ภายใต้แรงกดดันจากสายตาของเจียงเฉิน ท่าทีของเ้าของภัตตาคารและพวกนั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก ตัวของพวกเขากำลังสั่น ไม่มีใครสงสัยในสิ่งที่เจียงเฉินพูด ถ้าเผลอไปขวางทางเขา สิ่งที่รออยู่นั้นมีเพียงแค่ความตายเท่านั้น เขาเป็คนที่กล้าทำร้ายนายน้อยหยินเหริน
อ้ากกกกกกก !!........
หยินเหรินร้องโอดครวญเหมือนกับหมูที่กำลังถูกเชือด เขาอยากเอามือดึงตะเกียบออกจากตาของเขา แต่ก็ทำไม่ได้ ความเ็ปอย่างรุนแรงนี้ทำให้ร่างกายของเขาเป็ชาหนึบขึ้นมา และเขาทำได้เพียงร้องโอดครวญหวังแต่เพียงปลดปล่อยความเ็ปของเขาเท่านั้น
บรรยากาศภายในภัตตาคารทั้งน่าสยดสยองและหดหู่ใจ
"ใครกล้ามาทำร้ายลูกชายข้า?!"
ทันใดนั้นมีเสียงะโดังมาจากภายนอกภัตตาคาร เป็เสียงที่ลึกล้ำอันทรงพลัง หลังจากนั้นก็มีชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นในภัตตาคารพร้อมกับลมกระโชกแรง
ชายที่เข้ามานี้ดูลักษณะแล้ว คงอายุประมาณสี่สิบปี ตัวของเขาไม่ได้สูงใหญ่ รูปร่างของเขาอ้วน ดูคล้ายกับหยินเหริน แต่พลังของเขาแข็งแกร่งกว่าหยินเหรินนับร้อยเท่า เขาคือเ้าเมืองหยินเยว่
"หยินจงเฉิง"
เมื่อเห็นท่านเ้าเมืองมา ความรู้สึกของผู้จัดการก็ผ่อนคลายลง พวกเขารีบขยับตัวในทันทีคฤหาสน์เ้าเมือง อยู่ไม่ไกลไปจากภัตตาคาร ดังนั้นเมื่อหยินจงเฉิง รู้สึกถึงเครื่องรางแตกร้าวไป เขาก็รีบพุ่งมาโดยทันที ผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้์สามารถเหินบนอากาศได้ ระยะทางระหว่างคฤหาสน์เ้าเมืองกับภัตตาคารห่างกันไม่มาก เป็ธรรมดาที่เขาจะมาถึงได้เพียงพริบตา
เมื่อหยินจงเฉิงมาถึง เขาเห็นหยินเหรินกลิ้งไปมาอยู่กับพื้นร้องโอดครวญด้วยความเ็ป เมื่อเขาเห็นาแของหยินเหริน กับ ศพที่นอนตายอยู่ข้างๆ เขาก็รู้สึกโกรธแค้นอย่างมาก
หยินจงเฉิงใช้ฝ่ามือของเขาสับเข้าที่ต้นคอของหยินเหรินให้สลบไป จากนั้นใช้พลังหยวนในการรักษาาแที่ตา และช่วยหยุดเืที่ไหลเจิ่งนองเสร็จ เขาถามด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะ
"ใคร?!........ใครมันเป็คนทำเช่นนี้?"
หยินจงเฉิงโกรธอย่างมาก ใครไม่รู้มาทำร้ายลูกของเขา แถมยังในภัตตาคารจันทราสีเงินอีก เขายังสามารถทนได้อีกงั้นรึ การกระทำเช่นนี้กระตุ้นความโกรธของเขาเป็อย่างมาก เขาสัญญากับตนเอง เขาจะให้คนที่ทำเช่นนี้ต้องชดใช้ให้ได้
"ท่านเ้าเมือง....นายท่าน เป็มันขอรับที่ทำร้ายนายน้อย"
เ้าของภัตตาคารชี้นิ้วไปยังเจียงเฉิน
เจียงเฉินขมวดคิ้ว ด้วยความแข็งแกร่งและความสามารถของเขาในตอนนี้ ยากที่จะหาใครเทียบได้ในขอบเขตแก่นแท้มนุษย์ แต่ศัตรูของเขาเป็ผู้เชี่ยวชาญระดับแก่นแท้์ เขาค่อนข้างที่จะเสียเปรียบ สถานการณ์เช่นนี้ไม่ง่ายที่จะต่อกรด้วย แต่เขาไม่ได้กลัวแต่อย่างใด ด้วยความสามารถของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ชนะการต่อสู้ แต่ก็สามารถหนีไปได้ด้วยปีกโลหิต
นอกจากว่า ร่วมมือกับหวงต้า และเยี่ยนเฉินหยวี่ ที่อยู่แก่นแท้มนุษย์ขั้นกลาง พวกเขาอาจจะต่อกรกับหยินจงเฉิงได้ ด้วยพลังเก้าหยินของเยี่ยนเฉินหยวี่นั้นทำให้พวกเขาได้เปรียบมากขึ้น
ยังมีปีกโลหิต อีกทั้งเจียงเฉินยังคงมีไพ่ตายที่ยังซุกซ่อนอยู่
"เ้าเด็กเหลือขอ ข้าไม่สนว่าเ้าเป็ใคร และมีเหตุผลอะไร แต่เ้าทำลายดวงตาของลูกชายข้า ดังนั้นเ้าต้องชดใช้ด้วยชีวิต"
จิตสังหารไหลทะลักออกมาจากร่างของหยินจงเฉิง พลังหยวนของเขาหมุนรอบฝ่ามือ และพร้อมที่ลงมือ
"ช้าก่อน!!"
ทันใดนั้น มีเสียงดังมาจากมุมของภัตตาคาร ทุกคนต่างหันไปมองยังต้นเสียงนั่น ก็พบกับชายหนุ่มชุดสีฟ้านั่งอยู่แถวริมหน้าต่าง ค่อยๆลุกขึ้น
เขาเดินอย่างมั่นคงมาข้างหน้าเจียงเฉิน
ไม่มีใครสังเกตชายหนุ่มชุดฟ้าคนนี้มาก่อน แต่ในตอนนี้สายตาทุกคนต่างจองมองไปยังเขา คนที่กล้ายุ่งเื่ของท่านเ้าเมืองตอนนี้ ถ้าเขาไม่ได้บ้า แสดงว่าเขาต้องมีคนหนุนหลังเป็แน่ ดูชายหนุ่มคนนี้ทั้งรูปโฉมหล่อเหลา ดูมีความสามารถ เขาคงไม่ใช่คนบ้าอย่างแน่นอน
เจียงเฉินมองไปยังชายหนุ่มคนนั้น เขาได้สังเกตเห็นั้แ่แรกเริ่มที่เข้ามายังภัตตาคารแห่งนี้ แต่เขาไม่ได้หวังว่าชายหนุ่มคนนี้จะมาพูดและพยายามที่จะช่วยเขาตอนนี้
"เ้าเป็ใครกัน? กล้าดีอย่างไรมาแส่เื่ของข้า"
หยินจงเฉิง คำรามอย่างเกรี้ยวกราด เสียงดัง
"ข้าเป็โรคที่ชอบยุ่งเื่ของคนอื่นซะด้วยสิ เมื่อไรข้าเห็นใครทำอะไรไม่ได้ดังใจ ข้าจะทำอะไรบางอย่างเอง สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้จะโทษน้องชายคนนี้ไม่ได้ หัวสมองเขาลูกชายเ้ามีแต่เื่ไร้ศีลธรรม กลายเป็คนหื่นกระหาย ถามมันดูสิ เ้าควรขอบใจน้องชายคนนี้ดีกว่านะ เพียงแค่ตาบอดสองข้าง แต่ถ้าข้าลงมือละก็ ป่านนี้มันคงเป็ศพไปแล้ว"
ชายหนุ่มพูดอย่างไม่แยแสสักนิด ว่าหยินจงเฉิงจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อได้ยินเช่นนั้น
"เ้าพูดว่าอะไรนะ?เ้าคิดว่าเ้าเป็ใครกัน? กล้าดียังไงมายุ่งเื่ของข้า ? ในเมืองหยินเยว่นี้ไม่มีใครกล้าพูดจาเช่นนี้กับข้า"
หยินจงเฉิง เกรี้ยวกราดเป็อย่างมาก แต่ด้วยประสบการณ์ของเขา เขาบอกได้เลยว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่ธรรมดาเป็แน่ นั่นเป็เหตุผลว่าทำไมเขาถึงยับยั้งตนมิให้ลงมือ
"ไม่เพียงแค่เมืองเล็กๆอย่างหยินเยว่ ไม่ว่าจะเป็ที่อื่นข้าก็ไม่สนใจ ข้าฮันหยานผู้นี้ทำเช่นนี้เสมอ หยินจงเฉิงถ้าเ้ากล้าแตะต้องน้องชายผู้นี้ เ้าต้องเป็ศัตรูกับข้า ฮันหยานแห่งนิกายเซวียนอี้"
ชายหนุ่มพูดอย่างเถรตรง
หลังจากได้ยินว่า 'ฮันหยานแห่งนิกายเซวียนอี้' ผู้คนก็เริ่มแตกตื่น
"อะไรนะ?! เขาคือาาปีศาจน้อยฮันหยานจากนิกายเซวียนอี้งั้นรึ? ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ละ เขาน่าจะตรงไปยังพื้นที่จัดการแข่งขันประจำแคว้นฉีนิ"
"์ นั่นคือาาปีศาจน้อย ข้าโชคดีจริงๆที่ได้มาทานอาหารที่เดียวกับาาปีศาจน้อย!เขาเป็อัจฉริยะคนหนึ่งของนิกายเซวียนอี้เชียวละ
ข้าได้ยินมาว่าเขาอยู่ขอบเขตแก่นแท้มนุษย์ขั้นสูงสุด และอีกไม่นานเขาจะทะลวงเข้าสู่ขอบเขตแก่นแท้์ ด้วยความสามารถของเขา เขาต้องประสบความสำเร็จได้ไม่ด้อยไปกว่ากวนอี้หยุน จากนิกายเซวียนอี้"
"แน่นอน ศักยภาพของเขานั้นเหนือกว่ากวนอี้หยุน ข้าได้ยินมาว่าเขามีสายเืปีศาจที่สูงส่ง และพลังของปิศาจาได้ถูกสะกดอยู่ในร่างกายของเขา เขาเป็คนที่พิเศษ นอกจากนั้น หาได้ยากที่เขาจะลงมือใครสักคน แต่ว่าถ้าเกิดว่าเขาลงมือขึ้นมา คนๆนั้นจักต้องตายอย่างแน่นอน เพราะเหตุนั้นเขาจึงถูกขนานนามว่า 'าาปีศาจน้อย' "
"าาปีศาจน้อย ้าสอดมือในเื่นี้ ข้าเกรงว่าท่านเ้าเมืองต้องยอมก้มหัวให้ ฮันหยานเป็อัจฉริยะหาตัวจับยากในนิกายเซวียนอี้ เป็ไปได้สูงว่าเขาจะได้เป็ศิษย์หลักผู้าุโของนิกายเซวียนอี้ต่างให้ความสนใจเขา เขาไม่ใช่คนที่เมืองเล็กๆอย่างเมืองหยินเยว่จะขัดใจได้!"
.........
ในตอนนี้ทุกคนต่างพูดถึงฮันหยาน าาปีศาจน้อยช่างโด่งดังเสียจริง ใบหน้าของเขาไม่ค่อยปรากฏในที่สาธารณะ ดังนั้นจึงไม่มีใครคาดคิดว่าาาปีศาจน้อยจะมานั่งจิบไวน์อยู่ที่ภัตตาคารสีเงิน
"เ้าคือาาปีศาจน้อยอย่างงั้นหรือ?"
เมื่อทราบเช่นนั้น หยินจงเฉิงก็อึ้งทำอะไรไม่ถูก ความกลัวเข้าครอบงำเขา เขาจะล่วงเกินใครต่อใครก็ได้แต่มิใช่าาปีศาจน้อย แม้ฮันหยานจะยังเป็เพียงผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้มนุษย์ แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะล่วงเกิน ถ้าเขาไปยั่วยุราชันย์ปีศาจน้อย อาจเป็การก่อากับนิกายเซวียนอี้ เมื่อเป็เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรที่เขาจะสามารถทำได้อีกต่อไป
ถ้าเขาทำเช่นนั้นการช่วยชีวิตลูกชายของเขาก็ลืมไปได้เลย แม้แต่ตัวเขาเองก็ตกอยู่ในความเสี่ยง
"อย่าให้ข้าต้องพูดอีกครั้ง! ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ล้วนเป็ความผิดของลูกชายเ้า เ้าไม่จำเป็ต้องทำอะไรกับน้องชายคนนี้"
ฮันหยาน พูด
"แต่ว่า ดวงตาของลูกชายของข้ามัน......"
หยินจงเฉิงก็ยังไม่พอใจ
"ข้าเคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าหากนั่นเป็ข้า ข้าจะสังหารเขา ณ ตรงนั้น! หยินจงเฉิง นี่เ้ากล้าดีเช่นไรที่ไม่ไว้หน้าข้าแบบนี้"
ฮันหยานเปล่งเสียงอย่างเ็า ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เขาดูเหมือนผู้ที่น่ายำเกรง
"ข้าน้อยมิกล้าขอรับ"
หยินจงเฉิง ไม่กล้าที่จะเสียมารยาท าาปีศาจน้อยมิใช่ผู้ใดที่เขาจะล่วงเกินได้ ถ้าเขาไม่เปลี่ยนความคิดและสังหารเจียงเฉินกับพรรคพวก
นั่นหมายความว่าเขาได้ล่วงเกินาาปีศาจน้อย และเขาก็จะไม่มีที่อยู่ในแคว้นฉีอีกต่อไป
"ถ้าเช่นนั้นก็ดี เอาละไปกันเถอะน้องชาย"
ฮันหยานยิ้มให้กับเจียงเฉิน สะบัดผมสีดำยาวของเขา และเขาก็เดินไปยังทางออกของภัตตาคาร
เจียงเฉินไม่สนใจสายตาอาฆาตแค้นของหยินจงเฉิง และเดินตามหลังฮันหยานออกจากภัตตาคารไป หลังจากนั้นกลุ่มของเขาได้หายเข้าไปในฝูงชน
ภายในภัตตาคาร เ้าของภัตตาคารได้ถามอย่างระมัดระวัง
"ท่านเ้าเมือง พวกเราจะเอาไงต่อดีขอรับท่าน"
"ไสหัวไปซะ !!"
หยินจงเฉิงตวาดผู้จัดการ ก่อนที่เขาจะนำร่างของหยินเหรินที่ยังไม่รู้สึกตัวขึ้นจากพื้น จากนั้นก็เหินขึ้นฟ้าไป วันนี้เป็วันที่แย่จริงๆสำหรับเขา เขาเป็ถึงเ้าเมือง แต่ไม่อาจล้างแค้นให้ลูกชายตนเองได้ นอกจากนี้ยังอยู่ภายในดินแดนของเขา าาปีศาจน้อยนั่นจะมาเมื่อไรก็ได้ แต่ทำไมถึงพึ่งปรากฏตัวเอาวันนี้? นิกายเซวียนอี้นั้นกว้างใหญ่ ไม่คิดว่าเขาจะมายังเมืองเล็กๆอย่างเมืองหยินเยว่เพียงแค่มาดื่ม?
"เสือดาวที่สง่างามถึงอย่างไรมันก็คือเสือ ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ เมื่อศัตรูของเขาคือาาปีศาจน้อย ท่านเ้าเมืองจึงทำได้เพียงเก็บท่าทีของเขาไว้เท่านั้น "
"ใช่เลย แต่ชายหนุ่มคนนั้นก็โหดร้ายจริงนะ เ้าไม่สังเกตรึไง ชายหนุ่มนั่นไม่มีสีหน้าหวาดกลัวแม้แต่น้อย ท่าทีใจเย็นของเขาเป็ของจริง
ตามความคิดของข้า แม้ว่าาาปีศาจน้อยจะไม่ทำอะไร แต่เด็กนั่นต้องรอดเป็แน่"
"อย่าพูดมากน่า ท่านเ้าเมืองจนจะะเิออกมาแล้ว อย่าะโเข้ากองไฟสิ"
.............
ภายนอกเมืองหยินเยว่
"ขอบคุณพี่ฮันที่ช่วยเหลือ"
เจียงเฉินประสานมือของเขา เพื่อแสดงความนับถือต่อฮันหยาน ไม่มีเหตุผลที่ชายคนนี้ต้องเข้ามาช่วยเหลือเขา เจียงเฉิน้าแสดงความขอบคุณเขา นอกจากนี้เขายังมีความรู้สึกที่ดีต่อฮันหยาน
"เ้าไม่ต้องคิดมากหรอกน่า แล้วนี่เ้ามีนามว่าอะไรละ"
ฮันหยานถามด้วยรอยยิ้ม
"ข้า เจียงเฉินนี่เป็ครั้งแรกที่มายังที่แห่งนี้ ไม่คิดเลยว่าจะเจอเหตุการณ์เยี่ยงนี้"
เจียงเฉินยิ้มเล็กน้อย
"ใช่แล้ว บ้าจริงให้ข้าได้กินอย่างสงบก็ไม่ได้"
หวงต้า กระโจนเข้าสู่วงสนทนา เจียงเฉินกลอกตาไปยังหวงต้า เ้าหมานี่มันกินั้แ่เพิ่งเข้าภัตตาคาร จนถึงตอนนี้ยังจะมาบ่นว่าไม่ได้กินอย่างสงบงั้นหรือ
เมื่อนึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่หวงต้ากินไปแล้ว เขานึกขึ้นได้ว่าลืมจ่ายค่าอาหาร แต่ก็ดีแล้วมิใช่หรือ พวกนั้นมาหาเื่กันก่อน เื่อะไรถึงต้องจ่ายค่าอาหารอีก
"น้องเจียง เป็คนที่มีความสามารถไม่ธรรมดา สนใจที่จะเข้าร่วมการแข่งขันประจำปีแคว้นฉีที่กำลังจะจัดขึ้นที่เมืองเซียงหยาง หรือไม่"
ฮันหยานถาม
"การแข่งขันสำหรับศิษย์ฝ่ายนอกของนิกายใหญ่ทั้งสี่มิใช่หรือ"
ตาของเจียงเฉินส่องสว่างขึ้นมา เขาย่อมสนใจเกี่ยวกับการแข่งขันประจำแคว้นฉี
"ใครก็ตามที่อยู่ในแคว้นฉีสามารถเข้าร่วมการแข่งขันได้ ด้วยความสามารถของน้องเจียงเฉิน ต้องได้อันดับดีๆเป็แน่ แต่ข้ามีบางสิ่งที่จำเป็ต้องทำอยู่ ข้าต้องขอตัวก่อน ไว้พบกันที่เมืองเซียงหยาง"
หลังจากพูดเช่นนั้น ฮันหยานก็หันหลังแล้วจากไปด้วยความเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ เพียงแค่ไม่กี่ลมหายใจ เขาก็หายตัวไป เห็นได้ชัดว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ แต่ถึงเช่นนั้นาาปีศาจน้อยสร้างความประทับใจที่ดีต่อเจียงเฉิน
"เ้าหนู เ้าควรไปเมืองเซียงหยาง และเข้าร่วมการแข่งขันนั่น"
หวงต้าพูด
"ก็ดีเหมือนกัน ยังไงพวกเราก็ไม่รู้จะไปที่ไหนดีอยู่แล้ว ลองไปเมืองเซียงหยางกันเถอะ"
เจียงเฉินพยักหน้า เขาพร้อมที่จะไปเมืองเซียงหยางแล้ว
"ท่านพี่เจียงเฉินคะ รีบออกจากที่นี่เร็วๆเถอะ เดี๋ยวบังเอิญพบเ้าเมืองเข้า พวกเราจะมีปัญหาเอาได้นะเ้าคะ "
เยี่ยนเฉินหยวี่ กล่าว
"ไม่ต้องห่วงไปหยวี่น้อย ถ้าหยินจงเฉิง้าสังหารพวกเราละก็ เขาคงทำั้แ่อยู่ในภัตตาคารแล้วละ เพราะเขาเกรงกลัวาาปีศาจน้อยยังไงละ ถ้าเขากล้าไล่ตามเรา ก็เหมือนกับเขาได้ล่วงเกินาาปีศาจน้อย เขาไม่กล้าที่จะล่วงเกินาาปีศาจน้อย นอกจากนี้ข้ายังไม่ได้สังหารลูกชายเขาเพียงแต่ทำให้ตาบอดเท่านั้น"
เจียงเฉินพูดด้วยสีหน้าสบายๆ นอกจากนี้แม้ว่าหยินจงเฉิงจะอยู่ที่นี่ เขาก็ไม่กลัวด้วยการร่วมมือของทั้งสามนั่นก็เพียงพอที่จะต่อกรกับผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้์ขั้นต้นแล้ว
"ก๊ะก่ะ......ถ้ายังงั้นไปกันเลย เมืองเซียงหยาง!!"
หวงต้าชอบที่จะเห็นสถานที่เ่าั้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง สถานที่จัดงานใหญ่ แน่นอนว่าทำให้มันสนใจ การแข่งขันประจำปีแคว้นฉีกำลังจะจัดขึ้นที่เมืองเซียงหยาง ซึ่งเป็เมืองที่จัดกิจกรรมมากมาย
