“เฮ้อ จะหาใครมาทำล่ะ? ของเช่นนี้ไม่ใช่ว่าจะทำให้เสร็จได้ในสองสามวัน ที่สำคัญที่สุด ช่างตีเหล็กในยุคสมัยนี้ก็ล้วนเป็ช่างทำมือช่างทำมือนะ จะสามารถทำน็อตออกมาได้ดีอย่างนั้นหรือ?”
เฉินเนี้ยนหรานที่ถือกระดาษภาพอยู่รู้สึกปวดหัวทันที
พอคิดออกมาแล้ว กลับพบปัญหาการทำ
“เ้าสิ่งนี้ดูแล้วยุ่งยากนักช่างตีเหล็กปกติทำไม่ได้หรอก แต่ว่า หากมาขอร้องข้า ไม่แน่ว่าอาจจะหายอดฝีมือมาทำของแปลกๆนี่ให้เ้าได้หลายคนนะ“
โจวอ้าวเสวียนยื่นหน้ามาจากด้านหลังของนาง พูดพลางส่งนิ้วไปจิ้มที่กระดาษเฉินเนี้ยนหรานรีบหันตัวกลับไป
การหันตัวกลับไปด้วยความรีบร้อนทำให้ชนเข้ากับคางของโจวอ้าวเสวียน ซึ่งคนถูกชนก็ถลึงตาใส่นางด้วยความไม่พอใจ
“แม่นาง เ้าก็รีบร้อนเกินไปแล้ว ข้าเจ็บมากนะทำเช่นนี้เหมือนรอที่จะขอบคุณข้าไม่ไหว เช่นนี้มันเกินไปหรือไม่”
เฉินเนี้ยนหรานหัวเราะออกมาทันที “ฮ่าๆเื่นี้ ข้าอยากจะพูดกับเ้าอยู่พอดี เ้าสามารถหาคนมาทำเครื่องจักรเช่นนี้ออกมาได้จริงๆหรือ?”
โจวอ้าวเสวียนมองท่าทางดีใจของนางจนความคิดที่อยากจะหยอกนางก็ค่อยๆ จางลงไป
“ใช่ มีคนเช่นนั้นจริงๆ ก็คือเสินจีหยิงซึ่งเป็กลุ่มช่างฝีมือในยุทธภพงานที่ทำจากพวกเขาล้วนแต่ประหลาด น่าแปลกใจมาก เหมือนกับเครื่องจักรของเ้าก็มีแค่คนของเสินจีหยิงเท่านั้นถึงจะทำออกมาได้ แต่ว่า คนของเสินจีหยิงก็เป็พวกที่มีนิสัยแปลกประหลาดมากถึงแม้ข้าจะรู้จักกับพวกเขาคนสองคน แต่ว่าต้องให้คนพวกนั้นสนใจกับของของเ้าพวกเขาถึงจะทำให้ เฮ้อ คนเช่นนี้ติดต่อยากนัก”
เมื่อพูดถึงกลุ่มเสินจีหยิงโจวอ้าวเสวียนก็รู้สึกปวดหัว
“ฮี่ ๆ เ้าวางใจได้ อย่างภาพออกแบบของข้าพอพวกเขาดูจะต้องชอบแน่ เช่นนั้นเ้าก็ช่วยแนะนำให้รู้จักหน่อยแล้วกันข้ามีวิธีพูดกล่อมพวกเขา”
“อา เื่นี้ ก็ได้เช่นนั้นหลายวันนี้เ้าก็หาเวลาสักหน่อย พวกเราจะไปหาพวกเขากันได้ยินมาว่าคนของเสินจีหยิงครั้งนี้จะไปเข้าร่วมงานรวมตัวของยุทธภพที่จี้ซานหูด้วยพอดีเลย พวกเราสามารถไปที่นั่นเพื่อขอให้เขาช่วยได้ ใช้เวลาเดินทางแค่สองวัน คำนวณไปกลับแล้วก็สี่ห้าวันเท่านั้น”
“เช่นนั้นก็เอาตามนี้”เมื่อแก้เื่ยุ่งยากที่สุดได้ บนใบหน้าของเฉินเนี้ยนหรานก็มีรอยยิ้มแย้มออกมา
หลายวันต่อมาก็ได้ติดต่อกับลูกค้าทุกคนที่สั่งทำเสื้อ ทั้งยังออกหน้ารับประกันว่าหนึ่งเดือนหลังจากนี้จะเอาเสื้อสำเร็จรูปที่พวกนาง้าไปให้พวกนางแน่นอน อีกทั้งระหว่างที่พูดโน้มน้าวก็ยังมีฮูหยินเ้าเมืองรวมถึงฮูหยินรองออกหน้า คนพวกนี้ถึงได้ยินยอม
ช่วยไม่ได้ พวกนางชอบชุดพวกนี้มากจริงๆ มีคนถึงขั้นเอาผ้าที่อยู่ในจวนของตนเองออกมาให้พวกเขาทำเสื้อผ้าที่ตนเองอยากได้
ในยุคนี้ไม่มีครอบครัวเศรษฐีที่ไหนที่ไม่มีผ้าเก็บเอาไว้เมื่อมีคนทำเช่นนี้แล้ว ดังนั้นคนอื่นๆ ก็ทำตาม พอเป็เช่นนี้เดิมทีวางแผนที่จะพักกิจการร้านเสื้อผ้าสำเร็จรูปกลับต้องทำกิจการต่อไปเพราะความเป็กันเองของเหล่าฮูหยินทุกคน
สำคัญยิ่งกว่านั้น ร้านเพื่อสตรีที่ออกแบบรูปลักษณ์สตรีก็โด่งดังตามไปด้วย
เื่มันก็ต้องย้อนกลับไปที่เื่แต่งหน้าที่เกิดขึ้นในห้องเรียนครั้งแรกนั้นหลิวฮูหยินคนที่เข้ารับการปรับเปลี่ยนรูปลักษณ์เป็คนแรกหลังจากที่กลับเรือนไปคืนนั้น ก็ทำเอาคนที่เรือนจำไม่ได้
คำบอกเล่าจากสาวใช้ที่อยู่ข้างกายของหลิวฮูหยินวันที่สองถูกเอามาพูดกันอย่างสนุกสนานทำเอาคนหัวเราะกันทั้งเรือน
“พวกเ้าไม่เห็น ข้าตามฮูหยินกลับไปที่จวนคนใช้ด้านนอกจวนเห็นก็รีบเข้ามาขวางเอาไว้ บอกว่านี่คือจวนของใครหากจะเข้าไปจะต้องรายงานก่อน เป็ข้าที่ออกไปเอ็ด คนที่เฝ้าประตูนั่นถึงได้เบิกตากว้างแล้วเข้าไปส่งพวกเราเข้าจวน”
“เพิ่งจะเข้าจวนไปก็ได้ยินเสียงดังวุ่นวายในเรือนฮูหยินได้ยินอี้ฮูหยินพูดคุยหัวเราะกับนายท่านแล้ว ก็เลยไม่อยากจะเข้าไป ใครจะไปรู้เพิ่งจะเข้าเรือนไปก็ถูกแม่นมในจวนมาบอกต่อคำพูดของอี้ฮูหยินด้วยท่าทางแบบคางคกขึ้นวอบอกว่าวันนี้เป็วันเกิดของนาง ก็เลยมาดักรอฮูหยินเข้าจวนมาตลอด ได้วันเกิดอนุยังจะต้องมาแสดงตัวต่อหน้าฮูหยิน ได้ใจกันเช่นนี้ ข้าฟังแล้วยังโมโห”
ทุกคนที่ฟังต่างจมเข้าไปอยู่ในเื่เล่าต่างเร่งให้สาวใช้เล่าต่อ ซึ่งสาวใช้เองก็สนองความ้าของทุกคนแล้วเริ่มเอ่ยปากเล่า
“ฮูหยินของข้าก็หงุดหงิด โมโหขึ้นมาเลย แต่ว่าตอนนั้นในห้องโถงยังมีเหล่าเด็กๆ อยู่ในเรือนด้วย ทั้งยังมีฮูหยินเฒ่าอยู่ อี้ฮูหยินคนนั้นจากที่ได้ยินมามีญาติเป็ซ่างจิ่ง ดังนั้นจึงได้รับความชอบจากนายท่านและฮูหยินเฒ่ามาตลอดฮูหยินเองก็อัดอั้นกับเื่นี้มาหลายรอบแล้ว ครั้งนี้อีกฝ่ายมาเชิญนางที่เป็ฮูหยินหลวงเข้าไปฮูหยินเองก็ช่วยอะไรไม่ได้ ในเมื่อเป็เช่นนี้ฮูหยินก็เลยเข้าไป”
“จุ๊ๆ พอเข้าไปนะจากห้องที่เดิมทีมีเสียงดังเอะอะ ก็เงียบลงภายในชั่วพริบตา โดยเฉพาะอี้ฮูหยินคนนั้นยิ่งมองข้ากับฮูหยินนิ่ง ต่อมาก็ตะคอกใส่ข้าเสียงดังบอกว่าข้าไม่ควรเอาแขกที่ไม่รู้จักเข้ามาในเรือนตอนดึกดื่นป่านนี้ทั้งยังพูดว่าเ้านายสั่งสอนข้าไม่ดี ความหมายก็คือข้าถูกเ้านายทำเสียนิสัย”
ทุกคนก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
“จากนั้น ไม่ต้องให้ข้าอธิบาย ฮูหยินก็เอ่ยออกมาอย่างเ็าบอกว่านางมาแสดงความยินดีในงานวันเกิดของอี้ฮูหยิน โดยไม่ได้เอาของขวัญมาให้ดังนั้นจึงเตรียมของขวัญชิ้นเล็กๆ มาให้ชิ้นหนึ่งทั้งยังโยนของขวัญไปให้โดยไม่ได้มองนายท่านสักนิด ก่อนที่ฮูหยินจะกล่าวลาออกมา”
“เหลือก็แค่นายท่านที่นั่งไม่ติดแล้ว อี้ฮูหยินจะรั้งอย่างไรก็รั้งไว้ไม่อยู่คืนนั้น นายท่านก็เอาแต่อยู่ในเรือนของฮูหยินทั้งยังคอยมองพิจารณาฮูหยินไม่หยุด ต่อมาหลายวันมานี้ฮูหยินของก็แงะเขาไม่ออก เื่นี้ทำเอาอี้ฮูหยินผู้นั้นโมโหมากข้าคาดว่านะ ั้แ่ตอนนี้ไป อี้ฮูหยินยังรู้สึกเสียใจภายหลังอยู่แน่หากรู้ก่อนวันนั้นคงไม่เรียกฮูหยินของข้าไปหาหรอก ฮ่าๆ….”
เมื่อมีหลิวฮูหยินคนนี้มาโฆษณาบวกกับการเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ของตัวนางเอง
หลังจากคุณลักษณะจากภายในสู่ภายนอกที่เปลี่ยนไปทั้งหมดภาพลักษณ์และตัวตนของนาง รวมถึงเสน่ห์พวกนั้นก็ล้วนแต่เผยออกมา ในตอนนั้นคนที่รู้จักนางต่างพูดว่านางเปลี่ยนไปแบบพลิกฟ้าพลิกดิน
และเมื่อรู้ถึงที่มาของการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดของนางนั้นมาจากร้านเพื่อสตรีเหล่าสตรีวัยกลางคนที่กำลังหงุดหงิดอยู่ต่างทนนิ่งเฉยต่อไปไม่ได้อีก
อย่างไรสตรีที่สูญเสียสามีในยุคสมัยนั้นมีไม่ใช่น้อยมากมายถึงขนาดว่าพวกนางคิดทุกวันว่าจะทำอย่างไรตนถึงจะได้รับความรักหลังจากมีร้านที่เปลี่ยนรูปลักษณ์ไปได้ คนพวกนี้ก็ต่างพากันเข้ามา
อีกทั้ง ในสถานที่แห่งนี้เฉินเนี้ยนหรานได้พยายามใส่ความคิดทำให้เหล่าสตรีพวกนี้แข็งแกร่งขึ้น ไม่เอาแต่คอยพึ่งพาบุรุษมีความสามารถด้วยตนเอง ทำให้อะไรด้วยตนเอง รักตนเองถึงจะทำให้บุรุษยิ่งให้ความเคารพตนเองมากยิ่งขึ้น
ถึงแม้ใน่เวลาสั้นๆ จะไม่ค่อยเห็นผลเท่าไร แต่คำพูดบางคำเื่บางเื่ ก็ยังสามารถชักนำคนพวกนี้มาได้แม้ว่า จะมีคนมากมายที่ยังไม่กล้าเปลี่ยนแปลงใน่เวลาสั้นๆแต่พวกนางก็ยินยอมฟังเื่ของคนอื่น มาพูดคุยเื่ของลูกๆ ในเรือน
ทุกคนมารวมตัวเข้าด้วยกัน แลกเปลี่ยนพูดเื่ความรู้สึกทั้งยังพูดความในใจกับเฉินเนี้ยนหรานกับหนิงเซียงผู้เป็เ้าของร้านอีก ดังนั้นที่นี่จึงกลายเป็สถานที่ที่เหล่าฮูหยินรักมากที่สุด
ในคืนก่อนที่เฉินเนี้ยนหรานจะออกเดินทางนางก็ได้ไปปรึกษากับหนิงเซียงตามลำพัง
“หนิงเซียงตอนนี้สมาชิกในร้านของพวกเราเยอะมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว คนจำนวนมากขนาดนี้ แค่พูดคุยยามว่างเช่นนี้ไม่ค่อยจะดีเท่าไร ข้าคิดว่า หากเป็เช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆต่อไปจะเปลี่ยนเป็สถานที่พูดคุยกันไม่มีอะไรมากกว่านั้นแล้ว”
“ความคิดแรกของพวกเราไม่ใช่เพื่อให้พวกนางมารวมตัวกันพูดเื่ไร้สาระสู้พวกเราให้พวกนางมารวมตัวกัน ขณะเดียวกันก็ได้รับการเปลี่ยนรูปลักษณ์ไปด้วย เช่นเลือกเหล่าสตรีที่เหมาะกับการเต้นแอโรบิคหรือว่าเต้นออกกำลังกายพวกนี้”
“ถึงแม้ที่นี่จะไม่มีดนตรีแต่พวกเราสามารถจ้างนักดนตรีมาได้ โดยให้พวกเขาเล่นดนตรีตามโน้ตที่พวกเราเตรียมไว้ในอีกห้องหนึ่งแล้วให้เ้ากับสาวใช้สีพาพวกนางเต้นกันไปครึ่งชั่วยาม ไม่เหนื่อยทั้งยังได้ออกกำลังกายให้รูปร่างดี เมื่อเป็เช่นนี้ ที่นี่ก็จะยิ่งสามารถรวบรวมกำลังพลของพวกเราได้ในระยะยาวแล้วเ้าอยากจะสืบเื่อะไร ก็แค่เข้าไปใกล้ชิดกับคนในร้านแล้วสอบถามมา…เมื่อเป็เช่นนี้ จะอย่างไรก็ยิงปืนครั้งเดียวได้นกสองตัว!”
ถึงแม้หนิงเซียงจะไม่ได้พูดว่าจะเก็บรวบรวมข้อมูลไปรายงานต่อเบื้องบนหรือไม่แต่เฉินเนี้ยนหรานก็แค่อยากจะให้นางทำงานนี้
บางทีนางอาจจะมีความเกี่ยวพันกับบุรุษเบื้องบนคนนั้น ยิ่งกว่านั้นเกรงว่าจะมีการเอาเดิมพันไปไว้ในมือเขา
บางครั้งคนที่อยู่ในยุทธภพนั้นอยากจะดึงตัวออกมาก็ยาก!
“แอโรบิคหรือ ได้สิ ่นี้ข้าออกกำลังกายน้อยกำลังกังวลว่ามีไขมันเยอะเกินไปพอดี ดีเลย ดี เต้นแอโรบิคพรุ่งนี้ข้าจะจัดกลุ่มคนมาออก แต่ว่าทางที่ดีที่สุดพรุ่งนี้เ้าจะต้องไปมาเต้นให้พวกนางดูให้พวกนางได้รู้ว่าพวกเราไม่เพียงแค่สร้างความงามยังสามารถเสริมสร้างความแข็งแรงด้วย ขอแค่แข็งแรงแล้ว ถึงจะสามารถสวยได้ พวกเ้าสองคนจะเดินทางวันมะรืนใช่หรือไม่?”
“อืม วันมะรืนข้าวางแผนว่าจะออกกำลังกายกับเ้าและสมาชิก พวกเราเต้นก่อนให้พวกนางอิจฉากันสักรอบ แล้วค่อยเต้นนำพวกนาง จริงสิ ข้ารู้สึกว่า พวกเรายังต้องทำชุดออกกำลังกายสักสองสามชุดแน่นอน ว่าจะเผยเรือนร่างแบบยุคปัจจุบันไม่ได้ ชุดเช่นนี้ พวกนางคงจะรับไม่ได้พวกเราจะต้องใช้เสื้อผ้าที่มิดชิดสักหน่อย เวลาเต้นแล้วยังสามารถยืดหยุ่นแต่ก็ยังสามารถเผยเรือนร่างได้แบบนั้น เสื้อก็สวย คนพวกนั้นไม่สนใจก็ยากแล้วล่ะ”
ทั้งสองคนพูดไปก็ขยับมือไปด้วยในคืนนั้นก็เรียกแม่นมทั้งสองคน โดยมีหนิงเซียงเป็คนออกแบบส่วนแม่นมทั้งสองคนทำงาน
จากการแก้ไขกันมาค่อนคืนชุดออกกำลังกายในยุคโบราณก็ทำสำเร็จ
“เสื้อผ้าที่แน่นเช่นนี้ จะแต่งออกมาเช่นไร?”ตอนที่สาวใช้สีเห็นชุดในวันนั้น ก็กังวลขึ้นมาทันที
เฉินเนี้ยนหรานเหล่ตามองนาง “เ้าจะใส่หรือไม่หากไม่ใส่ ต่อไปหลังจากร่วมมือกันแล้วเ้าจะเสียใจภายหลังถึงตอนนั้นจะมาขอชุดจากข้า ข้าไม่ให้แล้วนะ”
สาวใช้สีครุ่นคิด ภายใต้สายตาข่มขู่ของอีกฝ่ายนางก็ยังรับเสื้อผ้ามา
