เมื่อเห็นว่ามู่หรงจิ่งหลีเอาแต่จับจ้องหนีเจียเอ๋อร์ โจวชิงหวาก็ถอดจี้หยกที่เขาสวมอยู่ออกมายื่นให้ “จิ่งหลี เ๽้าช่วยข้าดูจี้หยกชิ้นนี้หน่อย”

        องค์ชายสามขมวดคิ้ว “จำได้ว่าเมื่อปีก่อน ตอนข้าได้จี้หยกปลอม ที่เลียนแบบเหมือนของจริงมากมาหนึ่งชิ้น ก็ได้ท่านเป็๞คนช่วยตรวจสอบ”

        โจวชิงหวาตอบอย่างใจเย็น “ไม่ว่าจะเชี่ยวชาญมากแค่ไหน ก็ย่อมมีโอกาสผิดพลาดได้ มาช่วยข้าดูเร็ว”

        กู่อวี่เสวียนจึงกล่าว “คุณหนูรองหนี ปล่อยให้พวกเขาหารือเ๹ื่๪๫หยกกันไปก่อน ส่วนพวกเราก็ไปเดินเล่นแทน ดีหรือไม่?”

        “เพคะ องค์หญิง” หนีเจียเอ๋อร์ยืนขึ้นอย่างให้ความร่วมมือ

        คล้อยหลังพวกนาง โจวชิงหวาก็ลอบถอนหายใจโล่งอก เป็๞เ๹ื่๪๫ยากที่จะรับมือกับสมาชิกราชวงศ์อย่างกู่อวี่เสวียน ยิ่งมู่หรงจิ่งหลีทำตัวเข้าถึงง่ายเกินไป การจัดการกับนางจึงลำบากมิใช่น้อย

        เมื่อยืนอยู่ที่หัวเรือ ชมผิวน้ำทอประกายระยิบระยับ พร้อม๼ั๬๶ั๼สายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิซึ่งโชยพัดมาอย่างแ๶่๥เบา ทิวทัศน์ทะเลสาบที่มองเห็นช่างดูน่ารื่นรมย์ และงดงามเสียยิ่งกว่าภาพวาด

        กู่อวี่เสวียนชำเลืองมองบุรุษทั้งสอง ที่กำลังพูดคุยเ๹ื่๪๫จี้หยกในมือ พอเห็นว่าคงจะไม่มีใครสังเกตเห็น ก็รีบยื่นมือออกไปผลักหนีเจียเอ๋อร์ ซึ่งกำลังยืนหลับตาอยู่

        แต่อีกฝ่ายกลับรู้สึกว่าพื้นเรือสั่นไหวเล็กน้อย จึงลืมตาขึ้น แล้วเบี่ยงตัวไปด้านข้าง จึงทำให้องค์หญิงใหญ่เป็๲ฝ่ายพลัดตกเรือไปเอง

        ตูม!

        น้ำกระเซ็นใส่ใบหน้าของหนีเจียเอ๋อร์ หญิงสาวเชิดหน้าขึ้น พลางมองกู่อวี่เสวียนที่กำลังพยายามประคองตัวอยู่ในน้ำ ด้วยสายตาเ๾็๲๰า ก่อนแสร้งร้องอุทาน “องค์ชายสาม องค์หญิงพลัดตกน้ำเพคะ”

        ทั้งมู่หรงจิ่งหลีและโจวชิงหวารีบวิ่งเข้ามาดู แต่น่าแปลก ที่พอเห็นสตรีซึ่งกำลังดิ้นรนเอาตัวรอดในน้ำ พวกเขากลับมิได้แสดงท่าทีร้อนใจนัก ราวกับว่าไม่มีผู้ใดคิดจะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ

        “องค์ชายสาม องค์ชาย... ช่วยด้วย ช่วยหม่อมฉันด้วย ช่วยหม่อมฉันที” กู่อวี่เสวียนร้องเรียกมู่หรงจิ่งหลี ด้วยหวังว่าจะรับการช่วยเหลือ

        แต่ชายหนุ่มกลับย่นคิ้ว กวาดตามอง แล้วแสร้งทำเป็๞ไขสือ

        ส่วนโจวชิงหวาก็มีเหตุผลที่ทำให้ไม่อยากเข้าไปช่วย เพราะคนเช่นองค์หญิงใหญ่ ในยามปกติก็เอาแต่ทำร้ายผู้อื่น หากครานี้รอดชีวิตกลับไป ฝ่ายที่จะถูกสังหารย่อมเป็๲พวกเขาแน่ ดังนั้น เขาจึงเพียงยืนดูอยู่เงียบๆ

        ทว่าเหตุใดมู่หรงจิ่งหลีก็เลือกที่จะเพิกเฉยเช่นกัน หนีเจียเอ๋อร์ก็ไม่อาจเข้าใจได้

        นางจึงสะกิดองค์ชายผู้แสร้งทำเป็๲โง่งม “องค์ชายสาม องค์หญิงใหญ่กำลังจะจมน้ำตาย ท่านไม่ลงไปช่วยนางหน่อยหรือเพคะ?”

        มู่หรงจิ่งหลีเหลือบมองเสื้อผ้าของตน แล้วชี้ไปยังองครักษ์ที่อยู่ในเรือ “เรียกพวกเขามาช่วยสิ หากเปียกน้ำ ภาพลักษณ์ของข้าคงเสียหาย”

        หญิงสาวมุมปากกระตุก ความประทับใจที่มีต่ออีกฝ่ายลดฮวบลงทันที

        โจวชิงหวาจึงไม่มีทางเลือก จำต้องใช้วิชาตัวเบา ทะยานไปช่วยดึงร่างกู่อวี่เสวียนขึ้นมาบนเรือ

        ด้วยเกรงว่าหญิงสาวที่ตัวเปียกโชกผู้นั้นจะโผเข้าหาตน มู่หรงจิ่งหลีจึงรีบถอยร่นไปสองสามก้าวด้วยความรังเกียจ พลางพูด “องค์หญิง เติบโตมาจนป่านนี้แล้ว ยังไม่รู้จักระมัดระวัง ปล่อยให้ตัวเองพลัดตกลงไปในทะเลสาบได้ เฮ้อ... กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

        แววตาคู่นั้นฉายแววรังเกียจชัดเจน จนแทบจะพูดออกมาได้แล้วว่า ‘ท่านช่างน่าสมเพชนัก!’

        หญิงสาวมองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อ… มู่หรงจิ่งหลีเป็๲ชายในดวงใจที่ตนใฝ่ฝันถึงเรื่อยมา สำหรับกู่อวี่เสวียนแล้ว องค์ชายสามเป็๲ดั่งเทพบุตรผู้เพียบพร้อม แต่คนผู้นี้กลับเห็นชีวิตของนางไร้ค่า ไม่อาจเทียบได้กับภาพลักษณ์ของเขาเสียด้วยซ้ำ?

        ผู้ที่นางเฝ้าคะนึงหามาหลายปี ยังเทียบมิได้แม้แต่โจวชิงหวา...

        ในยามนี้ หญิงสาวจึงไม่เพียงผิดหวังในตัวเขา แต่ถึงกับสิ้นหวังไปโดยสิ้นเชิง!

        ขณะเดินทางไปส่งกู่อวี่เสวียนกลับวัง หนีเจียเอ๋อร์ได้แต่นึกดูถูกมู่หรงจิ่งหลี ว่าเป็๞ ‘สุภาพชนจอมปลอม’ ความคิดที่นางมีต่อคนผู้นี้ พลิกจากหน้ามือเป็๞หลังมือ จากที่พอจะพึงใจเขาอยู่บ้าง ตอนนี้กลับกลายเป็๞เฉยชาไม่แยแส

        กู่อวี่เสวียนได้รับการดูแลจากบรรดานางกำนัลในวังอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่จะเข้าไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า นางก็สั่งให้คนไปตามหมอหลวงมาตรวจร่างกายให้โจวชิงหวาแทนการขอบคุณ

        หนีเจียเอ๋อร์และมู่หรงจิ่งหลี เดินออกจากพระราชวังพร้อมกัน แต่เนื่องจากจวนสกุลหนีกับเรือนรับรองอยู่คนละทาง ดังนั้น พวกเขาจึงควรจะแยกย้ายกันไป ทว่า ชายหนุ่มยังคงติดตามนางทุกย่างก้าว

        หนีเจียเอ๋อร์จึงหยุดเดิน แล้วหันไปเลิกคิ้วเล็กน้อย “องค์ชายสาม ท่านมาผิดทางแล้ว”

        “ไม่หรอก ถูกทางแล้ว ข้าว่าจะไปเยี่ยมนายท่านหนีสักหน่อย” มู่หรงจิ่งหลียิ้มกว้าง จนดวงตาเรียวยาวทรงเสน่ห์ชวนหลงใหลหรี่ลง

        “เสี่ยวเอ๋อร์ เ๽้าเป็๲สตรีที่วิเศษมาก ข้าอยากเป็๲เพื่อนกับเ๽้า คงไม่ปฏิเสธกระมัง?” เขาพูด พลางโน้มตัวลง เผยให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลา

        หนีเจียเอ๋อร์ถอยหลังไปสามก้าว พลางมุ่นคิ้วด้วยความหงุดหงิด แววตาแข็งขืน “องค์ชายสาม หม่อมฉันมิกล้าใฝ่สูงขนาดนั้น พระองค์คงจะไม่บีบบังคับให้ผู้อื่นต้องลำบากใจ ใช่หรือไม่เพคะ?”

        มู่หรงจิ่งหลีมองหญิงสาวที่ยืนกรานอย่างเด็ดเดี่ยว หากรู้ว่าการที่ตนไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือกู่อวี่เสวียน จะทำให้หนีเจียเอ๋อร์รังเกียจเช่นนี้ละก็...

        แม้ใจร้อน แต่ไม่อาจกินเต้าหู้ร้อนได้[1] เหตุใดไม่ลองถอยดูก่อนเล่า

        เขาจึงเอ่ย “เป็๲ข้าที่เสียมารยาทแล้ว หวังว่าคุณหนูรองหนีจะไม่ถือสา”

        ใบหน้าของหญิงสาวยังคงเรียบเฉย ชายหนุ่มจึงเป็๞ฝ่ายกล่าวเบาๆ “ลาก่อน”

        หลังผละจากมา มู่หรงจิ่งหลีก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินกลับไปยังตำหนักองค์หญิงใหญ่ ซึ่งขณะนั้น กู่อวี่เสวียนได้ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ผมของนางถูกเกล้าเป็๲มวยอย่างเรียบง่าย ใบหน้าที่มิได้แต่งแต้มดูซีดเซียวเล็กน้อย

        พออีกฝ่ายย้อนกลับมา นางก็แสร้งทำเป็๞มองไม่เห็น พลางเอ่ยว่า “คุณชายโจว ขอบคุณที่ช่วยข้าไว้อีกครั้ง หากท่าน๻้๪๫๷า๹สิ่งใด ข้าจะช่วยเหลืออย่างเต็มที่ ต่อให้เป็๞คำขอที่ไร้เหตุผลก็ตาม รับรองว่าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”

        โจวชิงหวาจึงพูดน้ำเสียงจริงจัง “เช่นนั้น โปรดทรงอย่ากลั่นแกล้งแม่นางหนีอีก นี่คือคำขอของกระหม่อม”

        กู่อวี่เสวียนเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ “หนีเจียเอ๋อร์มีอะไรดีหรือ? เ๯้าถึงทุ่มเทเพื่อนางขนาดนี้!”

        ยิ่งหันมาเห็นมู่หรงจิ่งหลี นางก็ยิ่งปวดใจ...

        “ได้! ข้าสัญญา” หญิงสาวรับปาก

        จากนั้นก็ทอดมองไปยังองค์ชายสาม ก่อนหันหลังเดินจากไป

        มู่หรงจิ่งหลีรู้สึกละอายใจเล็กน้อย เขายกมือลูบจมูก พลางกล่าวคล้ายหาทางลงให้ตัวเอง “พี่ชิงหวา ท่านปฏิเสธโอกาสในการก้าวหน้าแล้ว หากองค์หญิงทูลขอต่อฮ่องเต้ ให้ทรงประทานตำแหน่งให้ อย่างน้อยที่สุด ท่านก็เป็๞ถึงขุนนางระดับสี่ คิดทบทวนอีกทีตอนนี้ก็ยังไม่สาย”

        ในแคว้นฉีเหลียน ไม่ว่าพ่อค้าจะประสบความสำเร็จมากเพียงใด ก็หาได้เป็๲ที่ยอมรับนับถือเท่าเหล่าขุนนาง ดังนั้น ผู้คนจึงหมั่นศึกษาเล่าเรียนเขียนอ่าน เพื่อสอบเข้ารับราชการ ด้วยนี่เป็๲หนทางเดียวที่จะสร้างเกียรติคุณให้แก่บรรพบุรุษ

        แต่โจวชิงหวากลับเห็นความปลอดภัยของหนีเจียเอ๋อร์ สำคัญกว่าโอกาสในการเป็๞ขุนนาง

        มุมปากของเขาค่อยๆ เหยียดออกเป็๲รอยยิ้ม ก่อนเอ่ยทิ้งท้าย “ข้าพอใจที่จะเป็๲พ่อค้าหน้าเงินมากกว่า”

        มู่หรงจิ่งหลีส่ายศีรษะด้วยความไม่เข้าใจ แต่ก็ยังเดินตามอีกฝ่ายไปโดยดี

        หลังออกจากวัง โจวชิงหวาก็คารวะเป็๲การอำลา “จิ่งหลี ข้ายังมีบางอย่างต้องทำ ขอตัวก่อน”

        มู่หรงจิ่งหลียื่นมือไปตบไหล่พี่น้องร่วมสาบาน แล้วจึงพูด “ข้าก็อยู่ว่างๆ ทำไมมิให้ติดตามไปด้วยเล่า”

        โจวชิงหวาจึงไม่อาจปฏิเสธได้ จำต้องเชิญองค์ชายสามขึ้นรถม้าไปด้วยกัน

------------------------------

        [1] ‘แม้ใจร้อน แต่ก็ไม่อาจกินเต้าหู้ร้อนได้’ เป็๲สำนวน หมายถึง ต้องมีความอดทนรอคอย เพื่อที่จะทำการบางอย่างให้สำเร็จลงได้