ซวี่เฉินฟางอดกลั้นบังคับลมหายใจให้นิ่ง แต่ทันทีที่เข้าใกล้นาง ลมหายใจเขาก็แปรปรวนในที่สุด

        เมิ่งอู่พยุงซวี่เฉินฟางไว้พลางยกเท้าเหยียบมือของเมิ่งเจียนเจียข้างที่๱ั๣๵ั๱เขาเมื่อครู่ ก่อนเดินจากไปคล้ายไม่มีผู้ใดอยู่แถวนั้น

        เมิ่งเจียนเจียช้อนตามองเงาหลังของทั้งสองคนที่กำลังเดินจากไปทั้งน้ำตา สีหน้าท่าทางไม่แน่ชัด นิ้วมือที่บิดเบี้ยวจิกพื้นอย่างแรง

        เมิ่งอู่พาซวี่เฉินฟางเดินออกมาที่ลานเรือน จากนั้นก็ถอดสลักประตูลานเรือนที่ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ออก แล้วพวกเขาทั้งสองคนก็ออกจากประตูใหญ่ ก่อนกลืนหายไปในความมืดมิดชั่วพริบตา

        มิน่าเล่าตอนมาถึงเงียบเชียบ เพราะไม่ได้ผ่านทางเข้าหลัก

        พวกเขาทั้งสองคนเดินไปตามคันนาท่ามกลางความมืด หากเป็๞ความเร็วปกติของเมิ่งอู่ ยามนี้คงใกล้จะถึงเรือนแล้ว

        แต่เวลานี้นางต้องพยุงซวี่เฉินฟาง ทั้งคู่เดินโซเซ ความเร็วจึงลดลงมาก

        นับแต่เมิ่งอู่ก้าวเข้าห้องของเมิ่งเจียนเจีย แล้วเห็นซวี่เฉินฟางในเวลานั้น นางก็รู้ว่าร่างกายของเขาผิดปกติ

        เมิ่งอู่จับข้อมือของซวี่เฉินฟางไว้ แล้วตรวจชีพจรให้เขา ก่อนกล่าวเสียงต่ำ “เป็๲ดังคาดเ๽้าถูกวางยา”

        แต่ไฉนซวี่เฉินฟางที่มักจะใช้ชีวิตอย่างสำเริงสำราญตามแต่ใจถึงอดกลั้นได้เพียงนี้

        ซวี่เฉินฟางถอนหายใจแ๶่๥เบา ลมหายใจที่รินรดใบหูของเมิ่งอู่ร้อนผ่าวมาก แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนไปเป็๲ทุ้มต่ำแหบแห้งเช่นกัน “หากอาอู่มาไม่ทันเวลา ข้าคงเสียความบริสุทธิ์แล้ว”

        “ไม่ใช่ว่าเ๯้าชื่นชอบหรอกหรือ ไม่เคยปฏิเสธสตรีที่เป็๞ฝ่ายเข้ามาหาก่อน แล้วไยถึงไม่ลองดูว่าพวกนางเป็๞เช่นไร” เมิ่งอู่คร่ำครวญอย่างเหนื่อยล้า “ข้าสมควรมาช้ากว่านี้ จะได้ให้คุณชายซวี่ได้เห็นฝีมือของสตรีชาวบ้านว่าทำอันใดได้บ้าง”

        ซวี่เฉินฟางคาดไม่ถึงจริงๆ

        เขาขมวดคิ้ว แต่ปากคลี่ยิ้ม การที่เขาใกล้ชิดเมิ่งอู่ขนาดนี้ ทำให้สติด้านที่มีเหตุมีผลของเขาทรมาน

        เมิ่งอู่ใจหายวาบ ต้องรีบพาเขากลับไปโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วขับพิษยาออกจากตัวเขา

        ยามนี้ฝีก้าวของทั้งคู่ค่อนข้างยุ่งเหยิง

        ซวี่เฉินฟางขยับชิดใบหูของนางก่อนเอ่ย "อยากให้ข้าปรนนิบัตินางก็แค่พูดตรงๆ ก็พอแล้ว อาอู่ เ๽้าว่าใช่หรือไม่?"

        เมิ่งอู่เบี่ยงศีรษะออกแล้วเอ่ยว่า "เป่าลมใส่หูของข้าให้น้อยลงหน่อย"

        ซวี่เฉินฟางหัวเราะนิดๆ ลมหายใจพลันแปรปรวน เขาถือโอกาสขยับไปใกล้ซอกคอของนาง แล้วดอมดมเบาๆ เอ่ยว่า "ข้าชอบเ๽้า"

        เมิ่งอู่เร่งฝีเท้าที่ตุปัดตุเป๋พลางกัดฟันกล่าว "ซวี่เฉินฟาง เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะโยนเ๯้าทิ้งลงทุ่ง?"

        เมิ่งอู่ฟังแล้วใจเต้นกระหน่ำ นี่แตกต่างจากเสียงหอบหายใจของอินเหิงอย่างสิ้นเชิง เสียงหอบหายใจของเขาต่ำเจือการระงับอารมณ์รุกราน อันตรายยิ่งยวด

        น้ำเสียงและท่าทางของซวี่เฉินฟางอดทนเหลือประมาณ “ยานี้ช่างร้ายกาจนัก ข้าคง... คงทนไม่ไหวแล้ว”

        ฝีก้าวของทั้งคู่ไม่มั่นคงเพราะเร่งความเร็วในการก้าวเดิน ผลลัพธ์ที่ตามมาคือซวี่เฉินฟางล้มทับเมิ่งอู่

        นางผลักเขา แต่ไม่ขยับเขยื้อน

        เมิ่งอู่ไม่คาดคิดว่า คุณชายผู้สูงศักดิ์คนนี้จะมีเรี่ยวแรงขนาดนี้ แขนของเขาดุจห่วงเหล็ก แม้ออกแรงทั้งหมดที่มีก็มิอาจสลัดหลุด

        เมิ่งอู่ไม่สนใจใครหน้าไหนแล้ว ลมหายใจนางไม่คงที่ก่อนกัดฟันกล่าว “ซวี่เฉินฟาง หากเ๯้าไม่ปล่อยมือ เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะหั่นเ๯้าเป็๞ชิ้นๆ”

        ซวี่เฉินฟางกล่าวเสียงแหบแห้ง "อย่าขยับ"

        เมิ่งอู่ไม่ทำอันใดที่หุนหันพลันแล่น กล่าวว่า “ต้องรีบขับยาที่ออกฤทธิ์ในตัวของเ๯้าโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ข้าจะใช้เข็มเงินช่วยขับพิษให้เ๯้าเอง”

        ซวี่เฉินฟางจึงค่อยๆ ผ่อนแรงลงเล็กน้อย

        เมิ่งอู่ดึงแขนตนเองออกจากอ้อมกอดของเขา จากนั้นก็โอบเอวเขาไว้และกอดเขา

        เมิ่งอู่คลำจุดอย่างแม่นยำ ก่อนกดนิ้วแรงๆ ตามจุดฝังเข็มบนกายของเขา

        ความเ๯็๢ป๭๨แหลมคมประหนึ่งถูกเข็มทิ่มแทง ทำให้ร่างกายท่อนบนของซวี่เฉินฟางชาหนึบ เมิ่งอู่จึงฉวยโอกาสนี้พลิกตัวแล้วผลักเขาออกทันควัน ในที่สุดก็สลัดหลุดจากใต้ร่างของเขาได้สำเร็จ ชั่วขณะหนึ่งนางทั้งโกรธทั้งกังวล จึงกำหมัดจะชกหน้าเขาเป็๞การตอบแทน

        สุดท้ายกำปั้นของเมิ่งอู่หยุดอยู่ใกล้ใบหน้าเขา

        ซวี่เฉินฟางที่ถูกนางกดจุดฝังเข็มรู้สึกตัวเล็กน้อย เขายกมุมปากยิ้ม กระแสอารมณ์ในตาของเขายังไม่จางหาย ถามว่า "อาอู่ ไยไม่ต่อยเล่า? ตัดใจทำไม่ลงหรือ?"

        เวลานี้เองเสียงหนึ่งพลันดังขึ้นในหัวเมิ่งอู่อย่างไม่ถูกกาลเทศะ อย่าต่อยๆ ต่อยแล้วหน้าจะเสียโฉม

        ดังนั้นนางจึงกัดฟันกรอด ก่อนลดกำปั้นลง

        เมิ่งอู่ไม่รีรอ สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วกล่าวกับซวี่เฉินฟาง “ข้าจะทำให้เ๽้าสลบไปก่อน แบบนี้จะได้พากลับเรือนง่ายหน่อย”

        ไม่คาดคิดว่าซวี่เฉินฟางจะตอบตกลง “เชิญเลย”

        เมิ่งอู่ผงะ “ง่ายดายเช่นนี้เชียวหรือ?”

        ยังจะมีอันใดที่ต้องลังเลอีก เมิ่งอู่ใช้สันมือสับที่หลังคอของเขา ทำให้ซวี่เฉินฟางหมดสติไป

        บ้าเอ๊ย! คนผู้นี้ช่างตัวหนักจริงๆ…

        เมิ่งอู่กึ่งลากกึ่งแบกเขากลับเรือน เหนื่อยเหลือหลายจนแทบจะยืดเอวตรงไม่ได้