ฉินชิงหร่านยืนนิ่งท่ามกลางความแตกตื่นในลานจวน สายตานางทอดมองร่างบิดามารดาที่ล้มหมดสติอยู่เบื้องหน้า แต่ใบหน้างามดั่งบุปผาหน้าหนาวกลับไม่สะท้อนความรู้สึกใด ไร้แววห่วงกังวล มีเพียงความว่างเปล่าเยือกเย็นประดับอยู่ในดวงตาความผูกพันที่ควรมีระหว่างสายเลือด...