องฟ้า ม่านจ้องมองไปยังเปลวเพลิงโหมที่กำลังไหม้กล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าซึ่งบรรจุร่างไร้ิญญาของมารดาเอาไว้ เขาไม่ได้ร้องไห้แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่เสียใจ แต่เขาเสียใจและเ็ปมามากพอแล้ว และแม่คงไม่อยากเห็นเขาร้องไห้อีกเช่นกัน
“มึงจะลงไปมั้ย”
“...ไม่”
“...จะตัดแล้วจริง ๆ ใช่มั้ย”
“อืม”
“หึ...ถ้าจะตัดแล้วจริง ๆ คงไม่มานั่งอยู่ตรงนี้หรอก” พี่ชายทำเสียงฮึดฮัดขึ้นจมูกเป็เชิงว่าสมเพชเวทนาน้องชายที่หอบสังขารตัวเองลงจากเตียงทั้งที่ยังาเ็ แผลที่ถูกยิงยังมีเืซึมออกมาให้เห็น แอบหลบพยาบาลและหมอยิ่งไปกว่านั้นคือหลบคุณนายรุ่งฤดีออกมาเพื่อมานั่งมองม่านหยี่ที่กำลังจัดการงานศพของแม่ด้วยตัวคนเดียวอยู่ในตอนนี้
“กูก็แค่...อยากเห็น แต่ไม่ได้อยากคุยด้วย”
“เหรอ”
“อืม”
“ยังโกรธเขามั้ย”
“...”
“กับเื่ทั้งหมดที่เขาทำกับมึง”
“โกรธ”
“เหรอ ถ้าเกิดวันนี้คนที่ตายเป็ม่านหยี่...กูแค่สมมติ” จะให้มันเอาใจไหนไปโกรธไปเกลียดเขาล่ะ ขนาดแค่พี่ชายพูดเื่สมมติว่าม่านหยี่ตายมันยังมองเขาตาเขียวปั๊ดเสียขนาดนั้น มันคงจะโกรธจะเกลียดเขาได้ลงอยู่หรอก
“ถ้าเกิดว่าคนที่ตายเป็ม่านหยี่มึงจะเสียใจมั้ย”
“...เขาหลอกกู ถ้าเป็มึงมึงจะรู้สึกยังไง”
“กูถามให้ตอบ ไม่ใช่มาย้อน”
“กูก็ถามให้มึงตอบเหมือนกัน”
“มึงนี่แม่ง น่าจะโดนอีกซักหมัดนะราม”
น้องชายเหลือบตามองคนพี่นิ่ง ๆ จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ที่เขาถามย้อนไอ้อัสกลับไปนั่นก็เพราะเขาไม่รู้ว่าจะต้องรู้สึกอย่างไร ม่านหยี่หลอกเขา โกหกเขา ใช้เขาเป็เครื่องมือและที่ยิ่งไปกว่านั้นคือพยายามทำลายชีวิตนั่นคือความจริงทั้งหมดที่เขารู้ หากแต่หัวใจมันกลับแยกความจริงและความรักออกจากกันไม่ได้เลย เขาเลยทำได้แต่กลืนความหวานปนขมนี้ลงคอไป และจ้องมองอดีตคนรักอยู่ไกล ๆ อย่างที่ทำในตอนนี้
เขาอยากกอดม่านเอาไว้ บอกกับม่านว่ามันจะไม่เป็ไร บอกกับม่านว่าสุดท้ายแล้วเราจะผ่านมันไปด้วยกัน เหมือนทุกครั้งที่เราเคยผ่านมันมาด้วยกัน ทุกครั้งที่ม่านหันกลับหลังมาจะเจอรามสูรคนนี้คอยรักและสนับสนุนอยู่เสมอ เขาจะยังกุมมือม่านเอาไว้ไม่ปล่อยไปไหนและจะไม่ยอมให้ม่านหยี่เผชิญหน้ากับเื่ราวในชีวิตเพียงลำพัง...แต่ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็เพียงแค่ความคิดเท่านั้น เพราะในความเป็จริงแล้วทุกครั้งที่เขาคิดว่าอยากเดินเข้าไปกอดม่านหยี่เอาไว้ ความจริงที่ว่าม่านหยี่ทรยศหักหลังมันยังคงตีแสกหน้าเขาครั้งแล้วครั้งเล่า อ้อมกอดที่เราเคยมอบให้กันยังคงเป็เพียงแค่การกระทำจอมปลอมที่อีกฝ่ายสร้างขึ้นมาเพื่อให้เขารักและตายใจ คำว่ารักที่ม่านพูดล้วนเป็เพียงลมปากที่พัดผ่านไป มันไม่มีความจริงอยู่ในเื่ของเราเลย
เขากลัว...กลัวที่จะรักอีกครั้ง
“บางทีกูก็รู้สึกเหมือนแม่นะ กูไม่อยากให้มึงรักเขายิ่งตอนนี้ยิ่งไม่อยาก มึงน้องกู เขาทำมึงเจ็บ แม่ก็เจ็บกูก็เหมือนกัน”
“...”
“แต่ทุกครั้งที่กูเห็นมึงอยู่กับเขา มึงมีความสุข นั่นแหละกูเลย พูดอะไรไม่ได้มากเพราะกูก็อยากเห็นมึงมีความสุขแบบนั้น แบบตอนที่มีเขาอยู่”
“บางทีการไม่มีเขาอาจทำให้กูมีความสุขมากกว่าตอนที่มีเขาก็ได้”
เขาตัดสินใจพูดโป้ปดมดเท็จไม่เพียงแต่เป็คำพูดที่หลอกลวงพี่ชายแต่ยังเป็การโกหกคำโตกับตัวเองอีกด้วย เขาพยายามโน้มน้าวให้ตัวเองเชื่ออย่างนั้น เชื่อว่าหากชีวิตเขาไม่มีม่านหยี่แล้วคงไม่ต่างอะไรกับตอนที่เคยมีกันอยู่ เขาจะมีความสุขแบบนั้นให้ได้อีกครั้งต่อให้ไม่มีม่านหยี่อยู่ในชีวิตแล้วก็ตาม...
“กลับกันเถอะ”
“อืม”
แล้วรถบ้านสีดำคันใหญ่ก็ค่อย ๆ แล่นออกจากลานวัดไป ทิ้งไว้เพียงแค่ม่านหยี่ที่ซึ่งเป็คนเดียวที่เหลืออยู่
หลวงพ่อบอกกับเขาว่าพรุ่งนี้จะต้องมาเก็บอัฐิมารดาแต่เช้าและให้เขาเตรียมของที่ต้องนำติดตัวมาด้วย ม่านเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามว่าที่วัดเคยเผาศพที่ไร้ญาติขาดมิตรเช่นเดียวกันกับแม่ของเขาหรือไม่ เ้าอาวาสบอกว่าวัดนี้เป็วัดประจำที่มีไว้สำหรับเผาศพไร้ญาติจากทางโรงพยาบาลอยู่แล้ว บางครั้งก็ต้องทำการเผาศพที่ไม่มีแม้แต่คนมาร่วมงานฌาปนกิจแม้เพียงคนเดียว ศพอาจถึงวัดในตอนเที่ยงและทำการสวดอภิธรรมในตอนบ่ายจากนั้นก็นำเข้าเตาเผาและเสร็จพิธีภายในระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมง นั่นทำให้ม่านหยี่ลอบถอนหายใจออกมาอย่างน้อยแม่ก็มีเขาละนะ
ม่านกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้งใน่เย็นของวัน ก่อนหน้านี้เขาเคยแอบมาด้อม ๆ มอง ๆ สังเกตว่าบอดี้การ์ดสองคนและคุณนายรุ่งฤดีจะไม่อยู่ใน่ห้าโมงเย็นถึงหนึ่งทุ่มของทุกวัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องใช้โชคช่วยอย่างมากกว่าจะมาหยุดยืนอยู่ที่ห้องพักพิเศษของรามสูรได้...
ม่านสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะยื่นมือออกไปจับลูกบิดประตูที่เย็นเฉียบและค่อย ๆ หมุนมันออก เสียงเย่ดังขึ้นเบา ๆ ในใจเมื่อพบว่าประตูไม่ได้ล็อก เขาเดินเข้ามาภายในห้องพักที่ค่อนข้างจะใหญ่กว่าห้องปกติสักสามเท่าตัวได้ ทั้งยังมีเตียงขนาดใหญ่และมองออกไปเห็นวิวเมืองภูเก็ตราวกับว่าที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลหากแต่เป็โรงแรม
“ราม...”
ม่านหยี่เรียกชื่อเ้าของเตียงที่นอนหลับตาอยู่ แต่กว่าจะทำอย่างนั้นได้ก็พบว่าเขาต้องค้นหาเสียงในลำคออยู่เนิ่นนานเหมือนกัน
“ราม” เขาเรียกชื่อนั้นอีกครั้ง เผื่อว่าคนที่นอนอยู่อาจไม่ได้ยิน
“ราม ม่านขอโทษนะ” สุดท้ายแล้วม่านหยี่ก็ตัดสินใจนั่งลงที่เก้าอี้ว่างที่วางอยู่ข้างเตียง การที่เขากับรามสูรใช้ชีวิตร่วมกันมานานกว่าสี่ปีทำให้เขารู้ได้ว่าตอนนี้รามตื่นอยู่ เพียงแค่ไม่อยากคุยกับเขาก็เท่านั้น ซึ่งนั่นเขาก็เข้าใจได้
“ขอโทษกับเื่ทั้งหมดที่มันเกิดขึ้น ขอโทษที่...ที่ทำแบบนั้น ม่านขอโทษจริง ๆ ” หากเป็แต่ก่อนการเอื้อมมือออกไปคว้าเอาฝ่ามือของรามสูรมาจับไว้คงเป็เื่ง่ายที่สุดที่ม่านหยี่จะทำและเขาสามารถทำแบบนั้นได้ตราบเท่าที่ใจอยาก แต่ตอนนี้แค่หายใจยังกลัวว่าเสียงมันจะดังรบกวนคนตรงหน้าเลย
“ม่านไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้าหาราม ไม่ได้อยากจะหลอกให้รามรักม่านนะ ม่านไม่ได้ตั้งใจ...” แต่แล้วเขาก็คิดได้ว่าในเมื่อมันมาถึงขั้นนี้แล้วต่อให้เขาจะตั้งใจหรือไม่รามสูรก็เ็ปไปแล้ว
“...ม่านขอโทษ ขอโทษจริง ๆ ขอโทษกับเื่ทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่ถ้ารามจะไม่ยกโทษให้ม่านก็ไม่เป็ไร ม่านเข้าใจได้ เข้าใจทุกอย่าง”
“...”
“อย่าเกลียดม่านได้มั้ย” นั่นเป็เพียงสิ่งเดียวที่เขาอยากจะขอจากคนตรงหน้า หากว่าถ้ามีวันใดวันหนึ่งที่เราเดินสวนกัน เราไม่จำเป็ต้องทักทายกันก็ได้แค่เพียงเดินผ่านกันไปทำเสมือนว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เขาอาจเ็ปอยู่บ้างแต่นั่นคงเป็สิ่งที่ดีที่สุดแล้ว สู้ให้เราไม่ต้องรักไม่ต้องรู้สึกกันเลยจะดีเสียกว่า
“...”
“หรือถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็ไร ม่าน...ม่านเข้าใจ”
หรือถ้าสิ่งที่เขาขอร้องกับรามสูรในวันนี้ อีกฝ่ายไม่สามารถทำให้กันได้
ก็ไม่เป็ไร...เขายอมรับมันได้และเข้าใจดี
ม่านหยี่ต้องรีบหางานทำทันทีหลังจากที่จัดการเื่ของมารดาเสร็จสรรพ เขาเที่ยวเดินไปในตลาดสดและอ่านใบปลิวประกาศรับสมัครงานที่ซึ่งแปะอยู่ตามบอร์ดสาธารณะหรือเสาไฟฟ้า พร้อมกันนั้นก็ยื่นเรซูเม่โปรยไปในเว็บไซต์หางานและกลุ่มประกาศรับสมัครงานต่าง ๆ ที่เขาเป็สมาชิกอยู่ในช่องทางโซเชียลมีเดีย ด้วยเกรดเฉลี่ยและสถาบันที่จบมานั่นคงทำให้เขาหางานได้อยู่ง่ายพอตัว แต่ในระหว่างที่รอบริษัทติดต่อกลับมานี้ม่านก็ไม่อยากนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่เฉย ๆ ดังนั้นเมื่อเห็นว่าร้านขนมหวานเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่หัวมุมตึกไม่ไกลจากที่พักของเขากำลังรับสมัครพนักงานเสิร์ฟ เขาจึงไม่รอช้าที่จะเปิดประตูเข้าไปคุยกับเ้าของร้าน สองคนคุยงานและตกลงค่าจ้างกันอยู่นานพอสมควร ม่านรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาพี่เ้าของร้านราวกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้เอ่ยทักออกไป เธอดูเป็มิตรและเข้าถึงง่าย คุยด้วยได้ง่ายหลังจากที่ตกลงกันเสร็จเรียบร้อยแล้วม่านหยี่ต้องเริ่มงานในอีกสองวันถัดไปเพราะร้านปิดทุกวันพุธและพฤหัส หน้าที่ของเขาคือเป็ผู้ช่วยเสิร์ฟและรับออร์เดอร์ แต่ถึงอย่างนั้นประสบการณ์ในการทำงานพาร์ตไทม์่เรียนมหาวิทยาลัยก็สอนเขาว่าร้านเล็ก ๆ แบบนี้พนักงานคงมีไม่เยอะและเขาก็จะต้องช่วยกันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
กว่าจะคุยเสร็จพระอาทิตย์ก็เริ่มลอยโพล้เพล้ส่องแสงแดงฉานมาลามเลียิัของเขาแล้ว เสียงท้องร้องดังโครกครากฟังดูน่าอายยิ่งน่าอายเข้าไปใหญ่เมื่อสักครู่มีคู่ชายหญิงสวมชุดนักเรียนเดินผ่านเขาแล้วหัวเราะคิกคัก ม่านหยี่ยู่ปากกับตนเองจากนั้นก็เดินไปตามทางกลับที่พักพลางสอดส่องหาอาหารเย็นที่คิดว่าน่ากิน บอกกับตัวเองว่าถ้าไม่มีอะไรน่ากินไม่พ้นวันนี้เขาคงต้องฝากท้องกับร้านสะดวกซื้ออีกวันเป็แน่
กริ๊ง ๆ ๆ ๆ
เสียงกระดิ่งดังตามหลังของเขามาเป็สัญญาณให้เขาหลบออกจากถนนซึ่งปกติแล้วเป็ทางเอาไว้สำหรับให้รถสัญจร เป็รถเข็นขายลูกชิ้นทอดและผลไม้ดองที่แช่เอาไว้ในถังซึ่งในนั้นก็มีน้ำแข็งอัดอยู่เต็มไปหมดเพื่อคงความสดของอาหารเอาไว้ เขานึกอยากกินองุ่นดองและมะม่วงดองสีเหลืองอ๋อยถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพแต่ก็บอกกับตัวเองอีกครั้งว่าของอร่อยไม่จำเป็ต้องดีต่อสุขภาพเสมอไปหรอกนะ คิดได้ดังนั้นเลยกวักมือให้ลุงคนขายจอดรถ ม่านเลือกเอาลูกชิ้นสองสามไม้แต่ที่ดึงดูดใจดึงดูดสายตาของเขามากกว่าคือเหล่าผลไม้ดองที่ปอกเปลือกและฝานแบ่งเรียบร้อยจัดใส่ถุงเอาไว้พร้อมกับพริกเกลือและพริกน้ำปลาหวาน ม่านหยี่เลือกหยิบถุงผลไม้ดองสามถุงและมะม่วงเปรี้ยวอีกหนึ่งถุง ในใจลึก ๆ ก็คิดว่าตนเองมีอาการแปลก ๆ เพราะโดยปกติแล้วเขาจะไม่แตะของพวกนี้เลยสักนิด ทั้งเขาและรามสูรมักจะกินของหวานที่เป็ขนมมากกว่ากินผลไม้สดหรือผลไม้ดอง
“หนึ่งร้อยพอดี ซื้อเยอะขนาดนี้เอาไปให้เมียเหรอหนุ่ม”
“อ๋อ เอ่อ...เปล่าครับ”
“ลุงนึกว่าเอาไปให้เมีย กำลังจะถามว่าเมียท้องกี่เดือนแล้ว”
ม่านหยี่ขมวดคิ้วให้กับคำถามนั้น เขาพอรู้มาบ้างว่าคนท้องมักจะรู้สึกอยากกินของเปรี้ยวหรืออาหารแปลก บางครั้งก็มีอารมณ์แปรปรวน ไม่แปลกหรอกที่ลุงคนขายจะทักอย่างนี้เพราะเขาก็ซื้อผลไม้ดองจากลุงเยอะจริง ๆ นั่นแหละ
“ว่าจะแถมมะกอกน้ำให้เอามั้ย”
“เอาครับ!” แค่เพียงคำว่า มะกอกน้ำ ทำให้น้ำลายสอจนต้องกลืนลงคอเสียงดัง ม่านทั้งแปลกใจทั้งอดขำตัวเองไม่ได้ สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องหอบหิ้วถุงผลไม้กลับที่พักและแทบจะทนไม่ไหวเปิดมันชิมในระหว่างเดินขึ้นบันไดกลับมายังห้องที่อยู่บนชั้นสาม
“นายหัวดูทานอร่อยนะคะ”
“ครับ?”
“นั่นน่ะค่ะ เปรี้ยวมากเลยนะคะ”
“ก็ไม่นะครับ อร่อยดี”
“ระวังท้องเสียจู๊ด ๆ นะคะนายหัว” แม่บ้านพูดพร้อมกับทำท่าทางลูบท้องของเธอไปด้วย จากนั้นก็ยิ้มแหย ๆ ให้เขา นายหัวรามสูรไม่เข้าใจสิ่งที่เธอกำลังสื่อสักเท่าไหร่เขาก้มหน้าก้มตาทำงานไปด้วยพลางหยิบมะม่วงเปรี้ยวขึ้นมาจิ้มพริกเกลือและส่งมันเข้าปาก ไม่รู้ทำไมสองสามอาทิตย์มานี้เขารู้สึกทานอะไรก็ไม่อร่อย เหม็นเบื่ออาหารที่เคยทาน บางทีพะโล้ก็มีกลิ่นเหม็นแปลกจนเขาไม่อาจทนได้ต้องให้แม่บ้านยกไปเก็บ บางทีก็เป็น้ำพริกหรือไม่ก็แกงใต้ที่มีรสชาติและกลิ่นเหมือนของเน่าเสีย นายหัวรามสูรกินแต่อะไรเดิม ๆ เช่นต้มจืดหรือผัดผักซึ่งอาหารสองอย่างข้างต้นนั้นเป็เมนูโปรดของม่านหยี่อดีตคนรัก และที่เพิ่มเติมเข้ามาใน่นี้คือเขาชอบกินผลไม้ที่มีรสเปรี้ยว อย่างเช่นมะม่วงที่ที่กำลังออกลูกดกหรือไม่ก็ต้นมะยมที่ยืนต้นออกดอกออกผลอยู่นานหลายปีเขาไม่เคยแม้แต่จะชายตามองมัน ทว่า่นี้เขาถึงกับต้องจ้างไอ้เด็กเข้มไปปีนเก็บลูกมะยมมาให้ เด็กเข้มทำงานคุ้มค่าจ้างหนึ่งร้อยบาทมากทุกครั้งที่เขาจ้างมันก็จะเก็บมะยมใส่เสื้อบอลแล้วหอบมาเทลงตรงหน้าเขา ปริมาณผลไม้ที่ได้ดูเหมือนจะสามารถกินร่วมกันได้สี่ถึงห้าคนแต่ถึงอย่างนั้นสองวันต่อมานายหัวรามสูรก็จ้างเด็กเข้มไปเก็บมะยมอีกครั้งเพราะของเก่าเขากินหมดแล้ว...
พฤติกรรมแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นทำให้แม่บ้านและคนงานที่อยู่ร่วมกับนายหัวรามสูรทุกวันเริ่มคิดและวิเคราะห์หาสาเหตุกันไปต่าง ๆ นานา ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายหัว แสนคือคนตั้งทฤษฎีที่ว่านายหัวคงต้องไปทำหญิงสักคนท้องอย่างแน่นอน เพราะเพื่อนเธอหรือแม้แต่เธอเองตอนท้องผัวเธอก็กินของเปรี้ยว ๆ และเหม็นเบื่ออาหาร มีพฤติกรรมเหมือนนายหัวรามสูรเป็ในตอนนี้เป๊ะ ๆ
แต่ที่น่าสงสัยไปกว่านั้น คือนายหัวรามสูรไปทำหญิงที่ไหนท้องกันแน่...
