“แค่กแค่ก ภรรยาหงหย่วนพูดถูก ไม่ว่าบ้านไหนในหมู่บ้านเกิดเื่แบบนี้ข้าก็ต้องดูแล ชาวบ้านก็ต้องช่วยเหลือ ในเมื่อเื่วันนี้เป็การเข้าใจผิด…เช่นนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันเถิด พวกเ้าจงช่วยดูแลเหล่าเอ้อร์ให้ดี หากมีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกข้า”
คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพวกเขาบุกมาอย่างดุดัน แต่สุดท้ายต้องกลับไปอย่างเศร้าหมอง หน้าถูกตบจนแทบไม่เหลือ
นี่เป็ความผิดผู้ใด?
ความผิดหญิงปากร้ายหลินซย่าจื้อกับสุนัขเฒ่าหลินฟาไฉนั่นแหละ!
ชาวบ้านที่พากันเอะอะโวยวายต่างโกรธแค้นหลินซย่าจื้อกับหลินฟาไฉในใจ
“ขอบคุณท่านหัวหน้าหมู่บ้านมาก” ในเมื่อเมียยอมไว้หน้า เขาก็ย่อมยอมเช่นกัน
อันที่จริง เมียตัวน้อยจัดการเื่นี้ได้ดีมาก ในความทรงจำของเจียงหงหย่วน เมื่อก่อนนางเป็กระสอบทรายระบายอารมณ์ของตระกูลหลิน ถูกรังแกก็ได้แต่ร้องไห้ พูดจาฉะฉานเป็ชุดๆ แบบตอนนี้เป็ที่ไหนกัน
ขนาดตัวเขายังได้เกิดใหม่ หลินหวั่นชิวจะเปลี่ยนไปบ้างไม่ได้หรือ?
หรือว่าหลังออกมาจากเหวลึกตระกูลหลิน หลินหวั่นชิวมีเขาเป็ที่พึ่งจึงไม่กลัว?
แต่ไม่ว่าหลินหวั่นชิวจะเปลี่ยนไปเพราะอะไรก็เป็เื่ดีสำหรับเจียงหงหย่วนทั้งนั้น
หากเมื่อก่อนเขาแค่สงสารหลินหวั่นชิว เช่นนั้นตอนนี้เขาก็คงชอบหลินหวั่นชิวที่ฉลาดมีชีวิตชีวาคนนี้
“เจียงต้าเกอ นี่เป็ของที่ท่านซื้อกลับมา ข้าคอยเฝ้าอยู่ตลอด ไม่ปล่อยให้ใครฉวยไปในจังหวะโกลาหล” ชาวบ้านแยกย้ายกันไปหมดแล้ว แต่จ้าวสุ่ยเซิงกับหวางฟู่กุ้ยยังไม่ไป ทั้งคู่ยกของที่เจียงหงหย่วนวางไว้ด้านนอกเข้ามา
“วันนี้ต้องขอบคุณพวกเ้ามาก ตอนนี้ในบ้านรก ข้าคงไม่รั้งพวกเ้าไว้ วันหลังที่บ้านเข้าที่เข้าทางแล้วค่อยเชิญพวกเ้ามาดื่มสุรา” เจียงหงหย่วนตบไหล่ทั้งสองคน เขารู้สึกขอบคุณสองคนนี้มาก หากไม่ใช่เพราะหวางฟู่กุ้ยวิ่งมาตามเขา เขาคงยังเดินเอ้อระเหย เกรงว่ากว่าจะกลับถึงบ้าน เมียตัวน้อยที่เพิ่งแบกกลับมาและยังไม่ทันได้กินคงถูกถ่วงน้ำตายไปแล้ว
“ขอบคุณพี่น้องทั้งสอง หากวันนี้ไม่มีการปกป้องจากพวกท่าน ข้าคงตายไปแล้ว” หลินหวั่นชิวขอบคุณทั้งคู่เช่นกัน ขอพูดตามตรง นางไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบวันนี้มาก่อน ตอนนี้ขายังไม่มีแรงอยู่เลย
ทั้งคู่สบตากันอย่างขลาดอาย “พี่สะใภ้…นี่เป็สิ่งที่พวกข้าควรทำอยู่แล้ว เจียงต้าเกอช่วยเหลือพวกเราไว้ไม่น้อย”
“ใช่ ขอบคุณไปขอบคุณมาจะเสียน้ำใจเปล่าๆ เอ่อ…เชิญพวกท่านยุ่งต่อเถิด พวกข้าขอตัวก่อน”
หลังจากที่ส่งทั้งคู่ออกไป เจียงหงหย่วนปิดประตูลานบ้านเมื่อกลับเข้ามา
จิตใจหลินหวั่นชิวผ่อนคลายลง นางแทบยืนไม่อยู่ แต่ในจังหวะที่ขานางอ่อนแรงจะล้ม นางกลับเซเข้าสู่อ้อมแขนกำยำ
“ไปนอนพักบนเตียงก่อนเถอะ” เจียงหงหย่วนพูดด้วยความปวดใจ เมียตัวน้อยของเขายังป่วยอยู่ วันนี้เกิดเื่วุ่นวาย ร่างกายจึงยิ่งอ่อนแรง
หลินหวั่นชิวไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว แม้นางจะกินโอสถชำระไขกระดูกเพื่อขับสิ่งสกปรกออกจากร่างกาย แต่พื้นฐานของร่างกายนี้อ่อนแอ เสียพลังงานอย่างหนัก ตอนนี้ร่างกายจึงอ่อนแรงจริงๆ
เจียงหงหย่วนไม่ได้วางนางบนเตียงโดยตรง แต่วางนางบนเก้าอี้ข้างเตียง ยกของที่ตัวเองซื้อเข้ามาในห้อง ดึงปุยไส้ในฝ้ายผืนหนึ่งออกมาปูบนเตียงและสะบัดผ้าอีกผืนมาปูเป็ผ้าปูที่นอน เสร็จแล้วจึงวางหลินหวั่นชิวลงบนเตียง
“เ้าห่มแบบนี้ไปก่อน เดี๋ยวข้าไปเย็บผ้าห่มผืนใหม่มาให้ นอนหลับให้สบาย ข้าจะอยู่ข้างนอก มีอะไรก็เรียก”
“นายพรานเจียง…หย่วนเกอ” หลินหวั่นชิวะโใส่แผ่นหลังที่เดินออกไปของเขา “ขอบคุณนะ”
เจียงหงป๋อยังไม่ฟื้น ถ้าเจียงหงหย่วนกลับมาแล้วเชื่อคำพูดคนพวกนั้น นางคงตายไปแล้ว
แต่เขาบอกว่าเขาเชื่อนาง!
ความเชื่อใจและการปกป้องของเขาคือสิ่งที่ทำให้นางรอดพ้นจากอันตราย รอดชีวิตมาได้
อันที่จริงลองคิดดู หากเมื่อสองสามวันก่อนไม่มีเจียงหงหย่วนใช้หมูป่าพาตัวเองกลับมา นางอาจตายในห้องเก็บฟืนบ้านตระกูลหลินหลังจากที่เพิ่งทะลุมิติได้ไม่นานไปแล้ว
เช่นนั้นวันนี้ก็เป็ครั้งที่สองที่เจียงหงหย่วนช่วยนาง
หลินหวั่นชิวต้องซาบซึ้งใจอย่างแน่นอน
หลินหวั่นชิวไม่รู้ตัวสักนิดว่าคำว่า ‘ข้าเชื่อเ้า’ ของเจียงหงหย่วนทำให้ความประทับใจที่ตัวเองมีต่อเขาเริ่มเปลี่ยนไป
เจียงหงหย่วนหยุดเดินเมื่อได้ยิน เขาหันมายิ้มให้หลินหวั่นชิว ทั้งที่บนหน้ามีแผลเป็ เวลายิ้มจะน่ากลัวกว่าตอนทำหน้าบึ้ง แต่รอยยิ้มนี้กลับทำให้หลินหวั่นชิวสบายใจ จิตใจสงบลง
“จะขอบคุณทำไม เ้าพูดเองไม่ใช่หรือว่าข้าเป็ผู้ชายของเ้า! หากแค่ผู้หญิงคนเดียวยังปกป้องไม่ได้ เช่นนั้นจะเป็ผู้ชายไปทำไม หยิบกรรไกรมาตัดก้อนที่เป้ากางเกงเสียก็จบ!”
หลินหวั่นชิว “…”
เอ่อ…
นางรู้อยู่แล้วเชียวว่าพูดมากกับชายคนนี้ไม่ได้!
นางพลิกตัวไปใช้ผ้าห่มขาดๆ คลุมหัว
เมียตัวน้อยเขินแล้ว
เจียงหงหย่วนเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี เห็นเจียงหงหนิงยืนกลัวอยู่ด้านนอก เท้าทั้งสองย่ำไปมา มือจับชายเสื้อแน่น
“ต้าเกอ…” เขารู้ว่าตัวเองทำผิดแล้ว หากตอนนั้นเขาไม่ร้องะโ อาห้าซ่งคงไม่ร้องะโตามและคงไม่เกิดเื่วุ่นวายจนรู้กันทั้งหมู่บ้าน
รอยยิ้มบนหน้าเจียงหงหย่วนหายไปทันที “ไปดูแลเอ้อร์เกอของเ้า”
พูดจบก็เดินไปหยิบเสื่อมาปูบนพื้น หยิบผ้าห่มชั้นล่างจากกองของที่ซื้อมาออกมาปูแล้วนำปุยไส้ในฝ้ายที่ไม่หนานักออกมาปูทับ จากนั้นจึงหยิบผ้าห่มชั้นบนสีแดงออกมาวางซ้อน
“ต้าเกอ…นี่…” ระหว่างที่เจียงหงหย่วนทำสิ่งเหล่านี้ เจียงหงหนิงก็วิ่งกลับห้องไปเอาตะกร้าเข็มกับด้ายออกมา
เจียงหงหย่วนไม่พูดอะไร รับตะกร้าเข็มกับด้ายมาแล้วเริ่มร้อยด้าย เจียงหงหนิงไม่อยู่นิ่ง วิ่งไปต้มยาให้คนป่วยในบ้านทั้งสอง
อย่าเห็นว่าเจียงหงหย่วนเป็ชายหยาบโลน แต่ฝีเข็มของเขาทำได้ไม่เลวเลย ไม่นานก็เย็บผ้าห่มเสร็จ
เจียงหงหย่วนนำผ้าห่มสีแดงผืนใหม่เข้าไปเปลี่ยนให้หลินหวั่นชิว มองนางนอนขดตัว หัวใจอ่อนยวบ
ในที่สุดเขาก็มีเมียแล้ว
วันเวลาที่มีเมียถึงจะเรียกว่าชีวิต ถึงจะมีความหวัง!
