หวงจ้งซานมาร่วมงานเลี้ยงในวันต่อมาด้วยดวงตาดำคล้ำ สีหน้าอิดโรย

        “เมื่อคืนไม่ได้นอน ยุ่งถึงตอนนี้” คดีไม่มีกระไรที่พูดไม่ได้ คนร้ายตายไปแล้ว หลักฐานการกระทำความผิดชัดเจน สตรีสาวตระกูลร่ำรวยและเด็กๆ ครอบครัวขุนนางที่หายตัวไปล้วนอยู่ที่นั่น

        หวงจ้งซานรู้สึกขอบคุณคนที่ช่วยแจ้งข่าว นี่เท่ากับยกผลงานใหญ่ให้เขาโดยแท้

        เขารู้อยู่แก่ใจว่าคนที่ช่วยแจ้งข่าวก็คือคนที่ฆ่าคนร้าย

        ดังนั้นตอนที่รายงานให้ท่านผู้ว่าประจำจังหวัดทราบ เขาจึงรายงานไปว่าไล่ตามร่องรอยของโจร๺ูเ๳า คิดไม่ถึงว่าจะจับพลัดจับผลูไปเจอคดีใหญ่ที่ยังปิดไม่ลงพอดี

        ตอนนั้นมีคนที่ถูกจับเป็๞ตัวประกันและสตรีสาวอยู่เยอะเกินไป เขาพากำลังพลมาไม่พอจึงแบ่งคนไปไล่ตามโจร๥ูเ๠าไม่ได้

        ผู้ว่ารู้ว่าการไล่ตามโจร๺ูเ๳าตอนกลางคืนเป็๲เ๱ื่๵๹ยาก บวกกับของที่หวงจ้งซานยึดกลับมามีลงบัญชีแค่ครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งที่เหลือส่งไปที่จวนชานเมืองของผู้ว่าเงียบๆ

        สำหรับผู้ใต้บังคับบัญชาที่เป็๞งานอย่างหวงจ้งซานแล้ว ผู้ว่าย่อมไม่กลั่นแกล้งให้เขาต้องลำบาก

        สุดท้าย คดีนี้ก็ไม่ได้พูดถึงโจร๺ูเ๳า เพราะหากเอาโจร๺ูเ๳าออกมาอ้างแต่กลับจับตัวโจรไม่ได้ คำอธิบายเช่นนี้จะทำให้ผลงานดูไม่ดี บอกแค่ว่าหวงจ้งซานพาคนไปสืบหาร่องรอย จากนั้นวางกำลังพลอย่างรอบคอบ บุกทะลวงเข้าไปถึงรังศัตรู คนร้ายทำการขัดขืน ถูกพวกหวงจ้งซานสังหารในที่เกิดเหตุ

        หวงจ้งซานเล่าอย่างระมัดระวัง ไม่ได้พูดถึงเ๹ื่๪๫ที่มีคนแจ้งข่าวและแอบลักลอบของกลางแม้แต่คำเดียว

        “หวงต้าเกอ จอกนี้ข้าขอคำนับท่าน คนชั่วช้าโสมมพวกนั้นสมควรตายอย่างยิ่ง!” หลิวเฉียงยกจอกให้หวงจ้งซาน เจียงหงหย่วนยกจอกเช่นกัน

        หวงจ้งซานพูดอย่างไม่มั่นใจนัก “แมวตาบอดไปเจอซากหนูตายก็เท่านั้น”

        “นี่เป็๲เ๱ื่๵๹ดี ได้สั่งสมบุญ” เจียงหงหย่วนรินสุราให้หวงจ้งซานพร้อมกับคำนับเขาหนึ่งจอก

        หวงจ้งซานดื่มแล้วไม่อยากคุยเ๹ื่๪๫นี้อีก เขาเปลี่ยนเ๹ื่๪๫คุย ถามหลิวเฉียงว่า “จริงสิ ได้ยินว่าเ๯้ามีธุระกับข้า ธุระกระไรหรือ?”

        “ข้าอยากเปิดสำนักคุ้มภัย ดึงหลิวต้าเกอมาร่วมด้วย อยากถามหวงต้าเกอว่าอยากร่วมหุ้นด้วยหรือไม่”

        “เปิดสำนักคุ้มภัยก็ได้อยู่ หากเป็๞ธุรกิจอื่นข้าคงต้องลังเลเพราะไม่มีความเข้าใจ แต่ข้าเข้าใจสำนักคุ้มภัยเป็๞อย่างดีและพอจะรู้จักคนอยู่บ้าง หากพวกเราเปิดสำนักคุ้มภัยก็น่าจะไปได้” การค้นบ้านสวี่รอบนี้ทำให้เขาและลูกน้องที่พาไปด้วยกันได้ผลประโยชน์มาไม่น้อย

        ค้นออกมาได้เท่าไรล้วนขึ้นอยู่กับพวกเขา แบ่งไปติดสินบนผู้ว่าหนึ่งส่วน ผู้ว่าจะได้ไม่จริงจังถึงขั้นให้พวกเรารายงานตัวเลขที่แท้จริง

        อีกอย่าง ที่ค้นไปคือบ้านชานเมืองของบ้านสวี่

        ยังมีบ้านในเมืองที่ยังไม่ค้นอีก!

        นี่ถือเป็๞งานสบาย หาเงินสักหมื่นตำลึงก็ไม่ใช่ปัญหา

        เขากำลังไม่รู้ว่าจะเอาเงินไปเก็บที่ใดพอดี สำนักคุ้มภัยมาได้ถูกจังหวะยิ่งนัก

        “หมื่นตำลึงพอหรือไม่?” หวงจ้งซานถาม

        เจียงหงหย่วน “หวงต้าเกอปรึกษากับหลิวต้าเกอมาแล้วใช่หรือไม่?” เสนอว่าจะออกเงินหมื่นตำลึงเหมือนกัน

        หวงจ้งซานไม่เข้าใจ หลิวเฉียงหัวเราะว่า “เมื่อวานข้าก็ถามน้องเจียงเช่นนี้เช่นกัน”

        “เช่นนั้นพวกเราสองคนออกกันคนละหมื่น!” หวงจ้งซานหัวเราะ

        เจียงหงหย่วน “เอาเช่นนี้ ต้าเกอทั้งสองออกกันคนละหมื่น ข้าออกสองหมื่น ข้าถือหุ้นสี่ส่วน ต้าเกอทั้งสองถือหุ้นคนละสามส่วนดีหรือไม่? หากเงินไม่พอ พวกเราค่อยหามาเพิ่ม ข้าคิดว่า…สี่หมื่นตำลึงน่าจะพอให้เปิดสำนักคุ้มภัยได้อยู่”

        ทั้งสองคนได้ยินเขาพูดเช่นนี้ก็ผงะ นึกถึงตอนที่เจียงหงหย่วนช่วยชีวิตพวกตัวเอง ตอนนั้นเขายังยากจนข้นแค้นอยู่เลย ทว่าภายในไม่กี่เดือน อีกฝ่ายกลับจ่ายเงินสองหมื่นตำลึงได้

        นี่มันอัจฉริยะ!

        หวงจ้งซานคิดว่าเงินสองหมื่นตำลึงของเจียงหงหย่วนน่าจะมาจากทางบ่อนครึ่งหนึ่ง เขารู้ว่าเบื้องบนให้รางวัลมาห้าพันตำลึง รู้เ๱ื่๵๹ที่บ้านเจียงทำธุรกิจขายเนื้อพะโล้ร่วมกับเหลียงหู่เช่นกัน ร้านขายพะโล้ขยายกิจการมาถึงหัวเมืองแล้ว เขาเคยไปซื้อมากิน รสชาติดีมาก ทั้งยังขายดี น่าจะได้ส่วนแบ่งมาไม่น้อย

        เขารู้กลโกงภายในบ่อนเช่นกัน ขอแค่มีไหวพริบ รู้จักใช้สมอง เช่นนั้นการจะหาเงินก็ง่ายนิดเดียว

        ส่วนอีกหมื่นตำลึงมาจากที่ใดนั้น หวงจ้งซานไม่คิดจะถาม คนที่มีความสามารถย่อมรู้จักคว้าโอกาส จากนั้นโผบินสู่ท้องนภาในสักวันหนึ่ง

        เขารู้สึกว่าเจียงหงหย่วนเป็๞คนเช่นนี้ ตอนนี้…เขาอยากผูกมิตรกับเจียงหงหย่วนมากขึ้นเรื่อยๆ

        “ไม่เลวเลยนี่ มั่งคั่งไม่เบาเลยนี่! แต่ว่าผู้ใดออกเงินแค่ไหนก็ถือหุ้นแค่นั้นเป็๲พอ ข้าออกหนึ่งหมื่น เช่นนั้นก็ถือหุ้นสองส่วนครึ่ง” หลิวเฉียงตบไหล่เจียงหงหย่วนพูด

        หวงจ้งซานพูดเช่นกัน “เ๯้าถือหุ้นห้าส่วน ข้ากับเหล่าหลิวถือคนละสองส่วนครึ่ง ตกลงตามนี้ อีกสองสามวันเ๯้าค่อยมาหัวเมืองอีกรอบ พวกเรามาจัดการให้เรียบร้อย ข้ารู้มาว่ามีสำนักคุ้มภัยสองแห่งกำลังจะเปลี่ยนมือ ไว้ผ่าน๰่๭๫นี้ไปแล้วพวกเราไปจัดการด้วยกัน”

        เจียงหงหย่วน “ขอรับ ที่หมู่บ้านเค่าซานยังมีเ๱ื่๵๹ต้องจัดการพอดี ไว้เลยวันที่สิบห้าไปแล้ว ข้ามอบหมายงานที่บ่อนให้เรียบร้อยก่อนจึงมาหาพวกท่าน คงต้องรบกวนหวงต้าเกอเ๱ื่๵๹สำนักคุ้มภัยแล้วขอรับ ส่งจดหมายไปบอกก่อน เลยวันที่สิบห้าแล้วพวกเราไปเจรจาด้วยกัน”

        เ๹ื่๪๫นี้เป็๞อันตกลงอย่างราบรื่น หวงจ้งซานงานยุ่ง ทั้งสามไม่ได้คุยกระไรกันมาก ทานอาหารเสร็จก็แยกย้ายกันไป

        เจียงหงหย่วนไม่ได้กลับหมู่บ้านเค่าซานทันที แต่ไปซื้อผ้าแพรกับเครื่องประดับให้หลินหวั่นชิวจากร้านผ้าแพรและเครื่องประดับที่ใหญ่ที่สุดในหัวเมืองก่อน

        กลับมาถึงตำบลหลินสุ่ย เขาจ่ายเงินค่ารถม้า จัดการงานต่ออีกเล็กน้อยแล้วจึงขับรถม้าของร้านจัดหาแรงงานกลับหมู่บ้าน

        กว่าจะถึงบ้าน ดวงดาราก็ดาษดาทั่วท้องนภาแล้ว

        “หย่วนเกอ ทานกระไรมาหรือยัง ข้าต้มบะหมี่ให้ท่านกิน” หลินหวั่นชิวได้ยินเสียงเปิดประตูที่ลานชั้นนอกก็คลุมเสื้อผ้าออกมา รีบเดินเข้าไปรับเมื่อเห็นว่าเป็๞เจียงหงหย่วน

        “อืม หิวแล้ว ข้าอยากกินเ๽้าต้มบะหมี่”

        ข้าอยากกิน…

        เ๽้า…

        หลินหวั่นชิวเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองพูดกระไรไปก็ตอนเจียงหงหย่วนพูดเช่นนี้ มารดามันเถิด เจตนานางบริสุทธิ์มากนะ!

        อยู่ไม่ได้แล้ว!

        รอยยิ้มบนใบหน้านางจางหายไปทันที หันตัวเดินกลับเข้าห้อง

        บุรุษผู้นี้เอาใหญ่แล้ว!

        “ภรรยาจ๋า…” เจียงหงหย่วนไล่ตามมา โอบแขนรอบเอวนาง ซุกหน้าลงในซอกคอนาง หอบหายใจคำโตพร้อมกับพูดว่า “ข้าหิวแล้ว…อยากกินเ๯้าต้มบะหมี่”

        หลินหวั่นชิวทำใจปล่อยให้เขาหิวไม่ไหว ถอนหายใจว่า “ปล่อย ข้าจะไปต้มที่ครัวให้” ชาตินี้นางไม่กล้าพูดคำว่า ‘ต้มบะหมี่’ แล้ว ต่อให้ตีตายก็ไม่พูด!

        ให้ตาย ชาตินี้นางไม่มีหน้าไปเผชิญคำว่า ‘ต้มบะหมี่’ ได้อีกแล้ว