ทังฝาน ท่านเ้าสำนักเทียนซิน
สำนักเทียนซินที่อยู่ภายใต้การดูแลของเขามีแต่ความเป็ที่หนึ่งเพิ่มมากขึ้น ยิ่งตอนนี้ก็ส่อแววเป็สำนักที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรที่สุดในดินแดนหลงเสียง
คนที่มีกำลังอยู่ในมือเช่นทังฝาน หาใช่คนธรรมดาทั่วไป ในความทรงจำของหลินเซียว แม้นทังฝานจะเป็อาจารย์ของเขาแต่ก็มีความลับซ่อนอยู่ ถึงจะขึ้นชื่อว่าเป็ศิษย์โปรด แต่ก็ไม่อาจรู้ถึงพลังขีดจำกัดของเขาได้
ฉะนั้นภาพลักษณ์ของทังฝานในสายตาใครต่อใคร ไม่ต่างจากจิ้งจอกเฒ่าเ้าเล่ห์ กระดูกแข็ง ยากแท้หยั่งถึง
เพราะเกรงกลัวทังฝาน หลินเซียวถึงไม่เคยกล้าเผยพิรุธอะไรต่อหน้าเขาเลย
อีกอย่าง ที่สำคัญคือ สำนักเทียนซินเป็หนึ่งในใต้หล้าดินแดนหลงเสียง พลังย่อมไม่ธรรมเฉกเช่นภายนอกที่เห็น น่าเสียดายถึงจะเป็หลินเซียว ก็มิอาจหยั่งรู้ถึงแก่นพลังที่แท้จริงของสำนักเทียนซินได้
ครั้งนี้ทังฝานเรียกเขาเข้าพบ หลิงเซียวเองก็คาดการณ์ไว้อยู่แล้ว
ลำพังแค่ทังอวิ๋นฉีวิ่งร้องห่มร้องไห้ไปฟ้องก็เพียงพอแล้ว ยังไม่พูดถึงเื่นิสัยของเขาที่เปลี่ยนไป แล้วไหนจะมาคลุกคลีกับศิษย์ทัพพิภพที่ไม่ได้เอาไหนเท่าไหร่
ในความทรงจำของหลินเซียว ทังฝานนั้นรักลูกสาวมาก ไม่ว่าทังอวิ๋นฉีจะขอร้องอะไร ตราบใดที่อยู่ในขอบเขตที่เขารับได้ ทังฝานก็จะช่วยทำให้เป็จริง ฉะนั้นครั้งนี้ทังอวิ๋นฉีรู้สึกถูกทำร้ายจิตใจ ก็ต้องกลับไปคร่ำครวญเป็แน่
“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านเ้าสำนักรอท่านอยู่ด้านใน” ศิษย์คนนำทางพาเขามาโถงประชุม
หลิงเซียวปรายตามองโถงประชุมที่ดูโอ่อ่า แผ่นป้ายด้านหน้าเห็นว่าทังฝานเป็คนเขียนด้วยตัวเอง สื่อถึงภาพลักษณ์อ่อนโยนที่สร้างขึ้น ลายเส้นวิจิตรเผยถึงความสามารถที่เด่นชัด แต่ก็ซ่อนเร้นได้อย่างลึกล้ำ
เปิดประตูเข้าไป โถงประชุมกว้างไม่ได้หรูหราแต่ดูมีรสนิยม
เก้าอี้แกะสลักอย่างประณีตสองตัวตั้งตรงข้ามกับประตู หนึ่งในเก้าอี้มีชายวัยกลางคนราวสี่สิบนั่งอยู่
ชายกลางคนท่าทางใจดี เมื่อเห็นหลิงเซียวเข้ามา ก็เผยรอยยิ้มอบอุ่น “หลินเซียว เ้ามาแล้วเหรอ มาหาอาจารย์นี่”
หลิงเซียวหน้าตาไร้ซึ่งอารมณ์เดินไปหา พร้อมขานรับ “อาจารย์”
อาจารย์คำนี้ ที่จริงถือว่าให้เกียรติกับทังฝานอย่างมากโขทีเดียว พูดถึงวัยวุฒิแล้ว ทังฝานไม่คู่ควรเป็อาจารย์เขาได้เลย แน่นอนว่า ถึงกลับกัน แม้กระทั่งเป็ศิษย์ของเขา ทังฝานก็ไม่คู่ควรเช่นกัน เพียงแต่เขาในตอนนี้ต้องเล่นละครเป็หลินเซียว ฉะนั้นถึงยอมให้ทังฝานแค่ฉากหน้าเท่านั้น
“เซียวเอ๋อร์ อาจารย์และเ้าเราเองไม่ได้คุยกันต่อหน้ากันมาก็สักพักแล้วนะ ไหนๆ วันนี้เราทั้งสองก็ว่าง นั่งลงสิ จะได้คุยกันหน่อย” ทังฝานเอ่ยพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
หลิงเซียวไม่ได้ระวังตัวแม้แต่นิด พร้อมกับนั่งลงเก้าอี้ตัวแรก “ท่านอาจารย์หมายถึง เราไม่ได้คุยกันดีๆ ตั้งสองปีแล้ว”
ทังฝานลูบเคราใต้คาง พยักหน้ารับเบาๆ “ศิษย์รัก เ้ายังจำได้ไหม ครั้งแรกที่เราคุยกันคือที่ใด”
“คนที่เข้าห้องอาจารย์ได้มีไม่เยอะ ข้าจำได้ ท่านเรียกหาข้าครั้งแรกตอนกลางดึก การกระทำที่พิเศษเช่นนี้ ก็เห็นจะมีแต่ท่านที่ทำได้” หลิงเซียวพร่ำถึงอดีตน้ำเสียงราบรื่นสีหน้าไร้ความรู้สึก
“เมื่อแก่เฒ่า ความจำก็เลือนรางไปบ้าง” ทังฝานถอนหายใจ
จากนั้นทั้งสองก็พูดคุยกันตามประสาอยู่ไม่น้อย รวมถึงอดีต พอใกล้จบ ทังฝานก็เริ่มเอ่ยถึงทังอวิ๋นฉี
ทังอวิ๋นฉี จริงๆ ก็คือถูกเขาตามใจจนเสียนิสัย
ทว่าคนทั้งสำนักเทียนซินต่างก็ดูออก ท่าทีของหลินเซียวที่มีต่อทังอวิ๋นฉีนั้นไม่ได้เกินเลยอะไร ข้อนี้แม้แต่ทังฝานเองก็ดูออก เพราะยิ่งชัดเจน ถึงได้วางใจ
ทังฝานรู้ว่าลูกสาวนั้นนิสัยเอาแต่ใจ ถึงได้ไม่เคยให้หลินเซียวคล้อยตามนาง เพียงแต่ให้ยอมนางบ้างเป็ครั้งคราว ไม่ทะเลาะกันใหญ่โตก็พอ
อย่างไรเสียนางก็เป็ผู้หญิง รักหน้าตา โดยเฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้าศิษย์พี่ทั้งหลาย
ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วยาม ทังฝานถึงปล่อยหลิงเซียวกลับไป
การปลอมตัวเป็หลินเซียวนั้น มันช่างง่ายดายสำหรับหลิงเซียวเสียจริง ไม่มีอุปสรรคอะไรเลย
พอออกจากโถงประชุม หลิงเซียวค่อยๆ เยื้องย่างผ่านทางเดินทอดยาว รอยยิ้มฉีกกว้างเรื่อยๆ นี่มันจิ้งจอกเฒ่าจริงๆ เก้าในสิบที่พูดมาไม่พ้นพูดถึงอดีต นี่ถ้าเขาไม่ได้ดูดกลืนความจำของหลินเซียวมา คงต้องเผยพิรุธเป็แน่
หลินเซียวนิสัยเ็าไร้ความรู้สึก แต่ในสำนักเทียนซินเขากลับเป็ที่ชื่นชอบอย่างน่าแปลกใจ
คนทั่วไปอาจจะดูไม่ออก แต่เพราะหลิงเซียวกลืนกินความทรงจำของเขา ถึงได้รู้ว่าเขามีจุดประสงค์อะไรบางอย่าง
เพื่อที่จะซื้อใจคน เขา ‘เผอิญ’ ช่วยเหลือศิษย์คนนั้นคนนี้จนติดเป็หนี้บุญคุณเล็กน้อย หลายครั้งที่ผ่านมาจะไม่ได้ลงแรงอะไรมาก แต่กับคนที่กำลังลำบาก ถือเป็การยื่นฟืนท่ามกลางหิมะ เพราะในเวลานี้นี่เอง ที่ผู้คนจะจดจำคนที่ทำดีต่อพวกเขา
หลินเซียวใช้จุดนี้ เพื่อทำให้ศิษย์ทั้งหลายในสำนักเลื่อมใสเคารพเขา
ภายนอกที่ดูเ็าเืเย็น แต่ภายใต้ความเ็านั้นกลับซ่อนหัวใจอันอบอุ่น เกือบจะทั้งหมดของศิษย์ในสำนักล้วนคิดเช่นนี้
ทว่า…
นอกจากเบื้องลึกในจิตใจเขาแล้ว ไม่มีใครรู้เลยว่า ที่เขาทำไปนั้นมีจุดประสงค์อย่างอื่น
พูดตามจริง หลิงเซียวไม่ได้ตั้งใจดูดความจำเขา เพียงแต่พลั้งมือไปหน่อย แต่ใครจะคิด หลินเซียวกลับซ่อนความลับอันใหญ่หลวงแบบนี้ไว้
เ้านี่ช่างร้อยเล่ห์เพทุบายเสียจริง
จากนั้น หลิงเซียวเลยตัดสินใจว่าจะปลอมตัวเป็เขา แล้วช่วยทำคำขอในใจเขาให้เป็จริงก็แล้วกัน
“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านกลับมาแล้วหรือ” เด็กหนุ่มท่าท่างดีอกดีใจปรากฏตัวเบื้องหน้าเขา วิ่งมาไม่ทันหายใจก็ถามเสียงเบา “ของนั่น ท่านหาเจอหรือไม่”
หลิงเซียวฉีกยิ้มกว้าง “โจวเผิง ศิษย์พี่ใหญ่ออกโรงเองทั้งที แน่นอนว่าต้องได้ของติดมือมาแน่อยู่แล้ว”
เขารู้ว่าโจวเผิงพูดถึงอะไร และเพราะของสิ่งนั้นทำให้เขาได้เจอกับหลินเซียวจนถึงกับเอาชีวิต
โจวเผิงพลันอึ้งไป นี่เป็ครั้งแรกที่เห็นศิษย์พี่ใหญ่ยิ้มอ่อนโยนเช่นนี้
…
…
โหยวเสี่ยวโม่ตั้งใจเข้าห้วงเวลาหลังกลับมาถึงสำนัก แล้วหว่านเมล็ดพันธุ์ขั้นหนึ่งกับขั้นสอง
ทว่าเมื่อเจอเื่ราวพวกนั้นมาแทรก ทำให้เขาไม่กล้า ใครจะรู้ว่าเขาจะโผล่เข้ามาหาเมื่อไร
เมื่ออ่านตำราตลอดทั้งบ่าย ในที่สุดก็แน่ใจว่าหลิงเซียวไม่มีทางมาในเวลาอันใกล้นี้แน่ โหยวเสี่ยวโม่ที่เริ่มหิวไส้กิ่ว ก็ตัดสินใจไปโรงอาหาร แม้ฟ้าจะพังลงมาก็ขอให้เขากินข้าวเสร็จค่อยว่ากัน แน่นอน คำพูดเหล่านี้จะพูดลับหลังหลิงเซียวเท่านั้น
ไม่รู้วันนี้มันวันอะไรกันแน่ คนในโรงอาหารเยอะกว่าทุกวัน
โหยวเสี่ยวโม่ไม่ได้ใส่ใจ รีบเร่งฝีเท้าเพียงกังวลว่าอาหารจะหมดก่อน
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรืออย่างไร รู้สึกว่าคนที่เดินไปเดินมา รวมถึงที่นั่งกันอยู่ มีสายตาหลายคู่มองมาที่เขาแปลกๆ เหมือนกับสำรวจแล้วก็ตัดสิน แต่ก็บอกไม่ถูก บางครั้งก็มีเสียงคุยถกกัน
โหยวเสี่ยวโม่ไม่ทันรู้ตัวว่าตัวเองกำลังโด่งดัง พอรับข้าวจากพ่อครัวเสร็จ มองไปสี่ทิศ ไม่เห็นที่นั่งว่างเลย
ขณะที่กำลังยืนโลเล โต๊ะด้านขวาไม่ไกลนัก ก็มีเสียงเรียกจากใครบางคน “ศิษย์น้องเล็ก ทางนี้”
โหยวเสี่ยวโม่หันมอง ศิษย์พี่ใหญ่ฟางเฉินเล่อนั่นเอง ที่นั่งข้างเขาว่างอยู่พอดี ตอนนี้ไม่ต้องโลเลแล้ว เขาจึงเดินถือถาดอาหารตรงไปทางนั้น
ไม่เจอกันราวสองวัน ฟางเฉินเล่อก็ยังคงให้ความรู้สึกเป็กันเอง แถมยังเขยิบเก้าอี้ให้เขาด้วย
โหยวเสี่ยวโม่กล่าวขอบคุณอย่างมีสุภาพก่อนจะนั่งลง
ฟางเฉินเล่อจ้องอาหารบนโต๊ะ ถามอย่างอารมณ์ดี “ศิษย์น้อง เ้าปกติก็ทานแค่นี้เองหรือ”
โหยวเสี่ยวโม่พยักหน้า “เท่านี้ก็พอแล้ว ข้าไม่ชินกับการกินอิ่มเกินไป”
ฟางเฉินเล่อหัวเราะร่า เขาพึ่งได้ยินครั้งแรกที่คนบอกว่า ไม่ชินกับการกินอิ่มเกินไป ในความเข้าใจของเขา ทุกคนมีความสามารถในการกิน แต่คนที่หัวเราะกลับมีเขาคนเดียว บนโต๊ะนั้นศิษย์คนอื่นต่างพากันมองหน้ากัน จนศิษย์คนหนึ่งทนไม่ไหวเอ่ยปากถาม
“ศิษย์น้อง พวกข้าได้ยินมาว่า เ้ากับหลินเซียวศิษย์การต่อสู้นั้นสนิทกันหรือ ตอนเช้ายังกลับมาพร้อมกัน ใช่เื่จริงหรือไม่”
โหยวเสี่ยวโม่เงยหน้ามองอย่างประหลาดใจ แต่กลับเห็นสายตาทุกคู่จ้องเขาอยู่ จนในที่สุดก็กระจ่างว่าทำไมตอนมาถึงทุกคนถึงได้มองเขาพึลึก ที่แท้ก็เพราะข่าวลือสะพัดแล้วนี่เอง ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าใครเป็คนพูด นอกจากศิษย์พี่สี่คนที่กลับมาพร้อมกัน ก็คงไม่มีใครปล่อยข่าวลือในทัพพิภพได้เร็วเท่านี้แล้วแหละ
เมื่อเห็นสายตาอยากรู้อยากเห็นของทุกคน โหยวเสี่ยวโม่ก็รู้สึกอึดอัด เอ่ยอย่างขำขัน “จริงๆ เป็เื่เข้าใจผิดน่ะ”
“จะเข้าใจผิดได้ไง คนเห็นตั้งมากมาย” ศิษย์พี่คนนั้นคิดว่าเขาไม่เต็มใจตอบ พร้อมขมวดคิ้ว
“เข้าใจผิดจริงๆ…” โหยวเสี่ยวโม่พูดไม่ออก อึดอัดกับสายตาพวกนั้น นอกจากพูดว่าเข้าใจผิด เขาก็คงพูดไม่ได้ว่าตัวเองไปเจอความลับของหลิงเซียวเข้าให้ เลยถูกขู่มา ถ้าไม่ได้เผชิญมากับตัว เขาเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน
“เอาล่ะ พวกเ้าก็อย่าคาดคั้นศิษย์น้องเลย เขาก็บอกแล้วว่าเข้าใจผิด อีกอย่างโรงอาหารเป็ที่กินข้าว หาใช่ที่ให้พวกเ้ามาพูดเรื่อยเปื่อย” ฟางเฉินเล่อช่วยโหยวเสี่ยวโม่พูด ถ้าให้พูดถึงใครที่ไม่สงสัยเื่ความสัมพันธ์นี้เลยก็คงมีแต่เขาเท่านั้น
เมื่อทุกคนแยกย้าย โหยวเสี่ยวโม่ก็กล่าวขอบคุณฟางเฉินเล่ออย่างแ่เบา
อีกฝ่ายตอบกลับอย่างเป็มิตร ไม่เป็ไร นี่สิภาพลักษณ์ของศิษย์พี่ใหญ่ในใจของโหยวเสี่ยวโม่
น้ำตาไหลพราก หลิงเซียวอะไรนั่น เทียบไม่ติดหรอก
