ทุกถ้อยคำของหนานกงเยวี่ยเอ่ยอย่างจริงจัง นางจ้องมองฉางไทเฮา สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความหวัง
หากตระกูลเหนียนขอหย่าท่านหญิงอิ้งเสวี่ย จวนจิ้นอ๋องไม่มีทางยอมรับการหย่าอย่างแน่นอน
หนานกงเยวี่ยวางแผนเื่นี้ นางย่อมเตรียมรับมือถึงปัญหาที่จะเกิด เมื่ออยู่ต่อหน้าฮ่องเต้เรียบร้อยแล้ว หลังจากการเผชิญหน้าวันนี้ เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าท้องพระโรง ตระกูลเหนียนเองก็มีข้อโต้แย้งที่จะยืนหยัดและสามารถต่อสู้ขอหย่าภริยากับจวนจิ้นอ๋องได้ ไม่ว่าจะชนะหรือแพ้
และตอนนี้หากเื่นี้ได้รับการสนับสนุนจากฉางไทเฮา เื่นี้จะยิ่งจัดการได้ง่ายขึ้นมาก
ฉางไทเฮาเองก็รู้ว่า จ้าวอิ้งเสวี่ยเป็มารร้ายต่อตระกูลเหนียน หากตนเองช่วยพวกเขาเื่นี้ ทั้งสองตระกูลจะต้องจำบุญคุณของนางได้อย่างแน่นอน แต่เกรงว่าจ้าวอิ้งเสวี่ยและจวนจิ้นอ๋องคงจะเกลียดชังนางอย่างแน่นอน
ฉางไทเฮาพนมมือ สีหน้าครุ่นคิดยากลำบาก ทว่าครู่หนึ่งนางก็ตัดสินใจได้
ตระกูลหนานกง นางและเยี่ยนเอ๋อร์ต้องแย่งมันมา!
เพราะฉะนั้น...
"หนังสือหย่าอันใดหรือ?"
ฉางไทเฮายังไม่ทันได้แสดงท่าที กลับมีเสียงดังน่าเกรงขามเสียงหนึ่งดังมาจากนอกประตู ทว่าความสนใจของผู้คนส่วนใหญ่ยังจดจ่ออยู่กับท่าทีของฉางไทเฮา ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้ยินเสียงนั้นทันที
ทว่าฉางไทเฮากลับได้ยินเสียง
ดวงตานางวาววาบและเลือนหายไปชั่วพริบตา จากนั้นร่างสตรีในชุดราบเรียบรีบหันหลังเดินออกจากประตูไปทันที คนรอบข้างพากันหันมองการกระทำของนาง ต่างหลีกทางให้เดิน ทว่าในใจของหนานกงเยวี่ยที่คุกเข่าอยู่บนพื้น กลับรู้สึกคับแน่นขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก หรือฉางไทเฮาไม่คิดจะสนใจเื่นี้งั้นหรือ?
นี่เป็ไปได้เยี่ยงไร?
หนานกงเยวี่ยกำลังจะลุกขึ้นตามไป ทว่ากลับเห็นฉางไทเฮากำลังทักทายสตรีอีกสองคน และเห็นฮูหยินผู้เฒ่าหนานกงคุกเข่าลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว
“คารวะฮองเฮาเพคะ คารวะองค์หญิงใหญ่ชิงเหอเพคะ”
ครั้นได้ยินเสียงคารวะ ผู้คนที่เหลือพลันตกตะลึง ต่างกุลีกุจอรีบร้อนคุกเข่าคารวะทันทีโดยไม่สนใจสิ่งใด
ฮองเฮากับองค์หญิงใหญ่ชิงเหอหรือ?
เหตุใดพวกนางถึงมาที่นี่?
เกือบทุกคนมีคำถามนี้อยู่ในใจ วันนี้จวนเหนียนช่างคึกคักเสียจริง ฉางไทเฮามาที่นี่แล้ว วันนี้ฮองเฮากับองค์หญิงใหญ่ยังมาอีก สตรีทั้งสามผู้สูงศักดิ์ที่สุดในเป่ยฉี ต่างมารวมตัวกันอยู่ที่จวนเหนียน ช่างยิ่งใหญ่เสียจริง!
"ฮองเฮา" ฉางไทเฮายกสองมือเข้าหากัน แสดงท่าทางประสานมือคารวะให้ฮองเฮาอวี่เหวิน รอยยิ้มที่ค่อยๆ เผยอขึ้นบนใบหน้าสงบนิ่งเฉยเมย ยิ่งทำให้ดูอบอุ่นอ่อนโยนมีเมตตา
“พี่สะใภ้ไทเฮาเองก็อยู่ที่นี่เช่นกัน หึ ชิงเหอ เ้าดูสิ ช่างบังเอิญเสียจริง” ฮองเฮาอวี่เหวินเอ่ยขำขัน นางในตอนนี้แต่งกายเป็สตรีสูงศักดิ์ธรรมดาที่อยู่นอกวัง ทว่าความสง่างามสุขุมเยือกเย็นที่เป็นิสัยเฉพาะของนางยังคงมิอาจปกปิด
"ไม่ใช่เื่บังเอิญหรอกหรือ?" องค์หญิงใหญ่ชิงเหอเอ่ยอย่างนุ่มนวล แม้แต่นางเองยังคาดไม่ถึงว่า ฉางไทเฮาจะอยู่ที่นี่ด้วย!
“เป็เื่บังเอิญอย่างแท้จริง ก่อนหน้านี้ข้ามีวาสนาได้ร่วมดื่มชากับฮูหยินผู้เฒ่าสองคราที่เขาฉีชาน เพราะเช่นนั้น วันนี้จึงมาเยี่ยมเยียนนางที่จวน ถือโอกาสขอดื่มชาสักถ้วยเสียเลย” ฉางไทเฮาเอ่ยปาก พลางขยับไล่เลียงลูกประคำในมือ เสียงที่เอ่ยตอบยังคงสงบนิ่ง ไม่รีบเร่ง
“พวกเ้าทุกคนไม่ต้องมากพิธี” ฮองเฮาอวี่เหวินตรัสสั่งด้วยสุรเสียงอันดัง ชำเลืองมองฉางไทเฮา พลางก้าวเดินเข้าไปในห้องโดยมีนางกำนัลประคอง “วันนี้เปิ่นกงตามชิงเหอมาเยี่ยมจิ้นหวางเฟย ทว่าตอนที่ไปถึงจวนจิ้นอ๋อง บ่าวรับใช้กลับแจ้งว่าจิ้นหวางเฟยอยู่จวนเหนียน เปิ่นกงไม่ค่อยออกจากวัง ครั้งหน้าก็มิรู้ว่าจะได้ออกอีกเมื่อใด ในเมื่อออกมาหาแล้ว เช่นนั้นจึงถือโอกาสมาหาอิ้งเสวี่ยที่ไม่ได้เจอมานานเลยแล้วกัน มาดูชีวิตหลังแต่งงานของสาวน้อยผู้นี้เสียหน่อย ฮูหยินเหนียน วันนี้เปิ่นกงต้องรบกวนเสียแล้ว”
ครั้นเอ่ยจบ ฮองเฮาอวี่เหวินก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าหนานกงเยวี่ย
“ไม่รบกวน...ไม่รบกวนเลยเพคะ ฮองเฮาทรงเสด็จมาถึงจวนเหนียน เป็เกียรติอย่างคาดไม่ถึงต่อจวนเหนียนของหม่อมฉันเพคะ ฮองเฮาเพคะ ขอเชิญพระนางกับองค์หญิงใหญ่ชิงเหอ...ย้ายไปห้องโถงใหญ่จะดีกว่านะเพคะ ที่นี่แท้จริงช่างวุ่นวายเกินไปเพคะ” หนานกงเยวี่ยเอ่ยอย่างเร่งรีบ สำหรับฮองเฮาอวี่เหวิน นางให้ความสำคัญยิ่งกว่าฉางไทเฮามาก
เดิมทีนางควรฉวยโอกาสการมาของฮองเฮาอวี่เหวินและแสดงความจริงตรงหน้าต่อเบื้องพระพักตร์ฮองเฮา ทูลขอให้พระนางเป็คนตัดสินให้เหนียนเฉิง ทว่าครั้นได้ยินน้ำเสียงของฮองเฮาอวี่เหวินว่า นางมาเยี่ยมจิ้นหวางเฟยกับจ้าวอิ้งเสวี่ย นั่นมิใช่นาง้าจะสื่อว่าจิตใจของนางอยู่ข้างจ้าวอิ้งเสวี่ยหรอกหรือ?
หากเป็เยี่ยงนี้จริง นางคงต้องพิจารณาเื่นี้เพิ่มเติม
ทว่านางอยากซ่อน ใครก็ช่วยนางซ่อนไม่ได้
“ไม่ต้องยุ่งยากไปหรอก” ฮองเฮาอวี่เหวินมองหาที่นั่ง และนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งทันที นางหันมององค์หญิงใหญ่ชิงเหอ เห็นว่าองค์หญิงใหญ่ชิงเหอเองก็มานั่งลงข้างนาง จากนั้นฮองเฮาอวี่เหวินกวาดสายตามองทุกคนในห้อง พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย “เมื่อครู่นี้ เปิ่นกงได้ยินว่าใบหย่าอะไรสักอย่าง ตัดสินอะไรสักอย่าง แท้จริงเกิดเื่อะไรขึ้นกันแน่? ้าใบหย่าอันใดหรือ? เป่ยฉีแห่งนี้ สตรีที่ถูกขอหย่าไม่ต่างจากชีวิตทั้งชีวิตต้องพังทลาย กฎหมายของเป่ยฉี ไม่ว่าเหตุผลใดที่จะขอหย่าภรรยา บุรุษต้องไปหาขุนนางและรับการโบยสามสิบคราเสียก่อน แล้วค่อยมากล่าว ต้องให้เป็เื่ที่าเ็ด้วยกันทั้งสองฝ่าย!”
ครั้นฮองเฮาอวี่เหวินเอ่ยประโยคนี้ออกมา ไม่เพียงแต่หนานกงเยวี่ย ฮูหยินผู้เฒ่าเหนียน เหนียนเย่าและแม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าหนานกง ต่างมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยทันที
สามสิบครา...
สภาพร่างกายยามนี้ของเหนียนเฉิง ไม่ต้องเอ่ยถึงโดนโบยสามสิบครา เพียงสิบคราเกรงว่าเขาก็ยังทนไม่ไหว!
เป็เพราะเหตุนี้ หนานกงเยวี่ยจึงทุ่มความคิดหาเหตุผลอย่างเต็มที่ เพื่อขอให้ฝ่าาทรงตัดสินให้ฝ่ายนาง ทว่าตอนนี้...
"ฮองเฮาเพคะ โปรดพิจารณาด้วยเพคะ" หนานกงเยวี่ยคุกเข่าลงอีกครั้ง "ท่านหญิงอิ้งเสวี่ยวางยาพิษในยาของเฉิงเอ๋อร์ พระนางทรงทอดพระเนตรเถิดเพคะ นางทรมานเขาจนเหมือนไม่ใช่มนุษย์แล้วเพคะ"
หนานกงเยวี่ยชี้ไปที่เหนียนเฉิง จมูกที่บิดเบี้ยวของเขาดูน่ากลัวอย่างมาก ฮองเฮาอวี่เหวินปรายตามองตามไป อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“ท่านหญิงอิ้งเสวี่ยเกลียดเฉิงเอ๋อร์ เกลียดตระกูลเหนียน อีกอย่างนางยัง้าฆ่าเฉิงเอ๋อร์อย่างแท้จริง ไม่เพียงเท่านี้นะเพคะ เมื่อครู่นี้ในห้องโถง นางยังบีบคอหม่อมฉัน ชีวิตของหม่อมฉันเกือบจะไม่รอดแล้วเพคะ นาง...นางยัง้าหยามเกียรติบุตรีของหม่อมฉัน พวกเขา...กับไทเฮา ต่างเป็พยานในเื่นี้ได้เพคะ!”
หนานกงเยวี่ยเอ่ยพลางสะอื้นไห้อย่างอดไม่ได้
ท่าทีน่าสงสารและสังเวช นางเอ่ยร้องเรียนอย่างจริงใจ ไม่ว่าผู้ใดที่ฟังล้วนรู้สึกว่าจ้าวอิ้งเสวี่ยในคำพูดของนางเป็คนชั่วร้ายและให้อภัยไม่ได้
ฮองเฮาอวี่เหวินกวาดสายตามองผู้คน ในที่สุดสายตาคู่นั้นมองตกไปที่ฉางไทเฮา "พี่สะใภ้ไทเฮา เื่นี้เป็เช่นนั้นจริงหรือ?"
ฉางไทเฮาที่ขยับนิ้วไล่เลียงลูกประคำในมือ พลันถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ “เมื่อครู่นี้หมอมาตรวจยานั่น เข็มเงินกลายเป็สีดำเช่นนั้นจริง”
"เป็ยาพิษของอิ้งเสวี่ยจริงหรือ?" ฮองเฮาอวี่เหวินขมวดคิ้ว น้ำเสียงของนางจริงจังขึ้นเล็กน้อย
"ต้องเป็นางอย่างแน่นอนเพคะ ต้องเป็นาง...ไม่มีใครอื่น นอกจากนางได้เพคะ!"
หนานกงเยวี่ยเอ่ยอย่างมั่นใจ แทบจะทนรอการตัดสินลงโทษจ้าวอิ้งเสวี่ยไม่ไหวแล้ว "ฮองเฮาอวี่เหวินสามารถตรวจสอบเื่นี้ได้อย่างละเอียดเพคะ เื่นี้ต้องเป็จ้าวอิ้งเสวี่ยอย่างแน่นอนเพคะ"
ในใจของหนานกงเยวี่ยกำลังครุ่นคิด แม้ฮองเฮาอวี่เหวินจะอยู่ข้างจ้าวอิ้งเสวี่ย ทว่าหากตัดสินเื่ที่จ้าวอิ้งเสวี่ยวางยาเฉิงเอ๋อร์ได้แล้ว ถึงฮองเฮาอวี่เหวินอยากจะปกป้อง เกรงว่าก็มิอาจปกป้องไหว เื่หย่าก็จะสำเร็จดั่งความว่า มีน้ำหลาก เขื่อนก็สร้างเสร็จ[1]
"ตรวจสอบสิ แน่นอนว่าต้องตรวจสอบเื่นี้อย่างละเอียด" ฮองเฮาอวี่เหวินกล่าวด้วยน้ำเสียงล้ำลึก นางเหลือบมององค์หญิงใหญ่ชิงเหอพลางกล่าวว่า "ชิงเหอ เ้าว่า เื่นี้ควรตรวจสอบเยี่ยงไรดี?"
องค์หญิงใหญ่ชิงเหอหันมองฮองเฮาอวี่เหวิน แอบกวาดตามองนางกำนัลที่ดูธรรมดาด้านหลังฮองเฮา มุมปากนางพลันยกยิ้มเบาบาง “เื่นี้เกี่ยวข้องกับท่านหญิงอิ้งเสวี่ย ไม่ว่าอย่างไร ควรเรียกคนผู้ที่เกี่ยวข้องมาไต่ถาม โดยธรรมดาแล้ว ควรให้โอกาสนางได้ร้องเรียนเช่นกัน”
[1] มีน้ำหลากเขื่อนก็สร้างเสร็จ อุปมาว่า เงื่อนไขพร้อม, เงื่อนไขสุกงอม